wild gebarend dook de man vanachter de eerste duinenrij op. alsof ie een groot passagiersvliegtuig binnen wilde loodsen. terwijl ik juist een interessant strandtakkententobjekt aan het fotograferen was. rechtopstaande takken, bijeengehouden met dun draad, perfekt gebouwd, zeg maar manshoog.
kunst in de natuur, dacht ik nog.
dat we dus als de wiederweerga door moesten lopen, schreeuwde de man. dat het koud was en de vogels moesten broeden. dat er eieren lagen, wegwezen dus. nix kunst: natuur!
hij was niet boos, riep ie, maar zorgzaam. lag kennelijk de hele dag achter dat duintje om nietsvermoedende passanten te laten weten hoe zorgzaam hij wel niet was. en of we de tekst niet hadden gelezen. die in de top van het takkententje was bevestigd. inderdaad, dat kleine witte strookje. wat je pas kunt lezen als je er bovenop staat.
het kostte moeite om de man af te schudden. zijn luid geuitte goede bedoelingen klonken ons nog lang na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten