hij zat er altijd. dag in, dag uit. van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. op zijn vaste stek. met een slap hoedje op. terwijl de zon brandde. het asfalt smolt.
het was een gouden plek. voor zijn eerste levensbehoeften hoefde ie maar even op te staan. zijn sociale kontakten onderhield ie ter plekke. in de open lucht. hij kreeg er veel bezoek. allemaal mannen. allemaal van onbestemde leeftijd, net als hij. allemaal met een slecht gebit en een ongezonde gelaatskleur, net als hij. en allemaal met een bruine zak in hun handen of binnen handbereik.
in die bruine zak zat een fles goedkope wijn. net gekocht bij de drankwinkel een paar meter verderop. een drankwinkel als een bankfiliaal. met kogelvrij glas tot aan het plafond en een lade waarin het geld moest worden gelegd en waaruit de drank vervolgens tevoorschijn kwam.
wij zaten in een apartement een blok verder op Second Avenue en liepen die maand regelmatig langs het groepje winos naast de liquorstore als we op pad gingen. gaandeweg leerden we de vaste kern kennen en al snel verkeerden we op groetbasis. dan zeiden wij 'hello' en dan mompelde ie wat en hief zijn bruine zak naar ons. we hebben hem verder nooit gesproken, maar we noemden hem voor het gemak Fat Freddy. en we mochten een foto van hem maken.
vandaag moest ik weer aan hem denken.
omdat het van dat vochtige, hete, New-York-in-augustus, Fat-Freddy-weer is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten