kort bericht

nou snel dan nog even, het kan nog net.
druk, druk, druk.
vandaag Koninginnedag in Amsterdam.
morgen met een Ardense omweg naar Normandië.
met de modernste middelen blijf ik de komende dagen bloggen.
maar vandaag dus even niet.

geen woning geen kroning

al dagen, weken, maanden van te voren rommelde het in de stad. met veel machtsvertoon was elke rimpeling gladgestreken. dus als je ook op die koninginnekroningsdag elke mogelijke ordeverstoring in de kiem zou smoren had je alles onder controle. dachten ze.
met verboden, geboden en pasjesregelingen.
zelden heb ik zoveel autoritaire opgefoktheid gezien als op die 30e april.
elke enigszins demonstratieve samenscholing werd al van 's ochtends op de Bilderdijkstraat tot 's middags bij de Blauwbrug keihard uiteengeslagen. zonder aanziens des persoons. zonder enige aanleiding. orde om de orde.
wij waren op weg naar de demonstratie vanaf de Dokwerker toen we werden tegengehouden door een ME-kordon op de Blauwbrug. een taktiese blunder met de al aanwezige demonstranten op het braakliggende Waterloopleinterrein aan de andere kant van de brug. bouwmateriaal genoeg om peletons ME te verjagen. geen houen aan.
wij verbaasden ons, werden kwaad, moesten rennen. opgejaagd door motoren met zijspan waarin met lange wapenstok meppende ME'ers. en het scheelde niet eens zo veel of ook wij hadden onze woede gekoeld met stenen. maar we deden het niet.

atlasdrop

dit is niet hansb
scheiden deed je niet in de jaren vijftig.
mijn vader wel, dus werd mijn moeder met de nek aangekeken door de buurt en kreeg ze een inkomen van de bijstand. waar wij kinderen niet veel van merkten, behalve dan dat we onze kleren en schoenen in een houten loods kochten in plaats van in een winkel.
naar ons idee ontbrak het ons aan niets. want mochten wij niet eens per week een fietsje of een autoped huren bij rijwielherstelinrichting Zwaantje om de hoek? en voor mijn verjaardag kreeg ik toch zelfs een eigen echte mooie rooie glimmende autoped?
wist ik veel dat ze die via via had opgescharreld en 's avonds als ik na Het Klokje van Zeven Uur naar bed was gegaan eigenhandig en sekuur had staan opknappen, oppoetsen en opschilderen tot ie niet van nieuw was te onderscheiden.
dus toen een vriendje voortstelde om mijn step te ruilen voor een hartstikke lekkere zoute atlasdrop, zag ik dat als een evenwaardige en goede ruil.
mijn moeder niet.
die kamde de hele buurt af tot ze mijn step terugvond en van mijn vriendje afpakte.
zodat ik een atlasdrop had en een autoped.

Daf

ik kan het nu wel bekennen: ook ik was lid van de M-brigade.
ooit dronk ik meer melk dan me lief was. dus mocht mijn moeder me opgeven voor de Melkbrigade. en mocht ik trots het enige echte Melkbrigadiersembleem op mijn jas dragen. zodat iedereen kon zien: da's een flinke jongen, die drinkt wel drie bekers melk per dag!
ben zelfs naar een landelijke M-brigadiersdag geweest in een Jaarbeurshal in Utrecht. daar werden al die flinke jongens en meisjes van her en der uit het land per bus naar toe gebracht. met als hoogtepunt van het programma de verloting van een moderne nederlandse Daf. die ik natuurlijk zou winnen, want had ik niet eerder al even een koelkast voor mijn moeder gewonnen?
de winnaar zou met Daf naar huis worden gebracht. mijn moeder zou natuurlijk verbaasd opendoen, haar handen voor haar gezicht slaan en mij dan om de hals vliegen. de hele straat zou juichend voor de deur van die geluksvogels staan: eerst al een koelkast en nu weer die Daf. we zouden gaan touren en lid worden van de ANWB en de Wegenwacht en dan de metalen lidmaatschapsschildjes op de voorbumper laten schroeven.
maar ik won um niet en daarna vond ik dat hele M-brigadiersgedoe eigenlijk ook wel erg kinderachtig.
en melk heb ik sindsdien ook niet meer gedronken.

achterop

op een warme augustuszaterdagnamiddag in een ver verleden zat partner A bij hansb achterop de fiets. we keuvelden wat over het opbreken van onze relatie, over het aanknopen van nieuwe relaties. tot vlakbij het Rijksmuseum een dronken automobilist zijn stuur niet meer recht kon houden en partner A van de sokken reed.
een paar operaties, een rechtszaak en een hoop smartengeld later zijn de ogenschijnlijk oprispende relatieperikelen verdwenen.
wat bleef was dat aangereden been dat steeds vaker opspeelt. onderdelen slijten versneld, zijn inmiddels deels kunstig vervangen. maar volgende week in Normandië hopsen we niet meer moeiteloos tegen de kliffen op. of er van af. moeten we een wat glooiender route zoeken. zullen we de stevig doorstappende vrienden moeten temperen.
omdat zij toen bij mij achterop zat.

Bakkum

het was maar een klein geurwolkje.
ik stond bij het ondergrondse afvalsysteem, draaide het inwerpluik open en: woeffffffffff, de geur van rottend afval. stank noem je dat meestal. maar mijn geheugen zei geur. en beelden duikelden over elkaar heen.
beelden van huisje Hansje op Bakkum, toen daar nog echte Amsterdamse arbeiders kwamen. voordat het duincamping Bakkum heette. en voordat de tenthuisjes door Amsterdamse juppen waren overgenomen en bungalettes gingen heten.
beelden van mijn opa en oma van vaders kant, die trots de naam van hun eerste kleinkind groot op het tenthuisje hadden geschilderd. voor als ik de weg kwijt was geraakt. en ik huilend en hakkelend alleen mijn naam nog wist uit te brengen. zodat de mensen dan zouden denken: hee, die hoort vast in huisje Hansje.
ik kwam er dan ook vaak, begin jaren vijftig. speelde er de hele zomer. rondom de hooizolder waar het hooi lag voor de vulling van de matrassen. bij het openluchttheater waar we Romeintje speelden. in de vele bunkers die er nog her en der stonden. en dus ook in de half ingegraven bunker die gebruikt werd als afvalopslag.
ik moet er een leuke tijd hebben gehad in die afvalbunker.
zo leuk dat stank geur werd.

LBL

om vier uur opstaan, berg pasta naar binnen werken, naar Tilff rijden, inschrijven, registratienummer op fiets bevestigen, start tussen zes en half zeven. de ultieme beproeving. ruim tweehonderdtwintig kilometer. en altijd regen. koud. nat.
tot het keerpunt niets aan de hand. nou ja, niet echt. mueslireep, gekonsentreerde sportdrankjes. nog zo'n reep. banaan. blijven eten, blijven drinken. blijven fietsen. klote heuvels.
na Bastogne begint het echt. langer, steiler. nog meer regen. stoempen op karakter. even tegen een boom zitten? niet doen, doorrijden. appeltje, krachtreep, sportdrank. gatverdamme. hoeveel van die rotzooi heb ik nog. (ik wil frieten). côte zus en côte zo. ik wil naar huis.
de Wanne is serieus. doorfietsen. alles is nat. alles doet pijn. doet m´n tellertje het nog wel? zo ver kan het toch niet meer zijn? heb ik nog voeten? een klein stukje lopen dan maar? anderen doen het toch ook? nee, nog maar eens terugschakelen, maar blijven fietsen.
de Redoute. naast de snelweg, steil steiler steilst. zo langzaam omhoog dat ik domweg omval. door toeschouwers met de voeten nog in de pedalen weer rechtop gezet. duwtje mee. geen adem genoeg om te bedanken. kan ik hier niet ergens afsnijden?
afzien, ellende, snot voor de ogen, waar is m´n moeder. en dan nog die sluipende Sart Tilmann. waarom doe ik dit? wat wil ik in godsnaam bewijzen? waarom is dat zadel zo smal?
drie keer meegedaan, twee keer uitgereden.
ik was toen wel wat jonger...

busje is klaar

het gaat om dit soort kleine details.
zo'n hoek van een achterbumpertje ontroert me. die ronding. dat simplisme.
aan de voorkant zitten nog vleugjes treeplank in het verlengde van het voorbumpertje.
en neem nou de luchtinlaatroosters links en recht bovenachter. mooi vloeiend en rond.
ach breek me de bek niet open. ik kan zo nog uren door gaan.
we hebben um vandaag uit z'n winterverblijf gehaald en van binnen gepoetst. de illegale muizen hadden de boel nogal rommelig achergelaten. nu glimt ie weer van binnen en van buiten. klaar om ons op de Dag van de Arbeid richting Normandië te vervoeren. rustig en kalm, maksimaal honderd kilometer per uur, acht kilometer per liter super benzine met lood.

verloren kontakten

ooit namen wij de boot van het vaste land van Mexico naar Baja. we dachten aan een zeereisje van drie uur, het werd een kotsende nachtmerrie van ruim acht uur. kapot, leeg en berooid kwamen in het donker aan, lusteloos en radeloos liftend om maar weg te komen van die door bewapende militairen bewaakte ongastvrije kustplaats.
we werden godzijdank opgepikt door vier amerikanen in (uiteraard) een VW-busje. met wie we naar de punt van Baja reisden. waar we op Goede Vrijdag door het eten van een vistaco zo ongenadig aangetast werden door Montezumas Revenge dat ze ons maar mee hebben terug genomen naar hun huis. in Boulder, Colorado. wij languit en doodziek achterin, zij met z'n vieren op de voorbank.
met twee van hen hebben we veel kontakt gehouden. zijn over en weer meerdere keren en langere tijd bij elkaar op bezoek geweest.
één maakte films. we zijn nog een keer naar een première van zijn eerste film tijdens het filmfestival van Berlijn geweest waar we Arvo Pärt, komponist van de muziek bij zijn film, in levende lijve ontmoetten.
de ander werd peetvader van zoon J. en heeft met fotowerk in mijn galerie geëksposeerd. grote posterformaatfotoos van minieme huidplooien in zwart wit en grote kleurenfotoos van bewerkte huid.
de laatste jaren zijn de kontakten wat verbrokkeld.
we zouden tóch eens...

oud en nieuw

oude laptop is overleden.
de oude laptop die dochter L in de VS nog zoveel troost bracht. de oude laptop die zo lekker in de schoot ligt op de bank. de oude laptop waar we al zo veel in hebben geïnvesteerd. de oude laptop die mee ging op vakantie. die dan zat vastgeketend aan een gasfles en werd opgeladen via een omvormer op de accu van de ouwe VW-camper.
die ouwe laptop is niet meer.
hij pruttelde er altijd lustig op los. tot een paar weken geleden zich blauwe schermen aankondigden. en het pruttelen overgegaan was in lusteloos puffen. steeds trager. wachtend op de zoveelste financiële injektie. maar we zijn gekke Gerritje niet. we hebben de kraan dichtgedraaid. en nou istie dus dood.
nu hebben we Treo. die is handzaam en kan alles. als we binnenkort op vakantie gaan maken we fotoos met Treo, mailen we fotoos en weblogteksten met Treo naar Flickr en Blogger en bekijken we onze weblogs op Treo.
ouwe laptop is dood, leve Treo.

bosjesmensen

in het park dat grenst aan de betere buurten huizen bosjesmensen.
je ziet ze niet zo vaak, je hoort ze niet, maar ze zijn er wel degelijk. verstopt onder de bomen, achter de struiken. of achter een meer dan zwaar beladen fiets. in een hutje of een tentje, zomer en winter. zo onzichtbaar als maar mogelijk is.
soms duikt een beterebuurt-bewoner met bontjas schielijk de struiken in. om een plasje te doen, denk ik dan. maar dan blijkt ze een grote plastic tas aan een tak naast de hut te hebben gehangen. met etenswaren, konkludeer ik vervolgens.
zelfs in de voormalige cruisezone voor snelle mannensex loopt een platgetreden pad naar een bosjesmensonderkomen.
er komen steeds meer bosjesmensen...

ster

ik ging voor het grote geld. tien D-mark per uur netto viel er te verdienen. en er was veel werk in dat jaar vóór de Spelen.
liftend vanaf de Utrechtsebrug naar München is 800 kilometer.
om te beginnen met wachten, lang wachten in een lange rij lifters. eerste lift tot afslag Hilversum, nog geen twintig kilometer op weg. balen, wachten, foeteren, liften: beet.
een Mercedes met aanhanger. richting Arnhem. mooi.
de chauffeur is iets ouder dan ik zelf, het klikt.
wat ga jij doen? werk zoeken in München.
en jij? auto met pech ophalen voor de ANWB.
als ik hem wakker hou rijdt ie me langs München, zegt ie.
pompompom, babbeldebabbel, dat gaat goed. het klikt nog beter.
we praten, filosoferen, tappen mop, overpeinzen, spreken groot, fantaseren. München komt te snel. waarom niet mee naar Oostenrijk, die pechauto ophalen in Joegoslavië en dan weer terug via München? hou het stuur effe vast. hou me wakker. blijf praten. let op die ster op de motorkap. als ik ga slingeren moet je het zeggen. bochtige kustweg in Joegoslavië zonder vangrail. blijven praten. die ster, let op die ster, shit, wat is het hier donker. alsmaar door tot bijna in Albanië. moe, praten, ster.
terug bij München waren we uitgeput en uitgepraat. we wisten alles van elkaar, er viel niets meer te zeggen. geen adres uitgewisseld, niets. hé, bedankt hè.
alleen die ster hield ik nog lang op mijn netvlies.

tank

het zijn soms kleine dingen. maar daarom is het vaak des te lastiger. heel anders dan de grote lijnen. die zitten er nog wel in. nostalgiese herinneringen bijvoorbeeld. daar kan ik nog jaren mee voort. ik schudt ze uit mijn mouw, druk op een knop, et voilá.
maar die kleine dingen dus, die breken me op.
en dan met name de namen.
dat je iemand tegenkomt en precies weet waar je die persoon hebt ontmoet, onder welke omstandigheden, wat je hebt gedronken, hoe het weer was, wat voor overhemd ie aanhad, aan welk tafeltje je zat.
maar geen idee hebt van zijn naam.
zet mij neer in een stad waar ik twintig jaar geleden voor het laatst was en ik weet feilloos de weg. maar een naam bij een persoon? lastig!
ik denk dat het te maken heeft met een baantje dat ik ooit heb gehad in Amsterdam Noord. daar moest ik een tank in, om die van binnen schoon te maken. ik had eigenlijk al onraad moeten ruiken toen ze me dringend adviseerden om er liters melk bij te drinken. maar ik rook alleen chemicaliën. en melk bliefde ik toen al niet.
zodat ik nu met een naamgeheugenstoornis zit.
als ik me de naam van het bedrijf nog zou herinneren zou ik alsnog een klacht kunnen indienen.

blimp

met bestelbus en caravan er achter trok ik door het hele land.
met gasflessen, blimp, lange rollen touw, grote voorhamer en stevige haringen in de laadruimte en hond M op de passagiersstoel.
steeds drie dagen op pad en goed geld verdienen met één van een van de luizigste baantjes die ik ooit heb gehad, het leven was best mooi voor een werkstudent.
naar een vestiging van een bouwmarktketen, handje schudden met de manager, de reklameblimp vol gas laten stromen, reklamevlag er onder,het geheel aan de kabels oplaten, vastzetten, caravan ernaast en verder helemaal niets.
lezen, rusten, wandelen, fietsen.
en de plaatselijke hangjeugd wegjagen.
maar dat kon hond M meestal wel alleen.
soms verlang ik heel erg terug naar die onbekommerde ongekompliceerdheid.

inpakken

er zijn beschaafde landen waar je boodschappen aan het eind van de kassalopendeband worden ingepakt en vervolgens naar je auto worden gebracht. erg prettig als je voor de hele week tegelijk inkoopt. zodat je niet in hoog tempo aan de ene kant eerst alles op de lopende band moet leggen om dan vervolgens razendsnel diezelfde spullen aan de andere kant weer in je boodschappenkar te mikken. en dat dan ook nog in een min of meer logiese volgorde zodat de kwetsbare spullen niet geplet worden door rodewijnflessen of kruimige aardappelen.
ooit was ik zo'n inpakker.
een weekeindbaantje bij de nationale kruidenier. met een paar andere scholieren stonden wij aan het eind van de kassa dozen te vullen met boodschappen. die we vervolgens onder afdwinging van een vorstelijke fooi naar de auto van de klant brachten.
en ondertussen riepen we cijfers naar elkaar: zevenkommazes, vijfeneenhalf, negenmin, al naar gelang de mate van apetijtelijkheid van de klant wier spullen wij inpakten.
wij vonden dat toen onschuldig tijdverdrijf.

vroeger

in de voordeur zat een slot dat met een loper te openen was. een loper paste op bijna alle huisdeuren. dat was makkelijk voor de leveranciers die aan huis kwamen. de melkboer liep dan met zijn melkkan naar twee hoog en paste met een maatbeker een liter melk af. en als we er niet waren legde de bakker een halfje bruin in dun papier gewikkeld op de vierde tree.
de melkboer had ook een zaak om de hoek. dat werd de eerste zelfbedieningswinkel in de buurt. dat wil zeggen een stelling met planken in het midden van de zaak waar je om heen kon lopen, een toonbank achterin voor de te snijden kaas en dan bij de deur een kassa. net zo modern als in Amerika!
de Spar even verderop bleef ouwerwets met een toonbank en grote vakken waarin suiker, zout en meel. dat schepten ze dan in een puntzak voor je. en altijd mocht het een ietsje meer zijn. die heeft het dan ook niet lang gered.
bij de Gruyter op het plein kocht mijn moeder wel eens een doos gebroken koekjes. dat was goedkoop en toch feestelijk, want veel en gevarieerd.
mijn verleden rispt op.

moord en doodslag

achter dit getraliede venster op de hoek van de Tugelaweg en de Maritzstraat in de Transvaalbuurt hebben zich gruwelijke taferelen afgespeeld. en wij hebben het als jonge jongetjes allemaal moeten aanschouwen, onze tere kinderzieltjes werden er voorgoed volgestort met schokvast beton.
tegelijkertijd was het buitengewoon spannend om van vóór die tralies heel dapper te laten horen dat we het echt heeeeeel erg erg vonden wat zich daar achter die tralies binnen bijna dagelijks afspeelde: "dierenbeul, kippemoordenaar!" riepen we dan heel hard naar de magere man in witte jas als ie weer een kippekop afhakte en zo'n beest koploos nog een rondje door het sousterrain onder de poelierswinkel draafde. en dan renden wij natuurlijk heel hard weg om ons in een portiek verderop te verstoppen voor de woedende kippeboer.
waarna we een volgende keer beleefd in de winkel kwamen vragen of ie nog kippepoten had. en als ie die dan had gingen we de meisjes pesten. want als je dan aan de kippepotenpezen trok bewogen de kippeklauwen. en dan gingen die meisjes altijd gillen.
nee, wij vermaakten ons wel, in de late jaren vijftig.

verlangen

ik dacht er maar een kleurige foto tegenaan te gooien op deze droefgeestige dag. heb ik gelijk een aanknopingspunt om het weer eens over ons 1971 volkswagencamperbusje te hebben. want die staat natuurlijk te popelen in zijn kas om er weer op uit te mogen. eind vorige zomer geheel uitgedeukt en herspoten gaat ie straks blinkend van trots de europeese wegen op.
en wij mogen mee.
we stellen de TomTom in op een route waarbij de snelwegen worden vermeden. overnachten in wijn- of boomgaard bij wijnboer of bij herberg. staan nu eens wild aan een strand, dan eens keurig op een aire naturelle. kom maar op met voorjaar en zomer, wij zijn er klaar voor!
maar goed, vooralsnog regent het langdurig en moet ik straks de file nog in richting Den Bosch. dochter L speelt daar een inhaalkompetitiewedstrijd. en wij mogen druipend langs de kant staan om aan te moedigen.
wij moeten wel erg van dochter L houden...

sering

alsof ik niet ooit een volwassen appelboom heb uitgegraven en centimeter voor centimeter heb verplaatst. waarna hij op zijn nieuwe plek opbloeide en ons vruchten schonk als nooit te voren.
om nog maar te zwijgen over al die andere bomen en struiken die ik met mijn gifgroene vingers naar volle tevredenheid heb behandeld.
komt me daar partner A klagen dat ik laatst de sering veel te radikaal heb ingesnoeid. terwijl we dat wel degelijk samen hebben overlegd. vorig jaar, aan het eind van de zomer. want er zaten wat dooie takken in, de vorm was er uit, hij werd overwoekerd door de gigaberk van hiernaast. zegt ze dat ie dood is, dat ik dat heb gedaan.
mooi dat ik vanmorgen aan de ogenschijnlijk kale takken tientallen prangende uitstulpingen ontdekte die haast niet kunnen wachten om te ontspruiten. nog een paar dagen in een warme luchtstroom en het uitloopfeest kan beginnen. voor de tweede jeugd van onze sering.
wie heeft er hier nou echt verstand van bomen en planten?

respekt

modelslagerij W.H.Ebbers vond plaats in de Dusartstraat.
een echte ouderwets goede buurtslagerij en sociaal middelpunt van ons buurtje.
W.H. kende ieder bij naam. en toenaam. wist van ieders lusten en lasten. dacht er ongetwijfeld het zijne van. maar hield wijselijk zijn mond. tenzij je er om vroeg, dan gaf ie raad of dacht ie hardop mee. een onsje achterham halen kon dan zomaar een nieuw inzicht in de wereldpolitiek opleveren. of verder gaan waar je gesprek vorige week gebleven was.
op zaterdag was het altijd druk. dan kwamen buurtbewoners en oudbuurtbewoners bijpraten: de pater op zijn sandalen die al lang ergens anders kloosterde, de vaak beschonken Tommie die boven ons woonde, de dame die in een betere buurt was gaan wonen, allemaal kwamen ze voor een stichtelijk woord en het laatste buurtnieuws naar Ebbers. en voor vlees en fijne vleeswaren.
een kunstenaar die voor een projekt de slagerij wilde dekoreren? ga je gang. een nieuw soort paté omdat die klant dat zo lekker vindt? doe ik subiet. een recensie van een konsert met Hartmut Haenchen? geen probleem.
zo'n slager dus.
geschokt waren we toen hij aankondigde dat ie er mee ophield. dat er een mooie regeling was voor buurtslagers van een zekere leeftijd. dat ie het eigenlijk niet meer volhield.
het werd een groots en drukbezocht afscheidsfeest. uit respekt voor de man die jarenlang meer mensch dan slager was.
waarna de buurt uiteenviel.

jongens

jongens waren het.
aardige jongens.
sportieve hardfietsende jongens.
de een wat sterker dan de ander.
meer dan vijftien jaar geleden.
nu kwakkelen ze wat.
zijn wat kaler.
wat ronder.
twee hebben een huis in Frankrijk.
soms praten ze over stoppen met werken.
en noemen elkaar nog steeds jongens.

bermtourisme

we hadden net een auto, bijna de eerste auto in de straat.
dus gingen wij bleekneusjes op zondag na zondagsschool wel eens touren. gewoon een stukje rijden. ons vergapen aan de wereld buiten Amsterdam Oost en aan de natuur. met z'n vieren op de achterbank.
als we genoeg getourd hadden werd de auto aan de kant van de weg gezet, picknickkleed er naast, hele gezin er op en gezellig kijken naar de voorbijrijdende autoos. terwijl we luisterden naar een piratenzender op mijn nieuwe transistorradio schreven wij jongens alle automerken op die we kenden en gingen die dan proberen te scoren. en als we ons verveelden mochten we "onze" auto op gaan poetsen.
na een lauw glaasje meegebrachte Exota en een handje tumtum's nog even voetballen. niet te wild, want we hadden natuurlijk onze zondagse kleren aan. dan snel weer de auto in, in de zondagsrijdersrij aansluiten richting huis.
om zes uur stonden de aardappels en groenten met het zondagse karbonaadje op tafel. geen sla, want mijn vader vond dat we geen (koeien) konijnen waren.

parkeerbeheer

de van Woustraat is een doorgaande straat tussen de Stadhouderskade en de Ceintuurbaan. druk verkeer dus. veel autoos. veel trams ook. en veel fietsen. fietsende ouders met kinderen. kinderen op eigen fietsjes. op weg naar school.
dat kan in principe probleemloos naast elkaar, want er mag in de van Woustraat alleen geparkeerd worden tussen negen en vier. nix aan de hand dus tijdens de (school)spits. bijna ideaal.
totdat het parkeerbeheer van Oud Zuid werd overgenomen door een partikuliere klup. want sinds dat moment wordt er in de van Woustraat niet meer gekontroleerd en/of weggesleept. en ontstaan er dankzij de vele illegaal geparkeerde autoos levensgevaarlijke situaties. met kinderen die met die kleine fietsjes over tramsporen moeten laveren. en daarbij geplet dreigen te worden door passerende autoos. die op hun beurt weer de trambaan blokkeren. kommer en kwel.
nu is de Stadhouderskade anderhalve maand afgesloten. en rijden er nog veel meer autoos door de van Wou. dus in de spits één groot verkeersinfarkt, waardoor je je als fietser slechts scheldend en tierend een weg kunt banen. terwijl trams over die twee/driehonderd meter van Wou vele tergend langzame minuten doen. omdat autoos op de trambaan, fietsers op de autobaan, illegaal geparkeerde autoos op de fietsbaan staan.
geen parkeerbeheerder in zicht. geen wegsleeptruck aan het werk.
ik verlang zo terug naar de gemeentelijke dienst parkeerbeheer...

tomadorekje

de ellende is dat ik dingen niet altijd kan laten liggen. dan ligt er weer iets te lonken, is echt goedkoop, roept herinneringen op, schreeuwt me toe: koop mij, koop mij!
neem nou zo'n tomadorekje: een eenvoudig konsept. beugels van dik ijzerdraad, metalen legplanken die over die beugels hangen, fleksiebel in te delen. de kracht van de eenvoud. dus mooi.
maar ik hoor het partner A al roepen: wat moeten we daar nou weer mee? we hebben er al één hangen en er ligt er nog één in de kelder en ik vind er sowieso nix an.
maar die zijn wat roestig, zeg ik dan rustig, deze zijn gaaf, zitten goed in de lak.
meervoud inderdaad, want het zijn twee rekjes. in twee soorten geel en twee soorten rood. en met een draadrekje voor kleine papiertjes. afgetroggeld van een allochtone koopman die geen weet heeft van jarenzestignostalgie.
en dan ook nog afdingen. samen vijf euro, dankuwelalstublieft.
dat kan ik dan toch niet laten liggen?

de kindervriend

op de hoek zat de haardensmid. een stukje verder groenteman Benny Santen, waar mijn moeder wel eens een peuk tussen de groenten had gevonden. op de andere hoek bakker Verdoner, die ook op zondag open was. maar daar had mijn moeder ook ooit iets in het brood gevonden wat er niet in hoorde, dus daar kochten we niet meer. daar tussenin de Kindervriend.
waar je voor vijf guldencenten een zoute atlasdrop kon kopen. een zoete trekdrop. een zakje zwart op wit. een puntig stroopstokje gewikkeld in papier. vijf stukken duimdrop. vijf centendroppen. brokken witte druivesuiker. of een blok rosegeel schuim.
dat lag allemaal onder een glazen plaat in een vitrine. je mocht er alleen maar naar wijzen.
het was er altijd druk. ook al omdat van een boom zo vol geladen de keuze o zo moeilijk was. en je dus veel tijd nodig had om tot een verantwoorde keuze te komen voor de bestemming van je handjevol guldencenten. maar dan bleek die man helemaal geen kindervriend te zijn. dan werd je afgesnauwd: kom op, ik heb niet de hele dag de tijd. en grote mensen mochten sowieso altijd voor!
die zelfbenoemde Kindervriend liep bovendien mank, was kaal, droeg altijd een halflange stofjas. en reed ook nog eens in zo'n invalidenkar met handaandrijving.
héééél eigenaardig...

de Annex (4)

"de vorig jaar geopende Annex galerie is evenals Aorta, Sponz en de Living Room voortgekomen uit het alternatieve expositiecircuit en begonnen in de huiskamer van een enthousiaste student kunstgeschiedenis" schreef de beroemde recensente eind januari 1984. de galerie zat dus al niet meer in mijn huiskamer, maar had inmiddels "het aanzicht van een professionele expositieruimte" gekregen in de 2e Rozendwarsstraat.
Theo W was de jonge bonkige exposant waarvoor de recensente het nog te vroeg vond om over naar huis te schrijven.
ik hield wel van zijn werk. en nog. gister vond ik twee zorgvuldig verpakte tekeningen in een mapje. ik was vergeten dat ik ze had. en nog steeds vind ik dat er veel spanning zit binnen de stripachtige onderwerpen, als opgekropte agressie vlak voordat ze uiteen zullen spatten.
die agressie zat ook in de opening destijds waar Peter Zegveld met één elektriese gitaar de hele volgepakte hondervijf vierkante meter galerie oorverdovend liet opstijgen alsof het een jumbojet was.
ik ben Theo W na het opheffen van de galerie uit het oog verloren. als ik zijn naam nu google krijg ik een expert van een groot IT bedrijf als resultaat. ik kan me niet voorstellen dat ie zijn agressie daar tegenwoordig in kwijt kan. het lijkt mij dan ook sterk dat dat dezelfde Theo W is.

de Annex (3)

vlnr hond M, hansb, Albert vd W
Albert van der W kende ik via zijn partner M, die docente kunstgeschiedenis was aan de UvA waar ik tijdelijk kunstgeschiedenis studeerde. Albert vd W was beeldend kunstenaar in Arnhem en op zoek naar een podium in Amsterdam.
komende vanuit een Amsterdamse buitenwijk vond ik een bedrijfsruimte in de Pijp waar ik mocht wonen, mits er ook een bedrijf was gevestigd. en zo werd Albert vd W de eerste exposant in de Annex galerie. op donderdag, vrijdag en zaterdag van twee tot zes. en buiten die tijden was het gewoon weer onze huiskamer.
zijn werk had destijds als thema "de onderdrukking tot in zijn meest onmenselijke vorm". dus hing er een maand lang zijn kommentaar op grote dramatiese gebeurtenissen uit de geschiedenis in onze huiskamer. in voornamelijk grimmig rood en zwart. met fotoos van gevangenen uit een konsentratiekamp, een driedimensionale stoel zonder zitting en vlijmscherpe messen als poten, een gestileerde plattegrond van Auschwitz.
een rescencent schreef, dat "zijn engagement niet het pamflettistische karakter draagt dat veel geëngageerde kunst zo onverteerbaar maakt". maar dan weer wel dat hij "met abstrakte vormen situaties weet op te roepen die de toeschouwer bijna fysiek betrekt in het gruwelijk lot van een medemens".
het was niet de vrolijkste maand in onze huiskamergalerie.

de Annex (1)
de Annex (2)

hoera

hoera voor de lente die lekker zonnig en warm was vandaag.
hoera voor zoon J die met zijn team de Kikkers versloeg.
hoera voor dochter L die scoorde en met haar team gelijkspeelde.
hoera voor Tom Boonen die de Ronde van Vlaanderen won.
hoera voor restaurant Pulpo waar we gisteravond lekker dineerden.
hoera voor partner A die mij een mooi kado gaf.
hoera voor mezelf.

goed geluk or goede kans (diep bedroeft)!!!

wij willen met u het vieren 30e verjaardag van opening van de camping Isis! that is in 1975 dat wij het Gebied van St.Julien openen aan de talrijke toeristen hebben besloten die Cévennes ontdekten. deze nieuwe bezoekers van wie sommige tussen u reeds was, verschilden daarvan die per duizendtallen op de stranden opstapelden, u was "speciaux toeristen" in onderzoek van natuur echtheid van tranquillité en vrede, buiten de klassieke trajecten toeristengebruik. onze ambitie was u in toeristen "de kwaliteit" in een nieuwe, eerbiedige geest te ontvangen van cévenol geest van deze "réboussaïre" "assoiffés" van vrijheid!
u kennend aan het onderzoek van wat van dit cévenol de basis vormt land hebben wij geprobeerd u een aangenaam kader en een animatie aan te bieden gericht op de ontdekking van de prachtige landschappen, en eveneens op muzikaal niveau u "l'exeptionelle" geluidsleer van de kleine romane kapel door een wekelijkse "musicales" promenades laten ontdekken tijdens de eeuwen. gekomen van alle hoeken van dit Europa in bouw, bent u van onze vormverandering onze onvolmaaktheden getuige geweest en vergeven. de camping Isis is mettertijd een grote familie geworden van wie u deel uit maakt en wij u willen bedanken voor uw trouw, voor cetains sinds 30 jaar!
en vandaag gaan wij door op dezelfde gang die altijd onze uitkeringen wil verbeteren teneinde uw vakantie gelukkig te maken! deze zomer zal rijk aan kleuren zijn en in herinneren onsgeheugen zullen zetten viert erover voor het grootste plezier van 3 en zelfs 4 generaties van Isis-éains. wij wachten u dus op allemaal met uw foto's, films, tekeningen, herinneringen en geschriften!
als zoals Romane jij met jouw ouders, grote ouders en achterkanten grote ouders is komen kamperen. of als zoals Bass, Jules, Isis, of Francois jij heeft het grote avontuur van het leven aan Isis ondernomen: maakt toi bekend, een verrassing wacht je!
wij zullen het feest hele zomer natuurlijk doen, maar bovendien, op 13 juli en 15 augustus geven wij u teruggeeft u met "oud" van het team van Isis.

smartwash

hij is er erg aan toe. aan een wasbeurt. rijdt nu rond met het vuil van een maand of vijf op zijn flanken. inklusief pekelresten. maar da's niet erg, want hij heeft rondom kunsstof. dat kan wel wat hebben. hm, zijn wel wat krassen bijgekomen. naast de ekspres-met-sleutelbos-kras uit keurig Bloemendaal van vorig jaar. wat um al met al dan wel weer een mooi doorleefd uiterlijk geeft. maar met die vogelpoep van de laatste dagen en de luizenmelk uit de bomen voor de deur wordt het nu toch wel tijd voor een douche. moet hier nog ergens een kortingsbon voor de autowaserette hebben liggen. shit, is van begin januari, jammer. dan maar de volle mep. had ik al gezegd dat ut een Smart is? en dat ik dus eigenlijk net als bij parkeren vind dat halve auto = halve prijs? daar zullen jullie het wel weer niet mee eens zijn. maar ik vind het niet meer dan logies. 'k heb al wel een mooie naam: smartwash. nu nog een investeerder. morgen eens verder over nadenken. in het zonnetje, zeventien graden, bladiebladiebla....