de ellende is dat ik dingen niet altijd kan laten liggen. dan ligt er weer iets te lonken, is echt goedkoop, roept herinneringen op, schreeuwt me toe: koop mij, koop mij!
neem nou zo'n tomadorekje: een eenvoudig konsept. beugels van dik ijzerdraad, metalen legplanken die over die beugels hangen, fleksiebel in te delen. de kracht van de eenvoud. dus mooi.
maar ik hoor het partner A al roepen: wat moeten we daar nou weer mee? we hebben er al één hangen en er ligt er nog één in de kelder en ik vind er sowieso nix an.
maar die zijn wat roestig, zeg ik dan rustig, deze zijn gaaf, zitten goed in de lak.
meervoud inderdaad, want het zijn twee rekjes. in twee soorten geel en twee soorten rood. en met een draadrekje voor kleine papiertjes. afgetroggeld van een allochtone koopman die geen weet heeft van jarenzestignostalgie.
en dan ook nog afdingen. samen vijf euro, dankuwelalstublieft.
dat kan ik dan toch niet laten liggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten