op de hoek zat de haardensmid. een stukje verder groenteman Benny Santen, waar mijn moeder wel eens een peuk tussen de groenten had gevonden. op de andere hoek bakker Verdoner, die ook op zondag open was. maar daar had mijn moeder ook ooit iets in het brood gevonden wat er niet in hoorde, dus daar kochten we niet meer. daar tussenin de Kindervriend.
waar je voor vijf guldencenten een zoute atlasdrop kon kopen. een zoete trekdrop. een zakje zwart op wit. een puntig stroopstokje gewikkeld in papier. vijf stukken duimdrop. vijf centendroppen. brokken witte druivesuiker. of een blok rosegeel schuim.
dat lag allemaal onder een glazen plaat in een vitrine. je mocht er alleen maar naar wijzen.
het was er altijd druk. ook al omdat van een boom zo vol geladen de keuze o zo moeilijk was. en je dus veel tijd nodig had om tot een verantwoorde keuze te komen voor de bestemming van je handjevol guldencenten. maar dan bleek die man helemaal geen kindervriend te zijn. dan werd je afgesnauwd: kom op, ik heb niet de hele dag de tijd. en grote mensen mochten sowieso altijd voor!
die zelfbenoemde Kindervriend liep bovendien mank, was kaal, droeg altijd een halflange stofjas. en reed ook nog eens in zo'n invalidenkar met handaandrijving.
héééél eigenaardig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten