pech onderweg

10.00 uur
het Volkscampertje kampt plots met onoverkomelijke startproblemen. professionele hulp is dringend gewenst.

10.30 uur
"met de ANWB alarmcentrale, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"mevrouw, wat ben ik blij dat ik u spreek, ik hang al twintig minuten aan de lijn en ik bel vanuit Oostenrijk en..."
"Oostenrijk zegt u? dan verbind ik u door met ons steunpunt Munchen, een moment alstublieft."
"met de ANWB. nee dit is niet het steunpunt Munchen. ik zit in Nederland. maar moment graag, dan verbind ik u door."
"met de ANWB steunpunt Munchen. al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenbl...tuuut..tuuut...tuuut."

11.15 uur
"steunpunt Munchen, goedemorgen. startproblemen zegt u? druppels benzine ziet u? Oostenrijk? dan geef ik dat door aan onze zusterorganisatie en bel ik over een uurtje of ze al zijn geweest."

12.30 uur
" gruss Gott, hier spricht die Ostereichische schwesterorganisation. ich habe eine fax aus Holland bekommen. was ist los? wo sind sie? alles klar. ich sende ein Auto in eine halbe Stunde."

13.15 uur
"so, da bin ich dann. ich bin die Ostereichische ANWB. hm, das sieht doch alles gut aus. aber was ist das. das ding hier ist locker, dan spritzt zu viel Benzin drin. moment, dann dreh ich es fest. so, starten Sie bitte. und los, gehen Sie. wiedersehen!"

13.30 uur
vroem vroem vroem

de duitse lerares

de de dagen voor ons vertrek waren turbulent.
niet alleen vanwege de paklijstjes (neem ik nou twee zwempakken mee of toch maar alleen die ene) die werden afgestreept en of eindeloos werden aangevuld (die kaasrasp waren we vorig jaar ook vergeten, die moet er absoluut bij), maar meer nog vanwege de wilde sollicitaties die partner A zo'n dag of tien eerder had rondgestuurd. ze wilde nou eindelijk wel eens wat anders, zei ze, en ze zocht het hogerop qua uitdaging. met haar achtergrond leek het VMBO wel wat, en verdomd dat ze werd uitgenodigd voor een gesprek. afgelopen woensdag. en nog verdomder dat ze werd aangenomen. een dag voor we vertrokken, wat zeg ik: de middag voordat. resulterend in een druk email en telefoonverkeer in de laatste late uren en de vroege zaterdagochtend, waarbij kontrakten, ontslagaankondigingen en verklaringen van goed gedrag over en weer werden gestuurd.
en nou is ze dus lerares Nederlands. en Duits, want in de euforie van het sukses had ze laten vallen dat ze dat er wel bij kon doen.
nog een mazzel dat we nu even door duitssprekend gebied reizen.

kommunikatiepaniek

ik laat m'n telefoon vallen. een klein stukje valt ie maar, maar wel stuiterend, metaal op metaal, en het scherm gaat direkt op zwart.
ik haal de batterij d'r uit en stop 'm d'r weer in: zwart scherm, simkaart d'r uit en d'r weer in: nog steeds een zwart scherm, aan- en uitknop, alle knoppen tegelijk, harde reset: mooi nix, het is blijft een levenloos apparaat.
een kleine paniek schiet door me heen. telefoon stuk, morgen op vakantie, geen fotoos, geen routeplanner, geen muziekfilmjes, geen internet, geen weblog. geen weblog? geen weblog? dat nooit! ik moet kummuniceren! waar is de ANWB als je ze nodig hebt? help dan toch! iemand?
als ik het toestel als in een automatisme wat later toch aan de oplader leg floept het scherm aan: batterij is leeg, batterij wordt opgeladen. ofwel: het uit mijn handen glippen en de lege accu vielen toevallig samen, hij is niet dood, hij leeft!
zucht...
zou ik dan toch gewoon last hebben van pre-vakantiestress?

brede heupen en bier

of de plaats naast me vrij is, vraagt ze.
natuurlijk, zeg ik, in gedachten mopperend dat ze toch ziet dat ik breeduit op het smalle bankje zit, met een hond aan m'n voeten en dat er voor me én daarvoor ook nog halfbezette bankjes zijn waar hele frêle meisjes alleen op zitten en dat ik verderop zelfs geheel lege bankjes zie, dus waarom moet ze met haar schoudertas in m'n zij porrend nou persé met haar brede heupen naast mij in de sneltram zitten, verongelijk ik nog steeds in mezelf. en ruik ik nou bier? verdomd, ze heeft een blik Euroshopper in d'r hand. en ze burpt. gatverdegatver, heb ik dat?
ach mevrouw, fantaseer ik een paar haltes lang, ik hou niet van die bierlucht en bovendien maakt u onsmakelijke geluiden, vind u het erg om elders te gaan zitten? nee, da's te direkt.
mevrouw, mijn hond zit ietwat klem, zij heeft last van haar achterpoten ziet u en daar en daar zijn vrije bankjes, zou u misschien...? laf, hansb, erg laf om het op ziekte van hond Z te gooien.
uiteindelijk kies ik de weg van de minste weerstand, mompel wat dat ik dit mijn halte is, waarop zij uit "ons" bankje schuift en op een ander bankje gaat zitten, terwijl ik doe alsof ik uitstap maar snel met hond Z een rijtuig naar achter loop.
en daar zit ik nu, helemaal alleen op een bankje, heel ontevreden met mezelf te zijn.

klagen over pijntjes

ze zegt dat ik niet zo moet klagen, mijn partner A. ze zegt dat zij ook zo haar pijntjes heeft. ze zegt dat ze als ze d'r elleboog zo doet ze daar pijn heeft. bijvoorbeeld. en wat betreft schouders, zegt ze, haar schouder doet ook al pijn, de linker. of de rechter, daar wil ik van af wezen. maar het is duidelijk, zegt ze me, dat ik mijn klaagtijd heb gehad.
maar, sputter ik teleurgesteld, want klagen is mijn lust en mijn leven, die laatst geopereerde schouder doet weer zo'n pijhijn. kijk dan, als ik hem zo omhoog hou straalt de pijn helemaal tot hier. daar mag ik toch wel even over zeuren? even aandacht voor vragen?

nee, zegt partner A ferm, niet meer klagen, mijn beurt, punt.
ik denk dat ik maar eens ga informeren of ik nog operatiegarantie heb te Sint Niklaas. misschien dat ze daar wel naar me willen luisteren.

telefonies fascisme

ik ben op m'n werk, mijn mobiele telefoon gaat over, een afgeschermd privénummer meldt zich:
"met Bbdhye van Jjhjhs & Hjhga, bent u hansb van de lommerrijke laan?"
"mogelijk, maar met wie spreek ik en waar bent u precies van?"
"met Oblgff van Jhgdi & Pwosd! wij zijn bezig met een onderzoek in opdracht van Jtfudhukd en ik heb een vraagje voor u: heeft u een lening lopen, voor hoeveel en bij wie?"
"u denkt toch niet dat ik u ga vertellen of..."
"tuut tuut tuut..."
"en wilt u mij verwijderen van..."
"tuut tuut tuut!"

transport exceptioneel

in de dagen dat het zweeds woonwarenhuis nog eksklusief in Sliedrecht huisde, in de dagen dat wij nog ongeneerd en zonder enge voetbalbijgedachten in een knaloranje Citroën Dyane rondreden, in de dagen dat je nog ongehinderd door rotondes over provinciale wegen in Amsterdam kon komen, in die dagen ontdekten wij in de koopjeshoek te Sliedrecht een voornamelijk door de gunstige prijsstelling aardige twee-en-driezits-bankkombinatie. hebben, hebben, hebben, dachten wij. en hé, we hebben een Dyane, dus vervoer is geen probleem: achterbankje er uit, driezits erin, tweezits erop, op het opgerolde dus open dak, achterbankje ertussen gefrommeld, touwen er omheen, check en dubbelcheck, en dan topzwaar en laag op de veren waggelend terug naar de grote stad.
het werd een bezienswaardige lange, trage tocht over weggetjes, dijkjes en rivieren. waarna we, in helder Amsterdams licht bezien, die banken eigenlijk heel zo leuk niet meer vonden. en te groot. en te lelijk. en te grof. en gewoon te gatver.
ze hebben maar kort te koop gestaan.

de stand der dingen (triest verhaal)

het verneukeratieve is dat hond Z zelf van voren nog niet weet dat ze van achteren ziek is. en ik betwijfel ook of ze merkt dat er in dat extra plakje worst 's ochtendsvroeg een megadosis prednisonachtige medicijnen zit verpakt. terwijl ik op mijn beurt weer niet weet of er überhaupt vooruitgang wordt geboekt. of het proces waarbij ze langzaam de kontrole en het gevoel in de achterpoten en omgeving kwijtraakt stilstaat of toch verder achteruit gaat. en is stilstand dan vooruitgang? is stilstand hoop?
neen, het is een onomkeerbaar proces, hoe dan ook. er komt een moment dat ze door het gesleep met haar poten niet te behandelen wonden krijgt. er komt een moment dat ze niet meer voldoende kan hurken om zelfstandig "schoon" te poepen en te piesen. er komt een moment dat er geen sprake meer is van een dierwaardig bestaan aan de achterkant terwijl ze aan de voorkant nog gewoon door het bos wil rennen. het zou de dierenarts verbazen als dat keerpunt nog een half jaar verder ligt.
en toen zag ik de hondenrolstoel.

over zwarte kratten en poolse meisjes

even een blik naar binnen vandaag, even een moment van onvervalst navelstaren. kom dus maar in een kring om me heen staan, pak de hand van je buurman/vrouw, toe maar, ze bijt niet, en beantwoord voor jezelf deze prangende vragen: wat brengt ons hier samen, wie zijn wij eigenlijk en waar zijn wij naar op zoek?
verwacht van mij geen antwoorden, ik heb slechts de koele cijfers. zo blijkt poolse meisjes (maart 2006) statisties gezien het best bekeken individuele stukje van dit blog te zijn. maar poolse meisjes, póólse meisjes, onschuldiger dan poolse meisjes kan ik ze me niet voorstellen. ik hoop dan ook oprecht dat de googlers hier hebben gevonden wat ze zochten.
de fietskrat in zwart (november 2006) is ook zo'n veelbekeken solohit. vraag me niet waarom, hoewel ik destijds veel tijd in research en produktie heb gestoken, dus misschien betaalt zich dat nog steeds uit.
dat de prikkraan (juni 2006) hoog scoort onder losse bezoekers doet me deugd, vooral gezien de verontwaardigde reaktie van de fabrikant in het reaktieding destijds. nooit meer wat op gehoord trouwens.
maar bloot-in-de-tuin (april 2007) vinnik dan weer zo'n rare kinky zoekopdracht dat ik haast blij ben dat de vele perverse hunkeraars er een stukje over een zelfmoordpoging voor terug hebben gekregen.
... en laat je buurman/vrouw maar weer los.
jullie zijn fijne vaste bezoekers.
dank je wel dat jullie hier zijn.

waar blijven de opperdoezers?

"dag groenteman, heeft u opperdoezers?"
"nee hansb, opperdoezers verkoop ik niet. weet u wel hoeveel die kosten per kilo? wel vijfeneenhalve euro!"

"dag groenteman, heeft u deze week dan opperdoezers?"
"neen hansb, opperdoezers verkoop ik u niet. vijf euro de kilo!"
"maar groenteman, ze zijn zo lekker, ach toe nou, volgende week dan?"

"dag groenteman, heeft u nu eindelijk opperdoezers?"
"neen hansb, opperdoezers verkoop ik niemand niet voor drieëneenhalve euro inkoop!"
"maar groenteman, ik eet ze zo graag, ik betaal u er grif drieëneenhalf of vijf en desnoods vijfeneenhalve euro voor. ik wíl, ik zál, ik móet die aardappelen hebben! zonder opperdoezers verbleken de beste asperges. zonder opperdoezers heeft mijn avondeten geen smaak. zonder opperdoezers.... enfin, zorg nou maar dat u volgende week opperdoezers in huis heeft, ja, anders kom ik de boel hier even verbouwen, ja!? ben ik duidelijk zo, groenteman?"

maar het kristal is gered

ach, je weet hoe dat gaat, het is zwoelig, buurvrouw C en buurman P hebben wat te vieren, je zit in hun tuin, je eet hun hapje, je drinkt hun glaasje, en dan zeg je: "ha ha, jullie durven wel hoor, schenk je me weer heerlijke koele witte wijn in zo'n mooi kristallen glas op zo'n hoge poot zoals die ik bij een vorige gelegenheid aan gruzelementen heb omgegooid. wacht laat me je even helpen, oeps, nee hè, niet weer, shit, daar gaat ie, snel snel snel, ik heb 'm, ja, ik heb 'm, poeh hee, dat was op het nippertje, toch? oh? de laptop? het drie dagen oude witblakende trotse kleinood? het spiksplinternieuwe dure macbookje? onder de witte wijn? eh, o jee! maar het kristal heb ik in ieder geval...

eenzaam Volkscampertje

blaas op!
bezigheden buitenshuis hebbende in de Achterhoek.
en mooi dat het Volkscampertje daar stond te wezen.

spijt als haren op mijn hoofd

er zijn weinig dingen waarvan het me spijt dat ik ze wel of niet heb gedaan. geen huis kopen is er zo een, maar laat ik bij het begin beginnen:
uit principe huurden we altijd. uit principe, want kopen vonden we asociaal. met kopen onderhield je immers het kapitalisme. en dat was wel het laatste wat we wilden. dus huurden we. en dan nog het liefst van een woningbouwvereniging, van een sociale verhuurder, zeker niet van zo'n patjepeeër van een particuliere huisjesmelker. nee, wij hielden ons standvastig verre van het grootkapitaal. kameraden!
maar toen werden zo'n twintig jaar geleden de eerste pakhuizen verbouwd in het oostelijk havengebied. de pakhuizen Maandag tot en met Zondag. onze principes waren we even kwijt en we schreven in. drie keuzes moest je opgeven, maar wij wilden er maar één: die op de hoek met die dertig meter lange zijgevel met ramen. en op die ene kregen we een optie. voor honderdvijftigduizend gulden. GULDEN! en vijf jaar lang nog eens vijfduizend gulden subsidie. gottogottogot, wat hebben we daar moeilijk over gedaan. en na een week van wikken en wegen besloten we het niet te doen. omdat de aangrenzende buurt niet leuk was. geen goede school voor de kinderen in de buurt was. honderdvijftigduizend gulden, oostelijk havengebied en we laten het zo door onze handen glippen. spijt, spijt, spijt, als haren op mijn hoofd.

eerste ontmoeting met hond Z

het is op het platteland, het is de Franse Auvergne en we zitten een dag of tien in een huisje in de sneeuw. van bevriende nederlanders horen we van een nest jonge hondjes, van een boer en van verzuipen. horen van een moederhond die in een koeienstal achter balen hooi een nest heeft gemaakt en zes jongen heeft geworpen. horen van een boer die het nest pas kort daarvoor heeft ontdekt. dat die boer geen trek heeft in weer een nest honden. dat die boer die beesten dus gaat verzuipen. tenzij. tenzij die hollanders misschien?
en dan is het tweede vrede-op-aarde-kerstdag, het is koud, het sneeuwt. en dan ga je, achteraf takties gezien niet zo slim, met twee jonge kinderen naar een grote koeienstal waar zes in de palm van een hand passende blonde hondjes ronddartelen. vijf gladharige en één pluizige. en dan hoor je oh en ah en kijk eens wat lief. en dan neem je die pluizige dus mee. noem je haar eerst Sterre vanwege de kerstgedachte, maar wordt dat op uitdrukkelijke wens van de kinderen al snel hond Z. nu ruim elf jaar, bijna twaalf jaar geleden.

ps: alle zes de hondjes zijn destijds in en rond Amsterdam goed terechtgekomen.

't Volkscampertje is terug

elk voorjaar zeggen we dapper dat we 'm opdoeken. en altijd wat later in 't voorjaar komen we daarop weer even dapper terug. om z'n hoge schattigheidswaarde. en z'n ontspannen rijstijl. rijen we 'm alsnog fier langs berg en dal. na de nodige reparaties, dat dan weer wel. zoals het bonkende geluid van vorig jaar. waarover eerdere specialisten riepen dat het aan de oliedruk lag. onzin, zegt de nieuwe speciaalgaragist, het zijn je homokineten (homokineten? ho-mo-ki-ne-ten? ja, inderdaad: homokineten). die kunnen bij slijtage een tikkend, kloppend, ja zelfs bonkend geluid voortbrengen indien er veel druk komt op de achteras. wat dus precies gebeurt als 't Volkscampertje de Alpen overtrekt: druk op de achteras en harde bonken. dus heeft ie van ons nieuwe homokineten gekregen. en een nieuwe uitlaat. en o ja, de voorremmen moesten gereviseerd. en de ontsteking vernieuwd. als ik het allemaal afzet tegen het aantal te rijden kilometers deze zomer valt het reparatiebedrag nog wel mee. hoewel de benzine er weer bij moet, tegen 1 liter per acht kilometer. nee, zo'n oud Volkscampertje is pure luxe. misschien dat we volgend voorjaar dan toch...