er zijn weinig dingen waarvan het me spijt dat ik ze wel of niet heb gedaan. geen huis kopen is er zo een, maar laat ik bij het begin beginnen:
uit principe huurden we altijd. uit principe, want kopen vonden we asociaal. met kopen onderhield je immers het kapitalisme. en dat was wel het laatste wat we wilden. dus huurden we. en dan nog het liefst van een woningbouwvereniging, van een sociale verhuurder, zeker niet van zo'n patjepeeër van een particuliere huisjesmelker. nee, wij hielden ons standvastig verre van het grootkapitaal. kameraden!
maar toen werden zo'n twintig jaar geleden de eerste pakhuizen verbouwd in het oostelijk havengebied. de pakhuizen Maandag tot en met Zondag. onze principes waren we even kwijt en we schreven in. drie keuzes moest je opgeven, maar wij wilden er maar één: die op de hoek met die dertig meter lange zijgevel met ramen. en op die ene kregen we een optie. voor honderdvijftigduizend gulden. GULDEN! en vijf jaar lang nog eens vijfduizend gulden subsidie. gottogottogot, wat hebben we daar moeilijk over gedaan. en na een week van wikken en wegen besloten we het niet te doen. omdat de aangrenzende buurt niet leuk was. geen goede school voor de kinderen in de buurt was. honderdvijftigduizend gulden, oostelijk havengebied en we laten het zo door onze handen glippen. spijt, spijt, spijt, als haren op mijn hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten