opblaasbaar!het gebeurt niet vaak dat ik om vijf uur 's ochtends bloot in de tuin sta. eigenlijk alleen maar als een buurvrouw met een ijselijk gil en een doffe plof van twee hoog naar beneden valt. of springt. niet dat het enig nut heeft dat ik daar dan bloot sta. of überhaupt dat ik daar sta. er zitten immers nog twee hoge schuttingen tussen mijn begroeide tuin en de betegelde tuin waar de buurvrouw terechtkwam. maar kennelijk was het ook vanuit diepe slaap een normale adrenalinerefleks: gillen + plof = kijken.
ik kende haar niet, we woonden er nog niet zo lang, maar maanden later zagen we haar rijden in een rolstoel, geduwd door 't vriendje die er aanvankelijk nog van was verdacht dat ie haar over de balustrade had geduwd. wat me weer doet denken aan een ouwe tekst van Freek de Jonge, waarin een behulpzame rolstoelduwer bovenaan een limburgse heuvel staat met de handvatten van de rolstoel nog in z'n hand: en daar stond hij, hij die haar duwde....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten