het is op het platteland, het is de Franse Auvergne en we zitten een dag of tien in een huisje in de sneeuw. van bevriende nederlanders horen we van een nest jonge hondjes, van een boer en van verzuipen. horen van een moederhond die in een koeienstal achter balen hooi een nest heeft gemaakt en zes jongen heeft geworpen. horen van een boer die het nest pas kort daarvoor heeft ontdekt. dat die boer geen trek heeft in weer een nest honden. dat die boer die beesten dus gaat verzuipen. tenzij. tenzij die hollanders misschien?
en dan is het tweede vrede-op-aarde-kerstdag, het is koud, het sneeuwt. en dan ga je, achteraf takties gezien niet zo slim, met twee jonge kinderen naar een grote koeienstal waar zes in de palm van een hand passende blonde hondjes ronddartelen. vijf gladharige en één pluizige. en dan hoor je oh en ah en kijk eens wat lief. en dan neem je die pluizige dus mee. noem je haar eerst Sterre vanwege de kerstgedachte, maar wordt dat op uitdrukkelijke wens van de kinderen al snel hond Z. nu ruim elf jaar, bijna twaalf jaar geleden.
ps: alle zes de hondjes zijn destijds in en rond Amsterdam goed terechtgekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten