begrijp me goed, er werd prachtig gezongen, want we hebben het natuurlijk wel over een Jenny Arean en een Wende Snijders. bloedstollende teksten soms ook. en daartussendoor een semi improviserende en af en toe prettig relativerende Raoul Heertje. of Jan Jaap van der Wal. plus drie goede muzikanten en een funktioneel en toch mooi dekor, et voilá, een aanrader van een voorstelling.
maar als u me vraagt: blogjesschrijver, moet ik die voorstelling gaan zien, dan zeg ik nee lezert, doe maar niet. want er lopen ook nog twee akteurs rond die een verhaal vertellen, nee, een verhaal deklameren met een ouwerwets soort toneeldiktie waarvan ik dacht dat die inmiddels uitgeroeid was in het nederlands theater. met keurige adempauzes, vol-le-dig kor-rekt uit-ge-sproke-n woorden en stembuigingen volgens het boekje. zodat iedere keer als zij aan het woord zijn de vaart volledig uit de voorstelling vliegt en de spanningsboog opnieuw moet worden opgebouwd.
enfin, zo kan ie wel weer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten