in de greep van de poetsvrouw

aanvankelijk liepen we op poetsvrouwdinsdag opgetogen van kamer naar kamer, van raam naar raam, van kastje naar muur. opgetogen, omdat de nieuwe poetsvrouw wonderen verrichtte. opgetogen, omdat wij niet wisten wat wij zagen: was dit ons huis, kon ons huis werkelijk zo schoon zijn?
maar dat waren de wittebroodsweken, nu zijn we gewend. erger nog, nu worden we krities. hee, dat richeltje! sjemig, die handgreep! kijk nou, een vlekje! en zien we stapeltjes belangrijke papieren die niet precies zijn teruggelegd. of schrijfgerei dat is verschoven. of een bankdeken die opgerold op de verwarming ligt.
dat ze niet denkt dat we zo maar alles aksepteren. dat we heus wel in de smiezen hebben wat ze doet. dat we ons daarom afvragen waarom we nu pas een poetsvrouw hebben...

pre-digitale weemoed

eigenlijk verlang ik nog wel eens terug naar het moment van mijn verwondering en ongeloof bij het zien van een krantenfoto van een man op een kruispunt in een ver aziaties land die volgens het bijschrift op die straathoek draadloos aan het telefoneren was. desnoods wil ik geteleporteerd worden naar de dag dat ik de eerste fietser in Amsterdam zag die mobiel fietsbelde. of naar het jaar van die dolle dwaze dagen waar ik in een hoekje van het warenhuis uit het zicht van de mensen beschaamd en fluisterend overlegde met het thuisfront over een al dan niet aan te schaffen superkoopje.
even weg van de altijd-maar-bereikbaarheid-gekte. weg van het zogenaamde stadse geroezemoes in het openbaar vervoer waar niemand meer met elkaar maar met z'n mobieltje praat. weg van de inzichzelf hardopoverleggende zonderlingen die met hun oortje in gesprek zijn. weg van de polyfone toeter- en belkonserten in idylliese wandelgebieden.
zei hij, die er altijd als de kippen bij is als er weer wat nieuws verschijnt...

het jubeljaar is daar

is het toeval dat ik in het jaar dat ik zilverjubilerend ambtenaar ben, nota bene in het jaar dat mijn middelbare school rëuniert en even verderop ook het studentenreisburo waar ik mijn eerste losvaste baan had, dat ik in datzelfde jaar dan ook nog er es robijnjubilerend (of smaragdjubilerend volgens andere bronnen) langdurig spiritueel en op zoenbasis gelieerd ben aan partner A? betekent dat dan dat nu eindelijk mijn eigen hoogstpersoonlijke jubeljaar is aangebroken? en wat moet ik daar dan mee? überhaupt?

het Verschil

begrijp me goed, er werd prachtig gezongen, want we hebben het natuurlijk wel over een Jenny Arean en een Wende Snijders. bloedstollende teksten soms ook. en daartussendoor een semi improviserende en af en toe prettig relativerende Raoul Heertje. of Jan Jaap van der Wal. plus drie goede muzikanten en een funktioneel en toch mooi dekor, et voilá, een aanrader van een voorstelling.
maar als u me vraagt: blogjesschrijver, moet ik die voorstelling gaan zien, dan zeg ik nee lezert, doe maar niet. want er lopen ook nog twee akteurs rond die een verhaal vertellen, nee, een verhaal deklameren met een ouwerwets soort toneeldiktie waarvan ik dacht dat die inmiddels uitgeroeid was in het nederlands theater. met keurige adempauzes, vol-le-dig kor-rekt uit-ge-sproke-n woorden en stembuigingen volgens het boekje. zodat iedere keer als zij aan het woord zijn de vaart volledig uit de voorstelling vliegt en de spanningsboog opnieuw moet worden opgebouwd.
enfin, zo kan ie wel weer...

mijn kruis

halverwege mijn eerste midlifekrisis werd ik lid van vereniging de Friesche Elf Steden en werd ik met mijn eerstejaars lidmaatschap ingeloot: als dat jaar de tocht der tochten zou worden verreden zou ik er bij zijn. nou kon ik best een aardig stukje schaatsen en maakte ik dat jaar heel wat kilometers op de Jaap Edenbaan, maar het eerste de beste lokale tochtje op natuurijs vlak na de einddecemberse feestdagen werd een zwabberend fiasko door grieperigheid en teveel vet feesteten. kort daarna ging natuurlijk de laatste Elfstedentocht aan...
mijn startbewijs gaf ik aan zwager G, die niet grieperig was en beter getraind. met hem ben ik naar Leeuwarden gegaan om me te legitimeren bij de inschrijving. en toen zwager G meer dood dan levend over de finish was gekomen heb ik mijn haar door de war gemaakt, heb ik een vuil trainingsjack aangetrokken en heb ik me met slepende tred en een afgetrokken gezicht gelegitimeerd afgemeld. maar nu pronkt hij dus al tien jaar met het kruis dat op mijn naam staat. heeft hij de laatste tien jaar de bink kunnen uithangen. dan is het toch zo gek nog niet dat ik dat ding eindelijk es bij 'm ga ophalen en ik met mijn Elfstedenkruis op mijn revers mijn welverdiende portie heldendom opeis?

jubileum

ik wist natuurlijk wel dat 't er aan zat te komen, maar het voelde toch als een rauwe konfrontatie toen mijn afdelingsmanager kwam informeren of ik voor mijn ambtsjubileum begin april prijs zou stellen op een oorkonde getekend door Job himself en/of een waarderend onderhoud met de direkteur, inklusief een taartje. plus dat ik me een receptie mocht laten aanleunen. of een intiem dineetje met kollegaas. en o ja, ook nog een zakje met geld. conform de CAO.
maar wat ik al zei, het voelde als een konfrontatie. vijfentwintig jaar bij de zelfde ambtelijke organisatie, te lui om ergens anders aan de slag te willen, gebakken aan de ambtenarenstatus met vijfentwintig jaar ambtenarenpensioenopbouw. stuk voor stuk onmogelijke gedachtes als ze me vijfentwintig jaar geleden waren voorgelegd.
eigenlijk wil ik het moment zo snel mogelijk vergeten. dus zeker geen oorkonde in koker, geen taartje met de direkteur, geen ontvangst met toespraak in een horecatent om de hoek, geen heisa, gewoon bonus inkasseren en dineren met nabije kollegaas in een goed restaurant. nou ja, het kan erger.

plankenkoorts

zevenentwintigvijftig kost 't. zevenentwintigvijftig voor een vers vurenhouten plankje van 100 bij 30 met ijzerbeslag aan de zijkant. zeven-en-twintig-vijftig. per stuk!
daar trap ik dus mooi niet in. de pot op met Lundia. dan raadpleeg ik het web wel. waar ik binnen no time gave Lundiaplanken vind voor vijf euro 't stuk. af te halen in Utrecht.
maar onderweg krijg ik een lekke band. en vanwege de weguitbreiding van de A2 is er nauwelijks vluchtstrook om naar te vluchten. dus rij ik noodgedwongen in een sukkelgang mijn platte achterband aan gort. zodat ik een gloedjenieuwe moet laten monteren. en ik al met al, planken en band, zo wat net zo veel kwijt ben als aan zes planken bij Lundia zelf.
nou vraag ik me dus af of ik die lekke band ook zou hebben gehad als ik gister niet op weg was geweest naar die planken. vandaag bijvoorbeeld. of anders morgen. een lekke band als een onontkoombaar lot. als het je tijd is is het je tijd. zo iets. dan zou ik die honderdertig euro achterband sowieso hebben moeten uitgeven. maar hou ik alsnog een goed gevoel over aan die tweedehandsplankendeal.

kwadratisch gerangschikte symbolen

en toch is ontvangen soms nóg leuker dan geven. ook als je het zelf hebt uitgezocht en betaald, maar eigenlijk vergeten was dat 't er via een kollega en een zuidduitse winkelcatalogus aan zat te komen. vandaag dus. zestien miniatuur VW-busjes. vanwege de gelijkenis met ons eigen Volkscampertje. zestien Volksbusjes als pionnen van een mensergerjenietspel: "op de kwadratisch gerangschikte symbolen wachten de figuren om te worden ingezet". maar ook: "zolang er nog verdere figuren op de kwadratisch gerangschikte parkeergelegenheden aan het wachten zijn om in het speel te worden ingezet, mag er geen eigen figuur op het startsymboolveld blijven staan".
dat je dus niet denkt dat dit een kinderachtig-ik-speel-het-even-tussen-neus-en-lippen-door-spel is.

blogjesblock

(maar als er nog iemand zo'n social router kado wil: ik kan er weer één weggeven, de eerste de beste met z'n naam + emailadres in het reageerdingetje mag 'm hebben.)

update 19.10 uur: (licht teleurgesteld) ik ga d'r niet mee lopen leuren, hoor!
update 20.39 uur: (in verwarring) ben ik 'm nou kwijt of niet?
update 20.55 uur: (opgelucht) weg, foetsie, richting het noorden des lands

pedometer

laten we elkaar niet gelijk verkeerd begrijpen: pedometer als in voetmeter, meter van gelopen afstand. een nieuw speeltje van Google, waarbij je bijvoorbeeld een gelopen hondenuitlaatroute kunt intekenen in Google Maps, precies ziet hoeveel meter dat dan is (4337), je gewicht kunt invullen (83) en vervolgens de verbruikte kaloriën kunt aflezen (373). heeeeel belangrijk als je net weer geobsedeerd bezig bent met broodnodige gewichtsvermindering. en op het punt staat om een magiese grens te doorbreken. zodat drie weken drie keer per week 2 x 4 minuten helse masjiene daadwerkelijk effektiever blijkt dan twee maanden drie keer per week 25 minuten roeimasjien in de kelder.
wordt vervolgd.

anekdote zonder clou

ooit bestierde ik een klein kultuurimperiumpje in een groot bedrijfspand aan de Rozengracht. voor ons doel moest er wat verbouwd worden en zoals dat gaat bij verbouwingen duurde het afwerken van dat verbouwen tot lang nadat wij onze kulturele aktiviteiten waren gestart. zodat er her en der, maar vooral onder de trap, nogal wat bouwmateriaal lag: gipsplaten, schroeven en (saillant detail) diverse zakjes muurvuller en dergelijke.
nou zat er in dat pand ook een nachtclub. geen kwaad over die nachtclub, aardige jongens waren het en van geluidsoverlast hebben wij als dag/avondgebruikers nooit last gehad, hoogstens (weer zo'n niet onbelangrjk detail) liepen er wel eens verdwaalde gasten over ons gemeenschappelijk achtertrapportaal, die we dan vriendelijk de weg terugwezen naar de nachtclubingang.
enfin, verbouwing afgerond, spullen opgeruimd, overgebleven rotzooi bij het grof vuil gedumpt, fijn schoon trapportaal, komt me daar een briezende bedreigende nachtclubeigenaar naar boven. en als ik zeg bedreigend dan bedoel ik ook echt bedreigend, nix geen aardige jongen meer. omdat wij onze rotzooi hadden opgeruimd, begrepen wij, omdat wij de restanten bouwmateriaal buiten hadden gezet.
maar waarom ie zich daar nou zo druk over maakte?

leedvermaak

vanmorgen was het weer zo ver: vanuit een zijstraat denkt een automobilist links af te kunnen slaan, rijdt per abuis de beklinkerde trambaan op en belandt vervolgens in de modderpoel waar de klinkers overgaan in gras. dat overgangspunt is recht voor mijn raam en het zicht op de machteloos stampvoetende automobilist in de striemende regen maakte me ondanks alles vrolijk. inderdaad, leedvermaak, ik kon het niet laten. ik kon me nog net inhouden om direkt een foto te gaan maken, die is van vanmiddag.
overigens: het weer mag dan qua temperatuur van slag zijn, enige regelmaat valt daarentegen niet te ontkennen nu de wekelijkse donderdagstorm weer door stad en land trekt.

trendy outdoor wintersportgadget

ach gut, wat zonde nou, kennelijk een voor kerst gekregen kadobon, daarna lang nagedacht wat voor dat bedrag kon worden aangeschaft, niet te gulzig alles gelijk opgemaakt, precies vijftien euro uitgegeven, precies tien euro over, aangetekend op de bon, datum erbij, paraafje eronder en dan verlies je je kerstkado prakties voor de deur van de winkel, waar ik 'm natgeregend en bevuild met een spetter vuurwerkrestant honduitlatend vind, mee naar binnen neem en te drogen hang.
en nu? stap ik nu aan de overkant naar binnen? zoek ik nu zonder blikken of blozen een trendy outdoor wintersportgadget uit voor tien euro? of zeg ik tegen de kassamevrouw dat ik de bon gevonden heb? duurt eerlijk het langst? en wie wint daar dan bij?

grabbelton, kojbojs en lijn 3

mijn ene opa was de baas van de grabbelton op de fancy fair in een gebouw aan het eind van de Javastraat. en ik mocht gratis grabbelen. hij gaf mij ook eens een stripboek over kojbojs en indianen, dat toen ik het trots op school liet zien door de juf van de Oranje Vrijstaatschool werd afgepakt, omdat strips immoreel en onverantwoord waren in die tijd. en als ik bij opa en oma op de Insulindeweg logeerde sliep ik in een kleine slaapkamer aan de voorkant waar het licht van de langsrijdende trams van lijn 3 hele enge bewegende vormen op de slaapkamermuren toverde.
maar toen ik zes was gingen mijn ouders uit elkaar en zag ik opa niet meer zo vaak. zodat ik me over deze opa nu niet meer herinner dan een grabbelton, kojbojs en lijn 3.

waarin de blogjesschrijver zich nog wat verder blootgeeft en bovendien zijn muze onthult

opblaasbaar
met de blogjesschrijver achtereenvolgens in de overtuigende rol van narcistiese jonge man (1972), nadrukkelijk minimalisties in de rol van langharig tuig met één oorbel (1969) en opmerkelijk naturel in de dragende rol van romanties gelukkige jonge vader (1983). met in de vrouwelijk hoofdrol een altoos lieftallige en inspirerende partner A zonder wie de blogjesschrijver niet zou zijn wie hij nu is.

tintelende vingers

ik heb zo maar heimwee naar een echte winter. met oren die je hoofd afvriezen, een krant onder je trui tegen de snijdende wind, gevoelloze tenen, ijsbloemen op de ramen en tintelende vingers die verrekte pijn gaan doen zodra je bij de warme kachel zit. en dan bedoel ik bij een echte kachel, houtgestookt, kolen, desnoods gas, dus geen cv-radiator.
er zijn inmiddels generaties opgegroeid zijn die zich verbaasd afvragen waar ik het over heb. generaties die denken dat het toch best wel lekker is zo'n nietszeggende winter die niet eens de naam kwakkelwinter verdient. dat we toch met z'n allen op weg zijn naar een Costa del Zandvoort. en dat daar toch nix op tegen is.
nou, ik ben er tegen, ik ben vóór een maatschappij-ontregelend pak sneeuw met geel gepiesde hondenvlekken. met krakend zwart glad ijs zodat ik van de Munt naar Ouderkerk kan schaatsen over de Amstel. en met de auto over het IJsselmeer naar Marken kan rijden. met Koek en Zopies onderweg. dat wil ik. nu!

burp!

de man in het park ging buiten zinnen tegen zijn hond tekeer. "zit!", schreeuwde ie tegen de hond die allang zat, "zitten!", omdat de hond van het eendenbrood had gesnoept zonder dat hij, de man, de baas, toestemming had gegeven. "vanavond krijg jij geen eten!". en je zag de hond denken: "ai, geen avondeten vandaag...".
met hond Z voeren wij in de loop van een willekeurige dag ook heel wat onzinnige zogenaamde gesprekken, zonder overigens de illusie te hebben dat ze ons werkelijk verstaat. toch lijkt het heel wat als zij naar links wil maar alsnog naar rechts gaat als wij zeggen dat ze "nee, de andere kant" op moet.
honden verstaan ons niet, die doen alleen maar wat ze denken dat de baas van de roedel wil. in dat kader ben ik er nog niet uit wat hond Z bedoelde toen ik net een kauwstokje in m'n mond nam en haar duidelijk maakte dat ze dat stokje uit mijn mond mocht pakken en zij dat onverwijld deed, bravo, bravo, maar met haar bek vlak bij de mijne een onmiskenbare boer liet: burp!

kadootje!

klik
even tussendoor, even bijkomen van alle spanningen met Meisje.
eerder berichtte ik al over FON, een netwerk van sociale routers waarmee je mede-Fonners via WiFi toegang geeft tot jouw breedbandaansluiting net zoals mede-Fonners jou via WiFi toegang geven tot hun breedbandaansluiting. overal ter wereld. waar je ook bent. het is dus van belang dat het netwerk zo groot mogelijk is.
in dit kader mag ik als Fon-lid een router weggeven, gratis voor nop en zelfs inklusief verzendkosten. dus nou dacht ik dat kadootje te gunnen aan de eerste de beste die mij zijn/haar naam + emailadres doorgeeft. makkelijker kan ik het niet maken. roept u maar!

update 19.10 uur: hee! niemand? heb ik dat?
update 19.50 uur: weg (eindelijk...)

Meisje gaat all the way

klik maar weer
heb ik het niet gezegd? ik wist het wel, ik wist het direkt: Meisje is een del en, hoe klein ze ook is, een del op zoek naar maar één ding: lust, Lust met hoofdletter L. zo'n meisje dat toen ik geen krimp gaf op haar avances als de eerste de beste Medusa tekeer ging en prompt een willekeurig hoofd eiste. dus gaf ik haar het net door mij ontdekte Hoofd. op een presenteerblaadje. wat kon ik anders?
nou goed, ik heb me misschien een beetje laten inpakken door haar onschuldige voorkomen. en partner A had dat natuurlijk gelijk in de smiezen. want die zei nog: dat Meisje is niet kosher, dumpen dus of anders... en als ik nu dat loeder zo all the way zie vozen met het eerste de beste aangereikte Hoofd moet ik partner A gelijk geven.
maar het leek zo mooi, ze was zo lief, zo teer, zo... zo... hoe zal ik het zeggen: puur. precies, puur: een puur Meisje. met dat korte rode jurkje, dat kittige witte schortje, die rood gestifte lipjes... zucht. waar staat eigenlijk dat we monogaam moeten zijn?

filosofie en fitness

stel een sportschool. stel hansb ná een helse sportapparaatsessie. stel een massagewaterbedkamer. stel dat dat verlossende massagewaterbed (grmbl%#drgrm) net is bezet. stel dat dat tien minuten duurt. stel daarnaast een zonnebankkamer.
stel nu dat aan het eind van die tien minuten een persoon uit die zonnebankkamer komt die zegt dat ie eigenlijk wacht op de massagebedkamer maar in afwachting tijdens het wachten even een zonnebank van acht minuten nam.
stel dat dus.
mag dat?

de ontdekking van het Hoofd

opblaashoofd
de grondige ontmanteling van de decembergezelligheid raakte dit weekeind tot en met de huiskamerboekenkast. waar sinds mensenheugenis eigenlijk geen boeken meer te zien waren. omdat, zoals we zeiden, de planken te breed zijn. zodat we allerlei prullaria daar even neerlegden. fotoos. visitekaartjes. briefjes. opladers. zes generaties mobiele telefoons. en meer. "even", ja ammehoela. jarenlang gestapel, op elkaar, naast elkaar, achter elkaar, hop, in één soepele beweging gedumpt in tasjes en doosjes richting kelder, in één soepele beweging weer terug naar de basisboekenkast die het ooit was. lekker clean en nieuw zakelijk.
en toen was er inene het Hoofd. helemaal allenig. zonder lijf. geen idee waar ie vandaan kwam. waarom ie daar lag. wat of ie daar dee. gewoon autonoom: het Hoofd.
dus toen dacht ik, één en één is twee, dat is wel wat voor Meisje, daar kan Meisje wel wat mee. (hm, dat rijmt). een mooi stel en het bekt nog lekker ook: het Meisje en het Hoofd. en dan kan ík Meisje zonder schuldgevoel dumpen...

zelfportret in gebroken bal

blow up!
waarin de blogjesschrijver zijn ware gezicht toont.
omdat bij kwetsbaar opstellen ook hoort dat je je blootgeeft.
en er op zaterdag hier toch bijna niemand langs komt.

kom maar, kom maar, kom maar...

dan is het nieuwe jaar nog geen week oud en dan word ik hier in mijn reaktieding al uitgemaakt voor alles wat vies en voos is. dat ik psychologiese diepgang mis bijvoorbeeld, een niet te vertrouwen programmadirekteur ben, gebrek heb aan zelfreflektie en/of me snobisties gedraag. en dat dan alles op basis van de avonturen van een paar pietluttige plestik poppetjes, mag ik even een teiltje?
maar goed, ok, als het zo moet, dan klim ik er wel voor op een krukje, stel ik me even kwetsbaar op, speel ik de sjchlemiel: kom maar, zeg 't me, laat maar komen, hou je niet in, gooi het er uit, spui je ongenoegens, spuw je gal, ik word heus niet boos.
nog niet...

ernstige misverstanden rond Meisje

dit kan groter...
partner A heeft problemen met de aanwezigheid van Meisje. ze zegt dat er nu één vrouw te veel in huis is. dat zij niet van plan is om dit zo maar over haar kant te laten gaan. dat ik moet kiezen: Meisje er uit of zij weg!
ik vind dat partner A het wel erg zwartwit ziet. dat Meisje gewoon nog veel moet leren over de boze buitenwereld. dat ik daar erg goed in ben. in het onderwijzen van de gevaren des levens, bedoel ik. zonder bijbedoelingen en zo. dûh!
Meisje ondertussen giechelt alleen maar wat. vraagt wanneer we nou naar bed gaan. omdat ze zo moe is natuurlijk. het arme schaap. met 'r uitgezakte oog.

Meisje trilt nog wat na

klakkerdeklak
ze moest en zou mee naar mijn eerste totale lichaamstraining. wilde absoluut meemaken hoe en waar ik m'n overtollige kiloos kwijt ging raken. was bovenal erg benieuwd naar de private waterbedhydromassage. ja, Meisje is dan wel klein en fijn, maar ze heeft ontegenzeggelijk een willetje waar je u tegen zegt.
ik wilde geen ruzie met Meisje, nog niet, dus heb ik 'r vanmiddag meegesmokkeld in een opgerolde handdoek, kon ze alles van dichtbij meemaken: mijn geploeter op de helse machine, de warmlauwe douche, de sauna, de standup zonnebank en natuurlijk haar grote wens, de private waterbedhydromassage.
nou, dat viel niet mee. want waar ik met mijn natuurlijke tegenwicht rustig kon blijven liggen terwijl variabele waterstralen mijn lijf verwenden, werd Meisje vanwege haar geringe lichaamsgewicht als een teer poppetje van links naar rechts over het waterbed geslingerd. zodat ik hier nu met een nog natrillend, snikkend en hevig getraumatiseerd Meisje zit. en ik ben al niet zo goed met emotionele problemen van anderen. die vinnik lastig. daar raak ik kregelig van. dus hoe dat nou verder moet met mij en Meisje?

introducing Meisje

opblaasplaatje
de geboeders Kabelbaan hebben uiteindelijk het tij ook niet kunnen keren. uit de statistieken bleek immers onomstotelijk dat de bezoekcijfers aanzienlijk lager lagen dan die van vorig jaar. de hits waren overall, gemiddeld genomen, over de lengte en de breedte, strijk en zet zo ongeveer een kwart in elkaar gezakt. een kwart, da's niet niks in een land waar kijkcijfers allesbepalend zijn.
hoogste tijd dus voor grover geschut: introducing Meisje, het onbevlekte resultaat van de wedervereniging van Kabelbaanman met Kabelbaanbroer. Meisje, de levende onschuld op zoek naar verwondering. Meisje, het kijkcijferkanon dat Talpa doet verbleken.
be ready for Meisje!

overdosis gezelligheid

goed, dat hebben we weer gehad, terug naar de normaalstand.
nog één uitgestelde verjaardag dan vanavond, maar daarna is 't echt schluss, over en uit. ok, nog wat restjes kalkoen verwerken, laatste oliebollen naar binnen slaan, (zure)haringsalade opmaken en dan herinnert werkelijk niets meer aan de overvloed. op de onaangebroken dure port na, maar die bewaren we voor een speciaal moment, dus die telt niet meer mee. rustieke stompkaarsen d'r uit, boom aftuigen, voor mij mag het nu direkt. ik lijd duidelijk aan een overdosis gezelligheid, zelden verlangde ik zo zeer naar de weldadige zakelijkheid van een modern kantoor.
gelukkig mag ik morgen weer.

update dinsdag: vanmorgen vond ik onze kerstboom onverklaarbaar omgevallen in de huiskamer. er zijn enige dierbare ballen en andere versierselen gesneuveld. ik beschouw dit voorval als een teken aan de wand...