membraan

eerst was er het slurpende geluid aan het einde van het vullen van het reservoir, steevast gevolgd door een harde tik in het waterleidingstelsel. nu klinkt het of het intern lekt en duurt het te lang voor het reservoir volledig is volgelopen. sinds enige dagen werken we daarom met een rooster. met intervallen van tien minuten tussen de gebruikers, omdat er anders niet voldoende water de wcpot in stort om het gedeponeerde in één keer weg te spoelen. de toestand wordt onhoudbaar. ik moet wat doen. ik denk Google. ik tik vullen en langzaam en wc-reservoir in. en Google orakelt: het membraan is stuk, vervang het membraan.
maar geen aanwijzing waar dat membraan zit. of hoe het er uit ziet. geen ikea-achtige handleiding, geen dwarsdoorsneetekening met pijltjes, nix.
ik paniekeer niet. ik haal rustig en bedaard de deksel van het reservoir en demonteer de plestik onderdelen van het doorspoelmechaniek. een schuifje uit een sleufje, een hangding uit twee ophanggaten, een grote schroefdop van een ronde pijp en een rubber dopje met een plestik tuutje uit de binnenste van diezelfde pijp. ziedaar: het membraan.
ik vervang, ik schroef, duw en hang de onderdelen in de juiste volgorde weer terug en spoel tevreden zes keer achtereen door. en steeds weer vult het reservoir zich zonder wanklank zingend vol.
het is moeilijk bescheiden te blijven, als je zo goed bent als ik.

huurwoning

er is nog steeds woningnood in Amsterdam!
zeggen ze.
je moet minstens 6 jaar woonduur/ wachttijd hebben voor je in aanmerking komt voor een woning in Amsterdam!
zeggen ze.
toch kan ik vandaag een optie nemen op een in maart op te leveren nieuwbouw huurwoning aan de Oostelijke Handelskade. wat zeg ik: ik kan zelfs kiezen uit twee verschillende woningen. op het zuiden. inbouwkeuken. lift. garageplek optioneel. van een voorheen sociaal verhurende woningbouwvereniging. met uitzicht over de hele stad. mag ik zo hebben. voor een luttele elfhonderd euro. dus!
hoezo woningnood? hoezo wachttijd? keuzes maken, daar gaat het om. niet zeuren over duur, niet zeuren over lokatie. gewoon prioriteiten stellen. de tering naar de nering zetten. als je écht wil kan het. of is dit ietwat te kort door de bocht?

weet iemand in Amsterdam nog een leuke kamer of kleine woning voor zoon J?

koeien en eidols

"een koe kóóp je per koe, maar vérkoop je per kilo."
"er zijn d'r die het gewicht op twintig kilo nauwkeurig kunnen schatten."
"wat een scharminkel lijkt kan nog een goeie achterkant hebben. en dáár zitten juist de biefstukken. dus laat je niet afleiden door een macho beest dat er uitziet als wie-doet-me-wat, want die zijn alleen maar fors van voren!"
"net boven het staartbeentje voel je of er genoeg vet aan zit."
op nog geen vijftien kilometer van Amsterdam zitten we in het dorpscafé van Ankeveen. de appeltaart is huisgebakken, de lepel staat stijf in de snert. aan de toog praten vier licht aangeschoten mannen over koeien. een ander brengt in dat ie thuis niet wilde hakketakken en daarom maar takken was gaan hakken. op de achtergrond oefenen fletse dorpsmeisjes onder rode en gele spotlights hun liedjes en pasjes voor de Eidolsverkiezing 's avonds. op nog geen vijftien kilometer van Amsterdam.

rouwranden

opblaasvingers
heb ik dus toch een goed voornemen uitgevoerd.
leek me beter zo: zeggen dat ik het niet doe en dan stiekem alsnog. anders wordt er te veel op m'n vingers gekeken, dacht ik. en dan mislukt het, wist ik.
de vingernagels dus. tientallen jaren beknibbelde en bekluifde vingernagels. ik had het tot een ware kunst verheven. droeg altijd keurig korte nagels. maar dreef partner A tot wanhoop. wat dan weer resulteerde in stekeligheden en verwijten.
tijd voor de Grote Verandering. op karakter.
en ziehier mijn nieuwe vingers. met komplete nagels. niet overdreven lang, niet overdreven kort. mooi wel. zoals het hoort ook. maar ben ik nu een gelukkig mens?
neen.
nu heb ik een nieuw probleem. ben ik kontinu bezig mijn nagels te reinigen. worstel ik elk uur met peperklip of mespuntje om de rouwranden verwijderen. en begrijp ik niet waar het allemaal vandaan komt. neig ik er toe m'n nagels te lakken om het ophopend vuil te maskeren.
hoe doet een ervaren nageldrager dat toch?

planb

opblaasbaar
ik heb er een jong en enthousiast team opgezet. ze zien mijn circulatieplan helemaal zitten. ik heb het bijna niet meer in de hand. rond de tekentafels zoemt het onophoudelijk. de eerste schetsen hebben mij zojuist bereikt. in acht lijnen staat het er op. geniaal, noemden ze het. inspirerend ook. dankbaar en spontaan ontstond ook (heel lief) analoog aan de naam van dit blog een naam: planb.
dit deel van mijn verkeersprojekt kan ik dus met een gerust hart achter laten bij wat ik vanaf nu (naar de aanjager van het team) teamP noem. zodat ik me kan konsentreren op de herinrichting van ooit levende straten die in de jaren zeventig zo nodig gezellige verkeersloze winkelgebieden moesten worden. inwisselbare voetgangerskoopgoten zonder ziel. en 's avonds zo dood als een pier.
neen, dan de Utrechtsestraat in Amsterdam. die moest en zou een paar jaar geledenen ook verkeersvrij worden . werd zelfs op proef een aantal maanden in het weekeinde afgesloten. maar werd dankzij het gezond verstand van bewoners en winkeliers hals over kop weer opengesteld. zodat er nu godzijdank een grote diversiteit aan woningen, winkels en restaurants is. met daartussendoor een licht chaotiese wirwar van trams en fietsen en autoos. levendig en sociaal veilig tot in de late uurtjes.
dus is de stelling van de dag: breng het verkeer terug in de dood-in-de-pot-voetgangerswinkelstraten.
en het water terug in de gedempte grachten.

in mineur

muis is dood.
een kombinatie van gulzigheid en vals paarse gifkorrels heeft z'n slopende werk gedaan. gister zat ie verdoofd op het fornuis. heb ik um nog uitgezet in de stadse natuur van de lommerrijke middenberm. na een korte waggelgang rolde ie definitief om. hartstikke dood.
ik ken muis als een waardig tegenstander die mij de afgelopen maanden volop blogmateriaal heeft geleverd . hier bijvoorbeeld, hier, hier ook nog, en hier dan, hier, o ja: hier was ook leuk en natuurlijk hier.
ik zal muis niet snel vergeten.
*stilte*

en dan dochter.
in de allerlaatste minuut van haar allereerste echte interland in een ver en warm land op doelrijpe schootsafstand bruut onderuit geschoffeld door een britse verdedigingsbitch en ongelukkig op haar rechterduim terecht gekomen.
pijn, ziekenhuis, scheur in duimpees, einde toernooi.
is ook al niet leuk.
*zucht*

vóór de stad

ik heb een geweldig plan. een revolutionair idee. dé oplossing voor de verkeersinfarcten in het centrum van Amsterdam. een plan, een idee, een oplossing zo simpel dat het bijna geniaal is.
en in al die bescheidenheid bied ik het gratis aan. voor niets en niemendal mag een leuke linkse politieke partij er goede sier mee maken. bijvoorbeeld als inzet van de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen. stemmenwinst gegarandeerd!
een simpel idee dus, niet hemelbestormend, naar een beproefd recept in echte grote steden. en het kernwoord is (pampampaddam!): éénrichtingsverkeer.
maak éénrichtingsautoverkeersstraten van een aantal belangrijke radialen, zoals de Rozengracht/ Raadhuisstraat, de Vijzelstraat, de Weesperstraat/ Wibautstraat en de Utrechtsestraat/ van Woustraat. afwisselend stad in of stad uit. en sluit die aan op de eveneens éénrichtingsbinnenring Nassaukade/ Stadhouderskade. et voilá.
ik zei toch dat het geniaal was?
mag ik nu ik toch bezig ben ook de suggestie aan de hand doen om het verkeer weer terug te brengen in die afschuwelijke dooie voetgangersgebiedstraten als de Leidsestraat en de Reguliersbreestraat? dan natuurlijk wel in de mooie nieuwe binnenstadstijl met die natuurstenen brede stoepranden en die rooie klinkertjes.
goh, wat ben ik lekker bezig vandaag!

tegen de wereld 2

maar het kan natuurlijk ook anders. dat je bijvoorbeeld tot aan de tanden gewapend klaarstaat om een leverancier te lijf te gaan en onverwachts zo maar krijgt wat je wilt. of zelfs meer.
zoals daar is de Fatboy zitzak die we als kerstkado voor dochter en dochtervriend hebben gekocht. niet van de originele fabrikantleverancier, maar ietwat goedkoper en toch prompt thuis afgeleverd via een konkurerende website. en dat er dan na enige uren kerstochtendfamiliezitzakplezier blijkt dat er een kras in de zak zit. en dat er in die kras een vlijmscherp scheurtje zit. en dat er uit dat scheurtje een stroom van vederlichte miniatuurpiepschuimballetjes lekt. zitzak onbruikbaar, dader op het kerkhof.
affijn, ik schrijf de zitzakman direkt, vraag hem hoe te repareren en wat te doen, krijg ik drie weken radiostilte.
dan beginnen mijn tenen al spontaan te krullen, dan stijgt m'n binnentemperatuur lichtjes, dan slijp ik vast de messen.
na drie weken stuur ik dus een klein maar vilein stekend verkennend berichtje: hoe of dat het zit daaro. en of ik nog wat te horen krijg hiero. krijg ik direkt antwoord terug: nieuwe zak was besteld, is vandaag verzonden, wordt morgen bezorgd.
zodat ik nu een beetje beschaamd maar geheel bevredigd vanuit een gloednieuwe zitzak kan melden:
voor een lekkere zit en een fijne zak snel
naar fatboyzitzak punt en el!
(ik verzin ze waar je bij staat, roept u maar!)

tegen de wereld

ik ben regelmatig in gevecht met de wereld.
met leveranciers die er een zooitje van maken, met monopolisten die gebroken moeten worden en met produkten die niet deugen. dan komen ze zorgvuldig uitgekiende afspraken niet na, klopt de levering van beloofde diensten voor geen meter of werkt de fantáááástiese innovatie domweg niet.
neem nou de nieuwste afwasmachinetabletten van Sun 4 in 1 plus: vaatwasmiddel, spoelglans, zoutfunktie, glasbescherming én wateroplosbare tabletfolie. handig, dat je er geen folie meer af hoeft te halen. hygiënies en zo. geen chemicaliën aan je vingers.
maar onze afwasmachine pikt het niet. die wast het tablet mét folie vrolijk mee. maar lost de folie niet op. zodat ik achterblijf met een schoon tablet en een vuile afwas. ik scheur alsnog de folie handmatig van het tablet en start de machine opnieuw. blijkt de afwas na afloop weer niet schoon. blijkt het naakte afwastablet nog hardnekkig in het dispenserbakje samen te klonteren.
dan klim ik dus beleefd doch dringend in de pen. ben ik aanvankelijk nog mild. wil ik eigenlijk alleen maar m'n geld terug.
schrijven ze terug dat ik de handleiding niet gevolgd heb. dat ik het ingepakte tablet met schone en droge handen uit de kurkdroog opgeslagen doos moet halen. dat ik moet zorgen dat het dispenserbakje schoon en droog is als ik het tablet met folie er zachtjes in leg.
kijk, dan sla ik op tilt. dan word ik virtueel vals. zeg ik dat ik alleen maar het eerste de beste tablet uit een willekeurige doos hup in mijn dispenserbakje wil hoeven flikkeren. desgewenst met vieze vette vingers, met druipende handen. in een spic en span schoon dispenserbakje of in een dispenserbakje met koffieprut, precies zoals het mij uitkomt.
enfin, het slot van het liedje is dat ze me stuurs een nieuw pak tabletten sturen. ouwerwetse tabletten zonder zogenaamd oplosbaar folie. met daarin een afwaskanskaart waarop ik prompt een fijne prijs win. ik noem dat gerechtigheid.

bescheiden

wat is dat lekker zeg, zo'n polletje. ik wentel welhaast in zelfgenoegzaamheid. word aangenaam gekieteld. ik ben dol op de poll. moet dat pollen vaker doen. serieus natuurlijk. verantwoord sowieso. puur wetenschappelijk ook.
maar dit terzijde.
nou heb ik zelf nooit gehockeyd. we kwamen toevallig langs zo'n veld waar ook schoolvriendjes trainden. een mevrouw zei dat ze wel mee mochten doen. wat ze leuk vonden. zodat ze bleven hangen. en lid werden. beetje pielen met zo'n stok, wedstrijdjes tegen naburige clubs. en wij socializen met de andere ouders. het was in die tijd (met ballerige uitschieters voor de couleur locale) al minder kakkineus kwa sport moet je weten, dat scheelde natuurlijk wel voor ons witteboordenarbeidersgezin.
op een gegeven moment zei zo'n echte hockeyman dat dochter ongetwijfeld in Oranje terecht zou komen. ja doei, het kind is amper acht, negen, waar sláát dat op. nee echt, let maar op, mark my words. nou, als het zover is ben jij de eerste die het hoort, schamperde ik om er van af te zijn.
dus Bart, als je dit leest: dochter is nu op weg naar Argentinië, op weg naar haar eerste interland voor het grote Oranje. dat je dus toch gelijk had destijds. en nog sorry voor mijn lauwe reaktie toen. jij hebt er echt werkelijk waar verstand van.
zo.
daar wou ik het bij laten.
mij hoor je er niet meer over.

polletje

ik zeur hier heel wat af. over irritatietjes, jeugdsentiment en andere minigebeurtenissen. en jullie zeuren dan weer netjes terug in het reaktiedingetje. soms opstandig, dan weer met een aha-erlebnis. en zo sudderen we samen maar een beetje voort. dag in dag uit. al bijna 500 afleveringen lang.
nou dacht ik dus om het maar eens in de groep te gooien. hoe of dat het hier nou verder moet, bedoel ik. dat jullie daar dus een stem in hebben. dat kan heel mooi in een polletje dat ik laatst bij Brechtje zag. simpel, interaktief en direkt inzichtelijk. dus als jullie dat polletje hier rechts boven nou even invullen komt het helemaal goed met dit blog.
dan komt er misschien wel uit dat ik wat meer moet gaan opscheppen. over dochter L bijvoorbeeld die morgen naar Argentinië vertrekt om te gaan spelen in het nederlands dameshockeyelftal. nu zou ik dat niet doen, opscheppen, dat staat zo ...eh... opschepperig. of misschien moet het allemaal wat agressiever hiero. meer man en paard noemen, lekker afzeiken.
enfin, ik zie het wel. maak er wat moois van hiernaast. en toelichtingen graag in het reaktieding. misschien hou ik er wel rekening mee.

opgesloten

ooit was ik veertien, vijftien en lonkten er verre horizonten dus moest ik nodig mijn grenzen verleggen. met een schoolvriendje ging ik de weddenschap aan dat het me zou lukken om op één middag vanuit Amsterdam naar Duitsland te liften en terug. ik had weliswaar nog nooit gelift, maar ik had vaak genoeg bij de Utrechtse Brug gezien hoe dat moest: duim omhoog, vriendelijk kijken, bingo.
en zo eenvoudig was het inderdaad. binnen twee uur stond ik aan de duitse grens voorbij Arnhem, wandelde ik naar het marechausseekantoortje en vroeg ze daar flierefluitend naïef even mijn paspoort af te stempelen als bewijs van mijn aanwezigheid aldaar.
maar de marechausseeman vond het raar. wat of ik daar dee, vroeg ie, en hoe ik er was gekomen en of m'n moeder wel wist waar ik was. tuurlijk weet ze dat, zei ik, en geef me nou even een stempeltje, dan kan ik weer terug. of ik dan even in dat kamertje wil plaats nemen, zei hij toen leep en deed de deur achter me op slot. omdat ie m'n moeder wilde bellen. die er niet was. en toen ze d'r uiteindelijk wel was wist ze van nix. zodat ik pas uren later met een zedenpreek de deur werd uitgezet. want ik moest er wel wat van opsteken, zei de marechausseeman nog.
dat ik vijf minuten later weer terugkwam en hem vroeg alsnog een stempel in m'n paspoort te zetten was een schoonheidsfoutje.

truuk met 't draadje

het omzeilen van god en gebod is van alle tijden. zo ben ook ik niet vrij van zonden. telefoonfraude werd het later genoemd, maar dat was het natuurlijk niet. telefoneren naar een buitenland was loeiduur. schandalig duur. misdadig duur. voor drie gulden vijftig per minuut naar New York bellen bijvoorbeeld heette daluurgoedkoop. dus als iemand een truukje had bedacht waarmee je om niet (kent u die uitdrukking?) kon telefoneren naar een buitenland, zag je dat eerder als een kreatieve vorm van proletaries winkelen.
het kon alleen in draaischijftelefooncellen. met een kwartje en een stukje ijzerdraad. de krux was dat het stukje ijzerdraad een verbinding maakte tussen het microfoongedeelte van de telefoonhoorn en de flexibele met metaaldraad omwonden kabel die de hoorn met het toestel verbond. aldus geprepareerd gooide je het kwartje in het toestel, draaide het gewenste verwegnummer, sprak een uurtje met verre vriend of vriendin en aan het eind van het gesprek kreeg je netjes je kwartje weer terug.
de truuk werkte niet bij alle draaitelefooncellen, zodat er bij de wel werkende cellen (bekend uit het viaviacircuit) vaak lange rijen bellustigen ontstonden. uitgelaten lange rijen geduldige bellustigen. waarmee je ervaringen uitwisselde. en proletariese telefoonceladressen.
tot er her en der eens iemand werd betrapt door de politie. en PTT-monteurs alle draaitelefoons in elke individuele telefooncel in Nederland technies hadden bewerkt en de truuk met het draadje het niet meer dee.
maar dat was pas vele vele belminuten later. al heetten die toen nog niet zo.

droomduiding

ik reis per trein met dochter. we hebben elk een koffer en een tas. we zitten voor in de trein met het zelfde uitzicht als de machinist heeft. op een duits station aangekomen wordt er omgeroepen dat we 1 minuut hebben om uit te stappen. als de trein weg is merk ik dat ik mijn koffer vergeten ben. op ons logeeradres aangekomen gaan we naar een voetbalwedstrijd van pupillen kijken in het plaatselijke ministadion. er is aan één korte zijde achter het doel een tribune. er zitten mensen met vlaggetjes. ik probeer dit vreemde ééntribunige stadion te fotograferen, maar het lukt me niet de tribune in beeld te krijgen. dan bel ik alsnog naar de spoorwegen om in goed duits te informeren naar mijn koffer. het is een grote grijze Samsonitekoffer met groot mijn initialen er op, zeg ik. die hebben ze gevonden, maar de gevondenvoorwerpenman wil de koffer alleen maar opsturen als ik wat met hem ga drinken. dat wil ik niet. hij vraagt mijn adres. ik geef hem mijn werkadres, zodat hij me niet kan traceren maar wel de koffer kan opsturen. hij vraagt de postcode van mijn werkadres. die weet ik niet. door de mand gevallen word ik tobbend wakker.
hellup?

ziektekosten

klik voor ander gezichtspunt
eindelijk de knoop doorgehakt kwa ziektenkostenverzekering. weloverwogen gekozen voor het amsterdamse ambtenaren-kollektief. en zoon voor het HBO-kollektief. en dochter voor het UvA-kollektief. toevallig allemaal bij de zelfde verzekeringsclub. en allemaal direkt online geregeld. ik ben bekaf. al die emoties...
daarom in beeld even terug naar betere tijden. vorige week nog. zuidfrankrijk. zucht.

radio oog

ik was nogal eens ziek in de jaren vijftig.
dan was ik weer op mijn hoofd gevallen, waren mijn hersens geschud, moest ik zes weken plat in een verduisterde kamer.
ik heb wat afgeleden als kind.
maar dan was er was gelukkig altijd radio. met het groene oog dat zich vernauwde tot een spleetje als het station op scherp stond. Hilversum 1 en Hilversum 2. de grote buitenwereld aan mijn ziekbed.
ochtendgymnastiek met aan de piano Ab Goubits, staat u allen klaar, dames? een fijn socialisties strijdlied op varadag. de waterstand beneden de sluis: min tien. moeders-wil-is-wet-muziek. dag groenteman, wat zullen we vandaag eens eten? nou mevrouwtje, de spinazie ziet er goed uit en andere groentenadviezen. eindeloze mededelingen voor land- en tuinbouw om tien voor half één. de gong voor de beursberichten vanaf een roezemoezig Damrak. en 's middags de naaitips van Ida de Leeuw van Rees.
het was een voorrecht om ziek te zijn.

neem nou M

"De expressionistische decors, die met werkelijk verbluffend camerawerk in beeld zijn gebracht, vormen de perfecte achtergrond voor het duistere verhaal van de jacht op een seriemoordenaar. Alle middelen worden daarbij ingezet om een pessimistisch beeld te creëren van het verloren individu, vertrapt door intimiderende mogendheden."
een zelfde gevoel als de hierboven omschreven film M - eine Stadt sucht einen Mörderer van Fritz Lang uit 1931 oproept, moet onder anderen anoniem reageerder M zijn overvallen na mijn emotionele bede gister om zich kenbaar te maken.
wanhopig tegenspartelend laat M vandaag nog een kruimelspoor na, maar M weet dat het net zich sluit. M wordt mij langzamerhand bekend. zo heeft M ooit een keer niet vanuit mijn werkomgeving, maar vanaf een privé-adres gereageerd op dit weblog. met een UPC aansluiting. vanuit Amsterdam. en met dezelfde aansluiting is in november 2003 nog een racespelletjesforum bezocht. ik bedoel maar, wij gaan hier bij hansb tot het gaatje.
maar er zijn d'r meer. ik noem nog een CHZS. ook reagerend vanuit mijn werkomgeving. zich ook achteroverleunend verschuilend achter het bedrijfs IP-adres.
kom toch uit de kast, anonimici, geef je vrijwillig bloot!
nu het nog kan...

binnenblik

ik ken ze bijna allemaal. nou ja, kennen is misschien een groot woord, maar op z'n minst kan ik van de meeste reageerders op dit weblog via hun eigen weblog een soort van blik in hun binnenste werpen. dat noem ik dus kennen. net zo als er weer webloggers zijn die mij een beetje kunnen kennen als ik bij hen reageer, want dan onderteken ik met dit weblogadres.
maar er zijn dus reageerders die geen weblog hebben. dat komt voor. dat het dus niet een puur incestueuze webloggersaangelegenheid is dat webloggen. dat er dus normale mensen zijn die gewoon uit interesse andermans schrijfsels lezen en reakties achterlaten. en hun reaktie ondertekenen met een naam, een alias of initialen.
en daar begint het gelazer. want behalve de aliassen en initialen die ik wel kan herleiden tot een persoon, zitten er ook afzendnamen bij waarvan ik geen flauw idee heb wie er achter schuil gaat. waarvan ik bijvoorbeeld aan het IP-adres wel kan zien dat ze ergens vanuit mijn werkomgeving dit weblog lezen en bereageren, met welke resolutie, hoe laat, hoe lang en met welke frekwentie, maar waarbij ik aan de ondertekening met een eenzaam initiaal geen enkel houvast heb kwa persoon. daar kan ik dus niet tegen. dan ga ik piekeren. en nadenken. en daar is niemand bij gebaat.
dus ik dacht zo, dat als iemand zich nou in dit profiel herkent, dat die persoon zich hieronder wat meer blootgeeft. voor een wederzijdse binnenblik.

Belangrijk Gesprek

zoon moest vandaag voor een Belangrijk Gesprek. een Belangrijk Gesprek met een Belangrijk Man bij een Belangrijke Boerenbank.
zoon ging solliciteren voor een afstudeerstageplek. maar zoon had nog nooit een echt Belangrijk Gesprek gevoerd en had daarom ook geen Belangrijk Gesprek Pak.
dus kocht zoon vorige week in San Remo een strak gesneden grijs italiaans streeppak. met bijpassend overhemd en stropdas. goed kombinerend met zijn vorig jaar aangeschafte zeer nette schoenen. zodat zoon er vanmorgen uitzag als een echte Serieuze Meneer. die ze wel even een poepie zou laten ruiken bij die Belangrijke Boerenbank.
en zo geschiedde.
de eerste impressie bleek een vet winstpunt voor zoon. en dus werd het een prettig Belangrijk Gesprek. ook inhoudelijk. zodat er wel eens een mooie Boerenbankafstudeerstage uit zou kunnen rollen.
het uiterlijk maakt de man.
maar het is even wennen, een plotseling Young Urban Professional-zoon.

gevoelsmens

opblazen voor beter begrip
als iemand me zou vragen wat het gevoel van mijn nieuwjaarsvakantie was, dan wijs ik naar dit franse balkonnetje in Bormes les Mimosas. de bloembakken voor de weelderig overhangende bloementooi zijn nog niet geplaatst, maar de kleur en het licht zijn al wel (of beter: nog steeds) intensief aanwezig. en een klapstoeltje natuurlijk. om van de voorjaarszon te genieten. om het voorjaar bijna aan te kunnen raken.
had ik al verteld over de mimosa? hellingen vol mimosa? nog net niet in bloei zijnde mimosa? op het punt van openspringen staande mimosa?
enfin, ik moet oppassen niet opvallend sentimeel te worden.
morgen maar weer gewoon doen.

room with a view

room with a view
Originally uploaded by hansb.

wanneer gaat hotelhoudend frans platteland op vakantie? inderdaad, de eerste twee weken van januari. als wij om vier uur ontspannen de autoroute afgaan om een bourgondies dorpshotel te zoeken van twintig jaren her is het vinden geen probleem. maar helaas: fermeture annuelle. en ook het hotel een dorp verder. dicht. en verderop. dicht. en nog verderop. dicht. het is nu ietwat gestrest kwart over zes in Beaune. geen plattelandshotel, maar eentje aan een plein met platanen waarin guirlandes. een stadshotel met bad en bidet. we doen het er mee.

somber

somber
Originally uploaded by hansb.

het sombert buiten. donkere wolken zullen morgen regenen zegt de meteo. alleen daarom al gaan we hier weg. alsof het zo moet zijn. alsof we ons te veel zullen hechten aan het paradijs als de zon alsmaar blijft schijnen.

het sombert ook omdat we ons nog aan het schoonmaakregime van onze gastheer (dag kollega B) moeten onderwerpen. hij heeft een vetgedrukt en dreigend epistel in de keuken hangen met zes nauwkeurig gedikteerde en uit te voeren schoonmaakgeboden op straffe van verbanning uit zijn zuidfranse paradijs.

en het sombert natuurlijk niet in de laatste plaats omdat we zaterdag weer thuis zullen zijn, in de schoot van orde en regelmaat. en werk. gelukkig zijn de ambtenarennieuwjaarsrituelen dan al voorbij.

Tony S

Tony S
Originally uploaded by hansb.

we zijn onthand. we hebben dertien afleveringen Sopranos, serie 5, achter de rug. vijf avonden met twee afleveringen, een marathonavond met drie afleveringen. zes avonden intensief meeleven met het familieleven van een charmante macho maffiabaas met een angermanagement probleem. die van z'n vrouw af is, therapie volgt, afperst, moordt, rondneukt, in elkaar slaat en z'n kinderen opvoedt. elke avond weer. tot en met gisteravond. nadat de FBI was binnengevallen en we inmiddels zo ver waren in onze kompassie dat we de FBI als de bad guys zagen. toen gebeurde wat we hadden zien aankomen: serie 5 was voorbij.

hoe komen we vanavond in godsnaam de avond door? en morgenavond? toch zeker niet met een verantwoorde klassieke poolse film-dvd? of met een degelijk literair boek? is dit dan het moment dat we eindelijk eens een goed gesprek met elkaar moeten voeren?

licht

licht
Originally uploaded by hansb.

opeens weet ik het: het is het licht. het warme van zomerse zindering ontdane Provencaalse licht. het heilzame heldere zonnelicht. het antidepressieve positief stemmende voorjaarslicht. het licht dat wanhopige expressionisten uitdaagde het op canvas vast te leggen. het licht waarop noordelijke horden lelijke toeristen ook des winters afkomen. het is het licht, enkel en alleen het licht, waarom ook wij hier zijn. ja mensen, hansb heeft het licht gezien!

verloren voornemens

verloren voornemens
Originally uploaded by hansb.

het mooie van voornemens is juist dat het VOORnemens zijn. en alleen al het het idee dat je je iets hebt voorgenomen stemt tevreden. het maakt dan ook niet uit of je op enig later tijdstip weer van het voornemen afstapt. het tevreden gevoel blijft hangen. zo ook ten aanzien van mijn drie voornemens van gister. drie mooie en genoegelijke voornemens. die ik vandaag weernet zo makkelijk overboord heb gegooid. want het moet natuurlijk wel leuk blijven. bovendien heb ik maar 1 paar L/R-gemerkte sokken. en hou ik mijn nagels al m'n hele leven keurig knagend bij. en serieus: 3 keer per week op de roeimasjien? kom nou!

deo volente

deo volente
Originally uploaded by hansb.

ik neem mij voor voortaan alleen nog maar gemerkte sokken te dragen met een L voor links en een R voor rechts. dat voorkomt verwarring bij het ochtendlijk aantrekken, maar lijkt me ook voor de sokken zelf een hele opluchting. voorts neem ik mij voor niet meer op m'n nagels te bijten. het is de hoogste tijd dat ik een kompleter mens wordt, met keurig afgewerkte vingers. tenslotte neem ik mij voor minstens drie keer per week minimaal 2000 meter per sessie met een hoog vermogen op de roeimasjien te gaan roeien, zodat ik er in no time weer uit zal zien als een jonge god.