patatten en burgers

klik maar groot!
keurig zijn we geweest, bijna vijfeneenhalve week lang.
verantwoord gegeten, salades, vis, hier en daar een pittig worstje.
nooit meer dan een flesje wijn per dag gedronken. en lang niet altijd die eeuwige pernod rond borreltijd.
maar dan op zo'n regenachtige en koude op twee na laatste dag breekt er iets. dan rijden we verkild langs een franse Macdonalds. sturen we ongewild de Macdrive in. bestellen we zonder blikken of blozen twee quarterpounders met kaas. wat na enige verwarring aan gene zijde van de balie in het frans een Fromage Total blijkt te heten. die we hoe dan ook gulzig naar binnen werken. waarna we ons direkt schuldig en vies voelen. maar vooruit, tis eenmalig. denken we.
tot we op de allerlaatste reisdag in de zonovergoten Ardennen langs een hevig geurend frittenkot rijden, fluks omkeren, alsnog inparkeren en twee medium fritten bestellen. van die weke, oliedoortrokken franstalige belgse fritten in een kartonnen gezinsbak. waar je hongerig eerst de kleine knapperige stukjes uit peutert. en dan in godsnaam toch maar begint aan de rest van de slappe berg patatten.
maar we zijn tot inkeer gekomen, halverwege.
we keken elkaar aan. hoefden niets te zeggen.
en kiepten elk de resterende halve portie in de klaarstaande afvalbak.
wij laten ons toch zeker niet door lage lusten regeren!

verhaal halen

dan kom je dus thuis, vol met verhalen en indrukken, dan zegt de goegemeente doodleuk: hebben we al gelezen op je weblog, hoeven we niet nog eens te horen!
alsof ik alles zo maar open en bloot op het web heb gegooid, alsof er geen belevenissen zijn die we voor ons zelf hebben gehouden.
en we hebben ook nog 329 digitale fotoos, roep ik vertwijfeld.
hebben ze dan ook geen trek in, heb ik toch ook al op dat weblog gezet? en de rest zien ze wel als er een afgedrukt boekwerkje van is gefabriceerd.
toen ze ook nog begonnen over onze kitscherige aankoop uit Fatima met ronddraaiende stralenkrans, dat dit toch zeer veel over de top was, al te erg, dat we daar geld aan uitgeven, mag het weg, zijn we maar gaan eten in een restaurantje aan de overkant.
konden we hun verhalen aanhoren.
alsof dat zo leuk is.

thuis

de eerste minuten van de thuiskomst na weken afwezigheid zijn het mooist. dan zie je je huis zoals iemand het ziet die er voor het eerst komt. maar je moet er je wel van bewust zijn, want binnen enkele minuten is het momentum voorbij. om enige houvast te geven: per week afwezigheid heb je ongeveer een halve minuut. ik had vanmiddag dus twee-en-een-halve minuut. en dat viel niet tegen. leuk huisje hebben we eigenlijk. welkom thuis.

hoop

m'sieur, dame?, vroeg ie, wat zo veel betekent als: wat wilt u drinken. we zaten op het terrasse ombragee van het hotel en na een fietstochtje in de zon wilden we wel een vin blanc, zeiden we. oh, zei ie veelbetekenend, Hollanders! dat voelde als een degradatie en dat bleek ook zo bedoeld door de Hollandse eigenaar. want witte wijn drink je alleen bij het diner. Hollanders weten dat niet. die hebben die kultuur niet. de kultuur in het algemeen ging trouwens sowieso hardhollend achteruit. niemand reisde meer naar hotels. iedereen reed maar rond met caravans of met campers. dat vinden ze goedkoper. maar zo werd de kultuur van het echte reizen om zeep geholpen. en zijn bedrijf natuurlijk. nog los van het regeringsbeleid. en wat er de laatste jaren van zijn geboortestad Den Haag was geworden was natuurlijk helemaal erg. maar de naam van uw hotel dan, wilden wij weten. daar spreekt toch verwachting uit. ach wat, bromde ie, da's gewoon m'n achternaam. hij zette het schoteltje met wisselgeld op ons tafeltje en slofte nog namopperend hotel de Hoop binnen.

chagerijnig

weg uit het zuiden. en vanaf Lyon regen. soms harde regen, meest zachte regen, maar onmiskenbaar regen. en koud. alle ramen dicht. geen zonnebril meer nodig. weg van de snelweg, maar wel naar het noorden. en dan rij je dus te lang door. want vererop is het echt waar lichter. en zie ik zo maar een stukje blauw in de lucht. verderop. maar iedere keer als we verderop zijn begint het daar ook te regenen. dus ben ik chagerijnig. en moe. dus...

camping 3

zeker tien dode caravans staan er. en niets is troostelozer dan dode caravans op een kampeerterrein. hologige niet verhuurde huurcaravans op afgescheiden en geegaliseerde perceeltjes. afscheidingen van snelgroeiende heesters en op kunstkerstboompjes gelijkend naaldgroen die de wijdsheid van het veld doen vergeten. het roer ging op z'n Luxemburgs om. het gras was voortaan kort, het pad verhard. netjes en toch degelijk. er kwamen bordjes: hou de wc netjes! doet u dit thuis ook? bonnetjes om brood te bestellen in de brievenbus, voor half acht! en er kwam stress, heel veel stress. vanwege kinderen die rond het sanitair met water speelden. die dan achterna werden gezeten door Luxemburgse P. en werden geslagen door Luxemburgse P, bij wie je nooit wist hoe je haar in de ogen moest kijken omdat die alle kanten uitdraaiden maar nooit tegelijk de zelfde kant, haar nagloeiende handafdruk stond nog op de borst van zoon J. het was z'n verjaardag en die van dochter L. alle kinderen kwamen voor limonade en taart. feestelijk dachten wij. maar Luxemburgse P vond dat wij moesten vertrekken. en wel direkt. dat wij niet moesten denken dat de camping van ons was. en meer lelijks. en hoewel Luxemburgse R de boel suste en vergoelijkte met een fles Clairette de Die, besloten wij inderdaad niet meer terug te komen. dus daar zitten we nu, na jaren, aan de rand van het veld, blik op oneindig, verstand op nul. en als de wind goed staat valt het gedender van die tien treinen per uur niet eens zo erg meer op. en zijn die Luxemburgers ook wel ok.

camping 2

eigenlijk was het een groot glooiend veld waar halfhoog hard gras groeide. de randen van het veld waren vlak genoeg om een tent neer te kunnen zetten, het middenveld bleef wijds en vrij. hier en daar stond een boom. rondom was zicht op golvende akkers, heuvels en bergtoppen. je kwam aan, zette je tent op en liep in de loop van de dag eens naar boven om te zeggen dat je er was. boven was de herberg. daar huisden M & R. zij maakte beelden en deed de administratie, hij de keuken en de rest. er kwamen paarden en hun sjieke Parijse berijders. en af en toe was er een paardenkamp voor probleemjongeren uit Lyon. het was een paradijselijk plekje met een hoog de Waard-gehalte (van die superstrakke grote pyramidetenten). echt OSM dus (humor!). en als God in Frankrijk. tot de TGV zou komen. een regelrechte bedreiging van het paradijs. de vallei achter het dorp verderop zou worden doorsneden door een hoog viadukt waarover zeker vier keer per uur een hogesnelheidstrein zou razen. het landschap zou onherstelbaar worden aangetast, zichtlijnen doorkruist door een lange rechte streep techniek. R van M & R was fel tegenstander. tekende bezwaar aan, kalkte nachtelijke leuzen. en verloor met zijn medeopposanten de diskussie over het alternatieve en meest logiese Rhone-tracee. de TGV kwam, M & R gingen. moegestreden en gefrusteerd verkochten ze een deel van hun leven, de camping met herberg. die herfst toen ze naar de notaris gingen voor de overdracht waren wij de enige en laatste gasten in de herberg.

camping 1

jaren geleden, toen ik nog jong en driftig was en ik voor het oog van talloze gierend van het lachende Fransen in Avignon de achterklep van de auto dichtsloeg, daarbij vergetende dat het fietsenrek daar nog opzat, zodat een uitstekende schroefbout de achterruit verbrijzelde, waarna de ANWB een nieuwe achterruit opstuurde, op dat moment dus, realiseerden wij ons dat we toe waren aan een camping voor rustzoekers. en zo'n camping bleek in de buurt, in de Drome, waar een Parijs artistiek stel een idylliese plek met fenomenaal uitzicht tot camping had gemaakt voor niet meer dan 25 tenten. met een zwembad. het was er stil, het was er dromerig, het was een plek waar we vaak terug kwamen. tot de TGV kwam, achter het dorp verderop en de Parijzenaars teleurgesteld de boel verkochten. aan Luxemburgers. die iets heel anders wilden met de camping. iets sportiefs. met vaste gemarkeerde en genummerde plekken. en reserveringen een jaar vooraf. dus de tenten verdwenen, de caravans kwamen, de sfeer veranderde van laisser faire in keurig overgeorganiseerd. en na een slaand ruzie met de eigenaresse zijn we er niet meer teruggeweest. tot vandaag dan. omdat die plek nog steeds zo uniek idyllies is. ondanks de voortschrijdende Luxemburgse truttigheid. en met oogkleppen op en oordopjes in is het weer net als vroeger.

table d'hote

elke landstreek heeft z'n eigen wind: rondom Perpignan is er de Tramontana, met een ononderbroken windkracht 10 a 11, die ons zondag nog van de weg af dreigde te blazen. in het Rhonedal, in de Drome, dendert nu de Mistral. het kontinue geluid van de wind door bomen en struikgewas is gekmakend. veel mensen plegen dan ook zelfmoord als de Mistral te keer gaat. volgens de statistieken. het landschap op zich geeft daar weinig aanleiding toe: lieflijk glooiend met hier en daar een hoge pukkel, akkers, zonnebloemen, mais, Provencaals gekleurd, warm. en aardige mensen. die bijvoorbeeld een landelijk gelegen herberg runnen. waar campers welkom zijn. en je aan kunt schuiven voor de table d'hote. om sept heures trente, da's om half acht. met eerst Pastis, daarna wijn. en tussendoor lekker eten. in de cour, aan een grote tafel, onder een grote oude eik. soms verlang ik zo niet terug naar Amsterdam.

witte weggetjes week

het besef van de eindigheid van vijf weken vakantie heeft toegeslagen. we mijmeren over wat geweest is, aarzelen over het oppakken van de sleur van het bestaan, treuzelen dus om echt definitief de weg terug in te slaan. de kleinste Provencaalse landweggetjes, cafeetje hier, marktje daar. net doen of we nog oceanen van tijd hebben. weigeren het reistempo op te voeren. je kollega mailen dat je het dus echt niet redt om maandag weer te beginnen. doe nog maar een dagje verlof er bij, dinsdag beginnen kan net zo goed. en toch sluipt het er langzamerhand in, dan schieten de wekelijkse boodschapsessies door mijn hoofd, of de route naar het werk, de gang die nodig gewit moet worden. maar nog even niet. nog een paar dagen witte weggetjes svp.

hondenneusje

of we wel wisten dat het hondenneusje erg gevoelig was. dat het hondenneusje dus net als de grotemensenneusjes in zonnige kontreien ingesmeerd diende te worden met zonnebrandcreme. anders zou het hondenneusje onherroepelijk verbranden. en dat we nou niet moesten lachen, want dat ze het ergens gelezen had. zei de mevrouw van de Hergo (slager met de koksmuts) in de Maasstraat. dat het dus echt waar was, zei ze nog eens nadrukkelijk. ja, echt waar, zei ook de andere mevrouw van de Hergo in de Maasstraat. en ze pakte een extra groot zakje worst- en vleesafsnijsel in. voor de hond, zei ze er voor de zekerheid bij.

uitgesteld bericht

tot in de uithoeken van het zogenaamde achterlijke Portugal zijn we geweest. ver weggestopt op het platteland. waar boeren met lederen hoed en afhangende nekklep staand op een houten kar met houten wielen met ijzerbeslag een muilezel mennen. en totaal in zwart geklede oude vrouwen grijnzend hun tandeloze monden tonen. in dat achtergebleven gebied had ik altijd mobiel bereik. honderd procent. no preblema. vier weken achtereen kon ik berichten. weblogje versturen? hop, daar gaat ie al! mail checken? zo gebeurd. met gratis internetcafe in het verder analfabetiese Porugese dorp. maar dit is hoogontwikkeld Spanje, dit zijn de Pyreneeen. daar lukt dat niet, daar geeft geen enkele provider thuis. bovendien dondert en bliksemt het hier dat het een lieve lust is. ik ben al met al niet tevreden vandaag.

zwembadje

soms doe je op een dag niets anders dan je van campertje naar zwembad slepen en weer terug. om te bemerken dat je dan eigenlijk al weer zo verhit bent dat een nieuwe gang naar het verkoelend bad nodig is. ja, het leven van de vakantiemens kent zo zijn eigen dynamiek. we hebben de afgelopen vier weken dan ook een grote varieteit aan zwembaden beproefd. van klein maar fijn tot wedstrijdformaatgroot. van rond tot vierkant tot grillig gevormd met nep-rotsformaties. maar dit is echt een snoepje. staat geheel vrij in al zijn naakte zwembadheid. ondersteund door stalen staanders. je zwemt er hoogstens twee halve slagen in vooruit. of een opzij. jammer alleen dat het regent en dondert. ik had dit zwembadje graag aan mijn ervaringsverzameling toegevoegd.

zwembadje

soms doe je op een dag niets anders dan je van campertje naar zwembad slepen en weer terug. om te bemerken dat je dan eigenlijk al weer zo verhit bent dat een nieuwe gang naar het verkoelend bad nodig is. ja, het leven van de vakantiemens kent zo zijn eigen dynamiek. we hebben de afgelopen vier weken dan ook een grote varieteit aan zwembaden beproefd. van klein maar fijn tot wedstrijdformaatgroot. van rond tot vierkant tot grillig gevormd met nep-rotsformaties. maar dit is echt een snoepje. staat geheel vrij in al zijn naakte zwembadheid. ondersteund door stalen staanders. je zwemt er hoogstens twee halve slagen in vooruit. of een opzij. jammer alleen dat het regent en dondert. ik had dit zwembadje graag aan mijn ervaringsverzameling toegevoegd.

Informatief stukje

men vraagt mij wel eens: hansb, waarom blijf je overal zo kort met je VW-campertje staan? waarom ben je steeds onderweg? dat komt, zeyg ik dan, omdat wij het reizen, het rijden op zich al een beleving vinden. we mijden de snelwegen, kiezen bij voorkeur de gele of rode wegen die meneer Michelin heeft voorzien van een groene markering als aanduiding van landschappelijk fraai. we stoppen naar believen waar het leuk lijkt en rijden sowieso natuurlijk niet zo snel met dat oude busje. zodat een ritme ontstaat van 1, 2 of maximaal 3 nachten op een camping, waarna een interssante dag-etappe ons weer in een heel andere landstreek brengt. zo doen we dat al jaren, dat vinden wij nou leuk. goh hansb, zegt men dan, zo hadden wij dat nog niet bekeken, dat klinkt heel niet gek, dat willen wij ook wel eens zo doen. dat is goed, antwoord ik dan goedkeurend, dat is goed.

ali-oli

niet van dat laffe half vloeibare spul dat de Fransen maken, merk Benedicta. nee, stevig en sterk, krachtig en kruidig. zoals in Spanje, merk Ybarra. en dan natuurlijk gespeld als ali-oli. proef het alleen al in het woord: het slappe aaaajooli, tegenover het stacccato aa-lie-oo-lie. je hoort het, dat Spaanse spul staat als een huis. besmeer er beide zijden van een doormidden gesneden stuk stokbrood mee, plakjes tomaat er tussen, meer is er niet nodig voor een onvergetelijke smaakexplosie. al dat je proeft is de penetrante smaak van knoflook. overheersend, zoals het hoort. afgemaakt met de fruitige sappigheid van een onhollandse tomaat. hoeveel potjes moeten we meenemen?

moe

weg uit Portugal. afscheid met weemoed. fado. een lange reisdag eindigt moe en mat in Toledo. dit is geen leven...

niets

het is zover, we hebben het totale niets bereikt. waar het slome ontbijt ongemerkt overgaat in een trage lunch in afwachting van het eenvoudige avondmaal in de herberg. waar het staren naar de golvende heuvels leert dat in de symetries aangeplante rijen olijfbomen er minstens een olijfboom uit de rij stapt. waar vier, vijf mieren in eendrachtige samenwerking een flinter lokale kaas verslepen, verbaasd nagestaard door hond Z. waar de zon ons dwingt echt niets te doen. wat we helemaal niet erg vinden. omdat de weg vanonder onze eigen olijfboom naar het verkoelende zwembad nog geen honderd meter lang is. waar we doelloos een kwartiertje dobberen in het lauwe water. en dan weer opnieuw beginnen met niets. wachtend op een briesje. hee, dat is de derde auto al binnen een uur op dat weggetje in de verte. maandag 15 augustus 2005, Extremadura, nog net in Portugal, 39 graden..

gevallen vrouw

of het wel goed ging, vroeg ie. ja, ja bromde ik, nee, nee steunde partner A. ze was uitgegleden op die mooie maar gladde witte keitjes vlak bij het restaurant en lag groggy op de grond. wie hij nou moest geloven, vroeg de bezorgde restaurantman. en of ie een ambulancia mocht bellen, want dit was al de zoveelste keer dat mensen over die rotkeitjes zeilden. dan kon ie dat hard maken bij de gemeente. had ie een punt in de lokale politiek. zouden ze die authentieke keitjes wel moeten vervangen door degelijk modern Kalverstraatplaveisel. die verantwoordelijkheid wilde partner A niet op zich laden. ze vermande zich, gooide het inderhaast aangeboden glas water in haar gezicht en schuifelde voetje voor voetje richting auto. en zo komt het dat het plaveisel in de Bairro Alto blijft zoals het is en dat partner de komende dagen vanwege een gekneusde grote linkerteen en -knie steunend op een stok door Oostportugal zal rondlopen.

aardige mensen

als in Lissabon, dan toerist, dus lopen we ons 't schompes. van suikertaarttoren naar metalen vlechtwerklift, van wirwarsloppenwijk naar megachristusbeeld. en rijden we rond in ons campertje, want honden, en dus zelfs hond Z niet, zijn nergens en nooit welkom. dus ook en zeker niet in het openbaar vervoer. zeggen ze. maar ze zeggen zo veel. want zodra je met hond Z binnenstapt wordt ze bepoteld en befoezeld. in het cafe, in de taxi, in de jugendstil straatlift. iets van de soep en niet zo heet gegeten dus. een te streng geinterpreteerde EU-regel. die met gezond verstand wordt genegeerd. zoals zo veel regels in dit land. aimabele mensen, die Portugezen.

lekker

vanavond bericht ik vanuit een piepklein absoluut echt waar niet-toeristies restaurantje in de Bairro Alto in Lisboa. ik heb me geworpen op de vers gebakken sardines, partner A op de bacalhau a bras, afgerond met een pudim flan en een omelette ao rum. en dan delen natuurlijk. ik moet het kort houden. ons allervriendelijkste obertje komt met de rekening. bom noite!

vooruitgang

met de massale vernieuwing, verbreding, danwel aanleg van wegen in Portugal verdwijnen ook de oude verkeersborden. de nieuwe verkeersborden zijn geheel volgens de Europese regelgeving, dus het zelfde als in Frankrijk, in Griekenland of bij ons in Nederland. saai dus. er blijft niets re raden over. de regelgevers zullen zeggen dat daardoor de verkeersveiligheid wordt bevorderd, ik vind het negeren van lokale normen en waarden. neem nou dit bushaltebord. eigenlijk niet eens antiek, want uit beton gegoten. laten we zeggen een jaar of dertig, veerig oud. zeg maar zo oud als ons VW-busje. dat overigens erg veel belangstelling krijgt in deze kontreien. ah's en oh's en fotoos en dat soort werk. maar ik dwaal af, dat bushaltebordje: mooi, funktioneel, erg Portugees, niet kapot te krijgen. maar desondanks vervangen door een Europees bushaltebordje zodra de weg wordt aangepakt. voort in de vaart der volkeren. vooruitgang dus?

Fatima

we verwilderen in rap tempo. we reizen, we wassen, we reizen, we plassen, we reizen, we eten, en dat allemaal in volstrekt willekeurige volgorde. of niet. kan ons het bommen! van de volle reistas met kleren heb ik totnogtoe alleen de bovenste laag gebruikt. en hergebruikt. na een campingwasje, dat dan weer wel. tijd dus voor enige kontemplatie. in Fatima, waar voor drie eenvoudige herderskinderen in 1917 de Heilige Maagd verscheen. en nog eens. en nog eens voor wel 70.000 gelovigen. zodat de verschijning als waar gebeurd gecertificeerd werd. en Fatima nu een waar bedevaartsoord is. met alle kommerciele tierelantijnen er op en er aan. waar mensen boete doen door op hun knieen over het immense plein te schuivelen. en met drie voorspellingen die de Maagd alleen aan de drie herderskinderen heeft verteld: het einde van de eerste wereldoorlog, de Russiese revolutie en een derde voorspelling die zo verschrikkelijk is dat ie niet bekend wordt gemaakt. ook niet door het enige nog levende herderskind. ammehoela. daar trappen wij niet in. dan maar verder verwilderen. voor zolang het duurt, want we zijn al weer halverwege onze tocht. alles is en blijft betrekkelijk.

hond-in-nood-plan

de extreme temperaturen van de afgelopen dagen waren niet alleen voor ons zwaar. ook hond Z die normaal gesproken vief en vrolijk om ons heen huppelt sleepte zich puffend en steunend door de dagen en nachten. tijd dus om tegen hondenwil en -dank het hondinnoodplan in werking te stellen. het hondinnoodplan voorziet in regelmatige totale sproeimomenten met de waterslang (dag meneer, bent u de hond aan 't antichambreren?), waarbij ik af en toe tot ongenoegen van hond Z vergeet dat het water in de slang behoorlijk kan opwarmen, en lokale pootafkoelmomenten in de blauwe opvouwbare afwasbak van het merk Ortlieb. hond Z verklaart ons zichtbaar voor gek maar laat het zich allemaal lijdzaam aanleunen. poseert zelfs voor de foto nog een keer voor een lokaal pootafkoelmoment, terwijl het hondinnoodplan voor vandaag al is ingetrokken vanwege lagere temperaturen en de eerste regenbui hier sinds eind oktober. hond Z is gewoon verstandiger dan ik ooit zal zijn.

vaart der volkeren

wij reizen met TomTom-navigatiesysteem en hebben als backup de laatste papieren kaarten van meneer Michelin bij ons. het tempo waarin de Portugezen hun wegen bouwen is echter nauwelijks bij te benen. regelmatig rijden we volgens TomTom dwars door een bos, terwijl we toch echt over een superdeluxe asfaltbaan tuffen. of is het kleine romantiese op de kaart geel gemarkeerde lokale weggetje uitgegroeid tot twee maal tweebaans snelweg. en kom je bijkans door geen enkel authentiek dorpje meer omdat daar een rondweg omheen is gebouwd. of wordt gebouwd, waarbij je afwisselend over de oude weg en de onderlaag van de nieuwe (brede) weg wordt geleid. en overal staan borden dat dit projekt mogelijk is dankzij gelden van de Europese Unie. Portugal moet immers opgestuwd in de vaart der volkeren. wat wordt vertaald in wegen, wegen en nog eens wegen. dat honderd meter links en rechts van die wegen de vijftiger jaren gewoon doorgaan noemen wij authentiek. met geheel in het zwart gehulde tandeloze vrouwen. en boerenarbeiders met gelooide huid en arbeiderspet. het zal dan ook nog wel een generatie of wat duren voor al die nieuwe wegen het hele land hebben aangesloten op de 21e eeuw. het lijkt een onontkoombaaar lot.

tinto

vanmorgen om negen uur waren we al op wandelpad gegaan om de ergste hitte voor te zijn. met 28 graden was het dan ook aangenaam koel. maar na drie uur klimmen en dalen, het uitgeteerde karkas van een dode hond en steeds maar weer adembenemende panoramaas en een verkeerde afslag liepen we bij 36 graden uiteindelijk smachtend over smeltend asfalt. we rolden dan ook druipend van het zweet een passerende dorpsbar binnen en konden naast de bestelling van twee colaas nog net uitbrengen dat de barman moest telefonar voor een taxi terug naar de camping.
de kleine bar bleek vol te zitten met getaande kleine Portugezen die zoals gebruikelijk in dit land allervriendlijkst een gesprek aanknoopten. als tegenprestatie glimlachten wij uitvoerig terug.
van een van hen begrepen we dat ie ooit vele jaren in Duitsland had gewerkt. en dat ie dat met ons wilde vieren met een tinto bij hem thuis om de hoek. wij glimlachten en zeiden dat we wachtten op een taxi. dat maakte weinig indruk en hij legde zijn hand op mijn arm ten teken dat we nu echt met hem mee moesten komen. lekker, een tinto, kijk je vrouw wil wel, dat verzon ie natuurlijk ter plekke, want partner A wilde helemaal niet. en ik ook niet. en onze glimlachtechniek werkte ook al niet meer. en zijn ogen waren zo waterig en zo rood.
en toen was daar, geloofd zij Maria, eindelijk de taxi. die ons voor een paar euro in een wilde rit de slingerende bergweg afreed naar onze veilige toeristenenclave.

schijtlijster

schijtlijster
Originally uploaded by hansb.

nou doe ik het al het liefste gewoon thuis. poepen. alleen als het niet anders kan ben ik bereid vreemd te poepen. als het echt niet anders kan. liever nog zoek ik met een schepje het vrije veld. maar op een camping ben je meestal veroordeeld tot een rijtje naast elkaar. met tussenmuurtjes niet tot bovenaan. zodat je auditief van je buurman/buurvrouw kunt meegenieten. inklusief geplons waardoor de billen benat worden. wat te verhelpen is door voor het poepen vast een paar velletjes papier in de pot te werpen. op deze camping kan dat niet. hier mag geen papier in het toilet. hier moet het papier na de reinigende taak in een prullenbakje geworpen. zei daar nog iemand dat kamperen ontlastend is?

veertig

de bosbranden lijken niet te stuiten. de bombieros en het leger doen wat ze kunnen, maar dankzij de straffe aflandige wind en steeds weer nieuwe brandstichters lijkt het onbegonnen werk. de gebieden waar rook hangt worden steeds uitgebreider. overal om je heen zie je stukken afgebrand bos. en brandweerautoos die zich vullen met bluswater. of een blusvliegtuig dat zich in de Douro vol schept. ondertussen is de temperatuur vandaag boven de veertig graden gekomen. da's warm en ook niet echt in het voordeel van de brandbestrijders. zelfs met alle ramen open en 100 km per uur over de weg scheurend met ons VW-busje vinden we geen afkoeling. ik ga het zwembad maar weer eens opzoeken.

verkeerde keuze

de arrogante Nederlandse campingbaas zei het vanmorgen nog zo: het is een verkeerde keuze om na twee dagen al te vertrekken. er is nog zo veel moois te zien. maar wij wisten het beter. we willen dit jaar zo veel mogelijk van Portugal proeven om een volgende keer beter te kunnen kiezen. toegegeven, de bosbranden rondom Porto waren spectakulair. qua rookontwikkeling dan, want qua vuur hebben we slechts langs de weg lekkende vlammetjes gezien. de rook van de vele brandhaarden blijft kilometers lang en breed hangen. en stinken. enfin, ik had het over verkeerde keuzes. het leek ons wel wat om naar de kust te gaan. gids gepakt, keuze gemaakt. foute keuze, want te ver, te saai, te warm en uiteindelijk te vol en te veel IJmuiden, inklusief pier. hebben we daar dat hele pokkenend voor gereden, geeft ook ons ijskastje nog eens de geest. wie zei er dat kamperen ontspannend is?

verwaand

proberen we couleur locale op te doen, komen we twee keer achtereen op hollandse campings terecht. nix handen an voeten, gewoon nederlands spreken. met frites of tosties in de snackbar van de ene camping. en de droppot en een groepsgesprek op zaterdag op de andere camping. ik had me Portugal toch anders voorgesteld. met minder hollandse gezelligheid en minder fout publiek. wij zijn natuurlijk geen fout publiek, laat dat duidelijk zijn. fout zijn de geblondeerde tutholaas met blonde verveelde kinderen en luide muziek bij de barbeque. fout zijn de klaverjassende dikbuikige kerels in te korte zwembroeken die de hele dag aan de rand van het zwembad zitten.nee, morgen gaan we oprecht op zoek naar het authentieke Portugal. ondertussen komt de avondmis via luidsprekers bovenop de dorpskerken in de vallei, als ware het minaretten, op dit moment van vele kanten tot ons. da's best al wel authentiek.

NB de foto van vandaag is die van gister en vice versa.

de verkleefde bendix

van ouwe autoos en dingen die wel eens haperen: vandaag de verkleefde bendix. de verkleefde bendix? inderdaad, de verkleefde bendix. schijnt een palletje te zijn dat iets met de startmotor doet als je het sleuteltje omdraait. doet ie dat iets niet, dan start de motor niet. dan blijft het akelig stil. dan kun je ergens in de motor met een hamer tegenaan slaan, zodat het palletje losschiet. maar ik weet niet waar ik tegenaan moet slaan. ik mep dus maar wat. zonder resultaat. dus resteert alleen nog de duwoplossing. in z'n twee, koppeling op laten komen, gas geven en hopla, de motor loopt. sta je daarentegen voor een voedzame lunch geparkeerd op een smal landweggetje, heuvelopwaarts gericht, dan heb je een probleem.

wat leren wij hieruit? indien een oude VW-camper met bendixprobleem altijd van je af (neus naar beneden) parkeren.

dio mio, man!

mijn spaanse gebrabbel begint enige vorm te krijgen. weliswaar voornamelijk gebaseerd op filmcitaten (titel zie: de Jesus uit the Big Lebowski) of popsongs (que es mas macho, van Laurie Anderson), maar te pas en te onpas met bijpassend aksent her en der best bruikbaar. des te vervelender dat we morgen in Portugal zijn. waar ze beledigd schijnen als je ze in het spaans aanspreekt. en de taal al helemaal nix bekends voor mij heeft. ik ben mijn handen en voeten dus al vast aan het oefenen.