pap

ik heb als kind heel wat afgeleden.
omdat ik een werkende moeder had en wij kinderen toch een voedzaam ontbijt nodig hadden kregen wij een variatie aan pappen voorgeschoteld voor we naar school gingen. voornamelijk Brinta en havermoutpap. in allerlei gradaties van vastheid: van uiterst vloeibaar via mortelachtige brei tot betonnen snijpap.
het dagelijkse bord met inhoud mocht je dan opleuken door met stroop je naam met sierlijke krullen op de pap te schrijven, of door dikke lagen lichte of donkere basterdsuiker toe te voegen.
soms, als de haast van de werkende moeder groot was, brandde de pap wel eens aan. daar mochten wij dan niet kinderachtig over doen. of de melk was overgekookt, wat ook al zo'n "aparte" smaak teweeg bracht. ik had geleerd dan met afgesloten neus te eten (door niet door je neus ademen terwijl je een hap neemt), zodat je bijna niets proefde van het mislukte brouwsel.
als we jarig waren kregen we griesmeelpap of een andere meer aantrekkelijk papversie. dat was feestelijk bedoeld, maar bleef natuurlijk gewoon pap.
na de Grote Algemene Papstaking hebben wij onze werkende moeder gedwongen over te gaan tot het verstrekken van boterhammen bij het ontbijt.
dat bleek een zegen voor de harmonie binnen het gezin.
aan die hele geschiedenis heb ik alleen een pap-allergie overgehouden, of eigenlijk meer nog een allergie voor alle gekookte melkprodukten.
ik kan daar mee leven, het is niet erg.
maar af en toe wordt ik weer met mijn pijnlijke verleden gekonfronteerd. als partner A het weer op haar heupen krijgt en griesmeelpudding maakt. of rijstepap.
en als ze ziek is wil ze altijd dat ik kant en klare gortepap, havermoutpap of griesmeelpap voor haar koop.
en dat eet ze dan op.
waar ik bij ben.