als je het wel beschouwd is het eigenlijk een mini-cruise. en zo benoemd valt de dertig uur varen van Venetië naar het Griekse Patras dus nog wel mee. het is als het leven zelf: zoek en benadruk vooral de positieve kanten, dan kom je nog eens ergens.
hoewel, dertig uur op een schip vol hangende, rokende, zich vervelende en allerhande vreemde talen sprekende medemensen en hun blèrende kleine kinderen is niet helemaal mijn ding. en als je niet oplet zijn al die comfortabele fauteuils in de airconditioned ruimtes ook al bezet gebied verklaard voor de gehele overtocht. door die zelfde hangende, rokende, zich vervelende en allerhande vreemde talen sprekende medemensen en vooral en met name door hun minderjarige blèrende kinderen (ik begin analoog aan ex-kollega J zowaar een blèrende-kinder-allergie op te bouwen).
enfin, we lopen straks nog een rondje op het schip, bekijken eens een dek of wat hoger, gaan later vanavond een uurtje buiten zitten met de wind door de haren, staren wat naar een verre kust, speuren de spiegelgladde zee af naar mogelijke dolfijnen, wachten tot de zon aan stuurboord in de Adriatiese Zee zakt, het komt kortom uiteindelijk allemaal wel goed.
en hee, over zevenentwintig uur zijn we er al...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten