op de keeper beschouwd zitten die blèrende kinderen natuurlijk meer in m’n hoofd dan dat ze er in werkelijkheid zijn. denk ik nu, nu de ontspanning heeft toegeslagen. en er is zo weinig voor nodig: één bootstop slechts te Igoumenitsa, al het gemene volk er uit, ruimte op het camperdek, verhuizen van de vierde rij midscheeps naast de monotoon brommende motoren naar de vrijgekomen grote open patrijspoorten met zicht op zee en een verkoelend briesje op de eerste rij, et voilá, ik ben volmaakt gelukkig.
dat er een heuse ruzie met een matroos aan vooraf ging, hij in het Grieks, ik in het Nederlands, omdat hij niet wilde dat ik uit de slagorde trad, en ik hem beheersd overroelde door te blijven hameren op de toestemming van ‘de chef’, is dan verder niet meer relevant.
jammer dat deze mini-cruise nog maar vier uur duurt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten