"kunt u niet lezen? er staat toch heel duidelijk dat u dáár moet parkeren!". we stonden op het grote lege voorterrein van een mooie camping aan zee met, volgens de gids, een prettige ontvangst. de baas van het spul die ons zo prettig ontving stond naast het Volkscampertje. hij droeg een te korte broek, een heuptasje en sokken in sandalen. ik kan niet zo goed tegen mannen in te korte broeken, met heuptasjes en met sokken in sandalen.
een moment dachten we dan ook aan verder rijden, maar een lonkende lauwe zee won het van het vooruitzicht om weer een uur bij veertig graden de weg op te gaan. ik zuchtte dus, parkeerde gehoorzaam vijftig meter terug en liep met de man mee naar zijn kantoor. bring in your passport and your smile, stond er op de deur.
"only one night? why? is beautiful here!", charmeerde de campingbaas nu. ik glimlachte, omdat het moest. hij wees ons een plaats aan op het half lege terrein. ik informeerde of het restaurant open zou zijn. "yes, yes, always open, seven days a week", en hij beende weg. ik glimlachte, omdat het moest.
de aangewezen plek leek ons bij nader inzien te klein, maar naar de naastgelegen grotere plek verhuizen ging zo maar niet, want daar was ie al weer: "why is no good place i tell you, you only stay one night, you only two persons, these bigger places for more people, longer stay". hij stampvoette maar gedoogde hij ons mopperend toch op een andere plek. wij besloten 's avonds niet in zijn restaurant te eten.
de volgende ochtend bij vertrek kreeg ik de wind pas echt van voren: wat of ik wel niet dacht, wel informeren naar zijn restaurant, maar naar het dorp gaan om te dineren en dan wel doodleuk 's ochtends bij hem brood komen kopen, daar was ie kennelijk goed genoeg voor. only one night! two people! ik betaalde de man zwijgend het kampeertarief en griste mijn glimlach weer mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten