lieve hansb en partner A,
als ik dit weblog zo lees ben ik er niet rouwig om dat jullie me hebben achtergelaten bij dochter L en dochtervriend J. wat een ellende maken jullie toch weer mee! hoewel ik op mijn beurt wel een beetje tureluurs word van L&J's ongedurigheid, want inmiddels zijn we in dat kleine autootje van ze naar mijn gevoel al drie keer Frankrijk op en neer geweest. op zoek naar mooi weer, zeggen ze. nou ja, ik slaap er gewoon maar wat doorheen, mij zul je d'r verder niet over horen, ik ben niet zo'n klagelijk type.
hoewel: laatst trapte ik toch in een grote doorn! en niemand die het opmerkte, wat ik ook piepte of hoe ik ook mijn achterpoot voor hun gezicht hing. ach gossie, zei L wel, ze hinkt nu wel erg erg met haar rotte poot, maar verder lou loene. uiteindelijk heb ik ze wel naar een dierenarts gejankt, maar die man was zo frans kippig, die zag mijn gezwollen poot wel, maar liet die doorn lekker zitten. ja, een zalfje, een prik, verband en pillen, je kent het wel, de normale franse slag. pas weer een paar dagen later en honderden kilometers verder en met een poot als een olifant heb ik L&J naar een volgende dierenarts kunnen manoevreren. die snee m'n pootgezwel direkt open en haalde er een doorn van twee en een halve centimeter uit. twee en een halve centimeter! vinje het gek dat ik mank liep! enfin, het leed is gelejen en ze toeteren dat ik af moet sluiten. bovendien moet ik nodig weer wat bijslapen.
een natte lik over jullie gezicht, jullie hond Z.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten