stads lentegeneuzel

wat mij betreft is de lente definitief doorgebroken.
alle tekenen wijzen er op:
van de zwanen met jong gebroed, de schaduwstruik met z'n sterke uitlopers, de links en rechts opschietende tulpen en de dwaze huppelsprongen van hond Z, tot de godsgruwelijk vroeg kwinkelerende merel, de lonkende bilspleten van de stratemakers en de joligheid van de marktkooplui op het Waterlooplein.
en dan ben ik ook nog bijna jarig.
het kan niet op.
joechei het is...eh...bijna mei!

challenge your senses

kollega P is niet altijd even subtiel.
niet alleen bestookt hij met enige regelmaat mijn reaksiedingetjes met snaaks bedoelde opmerkingen (ik noem bijvoorbeeld de kontinue kritiek op het al dan niet gebruiken van hoofdletters in dit blog), maar ook in het dagelijkse kantoorleven vindt hij dat hij mij gevraagd en ongevraagd van advies moet voorzien.
neem nou de B&O-kwestie. daar zit ik toch al zo mee in mijn maag. zegt ie dat het alleen maar een kwestie is van kontaktspray. om vervolgens elders te melden dat de term kontaktspray is bedoeld om amateurs (daarmee bedoelt hij mij!) de mond te snoeren. omdat het zo'n komplexe reparatie is inklusief totale probleemanalyse. en hij anders zo veel moet uitleggen.
enfin, daar kan ik nog mee leven: soit!
maar om dan achteloos te melden dat er ook nieuwe B&O apparatuur te koop is bij de dealer en vervolgens een advertentie van de firma de B en Zoon op mijn buro te leggen gaat echt alle perken te buiten. daarmee worden moeizaam dichtgegroeide open wonden weer opengereten. omdat ik ooit een kortstondige flirt met dochter P van de firma de B en Zoon heb gehad. nou ja, één keer op zoenbasis. waar partner A zeker niet blij mee was. want dochter P van de firma de B en Zoon zat bij ons in de klas. terwijl ik al half en half wat had met partner A. en dat die flirt met dochter P van de firma de B en Zoon dus zeer konfronterend was. maar dat de ware liefde voor partner A overwon. en dat we al lang en gelukkig samenzijn. en fijne kinderen hebben. en graag willen genieten van een rustige oude dag. weet je nog wel ouwetje. dat dus allemaal. dat wordt op slinkse wijze kapot gemaakt. door kollega P.
challenge your senses, kollega P!

merkwaardig

we zitten met z'n tweëen bovenop het stenen standbeeld. een oud en aangetast standbeeld, een beetje poreus ook. een beeld van een vierpotig beest, zodat je er ook makkelijk op kan zitten. het heeft wat weg van de wolvin die de stichters van Rome (de broers Remus en Romulus) voedde.
overmoedig of gewoon baldadig proberen we er wat meer aktie in te krijgen door het beest de sporen te geven. onbegonnen werk bij een stenen beeld. dat dan ook van z'n hoge voetstuk afvalt. en wij er naast. misprijzend bekeken door onze kollegaas.
een merkwaardige droom waaruit ik ontwaak door luid gekras van muizepootjes tussen het plafond van onze slaapkamer. althans, ik denk dat het muizepootjes zijn, want hond Z is het niet. die ligt om half twee vannacht gewoon opgerold in haar mand.
wat moet ik nou met zo'n zinloze en niet te duiden droom? moet ik op voettocht naar Rome? wie is die kollega? en waarom zijn er sowieso kollegaas in mijn droom? waarom klim ik boven op een standbeeld? en wat doen die muizen tussen mijn plafond?
help?

ontpasen

die vier vrije dagen achter elkaar zijn natuurlijk erg lekker om uit te rusten en bij te slapen. alleen jammer dat die twee paasdagen er in zitten. die vind ik zooo halfslachtig traditioneel. hoewel dat dan weer grotendeels aan mezelf ligt.
want enerzijds wil ik niets met die eierbende, sjokoladehazenlegers en paastakkenbossen van doen hebben, anderzijds hecht ik dan wel weer aan een familiepaasbrunch. met als resultaat dat het eigenlijk nooit goed is.
dan duurt die familiepaasbrunch te lang en zijn er de verkeerde hapjes, dan is het bos te vol met zich ook al vervelende gezinnen, dan moet je toch weer op het laatste moment te dure bloemen kopen bij die luxe bloemenstal en dan neem je je voor dat je er volgend jaar echt werkelijk waar helemaal niets aan zult doen, familie of geen familie.
maar hoe doe je dat: ontpasen?
hou je dan de deur vier dagen lang angstvallig dicht? weiger je konsekwent de paasattentie van de kaasboer? hoe hou je je familie op afstand? zorg je dat je een lang weekend in Berlijn zit? en hoe hebben we dat eigenlijk met pinksteren opgelost?
ik moet daar eens goed over nadenken.
neem ik gelijk de kerstellende mee.
eens zien wat daar uit komt.

restauratie

eigenlijk waren we helemaal niet van plan om nieuwe geluidsapparatuur aan te schaffen. die ouwe, ooit in financiële hoogtijdagen aangeschafte B&O klonk immers nog goed? nou ja, een paar ledjes deden het niet meer. en het zou wel prettig zijn als de balans weer zou werken. dus vrijblijvend maar eens rondgekeken. naar een zelfde apparaat. mits 100% in orde.
en verdomd, via Marktplaats werden er aangeboden. voor weinig geld.
wat heen en weer gemaild, doet alles het, ja, alles doet het, was van mijn ouders, half jaar hier in de kast, ok dan kopen we hem voor vijftig euro, woensdagavond ophalen in Baarn, deal.
omdat hij geen bijpassende speakers had neem ik er zelf één mee. om te testen. want je wilt natuurlijk wel zekerheid voor je dure geld.
maar dan rij je Baarn binnen, sjieke wijk, sjiek huis, oprijlaan met knarsend grind, word je opengedaan door een aardige meneer, die nogmaals bevestigt dat alles ok is, dan haal je dus niet meer die speaker uit je Smart, want dan denk je dat het wel snor zit.
niet dus: één kanaal gaf in het geheel geen geluid.
dan heb je dus twee vergelijkbaar niet goed werkende B&O's.
en als die aardige meneer ook al niet meer op een klagende mailtje reageert en reparatie van die ene bij de dealer in Hilversum uiteindelijk honderdzestig euro kost, plus dus de aanschafkosten, dan heb je al met al voor tweehonderdtien euro een dertig jaar oud maar volledig gerestaureerd geluidsapparaat in huis.
en die andere dus nog.
maar daar gaat kollega P zich nog tegenaan bemoeien.
met kontaktspray, zegt ie.
als het echt zo simpel is eet ik mijn pet op.
mag het met wat zout en peper?

dip

nix meegemaakt, nix gedaan, moe en mat, niets te melden.
schrijversblok, fotoblok, futloos, zinloos en zouteloos.
ik ga u daar verder niet mee lastig vallen.
laat me maar even.
morgen is er weer een dag.
hoewel:
pasen, uur korter slapen, regenachtig.
ik vind er nu al nix aan.
we zullen zien.

zwarte lijst

zo'n eetgelegenheid waar de bediening arrogant is. of ronduit onbeschoft. waar het eten slecht bereid is. of gewoon vies.
waar bovendien de prijs die je betalen moet in geen enkele verhouding staat tot wat je gegeten hebt.
dat soort eetgelegenheden verdient een plek op de zwarte lijst.
een zwarte lijst met te vermijden horeca.
vanaf nu in de rechterkolom hiernaast.
met een link naar jouw beschrijving op jouw webblog.
mail mij de link naar jouw ergernis.

topmodellen

een buurvrouw deed iets met een modeblad. zo'n blad met fotoos en naaipatronen. mooie fotoos van mooie mensen om de huisvrouwen lekker te maken en dan vervolgens de patronen in koppelverkoop los te koop aanbieden. waarna die huisvrouwen een groot stuk papier met onbegrijpelijke streepjeslijnen toegestuurd kregen om dat wat op de modefoto zo voordelig mogelijk afgebeeld stond thuis min of meer na te kunnen maken.
die modefotoos dat was natuurlijk showbizniz en glamour. dat wilden zoon J en dochter L in hun vertederende deugnietenleeftijd ook wel eens meemaken. en was het niet zo dat topmodellen zoals zij ook bakken met geld verdienden? nou dan!
het viel ze wat tegen.
de stoere accesoires (petje, tas, radio) waren geleend bij een warenhuis en gingen linea recta terug. zelfs de blitse zwarte lakschoentjes en de hippe gympen waarmee ze alleen op het witte achtergrondpapier mochten lopen gingen terug naar de schoenenwinkel. en een flinke zak met geld voor een nieuw gameboyspelletje zat er ook al niet in.
alleen de op maat gemaakte kleren mochten ze mee naar huis nemen.
maar daar vonden zij nou juist weer nix aan.
wat resteert is een serie mooie fotoos.
voor later.

in de gauwigheid

"HALLOOO! die tafel is wel gereserveerd, ja!"
een redelijk vol eetcafé, nog twee vierpersoonstafels vrij. en één tweepersoonstafeltje aan het raam. zonder "gereserveerd"-bordje. maar daar mochten we dus toch niet zitten, partner A en ik.
de toon was gezet.
zij een visje, frietjes, saladetje en hij spareribs.
en een karafje rood graag.
pompompompompom, zo hee, dat zijn fikse porties. inclusief een gevarieerde fruitmand.
maar ojee, wat smakeloos gemarineerd die ribs, wat slap die sla, wat saai die vis. nou ja, eetcafé, geen sterrenrestaurant, dus vooruit.
mag ik de rekening?
tuurlijk mag u de rekening: achtenveertig euro vijfenzeventig.
(gepaste stilte, aanzwellend geruis).
twee laffe hoofdgerechten en een halve liter huiswijn.
geen voorgerecht, geen nagerecht, geen koffie.
wij nomineren In De Gouwe Gheijt (alleen al vanwege de spelling) voor de zwarte lijst. met stip.

hansjeb

vroeg gescheiden ouders dus.
kompleet met verknipte fotoos.
ik heb alleen nog de armen van mijn vader en moeder in betere tijden.
waarom mijn moeder zich van de foto heeft afgeknipt weet ik niet.
maar ik was wel een lief jongetje in dat gebreide pakje.
ik denk dat ze het daarom als foto beter vond zo.
was ik wel al zindelijk?

kennelijk is het een foto van een bruiloft waarbij wij aanwezig waren.
gemaakt door de fotograaf aan de burgerlijke stand.
nabestellingen vijfenzeventig guldencent.
da's behoorlijk aan de prijs voor 1952.

update: bedenk net dat ik misschien wel toevallig achterop het uitgeknipte stempel van de fotograaf sta.
dat zet mijn jeugdbeleving plots in een heel ander daglicht...

Tommie

schande spraken we er van. zoals zo'n racist vanuit zijn raam op drie hoog tekeer ging tegen buitenlanders. dat kon niet. vonden wij als nieuwe buren. dus stormden we het huis uit om die schreeuwende kerel van repliek te dienen.
om voor de deur lachende en wijzende turken, marokkanen en andere nederlanders aan te treffen: die Tommie, altijd weer leuk, zoals ie daar dronkemanstaal stond te blèren.
Tommie bleek vaak dronken. eigenlijk konstant.
stond ie een half uur voor zijn huisdeur en dan kon ie de sleutel niet in het slot mikken. om tenslotte maar weer bij ons aan te bellen voor hulp.
of hij stond op het achterbalkon tegen de kerkklokken te tieren: vuile katholieken! met je paus! met je vlekken onder je rokken!
dan keken we elkaar aan en glimlachten wat: ach, Tommie.
op het grote tuinfeest voelde hij zich in zijn element. gratis drank en veel buren die hem graag mochten. toen we hem een paar jaar later hielpen verhuizen naar een bejaardenwoning in de nieuwbouw verderop liet ie dan ook bij velen een soms onverwachte leegte achter.
we zagen hem nog wel eens de kroeg uit wankelen met zijn oude vieze hond. maar die hond ging dood en daarna zijn vrouw. en die verhuizing uit zijn vertrouwde straatje was eigenlijk toch niet zo'n goed idee geweest. nu schuifelt ie wat vereenzaamd rond in de buurt. lusteloos. herkent ons niet meer.
ach, Tommie...

Mieze

nee, dit is niet hond Z.
dit is hond M.
ze stond geadverteerd in het buurtblad. was in het asiel terechtgekomen en zocht een vriendelijk baasje. aan die beschrijving voldeden wij natuurlijk. dus kregen wij haar mee. ook al was ze wat schuw tijdens de kennismaking, dat zou allemaal wel goedkomen. zeiden ze van het asiel.
we noemden haar Mieze. naar de vrouwelijke hoofdrol door Barbara Sukowa in Berlin Alexanderplatz van Rainer Werner Fassbinder. daar zaten we toen net middenin.
Mieze was drie jaar. en naar snel bleek zo gestoord als een deur.
en vooral bang, bang voor alles en iedereen. pissend van angst bij een stemverheffing. happend naar alles wat plotseling bewoog. als je een been over de andere deed moest je dat vooral rustig doen, anders hapte ze in je voet.
alle adviezen hebben we opgevolgd, teruggebeten als zij beet, in d'r nekvel gegrepen als ze ongehoorzaam was, bij Martin Gaus op audiëntie geweest, haar genegeerd, dan weer veel aandacht gegeven, you name it, we tried it.
toen dochter L en zoon J geboren waren werd ze link. probeerde naar bungelende beentjes te happen. of begon vervaarlijk te grommen met zeer ontblootte tanden als de tweeling kwam aangekropen.
de dierenarts was het met ons eens. dit kon niet langer.
na vier jaar lief en leed hebben we Mieze laten inslapen.

hardfietsen

vandaag is het voorjaar dan echt begonnen: de hardfietsers zijn bezig aan de Primavera, van Milaan naar Sanremo. en de komende vijf weken volgt nog een hele serie eendagsvoorjaarsklassiekers. in Vlaanderen, Noordfrankrijk, Limburg en Wallonië.
ik zal ze allemaal volgen. via de Belg. vanaf de bank. met een zak chips.
want er is niets zo lekker als de inspanning van anderen te bekijken terwijl je zelf in een absolute rusttoestand verkeert. terwijl je en passant nog wat toeristiese beelden opvangt. zoals vandaag de helikopterbeelden van de kustweg langs de Bloemenrivièra.
over vijf weken is al weer de laatste voorjaarskoers: Luik - Bastenaken - Luik. dan ben ik extra alert. ik herken de beelden, weet waar ze zitten in het schema, herinner me mijn eigen afzien. want ik heb LBL drie keer zelf gereden. als liefhebber natuurlijk. toen ik nog jong en sportief was. in een kalm tempo. maar wel over dezelfde tientallen klimmetjes als de profs. en altijd koud en regenachtig. 's ochtends om zes uur vertrekken, afzien en duizend doden sterven, 's middags rond vijf uur aankomen.
en je dan toch een held voelen en met gepaste trots nog even rond de eindstreep paraderen.
tegenwoordig voel ik me al voldaan als ik zonder terugschakelen de Berlagebrug op kom.

vergeten werkwoorden

ik moet oppassen dat dit geen al te nostalgies lifelog wordt.
maar deze kan nog wel.
ga ik het morgen weer over hedendaagse alledaagsheid hebben.

putten, stoepranden, palen:
drie zelfstandig naamwoorden die in mijn jeugd meer betekenis hadden als werkwoord in combinatie met een bal. drie werkwoorden die in die specifieke betekenis vergeten dreigen te worden.
palen deed je met z'n allen. voetballen dus, ieder een lantaarnpaal als doel en als jouw lantaarnpaal door iemand werd geraakt was je af. samenspelen mocht, wie over bleef had gewonnen.
putten was een variant op palen, maar dan met twee teams, ieder team een afvoerput als doel in een tegenoverliggende stoeprand. extra handicap: als je met een tennisbal voetbalde moest je uitkijken dat de bal niet in de afvoerput verdween.
stoepranden dee je met z'n tweëen met een tennisbal. ieder aan een kant van de straat en dan de bal zo gooien dat ie op de tegenover- liggende stoeprand terechtkwam en dan bij je terugkaatste.
de komst van de eerste autoos in de straat maakten het stoepen, palen en putten allengs moeilijker. al was het wel weer leuk dat er voor de zoveelste keer een buurman (vrouwen reëen toen nog geen auto) zijn huis uitvloog als er een bal op het dak van zijn glimmende auto was terecht gekomen. maar hard weglopen was een andere tak van sport waar ik me later noodgedwongen meer in bekwaamde.

tel uit je winst

als kind van gescheiden ouders had ik het niet makkelijk.
weliswaar won ik op zesjarige leeftijd de hoofdprijs in een kleurwedstrijd van de roomboter en werd mijn moeder op die manier de trotse bezitster van de eerste koelkast in de straat (de melkboer kwam bewonderend kijken), maar een televisietoestel kon er niet van af.
gelukkig hadden we fijne buren. en een leuk buurmeisje. maar daar dacht ik toen nog niet aan.
die buren op twee hoog in het portiek naast ons nodigden ons elke zaterdag uit om gezellig samen televisie te kijken. dan zorgden zij voor petit fours en voor de kinderen een bakje chips en een glaasje Exota en keken we gezamelijk naar wat de VARA ons te bieden had.
dat waren in die jaren mooie socialistiese showprogrammaas waarin grote geldprijzen waren te winnen. zoals 'tel uit je winst' met Theo Eerdmans en Maud van Praag. Theo was de quizmaster met bril en achterover gekamd golvend haar en Maud was zijn lieftallige assistente. de kandidaten moesten plaats nemen in een soort telefooncel, waarin ze werden ondervraagd over hun favoriete onderwerp. als alle vragen goed hadden beantwoord, kwam de vraag: 'U gaat door voor de duizend gulden?'
de hoofdprijs, duizend gulden! het land stond op z'n kop als er weer eens een kandidaat in was geslaagd om die hoofdprijs binnen te slepen.
en daar droomde ik dan van, dat ik in die telefooncel zat bij Maud (gek, Theo kwam in die dromen nooit voor) en de hoofdprijs voor mijn moeder won.
want zo onbaatzuchtig was ik toen al.

Blondje

bij een vader die werkte bij het NVV en een abonnement op Het Vrije Volk hoorde natuurlijk ook de VARA-gids. zodat we al die mooie socialistiese programmaas al van te voren konden uitzoeken. voornamelijk radioprogrammaas, want qua TV kwam Nederland toen nog niet veel verder dan net 1. bovendien hadden we helemaal geen TV. dus gingen we op woensdagmiddag met alle buurtkinderen naar de buurvrouw aan de overkant om in een verduisterde huiskamer naar Coco en de Vliegende Knorrepot, Mik en Mak (oma, wilt u uw huisje verkopen? nee meneer Humdrum, mijn huisje verkoop ik niet) of naar Wie wil er mijn Marmotje zien te kijken. als het mooi weer was met een ijsje d'r bij van me ome Piet, die met een karretje van Vami Roomijs door de straten reed. en dat riep ie dan ook heel hard: Vaaaaami Rooooomijs! heel wat beter spul dan dat van die man met een onduidelijke bakfiets die steeds maar weer Verse Waar riep. waar wij aanvankelijk geen flauw benul van hadden, maar wat bleek te gaan om pens en hart voor hond en kat.
enfin, ik dwaal nogal af.
die VARA gids dus.
daarin stond de strip Blondje. die kinderloos maar met hondje samenwoonde met haar klunzige echtgenoot Desiderius. getekend door Chic Young. nog pre-feministies. en ongekompliceerd rolbevestigend. een beetje zoals later in de Dick van Dyke-show. erg Amerikaans.
maar Amerika was toen nog het beloofde land. en dus was het helemaal niet erg om alles wat Amerikaans was te omhelzen. ondanks dat we 's ochtends om acht uur steevast naar de socialistiese strijdliederen op de radio luisterden.
wel verwarrend, achteraf bezien.

Monus, de man van de maan

's ochtends werd ik naar boven gestuurd om op zolder een kolenkit vol te scheppen met eierkolen. dan werd de kachel opgepord en de asla geleegd, waarna de nieuwe kolen in de kachel konden gestort en met een oude krant aangestoken.
gezellige warmte, heette het dan. ik vond het vooral een hoop gedoe. maar wel lekker om op zondag vroeg in de avond me naast de kolenkachel te schurken en naar de radio te luisteren. na Frits van Turenhout (Blauw Wit - Stormvogels: nulll-nulll) zond de VARA via zo'n radio met een groen oog dan een hoorspel voor de jeugd uit: Monus, de man van de maan.
eigenlijk herinner ik me van dat hele hoorspel weinig. en ik herrinner me zeker geen getekende vorm. dat buitenaardse Monus met de stem van de eerste de beste dubieuze surinamerimitator sprak ontdekte ik pas vandaag, toen ik een geluidsfragment (even Monus intikken) van het hoorspel vond. waar toevallig dan weer net het het echte voetbalverslaggeversikoon Dick van Rijn in figureert.
zo roept de ene herinnering de volgende op.

Bulletje en Bonestaak

in het Vrije Volk stond een prachtig stripverhaal. een beetje in de Tom Poes-stijl met steeds drie plaatjes waaronder veel tekst.
spannende en zeer inleefbare verhalen door A.M. de Jong over twee vrienden die bijvoorbeeld als verstekeling meegingen op de boot van hun vaders (kapitein en stuurman).
met simpele doeltreffende tekeningen van G van Raemdonck die niets aan de verbeelding overlieten.
zoals die van een gekielhaalde matroos die aangevreten was door haaien. of de tekening waarin Bulletje als varkentje aan een spit werd geregen omdat Bonestaak zo'n honger had.
pedagogies verantwoord griezelen voor de jeugd en het liep natuurlijk altijd goed af.
ik verslond de boekjes en realiseer me nu pas dat waar ik me in de jaren vijftig/zestig zo kon inleven al in 1922 was geschreven en getekend.
ik zou er mijn kinderen met terugwerkende kracht nóg aan bloot willen stellen.

Het Vrije Volk

uit het archief van Pim L
van het een kom je op het ander. want natuurlijk lazen we het enige echte socialistiese dagblad van nederland. en natuurlijk ging ik die krant bezorgen toen ik een jaar of veertien was. een andere krant bestond eenvoudigweg niet. in onze arbeidersbuurt.
maar toch heeft mijn VrijeVolkkrantenjongensbestaan niet lang stand gehouden. want behalve zes maal per week bezorgen in Oost, moest je op zaterdag ook nog eens aanbellen om het abonnementsgeld op te halen. en dat dan weer bijhouden in een boekje. wat knap ingewikkeld was omdat het bij sommige abonnees niet altijd uitkwam om te betalen: "kejje volgende week niet effe terugkomen?"
zaterdags liep ik dus met een zak vol kleingeld, waarvan een deel voor mij was vanwege het bezorgloon. maar ik was toen al niet goed met geld en met administratie: als er moest worden afgerekend bij de krant bleek het bijna nooit te kloppen. ik kwam eigenlijk altijd te kort. dus in goed overleg hebben ze me er uiteindelijk toch maar uitgegooid.
geheel in de lijn van mijn principes ben ik toen het Financieel Dagblad gaan bezorgen in de betere wijken tussen Amstelveenseweg en Amstel. maar ja, de kapitalisten betaalden dan ook nog beter, er was geen krant op zaterdag en ik hoefde geen abonnementsgeld op te halen.
ik was op de goede weg, de weg naar de top.

gestolen

er waren er zo veel. en uit een kast zo vol geladen mist men één, twee, zeven kaarten niet.
we waren er nota bene te gast. konden beschikken over een prachtige loft. speelden er tennis, binnen.
en dan toch de verleiding niet kunnen weerstaan om een paar van die prachtige pin-ups mee te nemen. van Giuliana, zo heette de vrouw waarvan we vijfentwintig jaar geleden die loft huurden in New York.
sindsdien pronken wij met zeven prachtige pin-upkaarten.
en elke keer als mijn blik er op valt licht even dat brandmerk op:
gestolen!

Evert (53)

we werkten allebei al meer dan twintig jaar bij de zelfde werkgever. en hoewel we (ooit) maar kort direkte kollegaas zijn geweest kwamen we elkaar daarna toch altijd weer in een of andere andere funktie ergens tegen. met zijn shaggiesdraaimachine en zijn onstuitbare geneurie.
afgelopen zomer werd ie ziek.
gisteravond is Evert overleden.

stroomarkt

het socialisties dagblad het Vrije Volk verscheen al niet meer vanaf het roemruchte Hekelveld. de gebouwen van de krant stonden er nog wel. tegenover de Koepelkerk. waar toen een kampeerartikelenfirma in huisde.
naast de VrijeVolkgebouwen stond een rijtje oudamsterdamse scheefgegroeide huisjes. tot en met waar het Hekelveld vlakbij de Singel overgaat in de Stroomarkt.
de weduwe Beerenburg woonde er. of in ieder geval een kruidenvrouwtje. nou ja, ze was oud en krom. en er kwamen mensen om kruiden op te halen.
twee panden verder was een deur naar een steegje. daar woonde ik. in de bovenste van de drie piepkleine bovenelkaarliggende kamertjes. ik had gele en blauwe sterren op mijn raam geschilderd. want ik was erg hip. in mijn toneelspelersperiode. met een gescheurde enkelband. dus liep ik met behulp van twee ouwerwetse houten okselkrukken. waarvan ik me voornamelijk herinner dat ik ze kreatief gebruikte tijdens een gedrogeerd nieuwjaarsvuurwerk.
nu staat er een protserig hotel in plaats van een arbeidersbolwerk. en zijn de huisjes keurig opgeknapt. mijn steegje leidt naar apartementen die bij dat protserige hotel horen.
en het kruidenvrouwtje is ook al weg.

fluimende chinezen

chinezen: met busladingen komen ze aan.
groepsgewijs trekken ze door de diamantfabriek hier achter.
en gaan dan uitgebreid eten bij de uitstekende landgenoot op de hoek.
dan rest ze nog wat tijd voor ze de bus weer in moeten richting de bollen. die resttijd doden ze met wat funshoppen bij de DA, de Blokker en de AH.
maar niet voor ze allemaal uitgebreid hun keel hebben geschraapt en een flinke fluim op het trottoir voor het restaurant hebben gekwakt.
of, zoals ik net zag, in de met zand gevulde doof-hier-uw-sigaret-bak bij de ingang van de AH.
kan iemand mij uitleggen welke kulturele revolutie hiermee wordt beoogd?

parkeerplekje

vanuit mijn kamer in de Lange Leidsedwarsstraat, waar altijd en immer de geur van versgbrande koffie hing vanwege de koffiebranderij om de hoek in de Leidsestraat en vanuit haar studentenflat met kelderdoka in Diemen, gingen we samenwonen op woonboot de Iris aan de Ruyschdaelkade. waar we moesten vechten tegen het oprukkend blik voor onze bootdeur.
dus groeven we een overdwars geplaatst stuk balkonhek in als afzetting, plantten we een paal om onze fietsen tegenaan te kunnen zetten en demonstreerden we mee tegen de auto in het algemeen en meer fietsvoorzieningen in het bizonder.
maar het provisoriese antiparkeerhek werd keer op keer omver gereden door de pooierautoos van de pooiers die even verderop dames hadden zitten. en onze fietsen werden regelmatig opzichtig onvoorzichtig tientallen meters "verplaatst".
alleen maar om dat ene bescheiden parkeerplekje voor onze deur.
wisten wij veel dat we jaaaaren later zelf twee parkeerplekjes nodig zouden hebben...

snackbarretje

het snackbarretje aan de rand van de Donkere Duinen bij Den Helder stond er volgens de huidige normen min of meer illegaal. maar als je de plaatselijke politieagenten regelmatig van koffie en broodjes kaas voorzag verdwenen de benodigde vergunningen al ras onder de mantel der liefde.
dat gebeurde ook toen de gepensioneerde marineman die het snackbarretje met zijn vrouw uitbaatte parkeerbonnetjes ging verkopen aan de dagjesmensen die de Donkere Duinen ingingen en hun auto op "zijn" terreintje neerzetten. zodat vele kwartjes parkeergeld samen met de dagopbrengst van het snackbarretje belastingvrij in de lederen heuptas verdwenen.
wat pas een probleem werd toen de Nederlandsche Bank jaren later nieuw ontworpen briefjes van honderd gulden in roulatie ging brengen. en paniekerig alle familieleden werden ingezet om de oude honderdjes vanonder het matras, vanuit de geitewollensokken en vantussen het linnengoed gespreid om te wisselen voor nieuwe honderdjes.
in deze tijd van deregulering zou zo'n snackbarretje vast niet meer kunnen.

PS: een jeugdige partner A op de foto in het snackbarretje

gezicht

na een half jaar webloggen gaan we een andere weblogger in levende lijve ontmoeten. leuk: een gezicht bij een weblog. maar rustig aan, een beetje van een afstand.
gelijk bij mijn entree van de zeekomkommerekspositie maai ik met mijn jas een vaas om. weg onopvallende entree, weg kat-uit-de-boom-kijk- strategie, alle ogen gericht op kwatta.
nix aan de hand, gebruik maken van het gespreksonderwerp, je staat anders ook maar een beetje onhandig te schutteren.
gôh, ben jij nou h? en jij bent Z?
gefeliciteerd! mooie ekspositie van kleine doosjes met kleine dingen, houten doosjes met gebakken dingen, kartonnen doosjes met gevonden dingen, ingewikkelde dingen, kleurige dingen, mooie dingen.
oeps, daar gaat weer een vaas. doe ik dat? dit lijkt toch wel erg veel op aandachttrekkerij. we moesten de verworven dingendoosjes met de nummers 18, 358 en 350 maar even afrekenen en ons schielijk terugtrekken.
terug in de veilige virtuele wereld van het weblog.

Q10

ik werkte een half jaar in New York voor een studentenreisburo en moest drie keer per week op het vliegveld zijn voor de afhandeling van een vliegtuig vol studenten. het taxigeld dat ik voor het vervoer van en naar het vliegveld kreeg uitbetaald besteedde ik aan de Q10-bus. die bus reed een slingerende route met een hoog Americana-gehalte door Queens, van Kennedy Airport naar Kew Gardens. vandaar verder met de F-train naar Manhattan. kostte in totaal niet meer dan 2 dollar. zodat ik een substantieel extraatje had to enjoy the big apple.
de antirimpelreklameposter met het Q10-woord werkt bij mij kennelijk net als de geur van kerosine dat altijd weer doet: het veroorzaakt een onverwachte nostalgiese golf herinneringen aan die tijd in New York. een golf die ik niet kan stoppen.
een rimpelloze golf.

haar van boven

de druk was groot.
er werd gewezen. er werd gefluisterd. er werd besmuikt gelachen.
keer op keer op keer.

almost cut my hair
it happened just the other day
it was getting kind of long
I could have said it was in my way
but I didn't and I wonder why
I feel like letting my freak flag fly
and I feel like I owe it to someone
(david crosby)

dat was het dan. mijn minimidlifekrisis is voorbij. mijn lange lokken zijn er af. de rust kan weerkeren. zullen we het nu weer over echt triviale zaken hebben?

sneeuw 2

(klikbaar)
en de grote sneeuwverbroedering duurde 's avonds nog voort.
de trams reden niet meer door onze lommerrijke laan, mensen wandelden, nee: flaneerden naar hun bestemming.
in de brede middenberm werd sneeuwbalgevochten, werden sneeuwpoppen gemaakt en liepen uitgelaten honden.
een beeldhouwster houwde met Hemakaasmes en Hemabroodmes statige dames uit grote blokken sneeuw en voorzag ze van paraplu.
een sneeuwmevrouw zat genoegelijk op een bankje.
daar werd een levensgrote penis opgericht.
hier verrees een sterke man met sixpack.
anderen stapelden een iglo.
het bleef nog lang onrustig op de Churchilllaan.

update: een dag later waren alle beelden onthoofd, nieuwe skulpturen kapotgetrapt. alles van waarde is weerloos...

sneeuw

het is de chaos die het beste in de mensen losmaakt.
laat er een flink pak eerste kwaliteit sneeuw op los en de stad verandert in een tolerant landschap. nou ja, eventjes dan, want morgen mopperen we natuurlijk weer.
de allochtone man met obligate snor en mutsje die met zijn fiets dwars over het fietspad van de Ceintuurbaanbrug komt te staan, zodat de achteropkomend fietsende autochtoon vol op hem in rijdt, glimlacht alleen maar verontschuldigend: "die brug is moeluk, errug moeluk, mineer". en dat die mineer dan breed lachend zegt dat het inderdaad errug moeluk is. en dat ze dan samen de spekgladde brug op wandelen met de fiets aan de hand.
de in sjieke bontjas uitgedoste fietsende mevrouw die op een andere hoge brug langs de Amstel tegen een achter haar rijdend studentikoos type zegt dat ie wel even voor mag. en hij haar dan met een vrolijk gebaar van dank zachtjes voorbij rijdt.
mooi toch?

te klein en te kladdig

foto Kenneth Hope
de haartjes netjes op z'n jaren vijftigs gekamd, ouderwetse kekke scheiding, strakke koppies.
onder de indruk van het langbenige model met het blote middenrif en de prominente borsten in hun midden.
maar nonchalant stoer natuurlijk ondanks, of juist dank zij, de soms al opspelende hormonen.
er is geen woord gewisseld tussen het model en de jongens.
na de fotosessie snel een hand door de haren en de kleurmodus weer aangezet.
elkaar stompend en duwend verder met de training.

(zoon J staand tweede van links).