als kind van gescheiden ouders had ik het niet makkelijk.
weliswaar won ik op zesjarige leeftijd de hoofdprijs in een kleurwedstrijd van de roomboter en werd mijn moeder op die manier de trotse bezitster van de eerste koelkast in de straat (de melkboer kwam bewonderend kijken), maar een televisietoestel kon er niet van af.
gelukkig hadden we fijne buren. en een leuk buurmeisje. maar daar dacht ik toen nog niet aan.
die buren op twee hoog in het portiek naast ons nodigden ons elke zaterdag uit om gezellig samen televisie te kijken. dan zorgden zij voor petit fours en voor de kinderen een bakje chips en een glaasje Exota en keken we gezamelijk naar wat de VARA ons te bieden had.
dat waren in die jaren mooie socialistiese showprogrammaas waarin grote geldprijzen waren te winnen. zoals 'tel uit je winst' met Theo Eerdmans en Maud van Praag. Theo was de quizmaster met bril en achterover gekamd golvend haar en Maud was zijn lieftallige assistente. de kandidaten moesten plaats nemen in een soort telefooncel, waarin ze werden ondervraagd over hun favoriete onderwerp. als alle vragen goed hadden beantwoord, kwam de vraag: 'U gaat door voor de duizend gulden?'
de hoofdprijs, duizend gulden! het land stond op z'n kop als er weer eens een kandidaat in was geslaagd om die hoofdprijs binnen te slepen.
en daar droomde ik dan van, dat ik in die telefooncel zat bij Maud (gek, Theo kwam in die dromen nooit voor) en de hoofdprijs voor mijn moeder won.
want zo onbaatzuchtig was ik toen al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten