vouwfietsvete

de ingangpartij van het gebouw waarin ik werk is kort geleden verbouwd. in plaats van een degelijke en ietwat onoverzichtelijke hal, hebben we nu een design-entree. veel glas, veel licht, een (design)bankje en (design)stoelen rond een (design)tafel.
en voor de bewoners van het pand twee glazen draaihekjes die reageren op een toegangspasje. bezoekers mogen binnen via een glazen klapdeurtje dat bediend wordt door de receptionisten.
nou wil het geval dat ik een mooie aluminium vouwfiets heb. die neem ik mee naar mijn kamer, want ik vind hem te kwetsbaar om in de fietsenstalling te zetten. dat mee naar boven nemen was nooit echt een probleem, tot de nieuwe entree geplaatst werd.
fiets en ik passen namelijk niet door de glazen draaideurtjes, ook niet in opgevouwen stand (van de fiets). de receptionisten vinden echter dat ik niet door het bezoekersklapdeurtje mag, dat is immers bedoeld voor bezoekers. maar we vinden een compromis: 's ochtends gebruik ik de achterom-leveranciersingang, 's avonds openen zij het klapdeurtje voor mij.
maar als dan de leveranciersingang dicht is, of geblokkeerd is door afvalcontainers, of door de vrachtauto van de AH, moet ik terug naar de hoofdentree, waar ik dan genadiglijk alsnog door het glazen klapdeurtje mag.
gister was de leveranciersdeur weer dicht, weer kon ik er niet in en weer moest ik terug naar de hoofdentree. waar de receptionist mij ziet maar negeert totdat ik hem expliciet vraag om op het klapdeurknopje te drukken.
dat doet de deur dicht.
vanaf nu is het oorlog, de vouwfietsvete gaat een beslissende fase in. ik ga de konfrontatie nu 's ochtends en 's avonds aan.
venceremos!

pensionado's

na het werk kwam pensionado J even langs met zijn partner pensionada S. altijd leuk en altijd een bezoek besprenkeld met alcohol. want pensionado's hebben de tijd aan zich zelf, pensionado's hoeven de volgende dag niet aan het werk.
wij zaten aan de thee met een koekje. maar met een kopje thee moet je bij pensionado J en pensionada S niet aankomen, want deze pensionado's zijn niet van de thee.
dus hebben we altijd een fles jenever voor ze koud staan.
en vandaag ook diverse kaasjes. want alcohol maakt hongerig.
enige minpuntjes zijn de Camemberts die partner A uitzoekt, die hebben minimaal twee ziplock plastic zakjes nodig om de stank enigszins binnen te houden. die kaasjes zijn zo rijp dat we er een baksteen op moeten leggen anders lopen ze vanzelf weg.
zo komt het dat wij aan de gemengde borrel/thee zitten met stinkende kaas gemixt met chokoladekoekjes. en dat de pensionado's net de deur uit gaan en partner A voorstelt om dan in godsnaam maar pannekoeken te gaan eten.
ik weet het niet hoor, maar deze kombinatie van niet kombineerbaar voedsel vind ik toch wat merkwaardig. dat kan toch niet gezond zijn? nog los van de kaloriën...

koelkasttheorie

uit de inhoud van iemands koelkast kun je opmaken wat voor type die iemand is. dat zeggen "ze" tenminste.
onzin denk ik, want behalve dat er sprake is van enige ordening, mede ingegeven door de hoogteinstelling van de legplanken, kan ik niets uit onze koelkast opmaken.
nou ja, ik sta er natuurlijk wel op dat al het beleg op de bovenste plank ligt. zodat je niet aan het eind van de week de bij aankoop verse gebraden beenham licht bedorven achter de toetjesyoghurt vandaan vist. maar dat is gewoon een kwestie van logica.
net zoals die pakken vruchtensap en het bier links onderin. en rechtsonderin de flessen sauzen. wat weer wat anders is dan de potten met sauzen, want die staan twee plankjes hoger. bij de kleine zuivel. maar dat is natuurlijk ook logisch.
de smalle plank daar tussenin herbergt natuurlijk de platliggende witte wijn en jonge borrel. rechts, maar links in de deur, nog net zichtbaar een fles cola. de light versie, want we denken aan de caloriën. en zonder caffeïne, want anders wordt je zo hyper.
onderin links de groentenlade, rechts de kruidenlade met verse kruiden gewikkeld in oude kranten. de zak verse frieten die zo pontifikaal vooraan staat is natuurlijk toeval, een eenmalige aankoop, daar doen wij normaal gesproken niet aan.
maar wat zegt dat alles ons nu over de bewoners van dit huis? ik kan er geen kaas (bovenste plank links, in belegdoos) van maken. bovendien hebben we nog zo'n koelkast in de kelder staan. voor de minder alledaagse spullen. moet de inhoud daarvan dan niet ook meebeschouwd worden?
nee, die theorie deugt niet, dat is duidelijk.

écru met een gevlochten randje

met partner A kommuniceer ik via onze wederzijdse weblogs. zij beschrijft op juf Aukje haar belevenissen op een Amsterdamse lagere school. en ik vul dit lifelog. zo lees je van elkaar nog eens wat er op een dag is gebeurd en wat de ander bezig houdt. want praten doen we natuurlijk al lang niet meer ;-)
laatst nog schreef ze in een reaktie onder één van mijn logjes onder andere dat zij ook wel eens over een echt servies zou willen beschikken. wist ik veel! naar mijn idee doen we al jaren naar volle tevredenheid met een bij elkaar geraapt horeca-servies. lekker eenvormig, wit, niets mis mee: funktioneel en toch niet lelijk. en als er een bord breekt ga je naar de horecagroothandel voor nieuw bord, want het model is tijdloos en altijd op voorraad.
nu blijkt dat konsept dus niet meer te voldoen, erger nog: het heeft nooit voldaan!
vandaag dus maar een nieuw bordenset aangeschaft.
een echt eetservies. van elk twaalf stuks, dan kan er nog eens iemand komen eten zonder dat je borden bij de buren moet lenen. écru met een brede gevlochten rand. wel mooi hoor, maar ik vrees met grote vreze de dag dat er een bord breekt.
want dan is dit modelletje natuurlijk net niet meer voorradig.
dan is er net weer een nieuw modelletje geïntroduceerd...

oude laptop

toen dochter L in Amerika woonde om op kosten van een universiteit in Norfolk/ Virginia haar sport te beoefenen, sloeg de heimwee al snel bij haar toe, niet in de laatste plaats omdat vriendje J in Amsterdam achterbleef.
om dat leed te verzachten hebben wij als liefhebbende ouders via een veiling op Ebay een laptop voor haar gekocht, die vervolgens vanuit Los Angeles naar Norfolk werd gestuurd. zo kon ze in ieder geval virtueel bij haar geliefde(n) zijn, zonder een gigantiese telefoonrekening op te bouwen.
eenmaal terug in Amsterdam werd die redder-in-de-nood-laptop gedegradeerd: te langzaam, te klein, te weinig geheugen, te noem maar op. want thuis stond natuurlijk de gewone grote PC en broer J had inmiddels een supersnelle laptop via de Hogeschool aangeschaft.
de Amerikaanse laptop werd de Oude Laptop: in gebruik bij partner A en mijzelf tijdens vakanties en als de PC bezet is.
maar met 4 Gigabytes op de harde schijf voor Windows XP en een paar andere noodzakelijke programma's kom je niet ver.
dus zondagnacht heb ik (weer) via Ebay een nieuwe harde schijf met wel 12 GB erop gekocht in New Jersey voor een prijs die je dankzij de vrije val van de dollarkoers gerust laag mag noemen.
online betaald met PayPal en via emailtjes van UPS kan ik route en voortgang van de reis naar Amsterdam stap voor stap volgen.
vanmiddag was ie al binnen. het is een lief klein hard schijfje.
kijk, daar ligt ie.
maar dan behalve opwinding ook een kort moment van twijfel: ik heb me toch geen rotzooi aan laten smeren, hij doet het toch wel?
nix aan de hand. hoppa, oude harde schijf eruit, nieuwe erin, Windows installeren. pom, pom, pom, een kind kan de was doen en alles loopt als een zonnetje.
de Oude Laptop kan weer jaren mee.
twijfel niet, internet leeft!

kleur

de pastellerige perspexdeurtjes zijn nieuw. ik heb ze net in die kastjes gezet. we waren op de oude schuifdeurtjes uitgekeken. die waren van hardboard en niet gelakt. zodat er dagelijks vieze vingers en vegen bijkwamen. net als op die lampjes. maar ja, dat zijn stoffen kapjes, dus niet zo makkelijk vervangbaar.
het leek ons leuk als de lampjes en de schuifdeurtjes wat naar elkaar toe zouden komen, qua kleur. mij valt het nu een beetje tegen. ik weet niet, het is gewoon een beetje té. té kleurig. zeker als je in aanmerking neemt dat onze zes eettafelstoelen ook al even kleurig zijn, ongeveer de zes kleuren van de zes schuifdeurtjes.
alsof de harmonie die je zoekt door de herhaling dood slaat.
maar misschien moet ik nog wennen en wat met de kleuren spelen. meer door elkaar heen of zo.
hm...nee, ik ben nog niet echt tevreden.

machine

ik heb nooit begrepen wat er zo sociaal en gezinsbindend is aan het doen van de afwas. die onvoorstelbaar grote stapel vuile borden, dat vieze bestek, die plakkerige glazen, die vreselijke aangekoekte pannen. allemaal in een teiltje heet sop. gezellig met partner, zoon of dochter. en niemand die er zin in heeft: ik wil afwassen, nee ik, ik wil afdrogen, nee dat deed je gister ook al.
dus toen jaren geleden de eerste afwasmachine in huize hansb kwam leek het leed geleden. verrukt zaten we op een krukje voor het apparaat toen ie de eerste keerde zijn vuile werk deed. luister toch eens naar dat waterval-achtige geluid dat ie maakt. is dat niet wonderlijk? en kijk toch eens hoe schoon ie wast.
dat laatste valt uiteindelijk wel mee. het lukt de machine niet altijd in één keer. ja, zegt partner A dan, dan moet je ook eerst alles afspoelen, onder de kraan. ammehoela! daar was het toch om begonnen? de machine doet het werk, ik niet! dus wat niet schoon wordt draait gewoon nog een rondje extra mee. en desnoods nog een keer, net zo lang tot het wel schoon is.
en hoe vul je dat ding nou het best, het meest ekonomies? doe je dat op volgorde van binnenkomst, tot een lade vol is en dan de volgende lade, zoals sommigen hier beweren? of toch meer soort bij soort, maat bij maat, glazen bij glazen, bekers naast bekers, pannen onderin, licht schuin zodat er nog een pan naast kan? een dergelijke diskussie leidt soms tot het compleet uitruimen en hervullen van de machine.
is dat uitruimen en vullen eigenlijk niet net zo'n rotklus als het handmatig doen van de afwas was? volgens mij is de enige vooruitgang dat je het uit- en inruimen niet samen kunt doen. zodat je kunt foeteren zonder weerwoord en zonder persé de lieve vrede te hoeven bewaren.
en da’s natuurlijk al een fikse winst.

in dubio

de soepmannetjes komen samen. knippen hun knisperende aluminiumzakjes open, gooien de droge inhoud in een kom, vissen de kleine kruidige zakjes er uit, maken die open en gooien de inhoud weer bij de rest, gieten kokend waterover het geheel, zetten dan een schoteltje op de kom en wachten een paar minuten: het bereidingsritueel van hete chemiese Chinese instantsoep.
als niet-liefhebber zit ik erbij en kijk ik er naar. want het moet altijd op mijn kamer. dagelijks. soms om half drie, soms om half vijf. meestal beide soepmannetjes tegelijk, soms na elkaar.
het is een mooi ritueel, maar die soep die stinkt. die stinkt chemies. daar geurt mijn kop thee niet tegenop. wat te doen?
pal staan? de soepmannetjes de deur wijzen? opkomen voor mijn rechten als oprechte theedrinker? dan mis ik de roddels, de klaagzangen, de nieuwtjes en de wetenswaardigheden van de dag. dan lig ik er uit. dan drink ik voortaan mijn thee alleen. en hoe kom ik er dan nog achter wanneer ik vervroegd mag pensioneren of welke bestaande regeling ik op een haar na weer mis?
nee, het is een mooi ritueel, daar moet ik van leren genieten. en dat stinken valt wel mee. gewoon daarna de kamer goed luchten.

pap

ik heb als kind heel wat afgeleden.
omdat ik een werkende moeder had en wij kinderen toch een voedzaam ontbijt nodig hadden kregen wij een variatie aan pappen voorgeschoteld voor we naar school gingen. voornamelijk Brinta en havermoutpap. in allerlei gradaties van vastheid: van uiterst vloeibaar via mortelachtige brei tot betonnen snijpap.
het dagelijkse bord met inhoud mocht je dan opleuken door met stroop je naam met sierlijke krullen op de pap te schrijven, of door dikke lagen lichte of donkere basterdsuiker toe te voegen.
soms, als de haast van de werkende moeder groot was, brandde de pap wel eens aan. daar mochten wij dan niet kinderachtig over doen. of de melk was overgekookt, wat ook al zo'n "aparte" smaak teweeg bracht. ik had geleerd dan met afgesloten neus te eten (door niet door je neus ademen terwijl je een hap neemt), zodat je bijna niets proefde van het mislukte brouwsel.
als we jarig waren kregen we griesmeelpap of een andere meer aantrekkelijk papversie. dat was feestelijk bedoeld, maar bleef natuurlijk gewoon pap.
na de Grote Algemene Papstaking hebben wij onze werkende moeder gedwongen over te gaan tot het verstrekken van boterhammen bij het ontbijt.
dat bleek een zegen voor de harmonie binnen het gezin.
aan die hele geschiedenis heb ik alleen een pap-allergie overgehouden, of eigenlijk meer nog een allergie voor alle gekookte melkprodukten.
ik kan daar mee leven, het is niet erg.
maar af en toe wordt ik weer met mijn pijnlijke verleden gekonfronteerd. als partner A het weer op haar heupen krijgt en griesmeelpudding maakt. of rijstepap.
en als ze ziek is wil ze altijd dat ik kant en klare gortepap, havermoutpap of griesmeelpap voor haar koop.
en dat eet ze dan op.
waar ik bij ben.

requiem

In het NRC van zaterdag lees ik na het zondagochtend ontbijt een enthousiaste recensie over een uitvoering van het Requiem van Verdi door het Residentie Orkest. Volgens de recensent een theatraal werk, zeker als het Dies Irae zo scheurend losbreekt dat behalve de doden ook slapenden verschrikt opveren.
En als die recensent dan ook nog meldt dat door toedoen van een ingevlogen Baskies grootkoor Vedi's Requiem zelden zo murmelend en werkelijk il piú piano possibile begint, ben ik om.
dan wil ik dat zelf zien en horen, dan duik ik dus het internet op.
om te lezen dat de laatste uitvoering vanmiddag om half drie is in het Concertgebouw. en dat we dat dus niet redden, als er al kaarten zouden zijn.
dus kijk ik nu naar de DVD-uitvoering. geluid hard, breed beeld. met op het eind, ik weet dat het komt, verstilde beelden van een zeer geëmotioneerde dirigent Claudio Abbado.
ook mooi, maar toch anders.

oosterpark

in ijskoud neerstromende regen hond Z uitgelaten in het Oosterpark.
ooit liep ik daar cross country. nou, ja, gewoon over de parkpaden, maar het heette een cross. toen ook al regen. en ik werd tweede. want ik kon best wel hard lopen. en internationaal: de Le Soir cross in Brussel. weer regen en echt in de modder.
op de baan was ik een goede 800-meterloper. tot ik vriendin A leerde kennen. tijdens het NK in Leiden (om de Gouden Spike?) voelde ik me goed en bovendien zat vriendin A op de tribune.
om haar te imponeren en/of mijn opponenten te intimideren liep ik de bochten steeds buitenom. en legde dus zeker 900 meter af in plaats van 800. dan viel de tijd nog mee! de plaatsing niet.
maar toen was ik nog jong en onbezonnen. die regen vanmiddag was gewoon niet leuk meer. en volgens mij vond hond Z dat ook. dus na een half uurtje hielden we het voor gezien.
heel bedaagd en erg verstandig.

hollandse herfst

een kort maar hevig hagelstenenbombardement. aangejaagd door de harde wind, waardoor de keiharde stenen haast horizontaal aan komen suizen. fietsers en voetgangers kapituleren snel voordat er gaten in hun plastic regencapes worden geslagen en duiken links en rechts onder in een portiek.
nu schijnt de zon weer en waag ik me naar buiten.
alsof je over een knisperend grindpad loopt.
de limburgse zomer is definitief voorbij.

mono

beetje monomane dag vandaag. veel regen, nauwelijks buiten geweest. ja, snel even naar de Smart en weer terug (2 x). verder alleen maar bezig met (bedrijfs)internet en intranet. in Leiden met zo'n 40 andere monomanen. lezingen en netwerken. mingle, mingle! veel nieuwerwetse dingen gehoord en gezien. dat zullen ze nog wel merken binnenkort, die ambtenaren.
in de lezingenzaal een mooi beeld van onze konnigin gezien. echt wel! leek vanaf mijn plek in de zaal aanvankelijk een mono-tekening op de muur, maar bleek na benadering een driedimensinaal stereo-beeld te zijn: een reliëf. echte kunst dus.
ik dacht, ik geef het maar even door, wordt deze weblog óók nog eens leerzaam.
nog zo'n leermoment: zoon J heeft geen idee wat mono is. zijn wereldbeeld is onbekommerd stereo. en in kleur.
heeft ie toch heel wat gemist!

37

17 november 1967.
het was volgens mij na de Grote Schoolavond, nee zegt partner A: na de Grote Filmavond.
hoe dan ook, om half drie stonden we nog in het portiek om de hoek. zoenen. sindsdien was het aan. en dat is het nog steeds.
op de kop af 37 jaar.
deze foto is één van de eerste in deze liefdesgeschiedenis.
een klasseavond bij iemand thuis zo te zien. het swingde enorm. let op de trui met losse col en de witte sokken. en het Trevira 2000 jurkje. het meisje rechts met bril leest waarschijnlijk poëzie.
straks gaan we in ieder geval wél naar de film: eindelijk het tweede deel van La Meglio Gioventú. het wordt geen half drie, zeker niet in een koud portiek. wel zoenen.
en morgen vroeg weer op.

boef

we lopen door de Kalverstraat. jong, atleties, langharig en oppassend. vanuit de juwelierswinkel wordt “houdt de dief” geroepen, een schim rent weg.
jong, atleties, langharig en vooral oppassend ren ik daar dus achteraan. steeg in, Rokin over, steeg in, hoekie om, weer een steeg, bruggetje. daar gooit hij iets zwaars in het water (een wapen?) en kan ik hem vastpakken. ik ben getraind en snel, hij niet. hij spreekt Duits en heeft een plateautje diamantjes onder zijn arm. maar dan? wat te doen behalve uithijgen?
de juwelier komt ons achterop, haalt met zijn vuist uit naar het gezicht van de dief en stelt voor er over te praten. in een café geeft de boef de diamanten terug aan de juwelier en mag vervolgens vertrekken...!?
met de juwelier loop ik terug naar de winkel, adres genoteerd. dank u wel, jonge, atletiese, langharige en toch oppassende held!
met vriendin A loop ik de vluchtroute nog eens na. samen vinden we hier en daar nog wat afgevallen glimmertjes. ermee terug naar de winkel en de buitrestant in de handen van een verbouwereerde agent geduwd. jong, atleties, langharig en misschien wel een beetje té oppassend.
later word ik uitgenodigd om een passende beloning te ontvangen, ik meen zo’n 150 gulden. ik heb alleen nooit het idee van me af kunnen zetten dat er sprake is geweest van een opzetje tussen juwelier en juwelendief. daarvoor waren die scènes op het Makelaarsbruggetje en later in het café wat te opzichtig. misschien dat de hoogte van de beloning daarom wat zuinig aandeed?
maar het is al weer zo’n tijd geleden, laten we zeggen: láng geleden.

het k-woord

het is altijd een plezier als het hele gezin met aanhang thuis eet.
dat gebeurt niet zo vaak meer.
meestal horen we het op het laatste moment, maar dat houdt het dan weer spannend. niets fijner dan flink improviseren bij het samenstellen van een voedzaam maal. laat dat maar aan partner A over, die ook op dit gebied erg kreatief is.
de tafeldiskussie gaat vervolgens ook alle kanten op en dat het liefst lekker door elkaar heen. voorzichtig roer ik vandaag het onderwerp K E R S T M I S aan. dat had ik beter niet kunnen doen. als er ergens belangen liggen en al dan niet verborgen agenda's dan is het rond het onderwerp kerstmis: wie is waar en wanneer, in welke samenstelling en hoe.
in huize hansb hebben we het over minimaal vier en maximaal zeven gezinseenheden waarmee we rekening moeten houden.
met allemaal eigen argumenten, huisregels en tradities. die rollen dan ook vrijelijk met allerlei voorbehouden over tafel.
soms onderstreept door ferme taal. door mij bijvoorbeeld, toen ik zei: tweede kerstdag HIER.
het was een aardige poging maar blijkt toch niet zo eenvoudig te zijn. andere evenzo ferme bronnen moeten echt eerst worden geraadpleegd, gevoeligheden van deze en gene mogen we zeker niet vergeten. en wat doen we met oma?
voorlopig zij we er nog niet uit.

E.A.

een paar maanden geleden zaten we in een klein gezelschap met onder anderen pensionado J aan tafel. het was borreltijd en het gesprek kwam op de komende Blijvend Applaus prijs, een prijs die tweejaarlijks door een vakbekwame jury wordt toegekend aan een podiumkunstenaar, vóór de vergetelheid toeslaat. pensionado J is hierbij betrokken en had net gehoord wie de prijs deze keer zou krijgen. hij mocht de naam echter niet noemen, want er rustte nog een embargo op.
zoals ik al zei, het was borreltijd, dus pensionado J kon het niet laten om dan in ieder geval de initialen te noemen: E.A.
en omdat hijzelf bij het horen van de naam al diep had moeten graven in zijn geheugen, was hij er zeker van dat deze twee letters ons niet verder zouden brengen.
daar zette hij 50 euro op.
vanmiddag in de Kleine Komedie kreeg actrice Elisabeth Andersen de prijs uitgereikt als onderdeel van een gevarieerd feestelijk programma. dat ik op die middag een paar maanden geleden de naam Elisabeth Andersen vrij snel had genoemd is pensionado J al weer lang vergeten. net als ie toen was vergeten dat ik een verleden heb in "het toneel".
maar die 50 euro heb ik nooit gezien.

volkstuin

partner A heeft een trauma: een volkstuintrauma. want opgegroeid op een volkstuin aan de Amstel en sinds jaar en dag met mij opgescheept. het idee alleen al aan verplichte werkuren, keurende (of afkeurende) tuincommissies en knellende reglementen bezorgt mij koude rillingen.
toen partner A een jaar of tien geleden dus de mogelijkheid had om de ouderlijke volkstuin over te nemen heb ik een ferm veto uitgesproken. nou ja, dat klinkt botter dan het was: in goed overleg hebben we besloten dat een volkstuin voor ons samen niet geschikt was.
maar het volkstuinvirus is kennelijk nooit helemaal vedwenen bij partner A. want toen kollega D ons uitnodigde om zijn volkstuin, zijn Insula Deï nabij Sloterdijk te bezoeken droomde ze al van regenachtig weer, druipende bomen en een gezellig gloeiende allesbrander.
vanmiddag zijn we geweest. dat van dat weer en die bomen klopte wel, de sfeer van een eigen plekje in de stadsnatuur (er zit een vos) was er dus wel degelijk. met mooie details als deze echte jaren 50/60-elektraschakelaars. maar de allesbrander met z'n authentieke volkstuinhuisjeswalm en -geur is vervangen door een moderne butagaskachel.
tja, en nu?
ik weet zeker dat ik nog steeds niets zie in zo'n complex omzoomd door snelweg en sneltrein. ik weet daarentegen niet zeker wat dit bezoek heeft gedaan met het trauma van partner A. ik hou mijn hart vast.

knoopcel

onze opvouwbare fietsen hebben we voorzien van mooie verlichting: ledlampjes zonder aan- en uitknop, maar met een magneetje om de verlichting aan te zetten. of uit.
klein, mooi en opvallend. en erg fel.
en nu het 's ochtends nog donker is als je naar je werk gaat en het 's avonds al weer donker is als je naar huis gaat, dien je die verlichting te branden. en dat verbruikt dus stroom.
batterijen op? geen probleem, nieuwe batterij er in, klaar.
maar dit zijn dus héle moderne lampjes, héél klein en héél fel.
daar gaan dus geen gewone batterijen in, ook geen kleine.
daar gaan knoopcellen in, hele dure.
twee knoopcellen per lampje. lampje voor, lampje achter, twee fietsen, dat is acht knoopcellen. die dan 3,50 euro per stuk blijken te kosten. ofwel per twee de prijs van één modaal voor- of achterlichtje inclusief batterijen.
maar dan heb je natuurlijk geen design.
dan lijkt het internet toch weer uitkomst te bieden. want daar kun je ze bestellen voor 93 eurocent per stuk. snel bestellen dus. doet u mij er maar tien. oh nee, toch niet. de internetshop laat weten dat ze ze niet meer hebben. internet aktueel?
ik heb ze nu besteld bij de op één na goedkoopste aanbieder: 1.10 per stuk. plus 8.25 verzendkosten. en direct elektronies betaald. ik kan de bestelling zelfs online volgen. volgens de website vandaag hebben ze de bestelling gister ontvangen.
verder is het stil.
dat gaat toch wel goed?

reuring

de Churchilllaan is ondanks de voortdurend voortkabbelende stroom fietsers, auto's en trams niet echt een levendige stadslaan. de laan heeft een wat statige, misschien zelfs wat monumentale allure door de zes lange rijen hoge bomen en een breed middenplantsoen met symetriese beplanting.
naast collega-hondenuitlaters zie je op het grasveld van die middenberm hoogstens af en toe nog een familie- of vriendengroepje gefotografeerd worden. dat zal dan wel vanwege die statigheid zijn, dat werkt mooi als achtergrond. en natuurlijk één maal per jaar de Ghandi-herdenking bij het beeld van Ghandi.
gisteravond echter veel zwaailichten en politieauto's. en een calamiteitencontainer. en dranghekken. een belegering? terrorismebestreiding? een inval in een woning?
zijdelings een beetje van dat allemaal: de advokaat van de moordverdachte Mohammed B woont er. kennelijk een ijdel man die advokaat. die in de vier erkers van zijn benedenwoning altijd goed uitgelichte bustes van zichzelf en zijn familie heeft staan. vanaf nu ook zichtbaar voor passerend verkeer, want voor de deur mag niet meer worden geparkeerd.
en in de middenberm van die statige laan staat nu zo'n wachthuisje op poten met donker getinte ramen. permanente politiebewaking omdat je advokaat bent van een moordverdachte.
niets is meer zoals het was.

yes!

mijn zus kan dan wel aan de lopende band prijzen winnen met het verzinnen van steengoede en driedimensionale slagzinnen -het is echt te erg voor woorden, breek me de bek niet open, van alles vliegt dat huis binnen: van flatscreen tv en 3-sterrendiner in een frans kasteeltje tot mega reischeques, bubbelbad en afwasmachine- wij hier in huize hansb weten ook van wanten.
nou ja, partner A dan eigenlijk. want wie won er bijvoorbeeld vorig jaar nog een flink geldbedrag met een hééél kreatieve slagzin voor de serviceafdeling van de woningbouwvereniging? en wie wint er nu als 3de prijs een vette DVD-bon ter waarde van 50 euri voor het verzinnen van een errug kreatief koffierecept?
partner A dus.
jammer dat ze mijn naam daar voor heeft gebruikt (zesde van boven), want nu bepaal ik natuurlijk wélke DVD het huis binnenkomt.

mijmerwandeling

zonnig en fris, licht en helder.
langs het lage huis met de rode dakpannen waarboven blauwe jumboballonnen zweven. voorbij de filmset met een Lada in de schijnwerpers. over de brug langs de 4 restaurants op de 4 hoeken. dan een tijdloze skyline van zeilmasten en twee (kerk)torens. voort, tot je stuit op een tekst over slapende fietsen. terug naar waar groot aangegeven ooit Elektrisch Lassen wordt bedreven. de hoek om waar het schilderij hangt in de ontmantelde hoekwoning met eikels in de vensterbank. even stilstaan bij de bloemen, briefjes en kaarsjes op de volgende hoek waar de bewoner kennelijk tegen de zin van vrienden uit het leven is gestapt (crematie donderdag 11 november). gepasseerd door de grachtenveger met schepnet. en achter je de mevrouw die opgewekt naar de mobiele beller roept dat "ze" echt niet meer zal bellen.
een half uurtje mijmerwandelen. dat passend poëtisch eindigt in de AH voor een sandwich kaas, tomaat en lente-ui.

eindafrekening

let goed op: dochter L woont tot eind april op adres A, dan tot en met juli op adres B en sindsdien definitief op adres C. dat betekent binnen driekwart jaar 3 keer gas en licht aanvragen en 2 keer opzeggen. dat kan telefonies en via internet. je geeft de meterstanden door, klaar. denk je. maar niet bij NUON. want pas vele duurbetaalde 0900-telefoontjes, boze brieven en hatemails later begrijpt half juni ook NUON dat dochter L niet meer op adres A woont.
vorige week krijgt dochter L de eindafrekening over adres A: €260 retour, en de eindafrekening over adres B: €135 retour. eind goed al goed. maar niet bij het het onberekenbare NUON.
want de volgende dag blijkt dat er voor adres A tot en met oktober weer €240 van de rekening is gehaald. zonder faktuur of aankondiging. dus wéér bellen met het customer-care-center: natúúrlijk klopt het, écht wel, maar helaas, helaas kunnen we dat niet schriftelijk bevestigen. en het bedrag nu snel overmaken anders volgen er boetes. waarop dochter L verbluft de telefoon neerlegt, prakties vermorzeld door die arrogante moloch.
kijk, op zo'n moment moet je als vader dus ingrijpen; het blijft toch je kind, ook al woont ze op zich zelf. zijn ze nou gek geworden bij NUON? morgen zal ik ze eens een poeppie laten ruiken!

enge mensen

geen onvertogen woord, leergierige en daadwerkelijk geïnteresseerde kinderen, beschaafde dames en heren en een keurige tentoonstelling inhet Singer Museum in Laren vanmiddag.
natuurlijk pas nadat we een prettige wandeling hebben gemaakt met de hond over de hei, waar de passanten je netjes goedemiddag zeggen en/of de inderdaad zeer aaibare hond bemoedigend toespreken.
waarom valt ons Amsterdammers dat zo op? zijn wij zo afgegleden in ons sociale verkeer of is het Gooi, althans Laren, gewoon eng?
ik geloof niet in het eerste, dus moet het tweede waar zijn.
in Laren wonen enge mensen.

consumptief leed 1

een maand of twee geleden heb ik na veel dralen toch maar het nieuwe model RVS Caterprofi thermoskan gekocht. bij de gerenommeerde firm D te A, zoals zo vaak als ik nuttige en toch mooie keukengadgets aanschaf.
eigenlijk hebben we al een goed funktionerende RVS Caterprofi thermoskan, maar daar moet je de dop afschroeven voor je in kan schenken. heel omslachtig dus.
bij het nieuwe model volstaat het indrukken van een knop op de dop. het gemak dient immers de mens.
na enige tijd viel op dat de kan bij het inschenken wat lekte. eerst een paar druppels, later wat meer, al snel een plasje. dat hoort niet, dus op naar de goed bekend staande, altijd vriendelijke en zeer gerenommeerde firma D te A.
dat viel niet mee.
de kan werd binnenste buiten gekeerd, getest, beklopt en bekeken. met als konklusie dat de lekkage werd veroorzaakt doordat de binnenring, waarop de schroefdop rust als ie de kan afsluit, vervormd is. en u begrijpt, dat ligt niet aan de RVS Caterprofi thermoskan. nooit een probleem mee gehad, veel van verkocht. wat nu? tja, u begrijpt...
ik begreep het niet. net zo min als ik begreep hoe de golvende vervorming in de afsluitring was ontstaan. de firma D kon me dat trouwens ook niet uitleggen. want wat doet men met een RVS Caterprofi thermoskan zoal? inderdaad: kokend water opgieten, theezakje erin, dichtschroeven, openschroeven, theezakje eruit, dichtschroeven en uitschenken.
deze logica deed de firma D met enige tegenzin besluiten de kan ter beoordeling op te sturen naar de importeur. dat was een maand geleden. vandaag ben ik gaan informeren: nee, helaas, nog niets retour ontvangen van de importeur.
ondertussen doen wij het met de oude kan.
hé, daar zit ook zo'n schroefdop op met een binnenring. nee, die lekt niet en er is ook niets vervormd. wordt toch al jaren gebruikt om heet water op te schenken, theezakje erin, etc.
is nix mis mee.

kalender

nou had ik het laatst over de taalkundige begaafdheid van honden in het algemeen en die van Zowie in het bijzonder. begaafdheid in de zin van het toepassen van beschikbare hondse uitdrukkings-
mogelijkheden als ware het begrijpbare mensentaal.
maar er is meer.
proefondervindelijk, dus meermaals voorgekomen, lijkt Zowie ook nog te beschikken over een feilloos gevoel voor tijd. en dan heb ik het niet over het feit dat ze 's avonds aangeeft dat ze wil eten. nee, dan heb ik het over het feit dat ze één keer per week met partner A meegaat naar school in de funktie van luisterhond (luisterhond? ja, luisterhond). één maal per week gaat ze dan om tien voor half acht de deur uit. de andere dagen laat ik haar om kwart over acht uit voordat ik naar mijn werk ga.
die dagen komt ze ook niet voor die tijd uit haar mand. maar op dinsdagochtend staat ze om kwart over zeven kwispelend te wachten om mee te gaan. elke dinsdag weer.
ik vind dat buitengewoon, het is niet normaal, deze hond heeft menselijke trekjes.
hoewel, vanmorgen stond ze ook om kwart over zeven opgewekt te kwispelen, en nu ik er over nadenk, gister eigenlijk ook al.
maar ik zweer je, dinsdagochtend vroeg, kom maar kijken.

klein spul

zo'n drie keer per week doe ik mijn ronde. ik scan dan alle kleedjes. een fractie klein spul vanuit een ooghoek is in principe voldoende. de meeste handelaren sorteren hun handel netjes, zodat hier en daar overzichtelijke hoopjes klein spul liggen. de waarde van oud klein spul is inmiddels ook tot ze doorgedrongen. daar heb ik dus mijn in beginsel niet aanwezige afdingingstechniek behoorlijk voor moeten bijschaven.
in de afgelopen twee, drie jaar heb ik twee keer kunnen scoren op het Waterlooplein. twee speelgoed VW-busjes. nog niet helemaal volgens model en jaar van onze eigen VW T2-camper uit 1971, maar in ieder geval één heel fraai exemplaar: als je een lamp boven dit autootje houdt, komt er licht uit de koplampen.
volgens mij is het statisties gezien weer tijd voor een nieuwe vondst. ik ga de scanfrequentie maar wat opvoeren.

bewogen

de dag verliep niet zoals gepland. wat een ontspannen opmaat naar de Amerikaanse verkiezingen moest worden werd door een bijna rituele moord een dag waarop verbijstering al maar toenam.
en dus stonden we 's avonds om half acht middenin een oorverdovende kabaalwake met tienduizenden andere verbijsterden op de Dam. en werden we door vriendin J na afloop sociëteit Arti binnengeloodst voor een bedachtzaam maal.
het was een bewogen dag.

arm

het is weer zo ver.
de polspezen willen niet meer, het draaien van de pols is lastig, duim- en vingerbewegingen zijn pijnlijk met uitstraling naar de bovenarm: ik heb een echte muisarm!
heb ik al eerder last van gehad. een jaartje geleden of zo. tablet aangeschaft, zodat ik met een pen kan muizen. bureau lager gezet, zodat mijn schouders kunnen ontspannen. maar ja, dan sluipt langzamerhand de routine van het werken met de gewone muis er weer in, dat werkt toch sneller. met tot gevolg dat ik nu even (?) een probleem heb. want zelfs de penmuis is pijnlijk.
is er wellicht een causaal verband tussen de ontwikkeling van mijn muisarm en de ontwikkeling van dit weblog? hoe dan ook, ik muis dus nu maar voorlopig linkshandig. en dat is niet echt fijn.
wat ook niet fijn is dat fietsen lastig is met een handrem rechts en een draaiversnellingsschakelaar rechts. zodat ik nu dus eigenlijk ook een fietsarm heb. of beter gezegd een handremarm cq draaiversnellingsschakelaararm.
gelukkig heeft onze Smart een semi-automaat, anders had ik ook nog een Smartversnellingspookarm gehad.

mooi

ik twijfel. is het niet een beetje over de top?
ach, ik was er toch zeker zelf bij! en het is per slot van rekening mijn eigen weblog, ik bepaal toch zeker zelf wat hier staat?
maar ja, het voelt een beetje, tja, hoe zal ik het zeggen...
kan me eigenlijk nix schelen, 't was zo mooi dat coach en manager mij en partner A direkt kwamen feliciteren.
dus daar gaat ie. rechtstreeks uit het Hockey Magazine van aanstaande vrijdag:
"De mooiste goal van de dag was de openingstreffer van Kampong, gemaakt in de 46ste minuut van het duel. De eerste echte aanval van Kampong in de tweede helft belandde op de rand van de cirkel bij Lotte B die de bal met een schitterend backhandschot in de kruising joeg".
da's mijn dochter.

(kampong won ook nog met 2 -1)