"jongen", zeggen we 's ochtends nog tegen zoon J voor hij snel snel snel naar weer een zondags werkgeversuitje gaat, "weet je wel dat we al die maanden dat je weer tijdelijk thuis woont niet meer dan één a twee keer samen aan tafel hebben gezeten?". "hm", zegt hij daarop met een onverwachte sentimentele ondertoon, "eigenlijk zie ik sowieso bijna niemand meer vanwege mijn horeca-uren. neem nou neef T, al zeker een jaar niet meer gezien of gesproken". en hij vertrekt zonder ontbijt, want ontbijten is onderdeel van het uitje.
's middags in de tuin aan de bubbeltjeswijn met de buren, terwijl we de wereld, de buurt en dus ook de wederzijdse kinderen fileren, komt de altijd maar afwezige zoon opnieuw ter tafel. waarop ochs en achs ons deel zijn. en meewarige blikken. want hun zoon, enfin, schenk nog maar eens wat van die lekkere bubbels bij.
die avond komt zoon J hinkend binnen. op krukken, ongelukkig gevallen bij het voetballen, twee en een half uur in het ziekenhuis, fotoos gemaakt, gekneusd middenvoetsbeentje, minstens een week rust houden.
dus thuisblijven. dus verzorgd worden. dus samen aan tafel.
en nou kan het natuurlijk toeval zijn, maar ik heb toch zo'n donkerbruin vermoeden dat er meer is tussen hemel en aarde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten