arremoe

tja, wat betekent dit nou weer? ontkomt ook de Lommerrijke Laan niet aan de ekonomiese malaise? wonen ook in de Lommerrijke Laan mensen die de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen? zijn de eerste Fortis slachtoffers op de Lommerrijke Laan gevallen? gaat de Voedselbank daarom ook niet meer aan de Lommerrijke Laan voorbij?
in ieder geval staat dit autootje van de Voedselbank de laatste dagen regelmatig met knipperende lichten en openstaande laaddeur een eindje verderop geparkeerd. niet zo ver van het ook met knipperende lichten geparkeerde vrachtwagentje van de bezorgservice van Albert. wat natuurlijk net zo goed kan betekenen dat iemand van de Voedselbank ergens iets op komt halen. of dat iemand van de Voedselbank zijn zieke moeder bezoekt, heel kort, want echt moeder, ik sta dubbel geparkeerd. bovendien kan ik me ook weer niet voorstellen dat de Voedeselbank voedselpaketten aan huis bezorgt, laat staan dat ze dit (bijna) dagelijks doen. nee, voorlopig ga ik dus van toeval uit. maar ik blijf alert, ik hou het in de gaten. want de schande van armoe kunnen we hier natuurlijk niet hebben, in de Lommerrijke Laan.

de Hoogwerker

"dat ding daar buiten doet me denken aan een programma van vroeger, je weet wel: de Hoogwerker".
"de Hoogwerker? de Hoogwerker? nee, dat programma ken ik niet."
"ah jawel, met Germaine Groenier en Cor Galis (Sjermaaaine noemde ie 'r met zijn donkere stem). voor de VPRO. elke vrijdagavond live met een hoogwerker naar een flatgebouw en dan op zes hoog aan het keukenraam aankloppen voor een fijn gesprek op eenzame hoogte."
"oh, net als in Man Bijt Hond. maar ik kijk weinig televisie, dus."
"nee, geen televisie, radio! spannende radio op de vrijdagavond, vroeger, jaren zeventig."
"ik luister nooit naar de radio. en zeker niet naar praatprogramma's."
"[zucht]"

memorial dinner

dat klinkt toch beter dan herdenkingsdiner. maar dat was het dus wel , gisteravond. op initiatief van de broer ván met de kollegaas die hem na stonden, kollega E die al weer vijf maanden dood is.
weet je nog die keer, wat zei ie ook weer altijd, o ja: "op een gegeven moment", en toen met die eieren, en bij iedereen helpen verbouwen, vergeet ook dat eeuwige brommertje niet, drie had ie er, en z'n turkentas, en dat ie de vier specialisten die hem net z'n doodvonnis hadden verteld stuk voor stuk de hand ging schudden en bedankte: "was dit het, heren...", hee, die broer lijkt op 'm, kijk dan, die ogen, die manier van lachen, dat haar, of is het al weer te lang geleden dat we E in het echt zagen, nee, het zijn familietrekken, net zo eigenwijs, net zo brabants, ach E, wat had je dit leuk gevonden.
we werden sentimenteel en de slechte wijn maakte het er niet beter op.

tien procent

lang geleden heb ik de knoop voor eens en voor altijd doorgehakt: als ik ergens lekker heb gegeten, de bediening goed is geweest en een tevreden gevoel overheerst, dan laat ik een fooi achter gelijk aan tien procent van de rekening. geen gezeur meer aan tafel, geen moeizame afwegingen, gewoon tien procent, toujours, strijk en zet. en als het me niet is bevallen dan laat ik helemaal nix achter, geen rooie cent, dan is dat ook helder.
maar ik merk dat anderen daar soms anders over denken, variërend van hoogstens het totaalbedrag naar boven afronden tot maximaal vijf procent van de rekening. of uit principe helemaal niets geven, nada, niente, nothing. zo dineerde ik ooit op andermans kosten groepsgewijs in een goed restaurant met een prima bediening, maar liet de betalende partij desondanks geen fooi achter, waarop de aardige bedienjongen ons verontrust achterop kwam en bedeesd fluisterend vroeg of er iets niet in orde was geweest. ik vind dat dat niet kan.
maar misschien overdrijf ik het wel, is tien procent inderdaad belachelijk, heb ik het te hoog in m'n bol en toon ik dat door te strooien met idiote fooien. mijn mening dus graag voor een andere.

geen kultureel rendement?

ik heb me altijd vastgehouden aan de voorspelling dat wát je er tijdens de opvoeding ook bij kinderen in stopt, het er onherroepelijk ooit weer uit komt. ik heb zelfs geaksepteerd dat er rond en na de pubertijd een periode volgt waarin ze alles wat je ze hebt bijgebracht of waarmee je ze kennis hebt laten maken wordt afgezworen, maar dat die belangstelling dus weer terugkomt omstreeks de jaren des onderscheids. zie het als een investering, zeiden de deskundigen, een diepte investering met gegarandeerde opbrengst.
dus hebben wij zoon J en dochter L in hun nog ontvankelijke periode volgepompt met kultuur, hebben we ze overal mee naar toe gesleept, van jeugdtoneel naar grotemensenballet, van live radiohoorspel naar spektakelopera, van Parijse schilderijententoonstelling naar popmuziekuitvoering naar klassieke instrumentbouwer. en nou zijn ze toch al vijfentwintig, maar enig rendement in de vorm van ook maar een béétje brede kulturele belangstelling heb ik nog niet kunnen vaststellen. zou het dan toch allemaal voor nix zijn geweest?

help! ik glij weg

het zou gezien het voorafgaande natuurlijk zo maar kunnen dat mijn leeftijd me parten speelt. dat ik meer vergeet dan me lief is. namen bijvoorbeeld, ik worstel al jaren met namen. binnen familieverband red ik me nog wel, maar met het benoemen van de juiste naam bij de juiste kollega is het alsof ik me begeef in een Afghaans mijnenveld. lastig, pijnlijk ook meestal, maar op zich weer spielerei vergeleken met de konstatering dat allerlei normaal gesproken automatiese handelingen kennelijk uit mijn geheugen worden geschrapt. ik kan er nu even niet opkomen wat ik hier precies mee bedoel, maar dat ik langzamerhand wegglij in een ongewenste schemerzone is me wel duidelijk. denk ik.

boeiend overleg

nu ik toch in het kriminele circuit ben verzeild (zie mijn stukje gister): zou ik vooraf met het arrestatieteam kunnen overleggen over mijn nog steeds pijnlijke linkerschouder en dat het daarom dus voor het herstel van die schouder beter is dat ze met name m'n linkerarm niet al te bruut op de rug draaien als ze me de handboeien aanleggen?

virtueel voorwaardelijk

modern als ik ben scan ik m'n eigen boodschappen bij de Grote Supermarkt. da's makkelijk, want dan kan ik de boodschappen gelijk in de tassen doen, aan de kassa lever ik slechts de handscanner in plus de bonuskaart, en hopla de kassabon rolt er uit. dus geen boodschappen meer op de lopende band die, omdat je nooit snel genoeg bent met inpakken, worden geplet door achteropliggende aankopen. vrijheid blijheid voor de klant en de Grote Supermarkt zal er ongetwijfeld ook voordeel aan behalen.
maar eens in de zoveel tijd is er kontrole. moeten de boodschappen alsnog op de lopende band en wordt aldus gekontroleerd of wat jij hebt gehandscand overenkomt met wat de kassa scant. geen probleem, over het algemeen. dubbeltje verschil naar de ene of de andere kant, nix bizonders. tot vandaag: ruim dertig euro verschil, in mijn voordeel.
leg dan maar eens uit dat je echt werkelijk waar, heus, ik zweer het, scouts honour, op het hoofd van m'n bloedjes van kinderen, mag ik ter plekke door de grond zakken, acht flessen wijn uit de bonus bent vergeten te scannen. "nee natuurlijk, meneer, dat begrijpen we, u flest de boel niet, ha ha ha (grapje), glad vergeten, hmhm, kan de beste overkomen nietwaar, acht flessen wijn, zie je zo over het hoofd, mag ik uw bonuskaart nog even?"
gaat me dat meisje met die bonuskaart in 'r hand de chef bellen. of ze 'm moet inhouden, want ja, het is wel een erg groot verschil.
zegt de chef bij gods gratie dat dat niet hoeft, maar dat ik wel moet rekenen op veelvuldige kontroles de komende tijd. vanwege een hogere risikoklassifikatie. zodat het nu voelt alsof ik voorwaardelijk heb gekregen.
virtueel voorwaardelijk.
mét proeftijd.

de filosoof

lang voordat we zelf op de Lommerrijke Laan kwamen wonen woonde amerikaanse vriend M er een tijd op twee zolderkamers, aan de overkant, waar hij ondanks de krappe behuizing met enige regelmaat voor zijn hollandse vrienden langdurige kooksessies belegde.
weer daarvoor nog kwam ik wekelijks in een van de grotere appartementen iets verderop aan de dezelfde overkant vanwege het volgen van een studiewerkgroepje bij de filosoof. dat filosofeerde beter, vond de filosoof, beter dan in een onderwijsinstelling, intiemer ook.
de filosoof was destijds bekend van radio en tv, schreef boeken, heeft later ook nog een groot filosofies woongebouw hier ter stede bijeen gefilosofeerd en had een tegendraadse reputatie die hem vooruit was gesneld. zo zou hij zijn woonkamer hebben uitgebroken en de wc bij de woonkamer hebben getrokken, zodat de wc midden in de woonkamer zou staan. open en bloot. vanwege het filosoferen. en het schokeffekt.
ondanks een jaar lang wekelijkse sessies in zijn woning kan ik me niet herinneren of het werkelijk zo was, dat van die open wc. ik moet het hebben verdrongen. of het niet hebben willen zien, toen. toch blijft het me intrigeren en dan vooral de filosofie achter de open wc-pot in de huiskamer. ik kijk dan ook nog wel eens naar boven, hoewel ik niet meer precies weet waar de filosoof toen woonde. ik vermoed dat áls die pot ergens heeft gestaan het dáár (foto boven) moet zijn geweest. of misschien staat ie er nog steeds. maar nu filosofeer ik natuurlijk maar wat uit de losse pols.

on-paren

ik ben toe aan een traktatie.
nieuwe schoenen, ik wil mooie nieuwe schoenen. en dan geen gewone mooie nieuwe schoenen, maar sjieke mooie nieuwe schoenen. doe mij dus maar een paar van Bommeltjes, zeg ik de verkoper. of nee, wacht, doe maar die van de zoon, of is het nou de kleinzoon, Floris in ieder geval, doe mij maar een paar Floris van Bommeltjes. kwaliteit met een jeugdige twist, dat vinnik leuk. maat achteneenhalf. of negen.
in achteneenhalf zit de linkerschoen als gegoten, daar kan ik zo op weglopen, maar klemt de rechterschoen uit alle macht. in negen daarentegen zit de rechtervoet adembenemend lekker, maar zwemt de linker. weet u wat, zegt de verkoper, neemt u beide schoenparen een dagje mee naar huis, kunt u in ontspannen sfeer wat oefenlopen, op het tapijt. maar ook thuis blijven de rechter van achteneenhalf klemmen en de linker van negen zwemmen. de linker van de ene maat met de rechter van de andere vormen echter een perfekt paar. mag dat, verkoper?
oei! fout! vloeken in de schoenenkerk! wat denkt meneer wel!
aan onparen doen we niet, nee meneer, ook niet met sjieke schoenen, onparen willen we zo veel mogelijk vermijden, onparen zijn onverkoopbaar, meneer, met onparen breekt de chaos uit in schoenenland, met onparen is het eind zoek, en weet u meneer: onparen zijn zó fout!
dus trakteer ik me nu maar op het verzolen van m'n ouwe schoenen, voor een nieuwprijs.

vader heeft een nieuw speeltje

ik zal het maar gelijk bekennen: ook ik ben gevallen voor de iPhone.
gottogottogot, wat is ie mooi, wat is ie handig, wat kan ie veel. en wat istie eenvoudig te bedienen, moet zelfs mijn apparatenfobe partner A toegeven. want zij heeft er ook een. van onze vaste mobieletelefoonprovider. voor een habbekrats. niet dat onze vorige abonnementen al waren afgelopen. maar omdat ik zo charmant ben aan de telefoon:
"nee, ik begrijp 't, onze abonnementen lopen nog zeven maanden door, nog lang niet verlengen, onmogelijk, natuurlijk, maar weet u, mijn partner A kan niet zo goed met haar huidige toestel overweg, al die knopjes en zo, en nu dacht ik die iPhone, ja, mooi istie hè, en inderdaad eenvoudig te bedienen, dus dacht ik dat als jullie dat vanwege het langdurige klantschap..., kijk, da's nog er es aardig en soepel, dankuwel, maar nog even wat, en nu ga ik misschien iets te ver, en als dat zo is moet u het zeggen hoor, maar mijn eigen abonnement..., ach u begrijpt, ik óók, nee ik snap dat 't niet gebruikelijk is, hm hm, zeven maanden nog, maar what the heck, het is vrijdag, dus..., ha ha, die mevrouw, inderdaad, waarom ook niet, omdat het vrijdag is, dat zeg ik, twee iPhoontjes voor eenentwintig euro, zo hé, da's gunstig geprijsd, en twee abonnementen, maar dat is logies, dankuwelalstublieft."
en zo kwam het dat  we hier in no time aan de iPhones zijn.

konsertregistraties

ik had het voor me zelluf willen houden, maar omdat ik natuurlijk eigenlijk gewoon een goed mens ben, strijk ik weer eens met de hand over 't hart. dus voor ieder met nog een klein beetje jaren zestigzeventig gevoel in z'n donder volgt hier alsnog een link naar een pagina vol prachtige opnames van onze eigendestijdse idolen. met ouwe konserten en met nieuwe konserten en dat meestal ook nog eens in prachtkwaliteit. ik noem geregistreerde optredens van een Tom Waits (1977 en 2008), een Jerry Garcia (1974, 1983, 1991), een James Taylor (1970 en 2006) en naast een hele reeks Dylan-opnames ook nog een niet te vergeten konsert van de Who in het Amsterdams Concertgebouw in 1969 (hm, heb ik gemist destijds...). dit en veel meer als mp3's down te loaden met een eenvoudige klik op een knop. kostenloos. met dank aan croz.fm.

ben je d'r klaar voor? klik dan hierrrrr.

dat gaat allemaal maar dood

omdat ik dringend aan 't toneel moest raakte ik begin jaren zeventig betrokken bij wat in New York off-off-off Broadway heette, theater in de marge van de marge dus. met travestieten, scabreuze teksten en de hele daarbij behorende scene. wat niet wegnam, of juist daarom, dat het off-off-off-theater door velen in Nederland met open armen als vernieuwende avant garde werd ontvangen. mijn rol daarin was miniem, ik was er bij, bromde mijn partijtje in het chorus van de musicalachtige voorstellingen mee, was manusje van alles voor de regisseur, maar ik hoorde bij de troep. zo ook in het Mickery Theater van Ritsaert ten Cate in Loenersloot, een tot theater omgebouwde boerderij, waar de bezoekende (vooral Amerikaanse) gezelschapjes destijds ook logeerden tijdens de voorstellingenreeks. ik berichtte daar eerder over, hier. het Mickery was sinds 1965 een begrip in avantgardisties theaterland, misschien wel omdat het ergens op het boerenland was gehuisvest, je moest er dus nogal wat voor doen om een voorstelling te bezoeken. en Ritsaert ten Cate was bevlogen gastheer, verleende hand en spandiensten, investeerde, luisterde, runde de bar, deed de boodschappen, maakte kortom van Mickery het warme bad waar iedere theatermaker dan ook graag zijn voorstelling maakte.
en nu is ie ook al dood, net aan zeventig jaar geworden.

jongen van de groenteafdeling

"dag jongen van de groenteafdeling, is er vandaag ook verse knoflook?"
"de knoflook ligt bij de uien, meneer."
"nee, jongen van de groenteafdeling, die is gedroogd, ik bedoel verse knoflook, van die sappige, je weet wel, nog met een groen stuk stengel er aan."
"oh, u bedoelt gesneden knoflook?"
"nee, jongen van de groenteafdeling, ik bedoel zo'n witte bol, maar dan vers."
"die ligt toch echt bij de uien meneer."
"(zucht!) verse knoflook ligt altijd hier in de koeling van de versafdeling, jongen van de groenteafdeling."
"ik weet het ook niet hoor, normaal sta ik hier niet. in een potje dan misschien? gevriesdroogd?"
"dank je wel, jongen van de groenteafdeling, ik zoek zelf wel verder."

verdwenen genoegen

de rust van sneeuw op het televisiescherm als de programmaas waren afgelopen en ook het testbeeld was verdwenen. sneeuw voor de ogen en ruis voor de oren als je voor de tv in slaap was gevallen en na twaalven verkrampt weer wakker werd. de generatie van dochter L kent het niet meer, schrikt van een artistiek bedoeld sneeuwbeeld met ruislawaai. zij weten niet beter dan dat het beeld blijft, vierentwintig uur per dag.

belastende bekentenissen

heeee!
vergeten jullie mij niet?
halloooo!!!
ik heb ook belastende bekentenissen gedaan, hoor, anderhalf jaar geleden nog: zie hiero. kriminele akties toch, op z'n minst. aangeleund tegen dubieuze clubs, dacht ik wél. en het begint met een K.
niemand die daar in chocoladeletters vragen over stelt? niemand die zich hardop afvraagt of ik nog wel gehandhaafd kan blijven? niemand die keihard stelt dat ik mijn werkzaamheden bevooroordeeld uitvoer? helemaal niemand? echt niet? geen kritiese vraag? ook niet een heel klein vraagje? een ieniemini motietje van wantrouwen dan misschien? ah, toe nou. alsjeblieft? of is de opschoning van de jaren zeventig gewoon nog niet aan de orde en spreek ik weer eens voor mijn beurt?

mopperende middelbare man

ze zegt dat ik te veel mopper. dat ik vroeger niet zo was. dat ik toen leuker was. dat ik nu (of in ieder geval af en toe) een mopperende middelbare man ben geworden. zoals laatst, in de superzelfbediening. die een andere was dan waar we normaal heen gaan. omdat zij dat wilde. terwijl dan dus alles anders staat, in die winkel. en ik mijn prettig gekruide pistachenootjes in nostalgiese verpakking niet kon vinden. gewoon, omdat ze die niet hadden. of het linksgedraaide biologiese perensap. hadden ze zelfs nog nooit van gehoord. om maar te zwijgen over de tweelaags dubbeldikke wc-rollen: niet in het assortiment. hadden ze alleen maar drielaags kleine rollen met toegevoegde aloe vera voor het ultieme-zachtheid-aan-de-poepert-gevoel. en ik wil helemaal geen zachtheid in die regionen. vinje het dan gek dat ik enigszins ontstemd raak? vinje het dan gek dat ik dat even voorzichtig laat weten? vinje het dan gek dat ik opper dat we volgende keer gewoon weer naar onze eigen vertrouwde superzelfbediening gaan? hoewel, daar zijn al een paar weken de tijdbesparende handscanners buiten werking. en daar hebben ze vaak om zes uur al geen brood meer terwijl ze tot tien uur open zijn. en daar lopen altijd van die treuzelende ouwe mensen rond die hun boodschappenkar het liefst dwars over het gangpad parkeren. maar om mij nou gelijk een mopperende middelbare man te noemen...

er is meer tussen hemel en aarde

"jongen", zeggen we 's ochtends nog tegen zoon J voor hij snel snel snel naar weer een zondags werkgeversuitje gaat, "weet je wel dat we al die maanden dat je weer tijdelijk thuis woont niet meer dan één a twee keer samen aan tafel hebben gezeten?". "hm", zegt hij daarop met een onverwachte sentimentele ondertoon, "eigenlijk zie ik sowieso bijna niemand meer vanwege mijn horeca-uren. neem nou neef T, al zeker een jaar niet meer gezien of gesproken". en hij vertrekt zonder ontbijt, want ontbijten is onderdeel van het uitje.
's middags in de tuin aan de bubbeltjeswijn met de buren, terwijl we de wereld, de buurt en dus ook de wederzijdse kinderen fileren, komt de altijd maar afwezige zoon opnieuw ter tafel. waarop ochs en achs ons deel zijn. en meewarige blikken. want hun zoon, enfin, schenk nog maar eens wat van die lekkere bubbels bij.
die avond komt zoon J hinkend binnen. op krukken, ongelukkig gevallen bij het voetballen, twee en een half uur in het ziekenhuis, fotoos gemaakt, gekneusd middenvoetsbeentje, minstens een week rust houden.
dus thuisblijven. dus verzorgd worden. dus samen aan tafel.
en nou kan het natuurlijk toeval zijn, maar ik heb toch zo'n donkerbruin vermoeden dat er meer is tussen hemel en aarde...