geheel symmetriese bewegingsbeperking

kijk: dit is een hele normale rechterschouder, met onder dat vestje afgezien van een pokkenpriklitteken een mooi gaaf velletje, nee, met die schouder is ogenschijnlijk nix mis, het is een doodgewone doorsnee schouder.
toch willen ze in die schouder gaan kijken. omdat ik zijwaarts gezien vanwege een beetje botaangroeisel in de schouderkom niet verder kom dan horizontaal, zeggen ze. en dan zeg ik: nou en? alsof een meer dan horizontale zijwaartse armbeweging überhaupt enig nut heeft. alsof het niet eerder een volgende stap in onze evolutie is en ik hoogstens wat voorlijk ben bij het afschaffen van weer een nutteloze lichaamsfunktie.
dus nou heb ik bedacht dat ik het maar moest afblazen, dat kijksnijden. temeer daar ik vanwege mijn perfekte gevoel voor symmetrie (indien rechts dán ook links) eenzelfde geheel natuurlijk en harmonieus gegroeide bewegingsperking ook in de linkerschouder heb ontwikkeld. ik bedoel maar, dat is toch op z'n minst een teken? zoiets moet je niet willen wegschrapen, zoiets moet je koesteren, zoiets moet je behouden.
het zeurende pijntje aan de binnenkant van mijn linkerknie daarentegen...

stroef interview

blow up!
als student kunstgeschiedenis moest ik een galeriehoudster interviewen. griezelig, want galeriehouders, dat waren bevlogen autoriteiten, dacht ik toen. aldus geïntimideerd kwam ik dan ook niet veel verder dan wat obligate vragen als: sinds wanneer heeft u deze galerie, hoe is dat zo gekomen en welke kunstenaars vertegenwoordigt u. waarop ik de al even standaard antwoorden vanwege een haperend memorecordertje driftig pennend en, om tijd te winnen, voor mezelf hardop herhalend opschreef in een schriftje. het werd ondanks de thee met een koekje een stroef en bovendien door telefoongesprekken onderbroken interview. pas in de lange gespreksleemtes van die o zo belangrijke telefonades kon ik enigszins ontspannen om me heen kijken en zag ik dat ze wel degelijk mooie kunst had hangen. een Pieter Holstein bijvoorbeeld. waarvan deze kleurenets destijds gespreid betaald hier nu nog steeds een muur siert.

beschaafd!

ah bah, vieze, vieze man, waar heb dat nou voor nodig? er zijn nota bene jonge kijkertjes bij! zo'n jubileumblog sier je toch niet op met eh met eh, ja met wat eigenlijk? het lijkt wel op, dat is toch niet, je laat toch niet zo maar open en bloot?
nee, dat doet ie niet, daar istie veels te beschaafd voor. dat heeft ie wel geleerd in duizend blogjes, beschaafd zijn. keurig kommuniceren. niet te jolig, niet te agressief, keurig, beschaafd.
gatver! soms krijgt ik een inene toch zo'n hekel aan mezelf. niet te vaak, hoor, niet te lang. gewoon soms. zoals nu: beschaafd! en dan moet ik even zo'n foto kwijt. om te pesten. omdat jullie dan denken dat, en het dan dat helemaal niet is. waar ik dan weer om moet grinniken, dus dat ik dan geen hekel meer aan mezelf heb. ik blij, jullie blij. vanwege een simpele huidplooi tussen duim en wijsvinger. of zo.

de angst van de blogger voor z'n 1000e blog

omdat ie ooit gezegd heeft te stoppen na z'n duizendste natuurlijk. omdat het nu de negenhonderdnegenennegentigste is. en het dus na morgen over en uit moet zijn. daarom hikt ie er de laatste tijd nogal tegen aan. stokt de dagelijkse produktie. want hee: duizend keer schaamteloos je prietpraat verkopen en dan abrupt cold turkey nix meer? en dan? welke verslaving moet ie zich dan weer aanmeten? nee, nu puntje bij paaltje komt ziet ie 't eigenlijk toch niet zo zitten, dat stoppen. of wel. of niet. wel. niet.
twijfels, twijfels, eeuwige twijfels. dilemma's ook.
ach laat ook maar, beschouw dit geneuzel alsjeblieft als niet geschreven.
morgen weer wat frivolers.
misschien.

histories gezien

Die 1. Mannschaft des ASV Pegnitz 1946 auf dem Wiesweiher. (hinten von links) Georg Lehmer, Hans B###, Ernst Grotz, Hans Kummert, Karl Grotz, Hans Förster, Georg Preisinger (vorne von links) Christian Grellner, Hans Kranz, Karl Roß, Georg Gebhardt, Hermann Imhoff

hier wist ik persoonlijk nix van. ik? voetballen? maar de kombinatie van voor- en achternaam klopt eksakt. 1946, moet dus in een vorig leven zijn geweest. staand, tweede van links. de eerste van de vier Hansen in het elftal. je ziet het zo: de zelfde vastberaden blik, de zelfde snelle kop. vers uit der Krieg. en toen al samen met kennelijke familie van kollega I, zittend, uiterst rechts. als kollega I dat eens wist.
verder googelend kom ik op een akkefietje dat ik in nog weer een eerder leven schijn te hebben gehad met een ver familielid: Aktenstück in der Sache Gert B### wider Hans B### (zu Danzig?). helaas zonder dat de akte er aan gekoppeld is, maar we spreken hier wel over een akte uit mei 1452, dat je dus niet denkt dat ik hier zo maar een beetje zonder enig histories besef m'n stukjes afscheid.
nee, wij hansb's gaan ver terug.
heeeeeel ver terug.

meer huishoudelijk leed

alles wat mijn handen dezer dagen aanraken verandert in schroot.
gister nog het drama met de blender, vandaag de tragedie met de broodrooster. die ik even op z'n kop zet om aangekoekt broodkruim te verwijderen, even krachtig met de bovenrand tegen het keukenblad tik en hup, het interne houdeboterhamnaarbenedenpalletje stuk. moet ik het palletje met de buitenknop voortaan vingermatig in de roosterstand vastklemmen (zie foto: uiterst rechts, wijsvinger).
en nu ik toch bezig ben heb ik gelijk maar even de deksel van de afvalbak ontzet. zo'n deksel die als je er licht op drukt vanzelf openspringt. doet ie dus niet meer. omdat het plestik opz'nplaatshoudertje is gebarsten.
eens zien wat ik hier nog meer heb staan...

en dat was drie

blenders zijn niet mijn ding.
ooit op een eerste kerstdag is het me gelukt er twee binnen een uur op te blazen bij het malen van vlees met te veel spierweefsel. twee! en de laatste was geleend. van m'n moeder. nadat de eerste er de brui aan gaf. want dat ie 't niet meer dee lag natuurlijk niet aan mij. dacht ik toen nog. na het tweede debacle begon ik daar toch aan te twijfelen.
laatst durfde ik het wel weer aan een nieuwe te kopen. een kleintje. want voorzichtig herbeginnen. handig voor de korte maalwerkjes. die kan ook wel wat harde kaas aan, dacht ik net. voor over de pasta. hmmm, lekker.
nou mooi niet.
een raar gierend geluid.
maar malen, ho maar.
en dat was dus drie.

komt u binnen gaat u zitten

ik ben een beminnelijk mens, dat is algemeen bekend. ik kan dan ook veel hebben, ben misschien zelfs wel een tikkeltje tolerant, sta op in de tram voor de zitbehoeftige medemens, leg mijn jas over een plas op straat voor elke toevallig bevallige jongedame, gedraag me op mijn manier als een soort van heer in het verkeer, ik ben, kortom, prettig in de omgang.
maar er zijn grenzen.
zo werk ik sinds enige maanden in een kamer naast die van een in principe aardige kollega. deze kollega spreekt vele mensen per dag, op afspraak. mensen die hij ophaalt en voorgaat naar de deur van zijn kamer. en elke keer, echt el-le-ke keer weer, vele keren per dag, week in week uit, toujours, strijk en zet, rolt er dan dezelfde tekst uit zijn mond: komt u binnen, gaat u zitten hoor. zonder enige variatie. komt u binnen, gaat u zitten hoor. onveranderlijk, met gelijke intonatie. komt u binnen, gaat u zitten hoor. komt u binnen, gaat u zitten hoor. komt u binnen, gaat u zitten hoor hoor hoor hoor!
gek makend is het, gillend gek makend.
ik kan het niet meer aanhoren.
er komt geen werk meer uit m'n handen.
trillend zit ik achter mijn buro.
'k vlieg 'm vandaag of morgen nog er es aan.
doe alles om hem maar te stoppen.
"komt u binnen, gaat u zitten hoor."
hou op! hou op! hou nou toch op!

17 november 1967

het was na afloop van de Grote Schoolavond, nee zegt partner A: na de Grote Filmavond. hoe dan ook, om half drie stonden we nog in het portiek om de hoek. te zoenen. sindsdien was het aan. en dat is het nog steeds. op de kop af 40 jaar.
deze foto is één van de eerste in deze liefdesgeschiedenis.
een klassenavond bij iemand thuis zo te zien. het swingde (swong?) enorm. let op de trui met losse col en de witte sokken. en het Trevira 2000 jurkje. het meisje rechts met bril leest waarschijnlijk poëzie, dat niemand denkt dat we van de straat zijn.
over een uurtje ontvangen we 40 door-de-jaren-heen-vrienden voor het enige echte eerstezoenmaal. kijken of we het met z'n allen nog kunnen. dat zoenen.

extra! extra! lees het hier!

wij onderbreken de reguliere uitzendingen van de weblogs hansb en jufaukje voor een gezamenlijk programma.


tot zover deze ingelaste uitzending. vanuit de centrale studio nu weer terug naar de weblogs hansb en jufaukje.

verliefd vóór 1967

filmpje!
zo pal voor het eerstezoenjubileum is het schoonschiptijd, bekentenistijd, rechtdoorzeetijd, biechttijd.
ok, diep inademen, daar komt ie:
vóór partner A partner A was, zelfs nog voor partner A vriendin A was, lang geleden dus, was ik al verliefd. ja god, hoe oud was ik nou helemaal, vijftienzestien daaromtrent, hormonaal ontluikendend en hunkerend verliefd.
op een stem, op de zangstem van France Gall.
vanaf het moment dat ik haar hoorde zingen, over dat ze een poupée de cire poupée de son was, geen idee waar ze het over had, maar dat net niet zuivere zingen, dat naïeve jongemeisjesachtige, dat mooiklinkende frans, dat alles samengebald in die ene stem, het maakte mijn knieën week, veroorzaakte steken in mijn hart. keer op keer op keer, want ze draaiden het nummer vaak op de radio toendertijd nadat ze er in 1965 het eurovisie songfestival mee had gewonnen.
nou ja, dat was het eigenlijk, puur platonies dus, daarom niet minder heftig, maar nog niet totaal, niet allesomvattend. dat kwam pas later. weten we nu.

monddood

had ik een leuk nieuwtje hier staan. echt leuk. wat heet: buitengewoon leuk. eindelijk, zeg maar. wordt me de mond gesnoerd door de Grote Papieren Media. vanwege embargo zus en me zo. waar ik me dus normaal gesproken natuurlijk nix van aantrek, maar waar ik na een indringend emotioneel beroep van partner A toch maar voor ben gezwicht. tekst weggehaald en foetsie. zuchtend. onwillig. terwijl het écht leuk is. écht. voor partner A dan. en, voor zover het op mij afstraalt, ook voor mij. maar mijn lippen zijn verzegeld. mij hoor je niet meer over die schrijfwedstrijd (oeps). ik ben monddood.

idi-rot-hans (1967)

dat met die ouders ging ook maar moeizaam, want langharig en drie jaar ouder dan hun dochter, dat was dus drie maal nix: ik bracht hun dochter vast en zeker aan de softsedrugse en op het slechte pad en waren mijn bedoelingen wel eervol?
maar ik hield vol. bleef langskomen. was er niet meer weg te slaan. at er mee aan hun tafel. zat er op hun o zo niet comfortabele bank. keek er naar hun saaie tv-programmaas. las er hun onvermijdelijke Margrieten en Libelles. dook zelfs onaangekondigd op tijdens hun zwitserse vakantie. om maar bij háár te zijn. zij bij mij. gierende hormonen.
pas toen ik hoorde dat haar vader een brutaal voor zijn auto manoeuvrerende fietser spontaan uitschold voor idi-rot-hans wist ik dat ik het pleit had gewonnen. ik bleek een blijverdje.

ja nee ja nee ja nee of toch weer wel (1967)

dat het officieel áán was betekende nog geenszins dat ik op m'n lauweren kon rusten. de gruwelijke onzekerheid dat het toch weer alsnog niet aan zou zijn. de hartkloppende ellende als ze langs me heen keek (dacht ik), me uitlachte (dacht ik), me negeerde (dacht ik), een ander iets toefluisterde (dacht ik). maagkrampen. himmelhoch jauchzend bis zu Tode betrübt. zoals toen ze plotsklaps naast een gladknappe indische jongen door de straat liep. hand in hand, vertrouwelijk babbelend. om door de grond te zakken. wist ik veel dat ze een indische pleegbroer had. eentje die vaak maanden weg was omdat ie op een schip voer. ik wist niet eens wie haar ouders waren, nadat ik een bezoekende joviale oom en idem tante als zodanig had begroet. en de hormonen gierden onverstoord naar hartenlust.

commercial break

afstreeplijstje

's even zien: tafels en stoelen besteld, check; borden, vorken, messen, dessertvorkjes, check; hoofdgerecht plus dessert geregeld, check; voorgerecht en broden ingepland, check; wijn, water, kaas en likeur ingekocht, check; servetten & tafelkleden in huis, check; muziek ok, check; borrelglaasjes geteld, check; afzegmails gecheckt, check; wijnglazen, wijngla... heee: WIJNGLAZEN! wie is de wijnglazen vergeten? denk je soms dat we met dat rommeltje uit de kast toekunnen? moet de rest uit een plestik bekertje drinken zeker. ongelofelijk! als ik het nou niet gezegd had. moet ik dan alles zelf doen. enfin, we hebben nog een week, wijnglazen bestellen, CHECK. alles onder controle, check.

mag dat?

als vier heren van zekere leeftijd genoegelijk bijeen zitten in een restaurant in een warm land en één van de heren zit aan het open raam met uitzicht op de zee waarin ze zojuist nog kollegiaal maar toch funktioneel bloot hebben gezwommen en die ene heer steekt als besluit van een mossellunch een sigaartje op en blaast fijngevoelig en sociaal als hij is zijn afvalrook naar buiten en een briesje blaast die giftige rookwolken weer even hard naar binnen en de andere heren hebben dus kuchende last van de voortdurende en stinkende uitstoot van die ene heer en zij protesteren daartegen in vele toonaarden en de stug doorrokende heer zegt dan dat niemand hem het recht op een lekker sigaartje aan het eind van een maaltijd kan ontnemen, mag dat?

vijf instanties

ik blijf te veel in het verleden hangen, merk ik de laatste tijd. te vaak grijp ik terug op wat is geweest. het ontbreekt er nog maar aan dat ik ga betogen dat vroeger ook alles beter was. hoewel: zelfs op die neiging betrap ik mezelf de laatste tijd meer dan eens.
neem nou het radioversterkerapparaat. loei oud. nog uit de vorige eeuw. jaren zeventigtachtig. en mooi, zo mooi! zo mooi worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.
maar als dat apparaat op een gegeven moment niet meer dan diepe dreunende bromtonen uitzendt wordt het tijd voor iets nieuws. denk je in eerste instantie. tot je in tweede instantie ziet dat iets nieuws misschien dan wel geen bromtoon produceert, doch zelden mooi is. zodat je in derde instantie alsnog besluit het oude opnieuw tegen hoge restauratiekosten te behouden. en je in vierde instantie na weken van onthouding weer met oog en oor geniet van je eigen ouwe beauty van een opnieuw welklinkende Beomaster 1900. dan weet je in vijfde instantie dat vroeger inderdaad alles beter was.

nieuwe jas

kocht ik aan 't eind van afgelopen winter een nieuwe jas. die ik vervolgens vanwege vroeg invallende lente nimmer meer droeg. vond ik 'm gister onder een aantal andere jassen aan de kapstok terug. was ik glad vergeten dat ik 'm had. werd ik dus voor het zelfde geld voor de tweede keer blij met m'n "ouwe" nieuwe jas. heb ik daarmee een kreatieve vorm van bezuinigen uitgevonden.

kunstkrenten

't ging maar om een baantje voor een paar uur, een middag, bij een kunsthandel op de Spiegelgracht. moest er namens de kunsthandel naar een veiling van aziatiese kunst om de hoek. moest er bieden op een beeld. als ze zelf zouden gaan zou de prijs worden opgedreven. een onbekende jongeling zou beter scoren. ik mocht tot maksimaal vijfduizend gulden gaan, maar bleef daar door mijn anonimiteit ver, nee, heel ver onder. ik blij, zij blij, iedereen tevree. werkbriefje afgetekend en tabee. hangt er een parkeerbon onder m'n ruitenwisser. vijfentwintig gulden, prakties gelijk aan mijn verdiensten. dus ik weer naar binnen, beklaag daar mijn lot, zij klagen wat mee, vergeten de door mij behaalde megawinst, lispelen och, och, wat een pech, nou volgende keer beter, hè, en schuiven me de deur weer uit.
toen werd ik socialist.

ik beken!

het achtervolgt me al jaren.
onrustige nachten, hartkloppingen, gevoelens van spijt, mea culpa, mea culpa: ja, ook ik heb gestolen, ook ik ben een dief. sla me maar, negeer me maar, vertrappel me maar als een voetveeg, het zij zo, ik aksepteer het, ik doe er zelf graag aan mee.
geld, het ging om geld, guldens, want die had je toen nog, losse guldens met op de rand God Zij Met Mij. en ze waren met mij.
m'n eerste baantje, bij de bloemenwinkel, bloemstukken bezorgen en boeketten. als ik niet bezorgde stond ik in de winkel, voor als er klanten kwamen. de bloemist zat dan vaak achter, koffie drinken. ik lustte geen koffie. maar in de winkel stond de kassa. met zo'n la. die geluidloos openging. indrukken, la open, gulden er uit. kon ik zelfs met m'n rug naar de kassala toe. en de volgende dag weer. en weer. en weer. want meer maakt hongerig. naar meer. en meer. tot ie ut merkte, m'n ouders erbij, opvoedkundig toesprak, een tweede kans gaf.
daar, het is er uit, zo heee: dat lucht op...