toen ik er binnen stapte wist ik dat ik fout zat. ik had ze dan ook zo maar uit het telefoonboek geprikt en een afspraak gemaakt, alleen maar omdat ze dicht bij m'n werk gevestigd waren. ijle klanken besprongen me zodra ik de deur open deed. aan de muren new age schilderijtjes van wazige figuren in een ondergaande zon aan zee. walmende geestdodende oliën. zweverige folders. gatverdegatver, dacht ik. en: hoe red ik me uit deze esoteriese rimram.
maar ze was zakelijk en helder, had het over pezen en spieren, botten en kraakbeen, en dat de boel daaro behoorlijk vast zat, dat ik daarom hiero pijn had. waarna ze gericht begon te duwen, te kraken en te rekken, hardhandig en grondig en verre van zweverig.
leermoment: ik moet eens ophouden met die vooroordelen. niets is immers wat het lijkt. en een fysiotherapeut is gewoon een fysiotherapeut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten