ik dacht altijd dat het heel bizonder was als je jarig was. dat iedereen dat dan ook zag. en je met alle daarbij behorende égards behandelde. gewoon, omdat ze het wisten. zoals tijdens dat europese schoolkrantenkongres eind jaren zestig in Neurenberg. toen we precies op mijn verjaardag-dag een rondleiding kregen bij de Grundig fabriek. en ik er van overtuigd was dat ik als jarige op z'n minst een transistorradio aangeboden zou krijgen. als blijk van waardering, een aardigheidje. en dat er uiteindelijk niemand maar dan ook niemand aan mijn jaardag refereerde. wat me toen al de ogen had moeten openen. maar ik bleef in stilte hopen. tot nog niet eens zo heel lang geleden.
nu weet ik inmiddels dat het de buitenwereld niet interesseert. dat ze het niet eens weten. dat ze het ook niet kunnen zien. dat ik ze zelf moet helpen herinneren. eerst een maand van tevoren: zeg, weet je dat ik over nog geen vier weken jarig ben? en het dan in de loop van die weken af en toe onopvallend nog een paar keer laten vallen. en dan tussen neus en lippen melden dat ik er niets aan wil doen dit jaar. maar het eigenlijk natuurlijk wel wil. zodat ik ergens volgende week kan uitroepen dat ik het helemaaaaaal niet had verwacht.
als ik dit zo lees ben ik eigenlijk een heel gekompliceerd mens...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten