ooit woonden wij een half jaartje in New York. lang genoeg om je geen toerist meer te voelen. lang genoeg ook om achter bizondere adresjes te komen. waar de locals komen. en de buitenlandse stewardessen. want die weten precies van elke stad waar je de koopjes moet halen en waar de goeie en goedkope restaurantjes zijn.
wij kenden Mini, een blonde langbenige voormalig KLM-stewardess. Mini wist al die adresjes. dus ook waar ik goedkoop een dure zonnebril kon kopen. ergens in het havengebied, tussen de loodsen, achter het meatdistrict, waar alleen maar vrachtwagens komen. daar was een tot de nok toe met allerhande van de vrachtwagen gevallen, achterovergedrukt en anderszins in het zwarte circuit terecht gekomen elektronika, Samsonitekoffers en ander spul.
en merkzonnebrillen. want ik wilde een stoere Rayban. met meekleurende glazen.
nou dat kon, met hardcase koker en al. en een lapje om de glazen te reinigen. maar zonder bon.
dat was begin jaren zeventig. die bril droeg ik dag en nacht. jaar in jaar uit. verbogen, gesoldeerd, veel te zwaar, putten in mijn neus. maakt niet uit, hoe langer ik hem droeg, hoe meer sentimentele waarde ie kreeg. ben er de halve aardbol mee afgereisd. tot twee jaar geleden, weer in New York, op een stenen vloer, glas naar beneden, krak...glas kapot. niet meer te repareren of te vervangen. einde van een tijdperk.
en nou is het dus kwakkelen. wel een nieuwe gekocht, maar het is toch niet echt dat je zegt: mwah, lekkere bril, daar doe ik de rest van m'n leven mee.
er gloort echter hoop. van partner A kreeg ik vorige maand een vederlichte nieuwe zonnebril met langelevensduurpotentie. een bril met komfort en glazen die het zonlicht aangenaam dempen. ik denk dat het een blijvertje is.
mag ie naast de Rayban op de plank liggen. naast de ereplaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten