had ik me toch een nostalgiese flashback vanmiddag.
loop ik door de passage van de Stadsschouwburg, hoor ik de ijle klanken van Cochius.
dus voor mij geldt: beeld is passage Stadsschouwburg plus geluid is fluit is gelijk aan Cochius.
ik spreek jaren zeventig.
een langharig, langbebaarde grote man met een betoverende dwarsfluit. zat daar altijd. haalde altijd veel geld op. curieuze man ook, ex tennisleraar op het Melkhuisje. aktief, althans betrokken bij Provo. en professioneel musicus. woonde naar verluid in een groot huis in Bussum. straatmuzikant.
maar Cochius is al weer bijna vijf jaar dood en het fluitgeluid kwam van een zwerfjongere met een ordinaire blokfluit ietsje verderop. ik was weer even snel terug in vandaag als ik er voor een moment bijna fysiek uit vertrokken was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten