Cochius

had ik me toch een nostalgiese flashback vanmiddag.
loop ik door de passage van de Stadsschouwburg, hoor ik de ijle klanken van Cochius.
dus voor mij geldt: beeld is passage Stadsschouwburg plus geluid is fluit is gelijk aan Cochius.
ik spreek jaren zeventig.
een langharig, langbebaarde grote man met een betoverende dwarsfluit. zat daar altijd. haalde altijd veel geld op. curieuze man ook, ex tennisleraar op het Melkhuisje. aktief, althans betrokken bij Provo. en professioneel musicus. woonde naar verluid in een groot huis in Bussum. straatmuzikant.
maar Cochius is al weer bijna vijf jaar dood en het fluitgeluid kwam van een zwerfjongere met een ordinaire blokfluit ietsje verderop. ik was weer even snel terug in vandaag als ik er voor een moment bijna fysiek uit vertrokken was.

kharma

er wordt iets ingewikkelds gedaan met het riool. de brug is in ieder geval al een paar weken afgesloten. alleen voor fietsers en voetgangers is een smalle strook opengehouden.
de mevrouw met het hondje loopt over die smalle strook. links houdend, breeduit, met hondje aan de lijn samen over de volle breedte van het smalle pad.
ik kom van de andere kant, uiterst rechts houdend, traag peddelend op mijn kleine elegante vouwfiets, minimale ruimte innemend.
vrouw met hondje wijkt geen centimeter, blijft stuurs op ramkoers, roept dat het een voetpad is.
ik ontwijk vrouw en hond kunstig balancerend en zeg: ach trut.
schreeuwt ze: IK HOOP DAT JIJ IN EEN ROLSTOEL EINDIGT!
deel twee, later op de dag.
ik fiets weer op die kleine elegante vouwfiets. richting kruispunt. ik zie dat mijn licht groen wordt. maar de stroom fietsers van links stroomt onverminderd voort. ik zie een gaatje en wring mij tussen de voortgaande stroom. vrouw met fiets (kinderzitje voor, kinderzitje achter) stapt af om mij toe te schreeuwen: LUL, ONTZETTENDE LUL!
ik denk dat mijn kharma vandaag niet optimaal is.

stijl

je bent dan wel neo-hippie, maar dan heb je nog wel gevoel voor stijl!
dat je dus niet denkt dat we maar wat aantrokken, destijds.
voor zo iets burgerlijks als trouwen bijvoorbeeld.
nee, wij trouwden niet, maar een broer van partner A. met een nichtje van partner A. dat kan. als het geen bloedverwanten zijn. en dat waren ze niet. dus mocht het. ingewikkeld, maar ik kan het uitleggen. doe ik niet, maar kan het wel.
enfin, ik dwaal af.
over onze kledingensembles hebben we dus goed nagedacht.
de voile jurk van partner A bijvoorbeeld: design spul uit de Bijenkorf.
waaronder voor de gelegenheid lichtblauw gespoten lederen laarzen.
en mijn jasje: speciaal laten maken op de Nieuwendijk.
voor bij het glanzend zijden lichtblauwe indiase overhemd.
en als pièce de recistance plestik witte (regen)laarsjes.
ton sur ton.
toch vielen we ietwat uit de toon.
gek hè?

calva

ja hoor eens,
na diverse pernods en witte wijn, begeleid door garnalen, oesters, kippeboutjes en lamsstoofpot, gelardeerd met oud-kollegaas, kollegaas en aanhangende vrienden en vriendinnen en afgemaakt met enkele calvados, kan ik echt geen serieus stukje meer produceren.
met andere woorden: dit is het voor vandaag.

heden ijsvrij

men neme:
2 grote dubbele achtertuinen zonder afscheiding
1 stuk stevig bouwplestik (6 bij 4 meter)
10 balken (210 bij 4 bij 6)
1 tuinslang
2 oude gymnastiekbanken
1 guirlande met gekleurde lampjes

recept:
leg het bouwplestik op de vlakke grond
schuif de balken onder de randen van het bouwplestik zodat een opstaande rand ontstaat
sluit de tuinslang aan op het waterleidingnet, leg het andere eind op het bouwplestik
zet de kraan open
doe de kraan dicht als er twee centimeter water op de baan staat
wacht tot dat aangevroren is
spuit zo vervolgens nog twee lagen op
wacht een nacht goede vorst af
sluit de fesstelijke lampjesguirlande aan op het lichtnet
leer de kinderen schaatsen in je eigen achtertuin

roeien

het begon ooit als lovehandles. best wel een beetje aandoenlijk, vond ik toen, en misschien ook nog wel met enig prakties nut.
later werden de lovehandles een zwembandje. hm...
inmiddels is de situatie nog zorgelijker.
je kunt nu rustig spreken over een ronding. met name naar voren gericht. zodat het aloude ijkpunt (als je onder de douche staat en zonder voorover te buigen je zakie kunt zien hangen is er nog niets aan de hand) gepasseerd is.
het goede leven? de leeftijd? gestopt met aktief bewegen?
te veel van dat alles, denk ik.
tijd dus voor een typies bij deze midlifekrisis passende oplossing: de roeimasjien.
maar niet in een fitnesscentrum waar de strakke lijven het beeld beheersen. waar je je blauw betaalt aan een jaarlidmaatschap. en na afloop loungt met peperdure gezonde drankjes.
nee, gewoon een roeimasjien aan huis. even roeien voor ik naar het werk ga. tien minuten. zodat de zwembanden en andere ongewenste rondingen fluks verdwijnen. en ik mijn shirts niet meer kwasi losjes over mijn riem hoef heen te draperen. zodat ik nog deze zomer die maanden geleden te krap gekochte mooie dure broeken aan kan.
en voor het donker het zwembad of de zee weer in durf.

persoonlijkheid

ik volgde een regie-opleiding. we hadden zelf een musicalachtig stuk geschreven voor het zomerstraattheater. met die musical trokken we de stad door. en hoewel het natuurlijk voor een rol was, had ik kennelijk toen al ruim inzicht in mijn persoonlijkheid.
praatgraag, dat klopt wel. ik praat wat af, ik vergader, ik roddel, ik overleg, ik maak rondjes wandelgang. en maar praten. een uur niet gepraat is een uur niet geleefd. met praten los je alles op. maar ook: praten maakt meer kapot dan je lief is.
met mij kun je alle kanten uit.
volgens een officiele en gerenommeerde persoonlijkheidstypering zou ik bovendien een conceptueel en veelomvattend denker moeten zijn. en een innovatieve ontwikkelaar van theoriën en plannen.
mij een biet, zolang ik er maar over kan praten vinnik het best.

janeejanee...ja?

Merel beschrijft haar vertwijfeling, Verbal Jam komt met tegengif.
ook in weblogland ontkom je niet aan het referendum.
en terwijl de politieke opinie langzaam afstevent op nee, neig ik steeds meer naar ja. omdat het geen referendum is tegen de euro of voor toetreding van Turkije. maar voor een grondwet die alle europeanen grondwettelijk gelijk stelt. en alle europeanen gelijke rechten geeft. en Europa behalve ekonomies ook politiek een eenheid maakt. de kracht zit in de samenwerking. denk ik dan.
maar dan zie ik "onze" vaderlandse politici zo populisties en platvloers pleiten voor JA dat ik bijna niet anders kan dan kiezen voor NEE. want JA is rechts en NEE is links. mag dat een overweging zijn? dat een massaal NEE ook NEE is tegen het kabinet? en begrijpt dat kabinet dat dan? en wat zegt dat dan over die europeese grondwet?
twijfel, mega-twijfel.
ok, rustig blijven. europees denken. zoek het internationaal. wat zeggen echte politici hier nou over? Verbal Jam brengt uitkomst met Joschka Fischer en Daniel Cohn-Bendit. buitenlandse politici uit onverdachte hoek. die op een heldere wijze stelling nemen. met echte argumenten. en afwegingen. zonder demagogie.
vóór de europese grondwet. dat wel.
ik denk dat ik er bijna uit ben.
may i have your votes please?

als ik niet luister
hoor ik het niet
hoor ik het niet
wist ik er niets van
kunnen ze mij niets maken
dus ik luister niet
uit Politiek - Bram Vermeulen

tekst interview Joschka Fischer
tekst interview Daniel Cohn-Bendit

saai blogje

drieëndertig jaar geleden huurde ik een kamer bij de concierge van het gerechtsgebouw aan de Prinsengracht. de ingang was in de Lange Leidsedwarsstraat. mijn kamer aan de achterkant keek uit op een ruime lichtschacht, waar ook de personeelsruimte van de koffiebranderij in de Leidsestraat op uitkeek. 's ochtends werd ik wakker van de geur van versgebrande koffie. de rest van de dag overigens ook.
ik hou niet van koffie.
mijn fiets kon ik binnen stallen. als ik um binnen kreeg tenminste. autowerende paaltjes waren toen nog niet uitgevonden, dus 's avonds stonden er steevast autoos strak tegen de gevel geparkeerd. ik vond dat ik het recht had mijn fiets tussen auto en deur te wurmen. hoe dan ook.
ik ben desondanks nooit in elkaar geslagen.
toen de gerechtsgebouwconcierge een andere baan had gevonden moest ik ook verhuizen. als bruidsschat kreeg ik twee grote bruine keulse potten mee. en een mooi ouderwets klerkenbureau.
die potten hebben we gister voor de drieeëndertigste keer gevuld met weelderige bloementooi. het klerkenbureau staat sinds gister op (weer) een nieuwe plek in het huis.
ik zei toch dat het saai zou worden.

lucht

er was eens een tijd, nog niet eens zo heel lang geleden, dat je om de hoek kon tanken. je reed met je auto naar de buurtbezinepomp waar een behulpzame pompbediende vroeg hoeveel liter benzine je getankt wilde hebben. dan opende hij je tankdop, stak de pompslang er in, liet de benzine je tank instromen en waste de ondertussen de voorruit. daarna informeerde ie bezorgd of het oliepeil nog wel in orde was. en kontroleerde de bandenspanning.
een aangename pitsstop met alles d´r op en d´r an. afgerond met een gulden voor de pompbediende. dank u beleefd!
maar we zijn er zelf ingetrapt.
we konden toch zelf die benzineslang wel hanteren. dat was veeeeeel goedkoper. dus gingen we naar het zelftankstation. hoefden we die pompbediende ook geen fooi meer te geven. want voorruitreinigen konden we ook wel zelf. oliepeil? deden we zelf. bandenspanning? zelf.
daar maakten ze bij die zelfbedieningstankstations dan weer speciale serviceeilanden voor. met water, zeem en wisser. en met lucht. allemaal gratis: service.
vandaag maakte ik kennis met een betaalautomaat voor bandenspanningslucht. vijftig eurocent. voor lucht.
"tja, meneer, Nederland wordt duurder hè", zei de kassier vanachter zijn kogelvrije glas.
bedroefd wierp ik mijn vijftigeurocentstuk in de gleuf.
ik mocht vijf minuten lucht tanken...

zonnebril

ooit woonden wij een half jaartje in New York. lang genoeg om je geen toerist meer te voelen. lang genoeg ook om achter bizondere adresjes te komen. waar de locals komen. en de buitenlandse stewardessen. want die weten precies van elke stad waar je de koopjes moet halen en waar de goeie en goedkope restaurantjes zijn.
wij kenden Mini, een blonde langbenige voormalig KLM-stewardess. Mini wist al die adresjes. dus ook waar ik goedkoop een dure zonnebril kon kopen. ergens in het havengebied, tussen de loodsen, achter het meatdistrict, waar alleen maar vrachtwagens komen. daar was een tot de nok toe met allerhande van de vrachtwagen gevallen, achterovergedrukt en anderszins in het zwarte circuit terecht gekomen elektronika, Samsonitekoffers en ander spul.
en merkzonnebrillen. want ik wilde een stoere Rayban. met meekleurende glazen.
nou dat kon, met hardcase koker en al. en een lapje om de glazen te reinigen. maar zonder bon.
dat was begin jaren zeventig. die bril droeg ik dag en nacht. jaar in jaar uit. verbogen, gesoldeerd, veel te zwaar, putten in mijn neus. maakt niet uit, hoe langer ik hem droeg, hoe meer sentimentele waarde ie kreeg. ben er de halve aardbol mee afgereisd. tot twee jaar geleden, weer in New York, op een stenen vloer, glas naar beneden, krak...glas kapot. niet meer te repareren of te vervangen. einde van een tijdperk.
en nou is het dus kwakkelen. wel een nieuwe gekocht, maar het is toch niet echt dat je zegt: mwah, lekkere bril, daar doe ik de rest van m'n leven mee.
er gloort echter hoop. van partner A kreeg ik vorige maand een vederlichte nieuwe zonnebril met langelevensduurpotentie. een bril met komfort en glazen die het zonlicht aangenaam dempen. ik denk dat het een blijvertje is.
mag ie naast de Rayban op de plank liggen. naast de ereplaats.

zwembad

dat het wel duidelijk is dat ik vroeger ook al geen watje was.
getuige dit abonnement voor de openluchtzwembaden Amsterdam. geldig vanaf eind april. en ook achtendertig jaar geleden was het eind april nog geen zomer. toch ging ik zeker twee keer per week om zeven uur in de ochtend te water in het de Mirandabad. voor schooltijd. want ik was heel erg sportief. vroeger. baantjes zwemmen. konditie opbouwen. hard worden.
en als het wél warm was ging ik 's middags natuurlijk ook. met vriendjes. naar het gemengde bad. want er was ook een dames bad. daar mochten wij mannen niet komen. wat eigenlijk niet uitmaakte, want echte meiden zwommen natuurlijk gemengd. en lagen op de gemengde ligweide. waar wij lagen te gluren en zaten te klieren. dat hoor je als jongen nou eenmaal te doen. want die meisjes hadden tieten. en dat was spannend. en opwindend. hoewel we nog niet precies wisten wat we er mee aanmoesten. maar daar kwamen we later dat jaar wel achter. echt wel.

genoegzaam

met een zwartgerande flamboyante hoed en een wandelstok met een knop. geen zilveren knop, dat is te. keuvelend, flanerend, laantje in, laantje uit. langs het hertenkamp, even aanleggen bij een terras, af en toe minzaam wuivend. even mijmeren bij het huis van deze of gene kunstenaar. een verdwaalde stedeling langs de Kleine Dorpsstraat via het Kerkepad naar de Eeuwige Laan sturen. en verder, naar de ruisende zee door de woeste duinen.
ik zie het me zelf wel doen, daar in Bergen NH.
jammer alleen van het hoge Range Rover, BMW en Volvo gehalte en ditto dames. en van die omhooggevallen alsmaar mobiel telefonerende nonchalant in strak pak gestoken jonge en ongetwijfeld suksesvolle ondernemers.
jammer ook dat ik niet over het bijpassende budget beschik.

blogarmoede

nix meegemaakt vandaag, zelfs geen herinnering ontdooid.
typies geval van blogarmoede. raar woord, ziet er vreemd uit, maar ik bedoel blog-armoede.
moest het gister noodgedwongen al over het weer hebben. notabene! neuh, dat gaat niet goed, zo haal ik de 250-ste opeenvolgende aflevering niet eens die voor de laatste dag van mei staat gepland.
las overigens wel een opvallend bericht in het Parool:
met een kaartje voor de Stadsschouwburg of het Concertgebouw mag je volgend seizoen gratis gebruik maken van het openbaar vervoer. da's mooi, maar nog niet echt opvallend.
de reden waarom is pas opvallend: het is namelijk niet de bedoeling om de mensen uit hun auto te krijgen, maar om de mensen te bewegen NIET met de fiets te komen (zie het Parool).
er is domweg niet genoeg fietsparkeerruimte rond de schouwburg!
hoera, we hebben een nieuw parkeerprobleem uit onverwachte hoek. de politiek moet zich er tegenaan bemoeien. er kunnen weer notaas worden geschreven. kentekens voor fietsen worden ingevoerd (kronan gaat ons voor). fietsparkeerbeheer. betaald fietsparkeren tot twaalf uur. bewonersfietsparkeerkaarten voor maksimaal één fiets per huishouden. fietsAPK. de auto heeft afgedaan als melkkoe, leve de fiets.

luchten

mooi hoor, die Hollandse luchten, donkergrijs gestapeld, hier en daar een lichte vlek en af en toe wat blauws waar de wakkere zon dan fel doorheen prikt. erg mooi en aantrekkelijk.
voor een landschapschilder uit de zeventiende eeuw dan, of voor een hedendaagse fotograaf met zo'n megagrote cybachrome superglansafdruk.
ik vind het bovenal een bevestiging van guur en herfstachtig weer dat met maximaal twaalf graden niet past in de tweede helft van mei.
in de tweede helft van mei moeten de luchten schoon zijn. en dus blauw. moet de zon lekker vrij spel hebben, zodat mijn prominente neus lekker rood kan verbranden en ik daarna fijn kan pulleken aan de velletjes. en dat ik dan mijn linkerarm nonchalant uit het het autoraam kan laten hangen, zodat ik halverwege m'n bovenarm een strakke chauffeursafscheiding krijgt tussen zonverbrand en bedekt wit.
eigenlijk gewoon Normandiese luchten dus. door zeewind schoongeveegd. met vreemde waaiers en onverwachte streepwolken. en stapelwolken die zich eindeloos vormen naar mijn fantasie.
u ziet, ik doe er alles aan om te passen in het mij toegemeten profiel van liederlijk hedonist.

kunstrai

het niet-standaard-brillen-segment is er uitzonderlijk hoog. en het aantal mensen-met-een-bizondere-haarcoupe idem dito. of het gehalte aan min-of-meer-bekende-nederlanders. en dan natuurlijk ook nog diverse echte kunstenaars.
bovendien nog veel kunst gezien: veel moois, veel shit. ben inmiddels door de naborrel alle namen weer kwijt. maar het was overwegend de moeite waard, de Kunstrai. en wel zo makkelijk zo, alle galeries in nederland op een paar honderd vierkante meter bij elkaar. scheelt allicht al weer vele middagen de stad doorkruisen. laat staan al die andere galeriehoudende steden.
het maakte me wel een beetje weemoedig naar de tijd dat ik zelf met een galerie aan de weg timmerde. had me er anderszijds ook niet echt tussen zien zitten. de nieuwe kleren van de keizer en zo.
nou ja, dingen lopen zoals ze lopen.

beleg

zit je vreedzaam aan het eerstepinksterontbijt, word je neergezet als liederlijk hedonist.
l-i-e-d-e-r-l-i-j-k * h-e-d-o-n-i-s-t!
alleen maar omdat ik zei: "dát was de oude kaas".
nadat ik al eerder de grote bak vleessalade en de grote bak pittigekipkerriesalade leeggeschraapt had zien worden.
mag ik dan even?
als ik na de zaterdagbroodmaaltijd en het zondagbroodontbijt het lekkerste beleg (ook bedoeld voor de rest van de week) zie verdwijnen in de onstilbare magen van eigen kroost en aangehaakt?
maakt mij dat een liederlijk hedonist?
en wat betekent dat eigenlijk?

tafelblad

heel lang geleden vielen wij voor een mooie tafel: zwart licht gebogen fragiel ogend maar ijzersterk stalen onderstuk met daar bovenop twee gezandstraalde glazen platen en als toefje op de pudding twee ronde laatjes in het midden.
maar ja, glasplaten.
een pot pindakaas was harder dan het tafelblad dat uiteenviel in een waaier van glazen ijsschotsen.
bloedjelink, maar toch maar een nieuwe glasplaat..
en dat herhaalde zich de afgelopen 15 jaar een keer of wat.
laatst was de maat vol. weer die ijsschotsen, nu nooit meer glas!
maar wat dan?
een mooi massief eikenhouten tafelblad blad op maat laten maken voor het onderstel?
of een multiplexplaat laten bekleden met zink?
waarom eigenlijk niet een geheel nieuwe hippe accaciahouten tafel?
we waren vanmiddag in Uithoorn waar ze mooie tafelbladen maken, in de Bijenkorf en elders in de stad om bladen en tafels te keuren. en eigenlijk hebben we min of meer besloten toch maar weer gewoon een glasplaat te kopen.
vanwege het oorspronkelijke konsept.

DVD

even tussendoor dan.
partner A zet snel koffie,
DVD staat stil.
zijn bezig met een inhaalslag.
krijgen elke maand een nieuwe DVD toegstuurd.
zijn hopeloos achter geraakt.
de komende weken inhalen.
vanavond Fanny & Alexander.
hoogstaand Zweeds drama.
moet nu gaan.
koffie is klaar.
DVD gaat weer verder.

dilemma

wat beschrijf je op een lifelog en vooral: wat niet?
vanmorgen werd in het kommentaarding van een bevriend weblog een huiselijke ruzie als het ware op straat uitgevochten. niet door de lifelogger zelf, die had alleen maar een beschouwelijk stukje over een slechtere periode in het leven geschreven, wel door de persoon die onderdeel dan wel oorzaak van die slechtere periode was. die had de vuile was eens goed voor iedereen zichtbaar buiten gehangen. totdat de lifelogger zelf die was schielijk weer naar binnen haalde.
maar ook elders las ik over het probleem voor wie je als lifelogger eigenlijk schrijft. is het nou werkelijk zo dat iemand echt alleen voor zich zelf schrijft? is niet iedere blogger eigenlijk bezig om voor een, hoe klein ook, publiek te schrijven? inklusief verhaalaanpassingen en stilisties mooiere wendingen dan in real life? inklusief het omzeilen van al te persoonlijke en herkenbare (rot)situaties ten opzichte van anderen? is een lifelog een dagboek?
ik leg mij ook beperkingen op. beschrijf weliswaar uitgebreid de meest onbenullige dingen die mij overkomen, maar vermijd ontboezemingen en konfliktueuze situaties in relaties met naasten en andere al te herkenbare personen.
maar hebben we het dan nog wel over een lifelog?
is het dan niet eerder ijdel geneuzel?
en is dat dan erg?

zwartwerker

nou, nog één keer dan.
over het busje.
hebben we eind vorige zomer alle door ons zelf veroorzaakte deuken en deukjes uit laten halen. en laten overspuiten. zeg maar de hele onderste meter rondom. door een zwartuitdeuker cq -spuiter. ergens in een schuur in landelijk Noord. een erg swingende schuur met swingende uitdeukers en spuiters. die het wel even zullen regelen. het heeft geen haast, zeg je dan nog vriendelijk. beter goed dan snel. wat dan voor de uitdeukers betekent dat ze het busje voorlopig ongemoeid laten. tot ik de tocht naar de schuur weer eens onderneem. een ultimatum stel. dan is het werk volgende week klaar. maar dat als je op het afgesproken tijdstip komt, er niemand is. zijn ze nog in de spuiterij in landelijk West. pas een paar uur later, doorgebracht in een naargeestig dorpscafé te Holysloot, als het al donker is, is ie echt bijna klaar. maar doen de lichten het nog even niet. zodat je doodmoe en pissig en geërgerd om een uur of elf uiteindelijk met gerestaureerde bus vertrekt. om de volgende dag de druipers en de gemiste plekken op te merken. weer terug, nieuwe afspraak, vriendelijk blijven, lachen om de grapjes. hebben ze een paar extra dingetjes gedaan. om het goed te maken. kontant betaald, afgetaaid, busje in stalling gezet.
afgelopen week hebben we het busje intensief gebruikt. en merkten we dat de koplampen aan de onderkant zijn meegespoten, zijn er dus niet afgeweest, maar afgeplakt. dat de grijze kunsstof rand rond een lamelraampje om onduidelijke reden deels zwart geschilderd is. dat de achterbumper alleen aan de onderkant vast zit en niet ook aan de zijkant, zoals het hoort, volgens de voorgeboorde gaten.
dan sla je jezelf voor je kop. dan herinner je je dat jij het was die altijd zei: goedkoop is duurkoop.
dan heb je spijt...

depri

het was de ultieme test. alles rammelde en deed pijn. wat los kon ging los. het lawaai was niet te harden. kreunend en steunend nam ie kasseienstrook na kasseienstrook.
maar hij heeft het gered, die oude 1971 VW camper. als toetje van ons weekje vakantie hadden we hem meegenomen naar een stuk van de route van Vlaanderens Mooiste: de Ronde van Vlaanderen.
onder aan de Muur van Geraardsbergen hebben we um geparkeerd en zijn we mét hond Z te voet verder gegaan. de Muur wilden we ut campertje niet aandoen. mocht overigens ook niet, want voor autoos verboden in te rijden.
enfin, je weet niet wat je ziet: die kasseien, zo steil. stille eerbied voor de stoempers die er op van die fragiele bandjes tegen op fietsen.
de Muur was ook het laatse uitje voor hond Z.
die ligt sinds we thuis zijn depressief in haar mand. komt er niet meer uit. zal dat voorlopig ook niet doen. hoogstens om zich even naar de middenberm te slepen om de nodige sanitaire rituelen af te handelen. uit ervaring weten we dat het een aantal dagen zal duren voor ze zich hervindt in haar dagelijkse saaie hondenleven.
we laten haar dus maar even.

Ieper

naarmate we meer in het noordwesten van Frankrijk komen rijgen de slagvelden en warcemeteries van de eerste wereldoorlog zich aaneen. en dat zet zich naadloos voort in zuidwest Vlaanderen.
zo lijkt Ieper een middeleeuwse stad, maar blijkt het als aanvoerstad van kanonnenvoer en centrum van verzet tegen de duitsers tussen 1914 en 1918 met grond te zijn gelijk gemaakt. om daarna weer in oude luister te zijn herbouwd, inklusief een romeinse triomfboog waarin de 54.896 namen zijn gekerfd van de nooit meer teruggevonden soldaten van het Brits Imperium.
sinds 1928 wordt er elke avond de Last Post geblazen ter herinnering aan de miljoenen soldaten die elkaar in die vier jaar de hersens hebben ingeslagen. dezelfde ceremonie, jaar in jaar uit, weer of geen weer, met zwaar gedekoreerde oorlogsveteranen en een korte toespraak en kranslegging namens een familie, een regiment, een legeronderdeel.
nooit meer oorlog...
en in de wijken rondom cirkelt de zotte ijskoverkoper die als een moderne rattenvanger alsmaar elektronies Für Elise uitbraakt.
mag die alsjeblieft nog wél even (mond)dood gemaakt?

saai

de paarden van vorig jaar worden weer uit hun winterstal in het weitje achter onze camper gebracht.
de bejaarde camperaars naast ons manoevreren hun camper achteruit een greppel in.
een invasie van plankzeilers met een vlieger kleurt de hoge golven van de zee.
de horrelvoetman loopt cirkels over het strand, tussen eblijn en vloedlijn, één kilometer naar links, één kilometer naar rechts.
de traktor van de vissers verderop trekt de bejaarde camperaars grommend uit de greppel.
de bevallige blonde vrouw doet uitgebreid haar rek, strek en ontspanningsoefeningen richting ondergaande zon.
Brel zingt over de marins qui chantent dans le port d'Amsterdam.
een dag aan het wilde camperstrand.
saai?

drankgebruik

het nadeel van overmatig drankgebruik de avond tevoren is het houten hoofd van de dag er na. zodat zelfs het uitzicht op de door stormwind opgezweepte golven niet kan bekoren. en de neiging bestaat ons halfslapend in de camper op te sluiten.
er op uit dus.
op bezoek bij kollega B die logeert bij lokale vrienden in een Normandies vakwerkhuisje met vele kontemplatieve hoekjes en beeldjes. en met een grote tuin waar we onze agressie met een kettingzaag kunnen botvieren op een metershoge laurierboom.
waarna het dan weer goed borrelen Is.
en roddelen.

le Progrès

vorig jaar om deze tijd stopte kollegavriend J met werken. voor zijn afscheidsdiner nodigde hij een aantal vrienden en kollegaas uit voor een fruit de mer in restaurant le Progrès in Fécamp. waarna hij met partner S per camper naar het zuiden vertrok.
vanavond doen we het nog eens dunnetjes over. le Progrès is weer gereserveerd, de pensionados J en S staan aan de andere kant van de camping, kollega B komt met de trein vanuit Parijs naar Le Havre en vandaar verder per auto, kollega H en partner E komen straks met hun huurauto vanuit de Dordogne en kollega C en partner R verwachten we elk moment op het plaatselijke aerodrome per eenmotorig tweezittertje.
we hebben het met z'n allen zo slecht nog niet.

Fécamp

het met twee personen verblijven op viereneenhalve vierkante meter is te doen zolang er voldoende buitenruimte voorhanden is.
maar is het zoals gister koud en regenachtig dan is er veel sociale behendigheid nodig en een degelijke mantel der liefde.
want in die viereneenhalve vierkante meter staan ook nog eens twee voorstoelen, een koelkastspoelbakkachelunit, een gasflessenopbergkast met uitklapbaar kookstel, een elvormige driezitsbank en een kast met de helft van het bedgedeelte boven de motor. dus blijft er als loopruimte anderhalve vierkante meter over, waar dan ook nog de uitzwaaitafel boven hangt.
hoewel partner A en ik erg op elkaar gesteld zijn is het de komende dagen gelukkig mooi weer en hebben we veel buitenruimte met uitzicht op zee.
en Monet was hier ook ooit.
hij schilderde die rotsen mooier dan ik ze fotografeerde.

zooitje

heb je de modernste techniek aan boord van je oude VWcamper71: GSM, GPS, GPRS, draadloos toetsenbord, word je alsnog een loer gedraaid door de tijdmachien die zelf wel bepaalt op welke dag een blog mag verschijnen op het web. zo is mijn blog van gister eigenlijk die van eergister. en waar die van gister is gebleven mag Joost weten, of misschien komt die nog vandaag (woensdag) en verschijnt deze morgen. of overmorgen. het is een virtueel zooitje!
interessanter is te weten waar al die praktiese en hygiëniese bidetten zijn gebleven die vroeger altijd en overal in dit land te vinden waren: hier in de buurt van Songeons (Oise) staan ze opgesteld als alternatieve plantenbakken, net als die afedankte zinken vuilnisbakken bij ons truttig staan te wezen.

schuur

toch iedere keer weer blij als we het in en in keurige Luxemburg mogen verlaten. het kan niet echt bekoren. zeker niet als we op een honderd procent Nedelandse camping terecht komen, inklusief Nederlandse omroepinstallatie en Nederlandse huisvaders die zij aan zij als opgetogen kleine jongens zwaar rokende kampvuren stoken aan de rivier. en dat je als je dat dan ontvlucht, terecht komt in het Nederlandse dorpshotelcaferestaurant, waar koffie met appeltaart en bitterballen op de kaart staan.
nee, dan Frankrijk. gelijk over de grens een rommelig zooitje. het joie de vivre straalt er van af. langs de slagvelden en de begraafplaatsen van de eerste wereldoorlog en de voie de la liberte (met accent) van de tweede wereldoorlog.
en de vreemdste camperplek waar we totnogtoe hebben gestaan: bij een boer in de schuur.

Eva

ik doe het met Eva. de hele dag. ik kan er geen genoeg van krijgen. zegt zij links, dan doe ik links, zegt zij andere kant, dan doe ik de andere kant. blindelings.
sinds kort heb ik enige inspraak, mag ik ook wat wensen. dan wil ik bijvoorbeeld niet overde snelweg, of alleen maar wegen met beperkte snelheid. heel belangrijke gegevens voor de VWcamper1971. Eva heeeft ergeen moeite mee, denkt even wat langer na, maar brengt ons feilloos van rotonde naar afslag. en vandaag tenslotte in Kautenbach, Luxemburg. waar het net als zesendertig jaar geleden, toen ik de tentstokken van ons tentje vergeten was, een beetje regent.
dat doen ze natuurlijk om dit landje zoe keurig schoon te houden.

reisverslag

de voortekenen waren al niet gunstig. gisteravond begon de prikkraan in de WC te lekken. niet reparabel.
zo stond ik vanmorgen om tien uur al bij de Praxis, nog voordat we dochter L met haar team zagen strijden voor een playoffplaats en vervolgens op weg gingen voor een korte vakantie met VW-camper.
enfin, het is warm en we staan aan een Limburgs aspergeveld. doet onze koelkast het niet meer. wil ook niet meer aan. en dan ken ik mezelf: dat wordt een obsessie deze vakantie.
wanneer begint het grote ontspannen¿ (heb ik me ook nog een spaans toetsenbord in de maag laten splitsen met zo'n komies vraagteken....)