boeren- en buitenluibedrog

dat is nu eens een goed idee, dacht ik toen ik in het Uitmarktprogramma las dat het gemeente vervoerbedrijf dit weekend speciale kaartjes verkocht a twee vijftig voor een hele dag openbaar vervoer naar de Uitmarkt. heel mooi, dacht ik verder, dat trekt mensen uit de auto en bevordert het openbaar vervoer, goeie aktie. tot ik het berichtje nog eens goed las. en nog eens las. want stond daar nou werkelijk dat het kaartje alleen maar op tram 26 geldig was? alleen vanaf het Centraal station en dan nog drie haltes verder? dat je dus de hele dag voor twee vijftig tussen die vier haltes heen en weer kon pendelen? waarmee je dus alleen maar onwetende boeren en buitenlui lokt die geen kaas hebben gegeten van het openbaar vervoer in Amsterdam? die je dus te veel laat betalen voor iets wat ze in de praktijk hoogstens zullen gebruiken om twee haltes heen te rijden en later weer maksimaal vier terug? ja, dat stond er dus echt. waarop ik vol plaatsvervangende schaamte de auto pakte om vanuit zuid naar noord te rijden alwaar ik gratis kon parkeren en waarvandaan een gratis pont me midden tussen de podia bracht.

onverwachte angsthazerij

ik sta gezekerd in een tuig aan een lijn op een balk, zo'n zeven meter boven de vaste grond. ik schuifel twee drie schoenlengtes vooruit, twee terug, weer één vooruit. ik aarzel, ik slik, ik slik nog eens en ik besluit dat ik het toch niet doe, ik steek niet over en terug, ik doe 't niet, ik doe 't niet, ik doe 't niet.
en dat kan ik dus niet uitstaan. want heb ik hoogtevrees? dat dacht ik niet! zet mij aan de rand van een kloof zonder hekje en ik kijk ongehinderd nieuwsgierig naar benee. vertrouw ik dan de zekering niet? kom nou, hoe zeker kan een professionele zekering zijn, mij kan nix gebeuren, als ik misstap bungel ik hoogstens wat ongelukkig naast de balk, maar te pletter vallen op 't beton, neen. bovendien heb ik ook nog eens een helm op. dus waarom dan toch die weigering op de evenwichtsbalk? wat maakt mijn knieën week, mijn wil slap? waarom durf ik dit niet?

voor een luttele zes euro

een kommersjele aanprijzing tussendoor voor de liefhebbers (50+):
nieuw prachtalbum van David Byrne (v/h Talking Heads) en Brian Eno (v/h Roxy Music), in hernieuwd samenwerkingsverband, geheel gratis te beluisteren en desgewenst voor een luttele zes euro te downloaden als messcherpe mp3. modern, dus niet te koop in de winkel, website only. klik op de foto voor meer everything that happens will happen today.

het verloren borgveertje

het Smartje was z'n pit kwijt. reed alsof de handrem er op zat. haalde nauwelijks nog de honderd. kwam bij het stoplicht slakkerig op gang. schakelde amechtig automaties terug als het toerental 'm te veel werd. en dan zie ik natuurlijk gelijk het ergste scenario voorbijkomen: automaat naar de klote, versnellingsbak kaduuk, of een andere geldverslindende operatie. dus met knikkende knieën naar de dealer, voorzichtig informeren of het misschien niet een bekend fenomeen is, hopen op uitstel, maar nee, ze kijken gelijk wel even. blijkt er een borgveertje los te zijn gesprongen, zo'n ringetje dat een palletje bij een zuigertje naast een moertje met een boutje op z'n plaats houdt, althans er voor zorgt dat de turbo aanslaat (turbo? heeft een Smartje een turbo? jazeker, een Smart heeft een turbo). een borgveertje, een kleiner onderdeel bestaat er niet. een goedkoper onderdeel ook niet. maar met montage (een, twee, drie, hij zit) zevenendertig euro eenenveertig kost. en dan denk ik plussend en minnend toch dat ik het verkeerde beroep heb gekozen.

voor de verzameling

we zagen 'm op de heenweg al staan in een zuidduitse etalage, maar de winkel was dicht, dus moesten we vijf weken later op de terugweg weer langs. bleek het de etalage van een supermarkt te zijn die ook allerhande miniaturen verkocht. met een verklarend bord in de winkel: "u zult zich wel afvragen waarom wij zo'n vreemd assortiment hebben. nou, wij verkopen gewoon waar wij lol in hebben!" en dat dan op z'n duits. zodat het op zich wel weer makkelijk was dat ik voor de vertaling partner A bij me had in haar nieuwe glansrol als duitse lerares. hoewel ik daar nu toch een beetje aan twijfel, omdat ze later bij het zien van een dreigend bordje Tollwütt* opgewekt meedeelde dat de mensen daar erg boos waren vanwege op handen zijnde tolheffing. maar dit terzijde.

* Tollwütt = hondsdolheid

om een spinnetje

"wacht even", zegt partner A tegen dochter L.
we staan op de stoep voor het huis, dochter L gaat zo met dochtervriend J hond Z uitlaten in het bos. "wacht even", maar dochter L hoort haar niet. "wacht nou, er zit een spinnetje op je jurk!" die boodschap komt hard aan. paniek, een spin, huuuuh! help, een spin, aaaahhhh! dochter L rent naar binnen, jurk uit, jurk naar buiten, jurk binnenstebuiten, check, dubbelcheck, opluchting, geen spinnetje te zien, kommotie voorbij, terug op de stoep, waar hond Z berustend wacht op het beloofde bos. babbeldebabbel, haha, die dochter L, en het was maar een kleintje, neuh, het stelde echt niets voor, met je rare spinnenfobie, babbeldebabbel.
dan een gil, een schreeuw: "ik voel 'm! hij loopt over mijn rug! zo'n dikke! hiiiiiiiiiiii!" en in één vloeiende beweging ligt de jurk op straat, achtergelaten door dochter L die voor de tweede keer, maar nu halfbloot, het huis in schiet.
er moet iets wezenlijks mis zijn gegaan in onze opvoeding.

in de textiel

verdomd, daar was 't, Houtmankade, randje westelijk havengebied.
rechts zat een zeemanscafeetje, waar we uit het zicht van de chef eindeloos verlengde lunchpauzes doorbrachten aan het biljart. en links in die pakhuizen was de opslag van de rollen stof. grote zware rollen, vers van de leverancier, in afwachting van transport naar de werkplaats een stukkie verderop. wacht, ik kom nog wel op de naam, Abrahams, Abram, nee, nog effe, eh... Abrams, ja dat was 'm, Max Abrams op het Prinseneiland. de ouwe Abrams en de jonge Abrams, samen in de textiel. en ik werkte er een tijdje als van alles en nog wat. dus ook als sjouwer van rollen textiel vanuit de vrachtwagen naar ergens in het pakhuis.
enfin, niet interessant allemaal, behalve dat de rillingen me weer over de rug lopen krijg als ik na al die jaren langs het pakhuis kom. omdat ik als broekie zonder rijbewijs die ene keer dacht dat ik de vrachtwagen wel even een stukje kon verplaatsen. dat was handiger. en zo moeilijk kon dat toch niet zijn, dat vrachtwagen rijden. een metertje naar voren, hoogstens, om makkelijker te kunnen uitladen. maar in plaats van naar voren rolde de wagen naar achter, een gil, een schreeuw, een bonk en twee kollegagasjouwers die maar net aan konden wegspringen voor ze werden geplet tussen vrachtwagen en pakhuismuur. kippevel en angstzweet. wéér. ik zweer 't je!

bruin grijs wit?

het gebeurt me de laatste tijd toch wat al te vaak: "tjemig, wat word jij wit!", onderbreekt dan iemand een verder plezierig verlopend gesprek. en dan wijst die iemand opzichtig naar mijn slordige bakkebaarden, die inderdaad misschien een ietwat van hun oorspronkelijke krachtige kastanjebruine kleur verliezen, maar daar gaat het nou niet om. want A vinnik 't onbeleefd om zo maar inene van onderwerp te veranderen en dan nog wel zo iets persoonlijks aan te roeren als 's mans haarkleur en B zie ik het sowieso geheel anders, hoogstens als het langzaam (l a n g z a a m) en natuurlijk vervagen van de oorspronkelijke haarteint naar iets eh... iets... onbestemds, iets alles-behalve-wit.
maar goed, ik wil niet eigenwijs zijn, dus ik dacht, kom, dacht ik, ik gooi het eens in de groep, misschien dat daar nog een geruststellende opmerking uit komt.

bankzitter

het Mannetje is terug!
nou ja, nu even niet, maar vanmorgen zat ie er weer.
maandenlang heb ik het zonder 'm moeten stellen. en ook geen keeshondje. maandenlang bleef het bankje angstig leeg. zelfs geen krantje. geen joviale zwaai. geen mutsje op een bekend onbekend hoofd. niets dan een leeg bankje.
niet dat ik verder ooit een woord met het Mannetje heb gewisseld, maar het is zo'n geruststellend ritueel zo 's ochtends rond achten: hond Z uitlaten (ja, het gaat naar omstandigheden goed met hond Z, ze doet de groeten), Mannetje op bankje leest krantje, zwaait, ik zwaai terug en that's it.
nu is het Mannetje er gelukkig weer, even plotseling als dat ie weg bleef. zonder krantje, maar mét keeshondje. zonder mutsje, maar mét een grote witte hoofdtelefoon op zijn hoofd. en mét een breed zwaaiende ochtendgroet als ik langs loop.
alles weer min of meer terug bij het oude, daar hou ik wel van.

verstild Venetië

opblaasbaar!
na een nacht, een volle dag en nog een nacht op een volgepakte varende parkeergarage tussen Griekenland en Italië, na dertig uur gekmakende sonore motordreun, zouden we volgens de dienstregeling om acht uur 's ochtends aankomen in Venetië. mooi, dachten we, dan is het nog niet zo warm en zijn er we voor de grote grote stroom toeristen op gang komt. maar dank zij een modelaktie van de douane, waarbij alle voertuigen stapvoets rijdend langs ernstig kijkende mannen met strenge petten moesten rijden, waren we pas om half elf van boord.
maar goed, je bent er dan toch, dus waarom niet, nou vooruit, dus stortten we ons volkomen onverantwoord in een oververhitte stad waar we voor even één waren met de rood aangebrande Hollandse hordes die langs de aangewezen routes tussen het Piazza San Marco en de Rialto brug heen en weer pendelden.
en honderd meter naar rechts bleek het stil.

internationale hoempapa

 
boven griekse religieuze wandelhoempapa (mét relikwie), onder zuidduitse zondagmiddag zithoempapa. in samenspel leidt dat tot een ongewoon georkestreerd konsert. dus geluid aan en beide filmpjes tegelijk starten.
fascinerend!

voltooid verleden tijd

met de lange broek weer strak om de benen, de ontbijtbammetjes keurig op tijd gesmeerd, het ritme van alledag al te pakken, het nieuws op de wekkerradio gewoon om zeven uur, de eerste gevechten met onwillige apparatuur achter de rug en zus S die weer een auto bij elkaar heeft geslagzint, terwijl het echtelijke bed toch echt wel lekkerder slaapt dan het smalle Volkscamperbed, de thuiskoelkast als het moet kilo's ijsblokjes braakt tegenover de maximaal tien ieniemienieblokjes per dag uit het Volkscamperkoelkastje, en het nieuwe bloemperk in de middenberm van de statige laan overdadig bloeit en de hete Griekse grond nog al maar schroeit (onbedoeld rijm), is de vakantie nu definitief geleden, zijn we domweg gelukkig thuis.

oud brood

zoals gezegd is het Volkscampertje kompakt, ingenieus kompakt, met alles d'r op en d'r an en diverse slim ingebouwde kastruimtes. waarin, als het aan partner A had gelegen, de afgelopen vijf weken voornamelijk brood had gelegen. brood van vandaag, brood van gister, brood van eergister, brood van enzovoorts, omdat we steeds te veel brood bestellen 's ochtends. en er dus elke dag overblijft, soms wat meer, soms wat minder, maar altijd over. waarop ik dus uit principe elke dag het oude brood weggooi. waarop partner A roept dat ik duidelijk de oorlog niet heb meegemaakt. waarop ik partner A uitleg dat zij als na-oorlogse babyboomer ook bepaald geen armoe heeft gekend. en waarop zij het brood wat ik zo even nog in de vuilniszak gooide er even hard weer uithaalt. waarop ik dus wel gedwongen ben om geweld te gebruiken.
enfin, de vraag is duidelijk: wie heeft er gelijk?