ik sta gezekerd in een tuig aan een lijn op een balk, zo'n zeven meter boven de vaste grond. ik schuifel twee drie schoenlengtes vooruit, twee terug, weer één vooruit. ik aarzel, ik slik, ik slik nog eens en ik besluit dat ik het toch niet doe, ik steek niet over en terug, ik doe 't niet, ik doe 't niet, ik doe 't niet.
en dat kan ik dus niet uitstaan. want heb ik hoogtevrees? dat dacht ik niet! zet mij aan de rand van een kloof zonder hekje en ik kijk ongehinderd nieuwsgierig naar benee. vertrouw ik dan de zekering niet? kom nou, hoe zeker kan een professionele zekering zijn, mij kan nix gebeuren, als ik misstap bungel ik hoogstens wat ongelukkig naast de balk, maar te pletter vallen op 't beton, neen. bovendien heb ik ook nog eens een helm op. dus waarom dan toch die weigering op de evenwichtsbalk? wat maakt mijn knieën week, mijn wil slap? waarom durf ik dit niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten