het gebeurt me de laatste tijd toch wat al te vaak: "tjemig, wat word jij wit!", onderbreekt dan iemand een verder plezierig verlopend gesprek. en dan wijst die iemand opzichtig naar mijn slordige bakkebaarden, die inderdaad misschien een ietwat van hun oorspronkelijke krachtige kastanjebruine kleur verliezen, maar daar gaat het nou niet om. want A vinnik 't onbeleefd om zo maar inene van onderwerp te veranderen en dan nog wel zo iets persoonlijks aan te roeren als 's mans haarkleur en B zie ik het sowieso geheel anders, hoogstens als het langzaam (l a n g z a a m) en natuurlijk vervagen van de oorspronkelijke haarteint naar iets eh... iets... onbestemds, iets alles-behalve-wit.
maar goed, ik wil niet eigenwijs zijn, dus ik dacht, kom, dacht ik, ik gooi het eens in de groep, misschien dat daar nog een geruststellende opmerking uit komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten