het liep allemaal anders.
zo ontspannen als ik was bij het telefonies voorgesprek, zo totaal out of control bleek ik tijdens het werkelijke interview. natte handen, klamme rug, schichtige blik, brabbelen, raaskallen, doorzeuren over details, noem het maar op: ik had 't of ik deed 't. ging het over het verloten van een heuse DAF, sprak ik over "een kanariegele DAF". kwam het onderwerp op schoolmelk, ging ik verder over het sparen van de doppen voor de arme kindertjes. zat ik wel een keer goed bij het onderwerp, richtte ik me tot de geluidsman.
het begon al fout met het M-brigadierspeldje dat we van de interviewer moesten opspelden aan het begin van het interview. dat was helegaar geen M-brigadierspeldje! dat was een ordinair jorisdriepinterspeldje! en daar moest ik blij verrast op reageren? ik mompelde dus maar wat, iets over misplaatste trots en zo.
nee, dan P.
P die was meegekomen als mijn sidekick. P die met de ene kwinkslag na de andere kwam. P die er ontspannen bij zat. P die bij de les bleef. P die kamerageniek was. P die mij totaal wegspeelde, zodat ik er in de eindmontage netjes uitgeknipt kan worden.
ik ga dan ook zeker niet kijken op donderdag 6 september, vijf voor half tien op Nederland 2.
mij niet gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten