luchtig opereren

"maar het woord zegt het al, kijk-operatie, dan gaat ie toch alleen maar kijken? sneetjes maken, lapjes vlees opzij vouwen, kijken en weer dichtmaken. en dan een afspraak voor de echte operatie. een soort test-operatie dus."
"nee, dat moet je verkeerd begrepen hebben. hij maakt een kleine opening, stuurt daar een camera doorheen, kijkt wat rond en als ie iets ziet zal ie gelijk opereren."
"ja maar, ja maar, dat heet dan toch gewoon o-pe-re-ren, een o-pe-ra-tie met moderne hulpmiddelen. dat hele begrip kijkopereren is volgens mij gewoon een luchtig opgeleukte zegswijze van het ietwat zwaarwichtige woord o-pe-re-ren, om de patient gerust te stellen. waarom zeggen ze niet gewoon: een kleine operatie, een simpele ingreep? nou? nou?"
"hoor eens, dat weet ik ook niet hoor. deze hele diskussie vinnik sowieso nergens op slaan. laat jij je nou maar lekker aan die schouder helpen. klinkt dat beter?"
binnenkort in dit theater.

mens en machine

filmpje!
er zijn nog straten in de stad waar je voor je plezier gaat fietsen. van die plekken die nog een beroep doen op je behendigheid en beenderstelsel. plekken waar je nog lekker doorelkaargehusseld wordt. en de kunst is dan om daar met één hand aan het stuur in rap tempo over heen te rossen. dan voel je je echt, tja, hoe zal ik het zeggen, als mens versmolten met je machine. een basaal gevoel ook. na te voelen aan de korte zijde van het Amstelveld. hoef je niet voor naar een afgelegen bospad.

ik zei nog: drie tegeltjes

er zitten drie badkamertegeltjes een beetje lossig van de muur, meldde ik de techniese afdeling, waarop twee heren kwamen inspekteren om mijn bewering professioneel te bevestigen.
dat was vorige week. vanmorgen al kwam de tegelstucadoor. ben nog voor de koffie klaar, zei ie, en hij hakte wat tegeltjes weg. het bleken er heel wat meer dan drie te worden. aan het eind van de middag ging ie weg, vrijdag komt ie terug.
in de tussentijd kunnen wij even niet badderen.

het moeras van de nostalgie (2)

Ed van der Elsken 1967
na de smaak van het geluid proef ik nu het beeldmateriaal. het duurt dan ook niet lang meer of ik ben geheel en al teruggetransponeerd naar het heugelijke jaar 1967. terug naar de tijd waar lustige zinnen ontwaakten. koud portiek, hete buurtbioscoop, koele ijsbaan, dampende kolenschuur, noem een plek en er werd lustig prikkelend een basis gelegd waar we nog steeds op voortbouwen. enfin, ik ga daar niemand verder mee lastig vallen, ik zal me nu verder geheel privé gaan dompelen onder overjarig beeld en geluid.
in het moeras van de nostalgie.

het moeras van de nostalgie

grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit, da's algemeen bekend, dat weet een kind. hoewel het toen niet zo voelde, als een kind dan, in 1967, integendeel zou ik haast zeggen (lichte gniffel), maar ik dwaal af. goed, dat is dus binnenkort 2007 minus 1967, 's even kijken, dat moet dus 40 zijn. in jaren. 40 jaar! vieren!
en een mooi jaar het was, 1967. grasduinend in de muziek uit dat jaar kom ik tijdloze nummers tegen als for what it's worth van Buffalo Springfield,let's hang on (to what we've got) van Frankie Valli & the Four Seasons, don't bogart that joint (my friend) van the Fraternity of Man. en r.e.s.p.e.c.t, van Aretha -Queen of Soul- Franklin, want de soul heerste nog, toen. ik heb inmiddels zo'n 100 nummers gedownload en ik zink langzaam weg in het zuigende moeras van de nostalgie, kan mezelf er nog nauwelijks aan mijn haren bovenuit trekken, wil er ook eigenlijk niet meer uit, moet dieper wegzinken nog, veeeeeel dieper, terug, terug, terug...


(iemand trouwens een suggestie hoe ik hier geluidsfragmenten kan plaatsen?)

vrijdagvoto

vraag en antwoord, het wordt steeds leuker in Amsterdam.
weliswaar een beetje doorzichtig, maar met een beetje moeite nog best goed te lezen. doe die moeite dus maar een keer.
ok, ok, ik heb inmiddels twee glaasjes pastis achter de kiezen, maar dat betekent nog niet dat ik geen behoorlijk blogstukje kan produceren. bladiebladiebla. hik.
oeps en geen kommentaar.

kleinzielig

het is altijd leuk als je merkt dat je stukjes aandachtig gelezen worden. reakties zijn dan ook meer dan welkom. sommige reakties zijn echter te mooi om voor me zelf te houden, zeker als het een recente reaktie is op een blogje van ruim een jaar geleden (klikkerdeklik).
lees even mee:

Geacht heer Hansb,
Wij hebben uw klachten over de 'priktapkraan' diverse malen aangetroffen op uw site. Als importeur van ARCO stellen wij het zeer op prijs om, of per mail, of per fax van u bericht te krijgen over de problemen met UW PRIKTAPKRAAN! Met een verkoop van ca. 30.000 kranen per jaar bent u namelijk de eerste klagende koper van ons product. Er is ruim 7 jaar door ons getest op eventuele euvels, geen enkel probeem hebben wij mogen ontvangen van de afnemers. U bent de eerste met klachten en schrijft hierover zelfs op uw DHZ gossip.
Wij verzoeken u dan ook vriendelijk doch dringend deze teksten te verwijderen. Indien u hier geen gehoor aan levert zullen wij ons volgende schrijven aan u rechtsgeldig laten richten i.v.m. smaad.
Voor meer informatie en de beoordeling of u wel degelijk een "klusser" bent willen wij graag uw reactie in deze. Hopende u bij deze voldoende te hebben geinformeerd verwachten wij gaarne van u een tegenbericht.
Hoogachtend, L. Samsom
Managing director,
Samsom Trading Webmaster

beste meneer Samsom,
gaandeweg het lezen van uw aanvankelijk wervende tekst dacht ik: gôh, wat leuk, dát is nog eens een klantvriendelijke firma, die schamen zich natuurlijk dood, die gaan mij straks bezorgd vragen of ik met de huidige prikkraan geen problemen heb. nou, meneer Samsom, hij werkt goed hoor, zonder mankeren.
het vervolg van uw schrijven werkt echter voornamelijk op mijn lachspieren, ik kan het ook niet helpen. iedere keer als ik die briljante zin weer lees: ... zullen wij ons volgende schrijven aan u rechtsgeldig laten richten i.v.m. smaad, plas ik zowat in mijn broek van het lachen. nee wacht, wacht, en deze dan, minstens zo mooi: ... de beoordeling of u wel degelijk een "klusser" bent. ik hou het nu echt niet meer droog! zullen we daarom afspreken dat u zoiets kleinzieligs nooit meer opschrijft?
met vriendelijke groet,
hansb
managing director
pretentieloos lifelog

de waarheid achter het Grote Televisie Interview

het liep allemaal anders.
zo ontspannen als ik was bij het telefonies voorgesprek, zo totaal out of control bleek ik tijdens het werkelijke interview. natte handen, klamme rug, schichtige blik, brabbelen, raaskallen, doorzeuren over details, noem het maar op: ik had 't of ik deed 't. ging het over het verloten van een heuse DAF, sprak ik over "een kanariegele DAF". kwam het onderwerp op schoolmelk, ging ik verder over het sparen van de doppen voor de arme kindertjes. zat ik wel een keer goed bij het onderwerp, richtte ik me tot de geluidsman.
het begon al fout met het M-brigadierspeldje dat we van de interviewer moesten opspelden aan het begin van het interview. dat was helegaar geen M-brigadierspeldje! dat was een ordinair jorisdriepinterspeldje! en daar moest ik blij verrast op reageren? ik mompelde dus maar wat, iets over misplaatste trots en zo.
nee, dan P.
P die was meegekomen als mijn sidekick. P die met de ene kwinkslag na de andere kwam. P die er ontspannen bij zat. P die bij de les bleef. P die kamerageniek was. P die mij totaal wegspeelde, zodat ik er in de eindmontage netjes uitgeknipt kan worden.
ik ga dan ook zeker niet kijken op donderdag 6 september, vijf voor half tien op Nederland 2.
mij niet gezien.

verpleegsters NN

ik zag ze niet, kon ze alleen maar horen: "kijk nou, kijk dan toch, zie je niet dat ie daar al weer staat? als ik naar de wc ga, gaat hij toevallig ook naar de wc. sta ik met iemand te praten, staat hij daar toevallig ook met iemand te praten. en laatst dan, toen ie groepsgewijs toevallig naast me stond en zogenaamd per ongeluk met z'n hand op mijn kont zat. ik zeg het je, dat is toch opvallend? nou ja, ik had 'm natuurlijk geen sms-je moeten sturen, dat was misschien ook niet zo slim. maar geen reaktie, weet je wel, en toen ik hem er naar vroeg zei hij dat ie 't sms-je wel ontvangen had, maar dat ie al in bed lag. nee, dat was niet snugger van me, zeker niet omdat ie al in bed lag, dat komt toch gek over. en ik had 'm natuurlijk ook niet moeten bellen gisteravond. denk je dat ie dat opdringerig vond?"

Pim en Hans grijpen hun kans

op een mooie zomermiddag, eh nee, wacht, dat moet anders...
op een herfstige zomermaandagmiddag stappen Pim en Hans opgetogen in de taxi die hen naar het Grote Televisie Interview zal brengen. ze zijn een beetje zenuwachtig. tja, wat wil je ook: twee stadse jongens, een interview, voor de te-le-vi-sie. goh, zegt Hans, het is wat! ja, zegt Pim, en best wel eng! melkmuilen...
onderweg babbelen ze honderduit tegen de taxichauffeurmeneer. over melk, over melkbekers, over melkbrigadiers. want daar zal het in het Grote Interview over gaan, over de M-brigade. daar heeft Hans lang geleden eens een weblogstukje over geschreven. en dat vonden ze van de te-le-vi-sie best wel een leuk stukje, ergens. dus hebben ze Hans gevraagd om daar over te komen praten. en Hans heeft toen aan Pim gevraagd om met hem mee te gaan. omdat Pim er ook veel van wist, van die M-brigade. en omdat alleen ook maar alleen is.
aangekomen bij de plek van het Grote Televisie Interview zijn ze eigenlijk al uitgepraat. het duurde ook zo lang voor de taxi in Rotterdam was. maar de re-gis-seur wil toch gelijk met het Grote Televisie Interview beginnen. tijd is geld, jongens, zegt hij. dus slaan ze zich er maar dapper doorheen. omdat het zo'n aardige meneer is. Godfried heet hij, maar de jongens mogen God zeggen.
als het Grote Televisie Interview is afgelopen krijgen ze allebei als beloning een groot glas... nee, geen melk, maar limonade. gelukkig maar, want Hans lust helemaal geen melk meer. en als dikke room op lauwe schoolmelk zegt de re-gis-seur die God heet nog dat het Grote Televisie Interview over een paar weken al wordt uitgezonden op de te-le-vi-sie. in een programma dat Andere Tijden heet. leuk hè?

terug in de tredmolen

dan loop je op zaterdagochtend weer bij de landelijke grootgrutter, dan laad je je kar als vanouds weer vol met een weeklading boodschappen, dan realiseer je je dat je weer gevangen bent, dat je weer in de tredmolen zit van het dagelijks bestaan, dat je vakantie nu echt werkelijk waar helemaal definitief voorbij is.

schaduw op het tentdak

als je ergens aan het eind van je vakantie zo ontzettend onstpannen bent dat je van gekkigheid bijna niet meer weet wat je moet doen, dan kun je altijd nog de schaduwen van de boomblaadjes op het tentdak filmen. jammer genoeg stond er niet zo veel wind, dus echt spektakel valt er ook al niet te beleven. enfin, klik toch maar op het pijltje, het duurt maar zevenendertig sekonden.

agressieve stad

rij je Amsterdam weer binnen, sta je met je Volkscampertje koud driehonderd meter over de Utrechtsebrug netjes voorgesorteerd midden op een drukke kruising om links af te slaan, word je weggeduwd door een tram, schuif je behulpzaam wat op, sta je nog steeds en overduidelijk voorgesorteerd, maar is je licht inmiddels naar rood verkleurd en stormt de horde van rechts toeterend en scheldend op je af zonder je een kans te geven eindelijk links af te gaan, dan weet je dat je weer thuis bent, dan weet je dat er niets is veranderd.

piepauto

volgens overlevering noemde ik als klein kind passerende Volkswagens altijd "piepautoos". dan denk je als inmiddels volwassen mens dat dat wel met het geluid te maken zal hebben. ik heb er de in de afgelopen intensieve weken met het Volkscampertje dus eens goed op gelet. maar verder dan wat gerammel, een enkele kloink, veel geplof en over het algemeen genoegzaam gepruttel ben ik niet gekomen. wat me brengt op de beklemmende vraag of het kind in mij bij de naamgeving überhaupt wel op het geproduceerde geluid van de Volkswagen doelde destijds. en zo niet, wat dan wel?

hersenschimmen

de laatste dagen schieten schimmen door mijn hoofd die daar de afgelopen vijf weken waren verbannen. beelden van de huiskamer, van de vaste route naar 't werk, de wildernis in de tuin, de lokale AH, kollegaas notabene. het hoofd prepareert zo onbewust de terugkeer naar het gewone leven, waar het lichaam zich nog naief onwetend wentelt in de warme zon. nog vier dagen vooraleer ik weer word opgesloten.

een beetje gek

op het heetst van de dag kruipt de campingbazin onder het het hek bij ons basiskamp en begint driftig en systematies planten uit de grond te trekken. kruiden, denk ik nog, lekker, voor vanavond in de salade. maar ze kijkt er bozig bij. nee, zegt ze, dit zijn snelgroeiende planten die astma veroorzaken, en ze noemt een naam die ik direct weer vergeet. ze zijn zo schadelijk dat er er een frans ministerie voor is ingericht, het Ministerie tegen de plant waarvan ik de naam niet meer weet. het is een amerikaans plant, die hier niet eerder voorkwam, vervolgt ze, de amerikanen hebben het zaad per vliegtuig verspreid, nu staat heel zuidfrankrijk er mee vol en krijgen veel mensen last van astma, zodat de amerikaanse farmaceutiese industrie ons straks een nieuw en heel duur medicijn kan verkopen. en ze trekt met een strak gezicht weer een plant met wortel en al uit de grond, overtuigd van deze agressieve vorm van neokoloniaal kapitalisme door de amerikanen. als campingbaas moet je inderdaad wel een beetje gek zijn.

gehalveerd!

zitten we godbetert in zuidfrankrijk (nee schat, we hoeven echt geen trui en jack mee, we gaan naar het zuiden, de zon, de warmte!), zitten we bij inmiddels gehalveerde temperatuur kleumend te vernikkelen in de tent om de klamme regen en de ijskoude mistral buiten te houden. met nota bene een pizza Volendam (!) van de lokale rijdende pizzaboer die eens per week langs komt. hoe diep kan een mens zinken. nou ja, gelukkig wel een verantwoorde italiaanse film in de laptop, dat dan weer wel. maar verder is het afzien hiero, regelrecht afzien.

mikrokosmosje

in vakanties als deze leven partner A en ik gewoonlijk in ons eigen kosmosje. een privaat mikrokosmosje met z'n eigen ritme, z'n eigen tempo, z'n eigen eigenaardigheden. geen andere eisen dan de eisen die wij onszelf stellen. geen andere verwachtingen dan de verwachtingen die wij voortdurend zelf bijstellen. geen externe sociale verplichtingen, gewoon een genoegelijk, naar binnen gericht, rustig voortkabbelend, vertrouwd mikrokosmosje-a-deux.
dit jaar moest alles anders, besloten we. verbonden we ons, geheel vrijwillig en op eigen verzoek, met meerdere andere kosmosjes. waren we even zo vaak sociaal en joviaal. verloochenden we onszelf waar nodig, vermengden we ons een end in de rondte. zo bleef de boog gespannen, net als in de overige 46 weken van het jaar. dus hoe aangenaam het ook was met J&L, met L&J, met J&S, met H&S&J&T, met B en met A, een volgende vakantie trekken we ons weer even zo hard terug in onze cocoonachtige uithoek van het heelal. om uit te rusten.

Luxemburgers

zelden zoveel Luxemburgers buiten Luxemburg bij elkaar gezien als juist op deze plek, ons basiskamp. zelden ook zo veel uitsluitend op zichzelf gericht volk gezien: praat uitsluitend met elkaar, beantwoordt geen enkele niet-Luxemburgse groet of knik, is sowieso niet te verstaan en negeert fysiek elk recht op privacy van door anderen gehuurdeen campingmeters alsof jarenlange expansiedrift en kleinelandfrustratie eindelijk naar buiten golft. Luxemburgers, ik weet het niet, ik weet het niet...

nog een honds verhaal

slagregens, bliksem en onweer teisterden het basiskamp vannacht. tromgeroffel op het tentdak afgewisseld met denderende paukenslagen. hond Z had dat als eerstejaars tentkampeerhond nog niet meegemaakt, dus stond ze zo rond een uur of drie letterlijk verstijfd van angst, nerveus hijgend en trillend als een juffershondje naast ons bed. met veel moeite heb ik haar tussen ons in kunnen vouwen. waar ze tot het eind van de regen als een levende vibrator roerloos tegen mijn rug heeft liggen trillen. toen ik vanmorgen de schuifdeur van het nabijgelegen Volkscampertje openzette schoot ze direkt naar binnen en nestelde ze zich met een diepe zucht op de bijrijdersstoel. ze ligt er nog steeds.

hondstrouw

kom mij niet aan met het verhaal dat honden alleen maar trouw, sociaal en loyaal zijn richting de hand die hen voedt. het tegendeel van deze stelling heb ik inmiddels hoogstpersoonlijk en dus wetenschappelijk hier op het Franse platteland aangetoond. de proefopstelling: ter plekke, op de weg van hier naar ginder, over een afstand van zes kilometer, lopen twee grote honden, waarvan de ene hinkend en met slepende tred en de andere vief en alert. nadert een voeruig dan maakte de viefe hond zich groot en gaat half op de weg staan, als een wandelende gevarendriehoek: kijk uit, mijn vriend hier is gewond, minder uw snelheid! is het gevaar voorbij, dan voegt ie zich weer bij zijn gewonde kompaan en lopen ze naast elkaar verder, richting mediese hulp. konklusie: de hond is onbaatzuchtig en toont oprechte trouw voor wie hij liefheeft. alhier wetenschappelijk vastgesteld.

seniorenbed

dat we kamperen betekent nog niet dat we ook moeten kreperen. dus kochten we vlak voor vertrek nog fluks bij de kampeerwinkel een dubbeldik queensize opblaasbed met velours caoting én met hulpmotor.
gottogottogot, wat sliep dat lekker, wat stond dat lekker op, de eerste twee weken. tot we een keer wakker werden met het velours om onze oren gevouwen: een lek, een gaatje, ontsnapte lucht om half drie. enfin, je denkt: een gaatje, plakt het gaatje, blaast de dubbeldekker weer motories op, fluitje van een cent. maar dan de volgende nacht weer een gaatje, spontaan, op een andere plek. en de nacht daarop nog 'r eens een gaatje, op weer een andere plek. dan blijft er uiteindelijk toch bar weinig over van het beoogde seniorengeluk. dan lig je uiteindelijk toch gewoon weer op een basic selfinflating matrasje plat op de grond. want dat is pas echt kamperen.

noodgeval

sommige mensen bellen de ANWB vanaf het vakantieadres als hun navigatiesysteem het niet meer doet. zijn ze de weg kwijt, dus moet het steunpunt Lyon ze verder helpen. vinden ze. zoiets zou ik nou nooit doen. nou ja, die ene keer dan, in een vorig leven. toen het ventilatortje van de bij de ANWB gekochte elektieke koelbox kaduuk ging, toen heb ik ze natuurlijk wel gebeld, da's dus logies. en kreeg ik ook prompt en zonder blikken of blozen een vervangend eksemplaar per ijlbode op de camping aangeleverd. maar dat was natuurlijk heel wat anders, dat was een echt noodgeval.

technies falen

dan schrijf je vanonder de franse zomerzon stukje na stukje, stort je je hele hart uit, spaar je niets en niemandal en in het bizonder jezelf niet, smacht je naar reakties, sta je al dagen droog wat dat betreft, blijkt de techniek je in de steek te hebben gelaten. daarom vanaf nu via deze omweg, maar dan zonder begeleidend plaatje, wat het overigens wel goedkoper maakt, qua mobiel internet en zo, zodat elk nadeel weer z'n voordeel heb. dit is een test.