veel zon, geen regen

opblaassebel

morgen gebeurt het!

vandaag is de dag dat Amsterdam overspoeld wordt door gigabiertankers en andere drankvoorzieners die her en der normaal doorgaand verkeer blokkeren met dikke drankslangen. de dag ook dat voor niet-amsterdammers kruimelsporen van kleurige ballonnenguirlandes worden opgehangen om looproutes te markeren zodat die niet-amsterdammers morgen niet verdwalen. de dag dat her en der grote stukken binnenstadsgracht zijn afgezet en geblindeerd vanwege onduidelijke filmopnames. de dag dat het nog droog is en de zon af en toe schijnt, in tegenstelling tot de regen en kou die voor de dag van morgen is voorspeld. de dag vóór de koninginnedag die eigenlijk geen koninginnedag is maar ook weer wel omdat op de feitelijke koninginnedag de zondagsrust moet worden gerespekteerd. of de koopzondag.
hoe het ook zij: de stad wacht op de dag van morgen.

Valeriusstraat

plekken waar ik gewoond heb:
van de anarchie van het café-achterhuis naar de regelmaat en ordening van het kamerverhuurbedrijf in het sjieke amsterdam zuid. Valeriusstraat 258 of 260 of daaromtrent. in ieder geval één van die piepklein zolderkamertjes bij de hijsbalken. net aan ruimte voor één éénpersoonsbed. waar je dus meer op elkaar lag dan naast elkaar. maar dat vonden we toen helemaal niet erg. met gebruik van keuken en één plank in de koelkast. niet meer dan één keer per week douchen. één bakelieten zwarte wandtelefoon met draaischijf en kostenteller op de gang.
en werken moest ik. geld verdienen. uitzendburoos, losvaste baantjes, aangevuld met proletaries winkelen hier en daar. wat dan weer een gerechtelijke reprimande opleverde. met een proeftijd van twee jaar.
maar ik woonde dus mooi wel op stand.

losse eindjes

opblaasbare foto
1. het is jammer dat de stank van deze kaas niet goed meekomt met de foto. het is de favoriete kaas van partner A, maar desondanks verbannen naar het lege plantenrek aan de buitenmuur. daar stinkt ie zelfs in speciale luchtdichte plestik zak nog een uur in de wind.
2. uit de totaalstand van het aspergepolletje blijkt dat iets meer dan de helft van de pollers (51,6%) asperges op de een of andere manier met de hand eet. desondanks blijf ik er bij dat dat een onsmakelijke knoeimanier van asperge-eten is en zal ik mes en vork blijven hanteren. a propos: mijn ochtendplas ruikt de dag na de avond ervoor zeer sterk aspergerig. is dat wel normaal?
3. inmiddels heeft partner A zich solidair verklaard met het gewichtsgevecht van de ietwat te dikke man. er lijkt dus geen weg meer terug, de teerling is geworpen. de misschien-een-klein-beetje-te-dikke-man gooit er dan ook maar meteen een passend polletje tegen aan. zie hiernaast. schroom niet, steun de te dikke man! volg zijn vorderingen in de moblogfotoos in de rechterkolom.

de te dikke man

eigenlijk had ie 't wel zien aankomen, gevoeld ook natuurlijk. en wat had ie niet een dikke kop gehad de laatste tijd. maar sinds gister was het dan toch officieel: hij was een te dikke man geworden volgens de lengte/gewichtschijf van de huisarts. voor het eerst sinds jaren was ie naar de huisarts gegaan met opgespaarde vage klachten en pijntjes. hij voelde zich zo moe, had ie ook nog gezegd. waarop die huisarts zei dat de te dikke man wat ouder werd en dat er dus vanzelf pijntjes kwamen en andere slaapritmes. maar dat dat gewicht en die buikomvang toch echt wel aan hem zelf waren te wijten.
dat kon ie in z'n zak steken. wat te doen?
gelukkig had het laatste kind net het ouderlijk huis verlaten. de te dikke man had dus plek genoeg om een eigen fitnessruimte in te richten. met een hometrainer, een roeimasjien, een paar leuke gewichtjes en een matje voor de buikspieroefeningen. zo gezegd zo gedaan, dat was het makkelijke deel. maar nu moest de te dikke man nog daadwerkelijk aan de slag met die apparaten.
morgen, dacht ie, morgenochtend begin ik. elke ochtend een stukkie fietsen , een stukkie roeien en een stukkie grondoefeningen. nog voor ie naar het werk ging. en dan zou ie elke dag zijn gewicht melden in z'n weblog. ter controle.
tevreden over zoveel daadkracht leunde de te dikke man glimlachend achterover.

Stroomarkt 9

plekken waar ik gewoond heb:
vanuit het ouderlijk huis hup linea recta naar het centrum van het magies centrum, hoek Singel vlakbij het Centraal Station, bovenste raam, daar onder de kromming van de regenpijp achter die deur in het steegje. een piepklein kamertje waarin ik een slaapzithangkuil freubelde en bekleedde met perziese tapijtjes. beetje Shaffytheater-achtig. daar repeteerden we veel. we waren namelijk tijdelijk akteur. straattheater en zo. helemaal te wow! internationaal ook. beneden mij woonde een lange blonde nederlandse akteur. op de begane grond amerikaanse Pamela met de italiaanse achternaam deSio. allemaal aan het toneel. en regelmatig prettig stoned.
de ongetwijfeld pittige huur betaalden we aan het duistere café om de hoek op de Korte Nieuwendijk. daar was een ekstra kruipdoorsluipdooringang naar ons pandje wat dan weer makkelijk was als je geheel geestverruimd je huissleutel vergeten was.

President Brandstraat 3"

plekken waar ik gewoond heb:
ik ben er geboren en getogen. en na twintig jaar ben ik er de benauwdheid ontvlucht. het oorspronkelijke pand staat er niet meer. om de buurt op te stoten in de vaart der volkeren moesten er ruime koopwoningen komen waar eens kleine overbevolkte huurwoningen stonden. wat er voor in de plaats is gekomen is lelijk en niet inspirerend en heeft kwa bouwwerk nix te maken met de rest van de nu van twee kanten doodlopende straat.
ik zou er niet meer dood aangetroffen willen worden.

tic

klikkerdeklik
vandaag kan ik het wel opschrijven.
er leest hier toch niemand op zaterdag.
ik heb dus een tic. een kantoorartikelentic. een heuse hang naar handige prikpunaises, simpele potloden, mooie notitieblokjes en fijnschrijvende pennen. bevalt zo'n artikel me dan koop ik er gelijk een hele rits van. het liefst in een ver en ondoordringbaar buitenland. dat neem ik dan mee naar huis en leg ik in een kastje. mijn kastje. en daar mag dan niemand anders aankomen. van mij, van mij, van mij! om watertandend en lekkerbekkend lekker alleen door mijzelf te gebruiken.
zoals dit boekje met tien bladen waarop elk zestig gegomde en geperforeerde etiketten. af en toe sla ik het boekje open en dan kijk ik naar de etiketten, voel ik de perforaties en ruik ik aan de gom.
volkomen zinloos. zoals een tic hoort te zijn.

geheugenverlies

in november overkwam mij een fietsongevalletje. daarbij is wat schade ontstaan aan de tegenpartij, de verzekering is er mee bezig. daarom vroegen ze mij laatst nog eens op papier te zetten wat er zo al was gebeurd. nou, dat is niet zo moeilijk, dat is zo klaar als een klontje, dat herinner ik me als de dag van gister, ik was er immers zelf bij: ik fietste hier, achter die twee rijbanen autoos langs, hij scooterde daar en waar onze wegen samenkwamen knalde hij linea recta tegen mij op.
dacht ik.
want gister reed ik weer eens langs de ongevalsplek. en mooi geen twee rijbanen. ook nooit geweest. één rijbaan en een fietsstrook, dat is al.
waaruit blijkt dat mijn geheugen een nieuwe werkelijkheid had bedacht. waar ik mijn hand zo voor in het vuur zou hebben gestoken.
mijn eigen waarheid.

Lebbing

begin jaren zeventig speelde mijn dagelijks leven zich gedurende een jaar of twee volledig af op en rond een piepklein stukje Prinsengracht tussen Spiegelstraat en Leidsestraat. ik woonde er in het Gerechtsgebouw, volgde er een opleiding tot regisseur/ docent dramatiese vorming, werkte er wat bij in de Soepkelder tegenover de school, sleet er volop vrije tijd in café Heuvel en kocht er lunchbroodjes bij Lebbing op de hoek van de Spiegelstraat.
Lebbing was een delikatessenzaak zoals een delikatessenzaak hoorde te zijn. nog uit de tijd van de koloniale waren. veel hout. klassieke toonbank. hoog plafond. volgestouwd met blikken en flessen en overige niet nader te definiëren stapelbare zaken. gedreven door een lange magere man met bril en zijn al even lange en magere vrouw. de heer en mevrouw Lebbing. in halflange witte stofjasen. volgens kwade tongen goed fout geweest in de oorlog. rekenden één gulden vijfenzeventig voor een half stokje roquefortpaté. of een half stokje ouwe brokkelkaas. blieft u anders nog iets jongeheer?

aspergepolletje

dochter L zat gister aan aan een klassiek brits getint paasdiner. met asperges. gedompeld in gewelde boter, geprakt ei en afgemaakt met zachte ham. zoals te doen gebruikelijk ging ze de asperges te lijf met mes en vork. stukje afsnijden, onderaan beginnen, zodat je als laatste het zalige kopje overhoudt en zachtjes naar binnen kunt zuigen. en dan de volgende asperge, zelfde procedure.
maar dochter L werd al snel zachtjes door de gastheer op de vingers getikt. dat het ongebruikelijk is asperges met mes en vork te eten. dat je asperges met de hand eet, met boter, ham en ei en al. dat de etiquette dat voorschrijft.
daar sta je dan met je opvoeding. denk je ze alles te hebben bijgebracht, krijg je dit. of toch niet? help mij deze krisis door. vul alsjeblieft het polletje in hiernaast en geef je van boter druipende mening hieronder. bedelf me desnoods onder ongezouten kritiek, maar doe hier iets aan! voor het seizoen begint...

paasbest

Pasen en kinderbijslag, dus nieuwe kleren en de kapper. wilt u het van achter wel een beetje gedekt houden? en dan de hele paasellende lang zorgen dat je kleren netjes bleven en je scheiding in je haar bleef zitten. dus niet naar buiten om te rennen. niet paalvoetballen. geen diefie met verlos. wel naar opa en oma. wandelen van de Transvaalbuurt naar de Indischebuurt. niet rennen, ik zei toch wandelen! jongens, wat zien jullie er netjes uit, op je paasbest, vinje ook niet oma? een aai over je bol van de één, een natte zoen op je wang van de ander. kijk eens wat ik hier zo maar uit de lucht tover? voor elk een dubbeltje, koop daar maar wat lekkers voor.
en dat was dan ook het enige wat leuk was aan Pasen.

pasen

stemmig

god, wat istie mooi hertaald door Jan Rot.
blijkt het naast prachtige muziek ook nog een spannend verhaal te zijn. en goed te volgen, kom daar eens om in de duitse versie. de eerste drie regels bijvoorbeeld:

hoor van verre jammerklagen...
Jezus! - wie? - je medemens!
Jezus! - waar? - ze slaan hem lens!

of verderop, tegen het eind:

geen drama zonder clou
ach, zei de priester, ik geef het toe:
ja, ik wil Jezus als een leraar eren,
maar deed mijn plicht
in 't aangezicht des Heren.

nou, waar wachten we nog op? kopuh! luisteruh!

bericht van Hannie

onze prunus was niet meer wat ie ooit geweest was. steeds ieler en stakeriger stak ie jaar in jaar uit z'n kale takken de lucht in met in het voorjaar hoogstens hier en daar een bloesemdot. ik snoeide es hier, ik snoeide es daar, maar echt mooi werd ie niet meer. dus toen ik laatst buurman P bezig hoorde met een gehuurde kettingzaag hebben we ook de prunus met de grond gelijk gemaakt.
maar dan had ik buiten Hannie gerekend.
buurvrouw Hannie die vanuit haar keukenraam op de eerste verdieping ruim zicht op onze tuin heeft. ze had 't gelijk door, van die prunus. de volgende dag lag er dan ook een enveloppe voor onze deur waarin dit rouwkaartachtig bericht.
als goede buur ben ik direkt troostend naar haar toe gegaan: dat 't echt niet meer ging, dat ie niet had geleden, dat ie heus werkelijk waar niet gezond was geweest kwa boom, dat 't mij ook pijn deed, dat de vogels 'm eigenlijk al jaren meden, dat ie al zo goed als dood was. en kijk, buurvrouw, vorig jaar heb ik er al een nieuw prunusje naast geplant, wat istie al groot, hè?
het is nooit meer echt goed gekomen met de buuf.

sudokugekte

zit ik de hele dag zielig thuis te kniezen vanwege de voortdurende griepigheid, verheug ik me op de thuiskomst van het gezin, gaan ze gelijk met z'n allen zwijgzaam zitten sudokuën.
zelden zo'n monomane bezigheid gezien. geen woord komt er nog uit. de konsentratie mag niet verstoord op straffe van een dodende blik van de in zich zelf gekeerde zombies. of ik er effe één wil printen, kan dochter L nog net uitbrengen. nou, dat dacht ik niet. voor je het weet word ik mee de gekte in gezogen. denk, doe en droom ik ook alleen nog maar in systematiese rangschikking van cijfers in hokjes. ik bedank voor die eer, ik ben al ziek genoeg van me zelf.

arbeidsetos

ik heb helegaar nix met de paas. niet met eerste paas, niet met tweede paas. of de wittedonderdag, laat staan de goedevrijdag (de dag dat ik ooit een afspraakje had om naar de West Side Story te gaan, maar wat vanwege veronderstelde religieuze ongepastheid door mijn ouders werd verboden). en nu ik toch bezig ben: de hele pinksterserie, de hemelvaart, de kerst één en twee, die hele religieuze rimram is me om het even, kwa spirituele beleving.
ik stel daarentegen hoge prijs op de met deze gristelijke jubeltijden verbonden vrije dagen. de verbrokkelde werkweken in april, mei en juni die het arbeidsritme zo lekker doorbreken. nog eens versterkt door de van overheidswege verstrekte koninginnedag, dag van de arbeid, bevrijdingsdag en de verplichte vrije-vrijdag-na-hemelvaart. en heb je dat allemaal gehad, hoppa: zomervakantie.
ik ga voor vijfeneenhalve week zomervakantie dit jaar. ik ben er aan toe. arbeidsetos my ass!

ik ben niet dom

van het ene op het andere moment ben ik gedevalueerd van een min of meer waardevol lid der maatschappij tot een ziek, zwak en misselijk nutteloos hoopje mens bij wie de tranen over de wangen biggelen. ik lig op de bank, heb kouwe voeten, slik pillen en sabbel op een dropje. en kijk teevee. zap naar zichzelf steeds weer herhalende nieuwsbulletins. zap naar ouwe detectives. zap naar belspelletjes, heel veel belspelletjes. waarin jonge en intelligente jongens en meisjes me doen geloven dat ik, ja alleen ik, het slimste jongetje thuis op de bank ben. dat ik alleen maar even hoef te bellen met de oplossing om veel geld op mijn rekening te krijgen. want ik alleen, ja toe dan, bel nú, weet het dertienletterige woord dat in deze letterbrij is verstopt. het heeft te maken met het trieste voogdijverhaal bij dr Phil, maar dan net tegenovergesteld. en verdomd. ze heeft gelijk, ik zie het direkt. ik ben slimmer dan de rest. ik ben niet nutteloos. echnie!

rotdag

Kampong wint (weer) niet.
ik ben griepig.
en Reve ook nog dood.
zo'n dag dus...

biologiese wekker

opblaasbaar
half zeven, m'n biologiese wekker maakt me wakker.
hallo! dit is weekend! w e e k e n d !
ik ben bekaf, slaap te kort, droomde net heftig.
een blik naar buiten maakt het niet vrolijker:
het barometerdak van het Okurahotel kleurt wit,
wordt het ook nog eens kloteweer.
ik ga terug naar bed.
misschien is er wat op de radio.

verdwenen gereedschap

zes schroeven moesten er worden ingedraaid afgelopen zaterdag. zes schroeven en het tafelblad zat weer aan het onderstel vast. met de schroefmachine natuurlijk. en draadloos. een moderne mens gaat z'n polsen niet verdraaien met een handschroevendraaier. zeker niet tijdens een verhuizing. dus mijn ouwe Makita schroefmasjien ging mee. lekker makkelijk voor zoon J.
gister moesten er nog twee gaatjes geboord. met de boormasjien. en twee schroeven geschroefd. met de schroefmasjien. maar die was even weg. althans niet te vinden, zei zoon J. in ieder geval zoek. dan wel foetsie. of pleite.
mijn ouwe trouwe schroefmasjien. waarmee ik tuinhuizen en serres uit het niets heb opgebouwd. keldertrappen heb gekonstrueerd. schilderijen heb opgehangen. mijn meest gebruikte gereedschap. mijn onontbeerlijke knutselhulp. zo maar in rook opgegaan.
gesneuveld in het harnas, troost ik mezelf schraal.

petite annonce

biedt zich aan:
vlotte vijfenvijftiger +, oogt stukken jonger, b.b.h.h., in bezit van roeimasjien (zelden gebruikt), scoort niet heel goed op diabetestest, kinderen het huis uit, ambtenaar (hardwerkend), moet nodig op vakantie, wordt elke ochtend om half zes wakker vanwege *#€#!*%#@-geflierefluit van aanpalende merel, heeft eeuwig durende liefhebbende relatie met partner A, fietst nog dagelijks drie kilometer heen, en later ook weer terug, 020, huismussig, meer vlees dan vis georiënteerd, klein gebrek geen bezwaar, prijs n.o.t.k., min of meer gezond, houdt van kunst (maar gaat nooit kijken), zojuist ruim bescheten door ontlastende duif, een dikke plak drek midden op licht kalende plek (beweren kwade tongen, maar dat is niet zo, echnie!), dus voorlopig verzekerd van onuitputtelijk veel geluk. foto o.e.r.
iemand?

bericht van 't slagveld

eerst was er de zingende kraandrijver. nu is er de schrijvende vrachtwagenrijder. en inderdaad, beiden komen uit Rotterdam.
alsof dat niet al genoeg zegt schijn ik inmiddels in staat van oorlog te verkeren. omdat hij boven z'n ondrinkbare rotterdamse theewater is. zich in zijn rotterdammerzijn aangetast voelt. zijn machismo moet uiten. mij de oorlog verklaart.
oorlog.
daar sta ik boven.

typies rotterdams

opblaasbaar!
het zit natuurlijk wel wat dieper.
met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat partner A hartstikke rotterdamse roots heeft. zelf nooit gewoond, maar alles en iedereen van vaders kant is rotterdams. met van die typiese rotterdamse hoofden. en met die enge tongval. stevig geworteld in de rotterdamse klei. familie van groentemannen. en vrijwillige brandweerders. hoe erg kan het worden.
wat mij betreft dus prijs de heer de kouwe kant. en sinds enige jaren de ijskouwe kant, want alles en iedereen is ouwerwets hevig gebrouilleerd. om nix. zoals het hoort.
als onomstotelijk bewijs een jeugdfoto van partnervader. voorletters AH van August Heinrich. meldde zich aan de telefoon met: A.H. als in Albert Heijn. U heet dus Albert Heijn? nee, August Heinrich. zucht.
typies rotterdams dus.

H & H

het valt eigenlijk best mee, dat Rotterdam.
zodra je die Maas over bent wordt het zelfs interressant kwa architektuur. lijkt het een beetje op ons amsterdamse Oostelijk Havengebied. anders natuurlijk, maar zeker niet slechter.
ho! wacht even. wat zeg ik nou weer? wat is me nou altijd geleerd? niet slechter? Amsterdam is toch superieur aan Rotterdam?
ik zie belgiese, luxemburgse en duitse jeugdherbergen. ik zie verbale twisten en kussengevechten op slaapzalen. ik zie altijd hetzelfde, toujours, strijk en zet: wij amsterdammers tegen die lelijke rotterdammers met hun rare provinciale tongval. en wij zijn beter.
maar als ik kijk vanuit het zuidrotterdamse appartement van vrienden H & H op de negende verdieping zie ik industrieel monument na architektonies hoogstandje, havenbedrijvigheid in de nabije verte en een luxueuze jachthaven aan mijn voeten. dan kan ik me toch voorstellen dat je er prettig woont, in Rotterdam.
ik ga nu even mijn mond spoelen.
met groene zeep en zo.

dat is logies

op de dag dat het op de kop af nog een jaar duurt voor ik vijfentwintig jaar ambtenaar ben en precies twee dagen voor ik al weer een (m'n) verjaardag in huiselijke kring vier, dezelfde dag dat zoon J het ouderlijk huis heeft verlaten en ons met een leeg nest syndroom heeft opgezadeld, eksakt op die dag, 1 april kikker in je bil, brengt vriendin T van partner A een met MickeyMouseknopen afgezet vestje terug dat zoon J heeft gedragen toen ie een jaar of vier was.
toeval? ik dacht het niet:
een kanariepietje zingt en een lantarenpaal is ook van ijzer!