onze prunus was niet meer wat ie ooit geweest was. steeds ieler en stakeriger stak ie jaar in jaar uit z'n kale takken de lucht in met in het voorjaar hoogstens hier en daar een bloesemdot. ik snoeide es hier, ik snoeide es daar, maar echt mooi werd ie niet meer. dus toen ik laatst buurman P bezig hoorde met een gehuurde kettingzaag hebben we ook de prunus met de grond gelijk gemaakt.
maar dan had ik buiten Hannie gerekend.
buurvrouw Hannie die vanuit haar keukenraam op de eerste verdieping ruim zicht op onze tuin heeft. ze had 't gelijk door, van die prunus. de volgende dag lag er dan ook een enveloppe voor onze deur waarin dit rouwkaartachtig bericht.
als goede buur ben ik direkt troostend naar haar toe gegaan: dat 't echt niet meer ging, dat ie niet had geleden, dat ie heus werkelijk waar niet gezond was geweest kwa boom, dat 't mij ook pijn deed, dat de vogels 'm eigenlijk al jaren meden, dat ie al zo goed als dood was. en kijk, buurvrouw, vorig jaar heb ik er al een nieuw prunusje naast geplant, wat istie al groot, hè?
het is nooit meer echt goed gekomen met de buuf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten