zit ik de hele dag zielig thuis te kniezen vanwege de voortdurende griepigheid, verheug ik me op de thuiskomst van het gezin, gaan ze gelijk met z'n allen zwijgzaam zitten sudokuën.
zelden zo'n monomane bezigheid gezien. geen woord komt er nog uit. de konsentratie mag niet verstoord op straffe van een dodende blik van de in zich zelf gekeerde zombies. of ik er effe één wil printen, kan dochter L nog net uitbrengen. nou, dat dacht ik niet. voor je het weet word ik mee de gekte in gezogen. denk, doe en droom ik ook alleen nog maar in systematiese rangschikking van cijfers in hokjes. ik bedank voor die eer, ik ben al ziek genoeg van me zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten