tic

klikkerdeklik
vandaag kan ik het wel opschrijven.
er leest hier toch niemand op zaterdag.
ik heb dus een tic. een kantoorartikelentic. een heuse hang naar handige prikpunaises, simpele potloden, mooie notitieblokjes en fijnschrijvende pennen. bevalt zo'n artikel me dan koop ik er gelijk een hele rits van. het liefst in een ver en ondoordringbaar buitenland. dat neem ik dan mee naar huis en leg ik in een kastje. mijn kastje. en daar mag dan niemand anders aankomen. van mij, van mij, van mij! om watertandend en lekkerbekkend lekker alleen door mijzelf te gebruiken.
zoals dit boekje met tien bladen waarop elk zestig gegomde en geperforeerde etiketten. af en toe sla ik het boekje open en dan kijk ik naar de etiketten, voel ik de perforaties en ruik ik aan de gom.
volkomen zinloos. zoals een tic hoort te zijn.