laat ik voorop stellen dat vriend M een begenadigd kookliefhebber is. ik kijk dan ook altijd uit naar de etentjes die hij voor groter gezelschap aanricht. tot nog toe betekende dat immers dat hij (afkomstig uit Arkansas) ons een keur aan traditionele gerechten uit de zuidelijk staten van Amerika voorzette. tot nog toe, want gisteravond gooide hij het over een andere boeg: er kwam een ossentong op tafel. zo'n grote, groot genoeg voor tien personen, inklusief alles wat er aan de achterkant aan een tong vast zit. en omdat ik centraal aan tafel zat, werd ik geacht 'm aan te snijden. en ik kon het niet, ik blokkeerde.
en even later kon ik, na de uitvoerige uitleg over het verschil in vleesstruktuur van voorkant en achterkant van de tong, de plakjes die op mijn bord waren gelegd niet naar m'n mond krijgen. omdat ik dierpsychies geblokkeerd was, denk ik. ik staarde alleen maar naar die tong en ik voelde weerstand, grote weerstand.
uit respekt voor de vriendschap met M, en omdat ik anders een volgende keer niet meer word uitgenodigd, heb ik uiteindelijk toch wat van 't spul naar binnen gewerkt. net als vroeger, alsof ik een plak te dik geworden brintapap op m'n vork had, met uitgeschakelde smaaksensoren en zonder te kauwen: hap, slik, weg. met dit verschil dat ik er nu snel een glas wijn achter aan kon gooien. we gaan er dus op vooruit.
