help, we groeien uit elkaar

halverwege de naar later bleek vergeefse, maar verder lekker pittige wandeling naar de kofferwinkel (nee, dit is heel geen rolkofferje met een geel ritssluitingtrekkertje, u had nog zo gezegd dat u die wel degelijk kon bestellen, zo'n ouder model met een geel ritssluitingtrekkertje, maar dit is een rolkoffertje met een blauw ritssluitingtrekkertje), halverwege die wandeling dus, zeg ik tegen partner A, doelend op het seringenboompje dat ik onlangs in de tuin heb verplaatst, maar dat zeg ik er dus niet bij, dus ik zeg terloops dat het me benieuwt of het boompje zal aanslaan, waarop ze me doodleuk vraagt over welk boompje ik het in godsnaam heb en ik haar terugvraag hoeveel boompjes we dan wel hebben staan, waarna ze me nog steeds qua boompje volkomen blanko aankijkt en ik dus niet anders kan konkluderen dan dat we niet langer aan een half woord genoeg hebben, althans elkaars gedachten niet meer lezen en dus uit elkaar zijn gegroeid.

vergeten vergeten vergeten

soms gebeuren er dingen die op zich nog wel verklaarbaar zijn maar door herhaling onbegrijpelijk en verontrustend worden, zeker als ze binnen een dag plaatsvinden. vergeten is er zo één bijvoorbeeld.
als je bijvoorbeeld bij de slager staat en je weekendbestellingen doorgeeft, afrekent en buiten gekomen direkt weet dat je je lievelingssalade bent vergeten. kan gebeuren, denk je dan nog, vervelend, maar niet opvallend.
dat wordt het wel als je daarvóór naar de groothandel bent geweest met het doel een bepaald artikel te kopen en met van alles, behalve met dat ene artikel, thuiskomt. en als je even later naar de grootgrutter gaat met een lijstje van absoluut noodzakelijke aankopen in je hoofd en je ook díe niet in je grote AH-shopper blijkt te hebben gestopt. om nog maar te zwijgen over de groentenman, waar je de zaak uitlopend bedenkt dat je %#!@grom#* de mandarijnen bent vergeten.
het was daarentegen maar goed dat ik de eerder op de middag gekochte makreelfilet en zoute haring (met uitjes en zuur) was vergeten neer te zetten bij de zaterdagse broodmaaltijd met dochter L en de uitgehongerde net uit de Alpen teruggekeerde snowboarders zoon J en dochtervriend J, zodat ik na deze sprinkhanenplaag onze logee uit Kazachstan, waarvan ik even vergeten was dat ie ook zou komen avondeten, alsnog een (vissig) broodmaal kon voorzetten.
maar bedenkelijk is het al met al toch wel.

speurwerk

heb je als gemeentelijke dienst een sympathiek chatprogramma ingekocht, een mooie aanvullende service aan de burger, wordt er druk gebruik van gemaakt, hangt er een ongeëvenaard sukses in de lucht, gaat me daar het leverende bedrijfje aan interne amoureuze perikelen ten onder, moeten wij op korte termijn nee verkopen aan de burger die met de gemeente wil chatten, gaat de ene na de andere klant op zwart, heden gij, morgen wij.
dus dat pik ik niet, dan ga ik door roeien en ruiten, dan google ik, dan bel ik andere overheden (nee, wij ook niet, spijtig, spijtig), de kamer van koophandel (zijn ze failliet?), vind ik een doodlopend kontakt op Flickr, de hoofdhuurder van het pand waar ze huurden (nee, met de noorderzon), kom ik er met wat optellen en aftrekken en een slip of the tongue van een bedrijvenregister achter dat voorheen de directeur nog steeds staat ingeschreven in H en dan is het nog maar een koud kunstje: naam en plaats intikken geeft adres en telefoonnummer.
ik heb 'm een vriendelijk briefje geschreven, met het vriendelijke verzoek om vriendelijk te overleggen over de verkoop van zijn programma.
door het stof, voor de dienstverlening, voor de burger.
en een beetje voor me zelf.

gewogen en te licht bevonden

ze bijt niet, schreef ie de aarzelende vriendenkring in een email toen de tijd voor vriendin S zichtbaar aftelde. ze bijt niet, kom vooral langs.
ik voelde me niet aangesproken door zijn ietwat ongewone oekaze. we hadden immers regelmatig kontakt. kwamen op bezoek, als het qua ziekte uitkwam, respekteerden anderzijds ook de korte tijd die hen nog samen restte.
het was te weinig, mailt hij nu de boekhouding is bijgewerkt, te weinig om nog langer tot de vriendenkring te behoren. we zijn geëxcommuniceerd. uitgestoten. gewogen en te licht bevonden. svp geen bezoek, svp geen uitleg, svp geen ekskuses.
en ik? ik ben vooral verbijsterd.

verdwenen tekst

en weer stond ik met het apparaat in m'n handen, klaar om 'm het raam uit te gooien. ik had het gehad, zat er helemaal door. waaaahhhh!
kollega's kwamen verschrikt op mijn wanhoopskreten toegesneld: wat is er, wat is er, toe nou, rustig maar, relax man, kalmte, ooooohm!
twee uur! twee uur had ik hard gewerkt. twee uur had ik me gebogen over plannen en projekten. twee uur konsentratie in een flow die tegenwoordig nog maar zelden voorkomt, bij mij. klaar was ik, uitgedacht, leeggetypt, alles had ik op een rijtje, moest alleen nog maar even de inhoudsopgave aanpassen.
en daar ging het mis.
verdween Word.
ging mijn tekst in rook op.
heb je 't dan niet gesaved? je had 't moeten saven! waarom save je 't dan niet? ja, als je niets saved... weet ik veel, saven is niet logies, waarom moet ik daar aan denken, het is toch een computer, en waarom hebben we hier eigenlijk geen Apple computers?
want het ligt natuurlijk aan Microsoft, laat dat duidelijk zijn.

roquefortpaté

er waren tongen die het al hadden beweerd en verdomd het is waar: er is eindelijk een waardige opvolger in het pand van slagerij Rodrigues getrokken, een traiteur die zelfs de naam gebruikt van de destijds beroemde grachtengordel culi-slager en die uit histories besef (en veel gevoel voor marketing) heeft beloofd altijd minstens één van Rodrigues' beroemde paté's in het assortiment te hebben.
de paté's van Rodrigues zijn terecht legendaries. gemaakt met verse lever, zonder kleurzout en zonder fosfaten om vocht mee vast te houden. rijke, volle, smakelijke paté's, een toonbankvitrine vol in allerlei variëteiten. die op vrijdag en zaterdag, als het druk was, werden afgesneden door een bejaarde winkelbediende. waarbij slager en bediende elkaar konsekwent met 'meneer' aanspraken. "meneer, wilt u twee ons roquefortpaté afsnijden". want roquefortpaté was mijn favoriet. zo favoriet dat ik de lokale slager om de destijdse hoek ooit met sukses heb kunnen overhalen 'm ook te maken.
eens zien of we deze nieuwbakken traiteur zo ver kunnen krijgen.

kleine genoegens

de eenvoudigste dingen zijn soms het lekkerst.
een stukje deeg rondzwieren, schepje tomatenpulp, blaadje basilicum in 't midden, beetje olijfolie d'r overheen, plak gorgonzola verkruimelen, stukjes mozarella toevoegen, hup, met een grote schep de houtoven in en na vier minuten heb je een mooie dunne volsmakelijke pizza, ter vervolmaking besprenkeld met wat hete olie.
het is slecht, het is vet, het zit vol met kalorieën.
maar het is lekker, zoooooo gruwelijk lekkerrrrrrr.
gewoon hier om de hoek, bij Ciro, uit Napoli.

vloerkleed

het vloerkleed was mijn wereld. hele dagen bracht ik er op door. met blokken, maar vooral met autoos. of een kombinatie van blokken en autoos. liggend op de grond om op ooghoogte het verkeer te regelen. op ooghoogte was het net echt. heel overzichtelijk. en er gebeurden nooit ongelukken. want ik was toen al een uitstekend autobestuurder. de patronen van het vloerkleed kruisten elkaar ook niet, dat scheelde wel. het was een veilige wereld.
tussendoor keek ik uit het raam. zag ik beneden op straat de schillenboer voorbijkomen. de mannen van de vuilniswagen. de kar met verse waar. de voddenman. de volendammers. de ijscoman.
de broodbezorger kwam aan de deur, legde het bestelde brood op de trap. de melkboer schepte de melk uit de melkkan. de bezorger van het Vrije Volk haalde het abonnementsgeld op. de huisbaas inde zijn huur. het ziekenfonds kwam langs. de kolenboer sjouwde kolen naar zolder. en ik speelde het allemaal na, als ik ziek was, de hele wereld om me heen op het vloerkleed van mijn ouders.
nu hang ik al bij een beetje ziek-zwak-en-misselijk voornamelijk voor een kijkkast, zap ik lusteloos wat heen en weer, dood ik tijd, wachtend op herstel.
lusteloos... dood... wachten..., ik word al ziek als ik er aan denk.
misschien moet ik maar weer eens een goed vloerkleed kopen, met een mooi en ingewikkeld patroon, en dan op ooghoogte naspelen wat ik om me heen zie. dan wordt ziek-zwak-en-misselijk-zijn weer zoals het was, zoals het hoort: leuk.
ps: nee, ik ben niet ziek, noch zwak, noch misselijk, dank u.

schoonmaakperikelen

een week verder en nog geen woord van onze poetsvrouw. telefonies nog steeds onbereikbaar, adres onbekend. en de verloedering slaat toe, hoezeer we ook stof onder het tapijt vegen. je gaat pas missen wat je hebt als het er even niet meer is. nou ja, even: al vijf weken inmiddels. de vloeren vervuilen, de badkamertegels kleven, de ramen worden mistig. kom nou toch terug Latifa. alsjeblieft!
enfin, een vriendin van ons heeft een poetsvrouw die met plezier bij die vriendin van ons schoonmaakt en van het geld wat ze bij onze vriendin verdient een poetsvrouw huurt om bij haar zelf thuis schoon te maken. omdat onze vriendin alleen woont en de poetsvrouw er in alle rust voornamelijk allerlei tutsels en frutsels afstoft, terwijl deze poetsvrouw op haar beurt drie kinderen heeft en de puinhopen navenant zijn. ik bedoel maar, ieder heeft zo z'n eigen sores.

Canadees raadsel

af en toe wil je toch wel eens weten of de loop er nog een beetje in zit. niet dat ik blog om de kijkcijfers, natuurlijk niet, daar gaat het niet om, daar sta ik boven, maar toch, op z'n tijd (zeker niet vaker dan eens per uur, echt niet) even in de bezoekersstatistieken spieken is volgens mij niet ongezond.
zo kom je er bijvoorbeeld achter dat er onverwachte piekjes in het blogbezoek zitten. onverwachte piekjes op onverwachte uren. onverwachte Canadese piekjes om precies te zijn. met steeds het zelfde IP-adres als afzender. en dan niet één gelezen pagina per keer, maar achttien of negentien achtereen. en dat dan soms twee keer per dag.

ik kan geen kaas van deze warme buitenlandse belangstelling maken. temeer daar er geen nader verklarende berichten worden achtergelaten in het reaktiedingetje. waarmee ik na de aanvankelijk zo mysterieuze M en de lange tijd onvindbare Ivo K nu opgezadeld zit met een onvervalst Canadees raadsel.

ontmaagd bos

en dan sta je daar in het Gentse SMAK toch ietwat besmuikt naar twee eindeloos copulerende heren te kijken. gelukkig kon ik me daarna ter afkoeling richten op het laten verwijderen van drie zeer aardse operatiehechtdraadjes door mijn Sint-Niklaasse schouderspecialist. het bleef desondanks nog lang onrustig in 't Vlaamse.

poetsvrouwvertrouwenskrisis

ruim een jaar geleden haalden we haar nog juichend binnen, onze poetsvrouw. week na week zagen we ons huis steeds verder vanonder het stof tevoorschijn komen. gottogottogot, wat hadden we eigenlijk een prettig huis. en dankzij deze schoonmaakprinses kwamen we daar toch maar mooi achter.
maar ja, hoe gaat dat: het went, zoals alles went. schoon blijft schoon, je ziet geen verschil meer. dan word je krities. ga je met je vingers langs de randjes. doet ze nog wel wat ze doen moet? dan wordt ze ook nog er 's ziek, blijft ze wekenlang weg, maar ja, ziek, dat moet natuurlijk kunnen. dan kom je een keer op het eind van haar normale poets-uren onverwachts wat eerder thuis, komt ze ook net aanwandelen. pijnlijk. dan ligt er toch al met al een heuse poetsvrouwvertrouwenskrisis op de loer.
begin december hebben we haar voor het laatst gezien. althans dat was de laatste keer dat het envelopje met inhoud van tafel was meegenomen. twee weken zou ze op vakantie gaan wisten we. maar goed, daarna kerst, daarna nieuwjaar, dus vandaag zou ze wel weer komen.
niet dus. de envelop lag nog onaangeroerd op tafel. geen bericht. telefonies onbereikbaar. en nou zijn we pissig. en definitief teleurgesteld. verdwijnt het huis langzaam weer onder het stof. en mag ze wat ons betreft wegblijven.
krisis!

kortstondig virtueel kontakt

iets opblaasbaar
inene was ie daar, Ivo K, vriendje van vroeger.
nadat ie een jaar geleden niet traceerbaar op dit blog had gereageerd en ik 'm hier vertwijfeld had opgeroepen zich kenbaar te maken. dus inene was ie daar dan toch, laatst, had ik een emailadres en een beknopt levensverhaal. wat ik op mijn beurt weer een aantal weken liet bezinken. want wat nu? wat was de volgende stap? moest er wel een volgende stap? met een gedeelde maar inmiddels gesloopte voorgeschiedenis? en behalve vakanties in Frankrijk ook nauwelijks aanknoopbare raakvlakken in die afgelopen veertig kontaktloze jaar?
die ambivalentie bleek wederzijds.
we hebben het er bij gelaten.
met dit blog als virtueel kontaktdraadje.
dag Ivo.

over skiën gesproken

oh, niet? ik dacht toch werkelijk even dat skiën het onderwerp zou zijn vandaag. dat ik dan zou vertellen over mijn ski-ervaring die voornamelijk beperkt is tot de korte achterkant van de heuvel in het Amsterdamse Bos. omdat ik de lange voorkant te steil vond. dat ik sowieso alleen maar langlaufski's had. van die ploeterski's waarmee je ook omhoog moet. nou ja, een klein beetje omhoog. en dan natuurlijk ook maar een klein beetje naar beneden. hoewel ik om het mooier te maken eigenlijk de geschiedenis vervals, omdat ik ook in New England wel heb geskied. alleen heette het daar cross country. vanaf de frontporch hop met stevige wandelschoenen in de latten en dan naar beneden suizen. en omhoog. en weer naar beneden. urenlang. en dat we dan bevroren sap van de maple tree afbraken. alsof het ijslollies waren, maple syrup icicles. en verder weer, verder cross the country. maar goed, als het vandaag dan toch niet over skiën gaat vertel ik dat dus niet. komt het een andere keer wel.

wonderbaarlijke (en snelle) genezing

reken op zeker twee, drie weken immobiliteit, hadden ze gezegd. en dan nog zo'n twee maanden voor volledig herstel. dus heb ik mijn werk voorbereid op minstens twee weken afwezigheid vanwege schouderleed. kamer beschikbaar gesteld, buro leeggeruimd, afwezigheidsbericht ingesproken, plant uitbesteed.
maar nu zit ik hier een week na ingreep met een enorm spijbelschuldgevoel. omdat ik inmiddels weliswaar nog bepleisterd maar verder ongehinderd en mitella-loos soepel hand, arm en schouder hergebruik. zodat ik, hoewel opvallend snel gewend aan een traag cocoon-ritme, met goed fatsoen niet nóg een week kan thuisblijven. en ik dus maandag wel weer aan het werk moet. terwijl ik nog stápels films heb liggen. boeken moet lezen. slaap moet inhalen.
"niets is meer zeker in dit leven", somberde hij, "en zelfs dát niet."

mazzelpik

het heeft maar een haartje gescheeld, een fraktie van een sekonde, een scheet als het ware, en dit weblog was niet meer geweest, zomaar, in één klap weggevaagd. het had zomaar gekund. voor de deur, oudejaarsavond, net na middernacht, glas in de hand, turend in de mist naar het vuurwerk verder weg. minstens vijftig meter verder weg. vijftig meter links, vijftig meter rechts, vijftig meter vooruit. een veilige afstand, dacht ik. niet dus, dacht de afgezwaaide vuurpijl (of iets dergelijks) die recht op me afkwam en een meter of wat voor me ontplofte. zodat ik halfdoof nog slechts wat uiteengereten vuurpijlresten (of iets dergelijks) met kracht tegen mijn schouder geworpen kreeg.
zo hee: dat had ook heel anders kunnen aflopen.
zelden zo beduusd geweest, zelden zo veel mazzel gehad.
en in de oudejaarsloterij ook nog dertien euro vijftig gewonnen.
nee, 2008 kan nu al niet meer stuk.