het vloerkleed was mijn wereld. hele dagen bracht ik er op door. met blokken, maar vooral met autoos. of een kombinatie van blokken en autoos. liggend op de grond om op ooghoogte het verkeer te regelen. op ooghoogte was het net echt. heel overzichtelijk. en er gebeurden nooit ongelukken. want ik was toen al een uitstekend autobestuurder. de patronen van het vloerkleed kruisten elkaar ook niet, dat scheelde wel. het was een veilige wereld.
tussendoor keek ik uit het raam. zag ik beneden op straat de schillenboer voorbijkomen. de mannen van de vuilniswagen. de kar met verse waar. de voddenman. de volendammers. de ijscoman.
de broodbezorger kwam aan de deur, legde het bestelde brood op de trap. de melkboer schepte de melk uit de melkkan. de bezorger van het Vrije Volk haalde het abonnementsgeld op. de huisbaas inde zijn huur. het ziekenfonds kwam langs. de kolenboer sjouwde kolen naar zolder. en ik speelde het allemaal na, als ik ziek was, de hele wereld om me heen op het vloerkleed van mijn ouders.
nu hang ik al bij een beetje ziek-zwak-en-misselijk voornamelijk voor een kijkkast, zap ik lusteloos wat heen en weer, dood ik tijd, wachtend op herstel.
lusteloos... dood... wachten..., ik word al ziek als ik er aan denk.
misschien moet ik maar weer eens een goed vloerkleed kopen, met een mooi en ingewikkeld patroon, en dan op ooghoogte naspelen wat ik om me heen zie. dan wordt ziek-zwak-en-misselijk-zijn weer zoals het was, zoals het hoort: leuk.
ps: nee, ik ben niet ziek, noch zwak, noch misselijk, dank u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten