van mannen en dingen die voorbij gaan

blow up!
het zit er gewoon niet meer in: EN onbeperkt klim en klauteraktiviteiten EN onbeperkt alkoholies innemen EN onbeperkt boergondies eten EN onbeperkt vier dagen en nachten doorhalen. het is gewoonweg over en voorbij. vanaf nu zit er nix anders op dan braaf gedoseerd en vooral rustig te wandelen, hooguit een glaasje bij het eten en, nou vooruit, één voorzichtig glaasje harde alkohol vooraf, waarna verantwoord laagkalories, cholestorolvrij en gezond eten, en op tijd althans voor twaalven te bed. het lijkt de enige manier om een lang kookweekend met enig sukses vier dagen vol te houden. waarmee ik gelijk ben toegetreden tot de groeiende schare bedaagde ouwe mannen.
het is niet anders.

gestolen foto

licht opblaasbaar
wat is het toch dat als er geschreven staat dat het echt werkelijk waar ten allerstrengste verboden is om te doen ik juist dan de onbedwingbare neiging heb om dat te doen wat niet mag? heeft dat iets te maken met uittesten, om te zien hoe ver ik kan gaan? onderdrukt anarchisme, hoezo geen fotoos, dat bepaal ik toch zeker zelf wel? tarten van het bevoegd gezag? autoriteitsprobleem?
maar goed, ik beken dus dat ik geluidloos en flitsloos heb gefotografeerd in de Chapelle du Rosaire van Matisse in Vence. het mocht niet en ik dee ut toch. met als resultaat een aantal onderbelichte en ietwat onvaste kiekjes die ik enige tijd zal koesteren als ikonen van mijn dappere verzet tegen autoriteit in het algemeen en die van een franse kapel in het bijzonder. tot ik vergeten ben hoe het ook weer kwam dat ze zo wazig en wiebelig zijn. en ze dan alsnog weggooi.
tja, gestolen goed en zo.

blootbroeders

het was eind oktober, het werd zo maar 23/24 graden, het was windstil, we liepen langs een zuidfrans strand, logies dus dat we moesten zwemmen.
dat het een blootstrand was maakte het bij gebrek aan zwemkleding wel heel erg makkelijk en nadat de eerste huidlaag genoeg was verdoofd dobberden we aangenaam wat rond.
tot we ons realiseerden dat we gezien onze kollegiale blootheid nu wel heel erg intiem waren geworden: blootbroeders. dat wordt morgen in de ambtelijke wandelgangen toch weer even wennen.

schuldig!

moet ik me schuldig voelen als ik mijn voeten na een urenlange wandeling koel in de branding van de blauwe zee? moet ik me schuldig voelen als ik zie dat de zonsondergang de bergen adembenemend rood kleurt. moet ik me schuldig voelen als we straks hier op het balkon uitgebreid gaan ontbijten? moet ik me schuldig voelen als we daarna naar de parking aan het strand gaan waar de wekelijkse lokale vlooienmarkt wordt gehouden? moet ik me schuldig voelen als we daarna ergens een koel glas wijn gaan drinken?
dacht ut niet!

leermoment

de citroensoufflé moet zorgvuldig worden geprepareerd, de geslagen eiwitten kunnen niet (ik herhaal: niet) voor het diner alvast door het eigeelcitroenmengsel worden gespateld, de oven moet op het moment suprême altijd worden gekontroleerd of ie nog wel aanstaat en dus juist is voorverwarmd en teveel aan calvados kan de kookvaardigheid sowieso ernstig beïnvloeden.

kookkoördinatie

het gaat helemaal fout hier. zijn we nog maar net begonnen met het bereiden van het avondmaal, blijkt de koördinatie al helemaal zoek. heeft het vlees twee uur oventijd nodig, en de aardappeltjes met olie en rozemarijn op zichzelf al dertig minuten, terwijl de pompoenschotel ook dertig minuten moet, maar dan op tweehonderd graden wat er weer twintig minder zijn dan de aardappels willen. en dat moet dan allemaal ook nog eens tegelijk klaar zijn. in één oven. nog een mazzel dat mijn citroensoufflé aan het eind komt en maar acht minuten de oven in hoeft.

koken en eten

een culinair weekend hadden we gezegd. (zelf) koken en (uit) eten. vier mannen in een huis, sterke verhalen en drank. en koken natuurlijk. dat dat huis aan de middellandse zee staat is een prettige bijkomstigheid. dat we daar godsgruwelijk vroeg voor op moesten staan om weer zo´n goedkope vlucht te vliegen was ingecalculeerd. maar dat we direkt na aankomst twee en een half uur zouden gaan bergwandelen, dat had niemand mij verteld!

zwijmelknieën (1967)

filmpje!
wee werd ik er van, Nights in White Satin, Moody Blues: ons nummer. grijs gedraaid om keer op keer tegen elkaar aan te kunnen zwijmelen. "and i love you, oohwoohwoo, i love you!" ook wel zo makkelijk zo'n tekst, hoefde je zelf nix meer te zeggen of uit te leggen, gewoon op het juiste moment broeierig kijken was al voldoende, wederzijds. en "never meaning to end". nou, dat mag je wel zeggen zo langzamerhand. en nog steeds zwijmelknieën bij het horen van de eerste tonen van. zonder overigens hup aaneengeplakt de dansvloer op te schuiven. of überhaupt te dansen. maar dat is een ander verhaal.

ze draaien ons nummer (1967)

wij waren niet van de dans. een beetje raar hupsen als het moest, maar liever niet. wel graag aan de schuifel. haar hoofd tegen mijn schouder. armen om elkaar heen. lijf tegen lijf. lekker close. op klassefuifjes. op verjaarspartijtjes. niet op schoolfeesten. no way. op schoolfeesten sloop de schuifelpolitie rond. speciaal aangestelde leraren op het balkon met een spotlicht nabij. die als ze lijfelijk kontakt vermoedden flats een plas licht op je richtten. en je maanden het lijfelijk kontakt te verbreken. maar schuifelen schuren slijpen op afstand mist de essentie. zeker als ze ons nummer draaien. ach, ons nummer. het ultieme schuifelnummer dd 1967. wie kent het niet.

dan ben je oud

filmpje!
en dan graaf je in je verleden en je graaft en je graaft en je komt steeds dieper en je komt op plekken die je je pas weer herinnert als er geluid aan vast zit want beeld hadden we toen sowieso niet, ook niet in zwartwit. en gottogotogot wat is het erg om nu alsnog beeld te zien waar ooit alleen geluid was. ofwel hoe je een prachtig nummer zo plat als een dubbeltje kunt maken met knullig pleebek, onhandige beeldsnedes, draadloze gitaren, neppiano, keurige koppies en houterig publiek. als je dat allemaal had geweten, toen, was de muziek niet blijven hangen. maar toen ging je elke donderdag in de schoolmiddagpauze nog naar de platenwinkel om de nieuwste top-40 op te halen. de stijgers , de blijvers, de zakkers. en het enige dat je zag bij het geluid van de piratenzenders was dat deze steeg en steeg en steeg. en nu pas op z'n plaats valt. go now!

dan ben je jong

en dan ga je lekker op vakantie naar de verenigde staten, denk je.
leuk, vrienden bezoeken, bruiloftje meepikken, kerst vieren, the usual.
dan heb je om van hot naar haar te komen natuurlijk een auto nodig, her en der te huur, geen probleem. totdat blijkt dat je onder de vijfentwintig bent (qua vertrek negen dagen te laat geboren) en je een ekstra rekening van tussen de vijfentwintig en vijftig dollar krijgt gepresenteerd. per persoon. wat het autohuurbedrag ondanks de afkoop van alle mogelijke eigen risiko's zo'n beetje verdriedubbeld.
dan is het plots zo leuk niet meer om jong te zijn met een studiebeurs. dan wilde je wel dat je ouder was. dat je zo oud en zo wijs was als je ouders bijvoorbeeld. maar ja, dat zit er even niet in, dus, dochter L en dochtervriend J!

wroeging geen wroeging

normaal gesproken heb ik een geheel eigen stoplichtbeleid, onafhankelijk van de kleur van de lichten zelf. staat er echter een moeder met kinderen opvoedkundig netjes te wachten, dan raak ik in gewetensnood, dan blijf ook ik opvoedkundig solidair aan de stoeprand staan. ook al komt er geen enkele vorm van verkeer aan, ook al lonkt het tweede licht aan de overkant uitnodigend groen, kom maar, kom maar, kom dan toch. maar als dan die moeder inklusief kinderwagen haar twee kleuters na vele eindeloze en vruchteloze sekonden en ondanks rood licht alsnog over het zebrapad sleurt sta ik plots in m'n eentje voor lul.
dat doe ik dus niet nog een keer. mijn kinderen zijn opgevoed en de deur uit. andere ouders zoeken het zelf maar uit. opvoedkundige solidariteit my ass. een volgende keer steek ik weer over wanneer ik dat wil, ook al staan er hordes moeders hun onnozele kleuters verkeerstechnies voorbeeldig op te voeden. en dat doe ik dan zonder enige wroeging!

oorverdovende stilte

de stilte na een auto ongeluk, na het piepen van de tevergeefs remmende banden, na de klap van blik op blik, na het uiteenspattend glas.
en dan een tijdje nix.
absolute rust.
oorverdovende stilte.
alsof de wereld even bij moet komen. de adem inhoudt. de pauzeknop indrukt. alleen de autoradio jengelt onverstoorbaar nog wat door. achtergrondmuziek, dus dat telt niet echt mee. het duurt een sekonde of twintig dertig. dan pas breekt de hel los.

(nee, er is mij niets overkomen, moest er aan denken toen ik vanmorgen langs een plek reed waar ik jaren geleden een ouwe eend op een andere auto zag botsen, dacht toen ook aan de motorrijder in Saint Tropez waarvan ik voorzag dat ie op die auto zou klappen die geen voorrang verleende en aan die bestelauto die op een voorrangsweg elders in Frankrijk in de flank werd geramd en langzaam drie keer over de kop rolde).

vallend bladje

opblaasbaar!
vandaag dwarrelde er een bladje van de boom.
ik stond er bij en ik keek er naar.
goh, dacht ik nog, het is nu echt herfst.
toen bleken er al meer bladjes op de grond te liggen.
had ik nix van gemerkt.
waarom zegt niemand mij ooit iets?

Daniela! Daniela!

filmpje!
soms zegt één beeld zoveel meer dan honderd woorden, ofwel het gevoel dat je krijgt aan het eind van een dagje op en neer naar Venetië.

lunch in Venetie

was even lunchen in Venetie. beetje omslachtig via Brussel Zuid wat eigenlijk gewoon Charleroi is om zeven uur vanmorgen naar Treviso wat nog weer dertig kilometer boven Venetie ligt. maar dan heb je natuurlijk wel een uitstekende lunch. en als het even meezit ben ik vannacht nog voor drie uur weer thuis. dus...

emopiekmomenten

ik ben hansb, ik ben mompelmompel jaar en ik kijk emo-tv!
zo, dat is er uit, ik moest het even kwijt, ga al te lang gebukt onder het stiekeme, keek alleen nog tv met de gordijnen dicht en de lampen op spaarstand. dus ja, ik kijk naar het hoe en waarom van vertrekkende en arriverende mensen op Schiphol. en ja, ik kijk naar het zoeken en het vinden van ouwe vakantieliefdes. elke week, met partner A, veilig vanuit onze eigen individuele kijkcocons, zodat we elkaar bij weer zo'n emopiekmoment op het scherm niet hoeven aankijken. hoogstens zeggen we achteraf dat het mooi was: mooi hè? ja, mooi! onderwijl wrijven we quasi ongemerkt even een vuiltje uit het oog. gapen overdreven. kuchen wat. en schakelen dan snel over naar een intellektueel verantwoord digitaal themakanaal. ter verrijking van de geest.

autootje pesten?

de lommerrijke laan is afgesloten. bij het stoplicht dwingt een bord naar links of naar rechts. de wachtende autosliert voor het stoplicht groeit gestaag. links leidt tot nix, ze willen allemaal naar rechts. maar de konstante stroom schoolfietsverkeer rechtdoor gaat altijd voor. geen doorkomen aan. dus per verkeerslichtronde maksimaal twee autoos rechtsaf. irritatie. frustratie. toeteren. dan na vier vijf keer machteloos groen eindelijk een gat in de fietsrij, eindelijk vrij, eindelijk rechtsaf, over drie verkeersdrempels, voort voort voort en verderop linksaf. maar maar maar wel nondeju, verderop linksaf staat een hijskraan met z'n grote rot uitzetpoten dwars over straat, rechtdoor mag niet, keren is geen optie, rechtsaf dan in godnaam, met een grote omwegbocht via een wirwar van eenrichtingstraten terug naar.... de lommerrijke laan. soms heb ik oprecht meelij met de automobilist in de grote stad.

de poppen aan 't dansen

jahaa, zo kort voor de eerstezoenherdenking neigt het hier naar krisis. als partner A, mijn echtgenote, mijn steun, mijn toeverlaat, mijn beste vriendin, mijn maatje zogezegd, mij zo maar chagrijnig noemt. botweg, plompverloren, en plein public, tijdens de wekelijkse supermarktronde: dat ik er chagrijnig bij loop. dat ik, als ik mezelf zou zien, ik een ongeschoren chagrijnige man zou zien. dat zij vreest dat ik elk moment een chagrijnige snauw hier of een chagrijnige duw daar zal uitdelen.
ik! chagrijnig! die stand kent mijn gezicht niet eens!
ik ben immers de verdraagzaamheid zelve. ik laat een dozijn ouwe vrouwtjes rustig met hun rollater voordringen en in de weg lopen. ik zucht niet als alle verpakkingen uitgebreid op suikers, kilojoules en vetten moeten worden gecheckt. ik heb er alle begrip voor als er alom lege schappen zijn en er geen vakkenvullende medewerker in zicht is . ik geef geen kik als een doordraaiende kassaband met behulp van een ongeïnteresseerd kassamens mijn fragiele boodschappen plet. ik hou van mijn supermarkt, elke week weer.
dus als zij ruzie zoekt dan heeft ze de poppen nu aan het dansen.
want. ik. ben. niet. chagrijnig.

focaccia

"mag ik van u een stukje van die focaccia?"
"maar natuurlijk, hoeveel had u gedacht?"
"nee, iets minder, ja, dat is goed, da's een mooi stukje."
"dat is dan vijfvijfenzeventig."
"wat zegt u, vijf euro vijfenzeventig?"
"ja, vijfvijfenzeventig."
"vind u dat zelf niet een beetje overdreven?"
"nou nee, en het is anders wel biologies, hoor."
zaterdagmiddag, Noordermarkt, Amsterdam.

geen koek en ei

niet dat het allemaal altijd koek en ei was. zeker niet.
zo was er die zomernamiddag in een buitengebied waar zij háár ring met een dramaties gebaar ver van zich af wierp, in het hoge gras waar we kort daarvoor nog olijk rollebolden. en we vervolgens eendrachtig uren op handen en knieën systematies elk graspolletje hebben omgekeerd. tevergeefs.
of die warme lome fietstocht van ouders naar huis, ik fietste, zij achterop, tijdens welke rit zij keuvelend zinspeelde op opbreken vanwege mijn beste vriend cq studiegenoot. en er van hogerhand hardhandig werd ingegerepen middels een botbrekende auto.
maar laat ik het leuk houden, ik wil de eerstezoenherdenking half november nog wel ongeschonden halen. daarna zien we weer verder.

eerstezoenmaal

de dingen die destijds hun schaduw vooruit wierpen worden onomkeerbaar konkreter. her en der gepolst, geen weg meer terug, de teerling geworpen, de uitnodigingen de deur uit. vanwege de herdenking van de eerste zoen. herdenking van de eerste zoen? ja, je moet toch wat. want voor we aan de kerst kunnen werken zijn we weer weken verder. ojee, het k-woord! en het is nog maar net oktober. enfin, halverwege november richten we dus een maal aan vanwege die eerstezoen in '67. (niet vergeten: tafels, stoelen, vorken, lepels en messen huren. en glazen, vergeet de glazen niet). heb ik inmiddels zo'n zeven uur eerstezoenjaarmuziek verzameld. om in de stemming te komen. te ontstressen. zodat de rest van het voorbereiden als vanzelf gaat. peace, man!

nog meer Dylan

Dylan is terug, althans op de radio, althans via de satelliet. maar dus ook weer door liefhebbers op het web gezet. waar elke week een nieuwe aflevering van Theme Time Radio Hour is te downloaden (vrijdags, soms zaterdags). waar? nou hier. en dan klikken op archive zip. binnenhalen, uitpakken en genieten van de wereld volgens His Royal Bobness. wat? vorig seizoen gemist? de eerste vijftig uur thematies gerangschikte amerikaanse muziekgeschiedenis nog niet gehoord? nou vooruit, doe ik verder niet lullig over, kijk dan maar eens hier. op zoek naar bij passende cd-hoesjes? hiero dan.
ik stuitte overigens op kwalitatief prachtige opnames van een recent Dylankonsert (16 september in Austin, Texas). goed konsert, goeie band, jammer dat Dylan er doorheen zingt. er niet om aan te horen doorheen jammert. ik heb de download uit piëteit dan ook per ommegaande weer gewist. of zoals een bekend surinaams gezegswijs zegt: beter ten hele gekeerd dan tien vogels in de lucht.