in een twee uur durend staccato zingzegt ie zijn teksten, speelt ie elektriese gitaar of keyboard en jankt ie op z'n mondharmonika. zonder enige kommunikatie met de zaal, geen intro, geen grap, geen hellooooo amsterdam, gewoon zingen, licht uit, licht aan, zingen, licht uit, licht aan enzovoorts. Bob Dylan, de muziek is de boodschap, zeventien nummers lang. strakke band, goed geluid, nieuwe versies van ouwe nummers, bekende versies van nieuwe nummers. op dertig meter van het podium lees ik zijn gezichtsuitdrukkingen. hij heeft er waarachtig plezier in.
er is nog leven na vijfenzestigplus.
er is nog hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten