grachtengordelmuziek

klik maar op 't pijltje
"ik vertolk, ik vertolk
de gevoelens van het volk
met me vlaggetje, me hoedje en me toeter"
zong Corry Vonk in 1966.
maar nu is nu, dus gaat alles net een beetje anders.
met een bootje, een orgeltje en een hoorn.
live in de zomerse Amsterdamse grachten.
wat is het toch fijn om een Amsterdammer te zijn.

rolschaatsseizoen

volgens mij was dit zo'n beetje de tijd dat het rolschaatsseizoen begon. en dan heb ik het niet over van die hedendaagse soepele schoenen waaraan geruisloze kunststofwieltjes inline zijn gemonteerd. nee, dan heb ik het over ouwerwetse metalen onderbinders met ingebouwd schuifsysteem waardoor ze qua rolschaats konden meegroeien met je voeten. stevige lederen schoenen, rooie riempjes strak door het laatste gaatje, degelijke ijzeren wielen, twee wielen voor, twee wielen achter. waarmee je hotsebotsend ijzer op steen over de stoep denderde. op weg naar dat ene schaarse stukje asfalt op het plein. en daar dan vaart maken aan de bumper van een passerende auto of brommert. gottogottogot, ik wor d'r zowat sentimenteel van.

als een gazonnetje

bloed zweet en tranen zitten er in dit lappie tuin. van het spitten, het omwoelen, het egaliseren, het opvullen, het zaaien. en het sproeien, heel veel sproeien. maar gras oogsten, ho maar. een enkel polletje hier en daar, na jaren van inspanning.
dit jaar pak ik het alomvattender aan. natuurlijk weer eerst spitten, omwoelen, egaliseren en opvullen. maar dan kant en klare zoden uitrollen, licht aandrukken en presto: net aan vijf hele vierkante meters eersteklas gazon. precies genoeg voor een ligbed. voor als de zon langs komt, tussen vijf en half zeven. heee, zie ik daar nou al weer wat gelige sprietjes tussen 't groen?

het gat gedicht

op de dag dat Joop Braakhekke aankondigt te gaan huwen plaatst de tandarts mijn vijfdelig brugkronenkunstwerk. het ding past als een handschoen en hij is er terecht trots op, schudt me twee keer uitvoerig de hand, roept z'n kollega d'r bij (doe 's open, doe 's dicht, kijk eens hier en zie je dat? zo hee, da's gewaagd!) en sindsdien loop ik met een gigantiese prop kauwgum rechts onderin. dat denkt althans mijn tong, na twintig jaar grote leegte.
't is even wennen, zegt de tandarts monter.
moet ik het kunstwerk nog ontzien, vraag ik timide.
nee, gewoon alles eten en goed kauwen, zegt hij geruststellend.
en altijd van je af, denk ik associërend, altijd van je af.

busjesmensen

we waren een weekeindje ondergedompeld in het busjeswezen. als busjesmensen onder mekaar, zeg maar. best wel vertederend, die honderden zonderlingen met hun ouwe busjes op het zestig-jaar-busjes-festival, alleen maar omdat het konsept van het volkswagenbusje in 1947 is bedacht. het Volkscampertje zelf voelde zich er in ieder geval zichtbaar senang onder. vooral nadat we 'm een paar mooie glimmende raamwindschermpjes kado hadden gedaan. en echt waar, die staan 'm beeldig!

het nieuwe doodgaan (moet nog nader worden uitgewerkt)

inene bedacht ik dat het helemaal niet zo logies is om op een ongewis moment dood te gaan. dat het eigenlijk veel aandvaardbaarder is om op een gegeven moment dood te gaan. dat dus bij je geboorte al vaststaat wanneer je sterfdatum is. als een uiterste houdbaarheidsdatum. opvraagbaar ook bij de burgerlijke stand. algemeen bekend. dat leeft een stuk makkelijker, heb je iets om naar uit te zien, een goed georganiseerde afscheidsfeest. of een gezamelijke feest met mensen met de zelfde houdbaarheidsdatum. hoeft ook niemand rouwig om te zijn, iedereen wist 't toch al. handig ook bij sollicitatie en verzekering, prakties bij het aangaan van relaties ("wanneer ga jij dood? oh, dan al, da's wel wat snel, nee dan toch maar geen relatie, of juist weer wel."). hier en daar moet het idee nog wat worden bijgeschaafd en uitgewerkt, maar ik zie vooralsnog alleen maar voordelen.

liederlijk

het van overheidswege verstrekte ekstra zakje geld als beloning voor mijn vijfentwintig jaar trouwe dienst is al weer leeg, er zit niets meer in, niente nada nothing, zo heb je wat, zo heb je weer nix. allemaal opgegaan aan onnutte zaken. en aan gadgets. onnutte gadgets. geen moment stil gestaan bij opwarming, armoe of andere ellende. alleen maar ikke ikke ikke. en een beetje partner A natuurlijk. maar dat spreekt voor zich. liederlijk, dat is het woord dat ik zocht, l i e d e r l i j k. en zoooo ontzeeeeettend lekker.

geheim

ik liep ze tegemoet niet ver van de werkplek. twee kollegaas in de lunchpauze. het leek alsof ze hand in hand liepen, maar toen ik met m'n ogen knipperde hadden ze razendsnel losgelaten. omdat ze mij op hun beurt natuurlijk ook tegemoet liepen en zagen dat ik het zag dus ontdekking dus los. vanwege verboden vruchten en alles wat daar bij komt kijken. maar als ze inderdaad, dan zijn ze dus, en wat dan met? vragen zonder antwoorden. en dan moet ik natuurlijk ook nog m'n mond houden. ik wou dat ik het niet had gezien.

mobiel parkeren

een mens moet zo af en toe mee gaan in de vaart der volkeren, dus parkeer ik sinds enige tijd mobiel en hoef ik geen muntjes meer in de parkeerautomaat te werpen. het gemak dient immers de mens en bovendien betaal je dan precies wat je parkeert, dus is het vaak ook nog eens goedkoper dan een bonnetje te moeten trekken voor een vooraf ingeschatte periode die achteraf veel te lang blijkt te zijn. dat is althans de theorie.
in de praktijk blijk ik nog wel eens te vergeten dat ik mijn parkeeraktie moet beëindigen als ik weer wegrijd. zodat de meter lekker doorloopt tot ik me aan het eind van de dag wandelend in een ver en zomers bos realiseer dat ik virtueel nog parkeer in Amsterdam. wat ik meteen met één mobiel telefoontje alsnog kan doen stoppen. dat dan weer wel.

taksatie te Wilp

net als bij de mens geldt voor het Volkscampertje dat hoe langer hij meegaat, hoe meer hij waard wordt. hoogste tijd dus om 'm es op die waarde te laten takseren. te Wilp. Wilp? ja, Wilp. daar achter in 't Gelders landschap werd ie vanmiddag serieus, vakkundig en uitvoerig bekneed, betast, beprikt en beschreven, op de brug gezet, gefotografeerd en aan z'n rubbers bevoeld ten einde een goed beargumenteerde prijs neer te kunnen zetten. niet dat we 'm kwijt willen, echt niet, op het hoofd van mijn kinderen, ik zweer 't, maar gewoon omdat we het lekker vinden om te weten. "kost dat nou, zo'n Volkscampertje?" "mwah, tegeswoordigs toch al gauw tussen zus en zoveel euro." en dat dan nonchalant. over een paar weken ligt het taksatierapport in de bus. de brievenbus.

Kiehl's

onder het motto: wat je ver haalt is lekker, kopen wij sinds onze newyorkse jaren lekkere shampoos en smeersels van een schaamteloos dure winkel. we zaten er destijds zo'n beetje om de hoek en bovendien kocht tout le beau monde z'n spullen daar, dus dat is logies.
maar onze tripjes naar de overkant werden schaarser, we moesten steeds vaker vrienden, kennissen en bekenden inschakelen om onze stuff nog in huis te krijgen. voordeel was dan wel weer dat al die vrienden, kennissen en bekenden vervolgens ook weer verslaafd raakten aan het spul, wat alleen maar goed was voor ons netwerkje. maar goed, echt optimaal is dat viavia gedoe natuurlijk niet, vooral ook omdat de door de winkellui scheutig verschafte samples natuurlijk direkt in de zakken van diezelfde vrienden, kennissen en bekenden verdwenen. ook logies.
zie ik daar toch van de week een amsterdamse fietstaxi rondrijden met het logo van die firma op z'n zijkant, schrijf ik een mail naar de fietstaxibaas, krijg ik antwoord van de winkel zelf, dat ze net een zaak in Amsterdam hebben geopend en dat ik meer dan welkom ben. dus nou dacht ik: als jullie nou geheel vrijwillig even snel wat geld op mijn rekening storten dan fiets ik straks nog richting om de hoek van de PC Hooft om ouwerwets luxueus een tas vol flesjes en potjes in te slaan. alvast bedankt, hè.

hansb tegen de wereld, zoveelste deel

kijk, ik ben van nature een heel lief en zachtaardig mens, fleksibel ook en meedenkend. met mij kun je echt alle kanten op, da's algemeen bekend. maar pas op hè, maak het niet te gek, dan sla ik op tilt, als een scherp afgestelde flipperkast.
neem nou Apple. mooie spulletjes, goeie spulletjes, prima service, gaat er wat mis dan wordt het haperende onderdeel zonder mankeren vervangen. dan denk ik nog: ach, een hapering. komt binnen de beste families voor.
maar als blijkt dat het vanwege "video garbage" en "logic defect"
te vervangen moederbord volgens het gecertificeerde reparatiebedrijf geen origineel moederbord is, terwijl m'n destijds gloednieuwe iMac door Apple Nederland hoogstpersoonlijk is geleverd, dan worrik link, dan schrijf ik een vlammende klacht, dan moet de onderste steen boven.
en dan is het zoooo bevredigend dat de klacht direkt wordt doorgeëskaleerd naar de tweede lijn. de tweede lijn, nou, dan weet je het wel! dat ik dan die zelfde avond nog wordt teruggebeld. dat ze bezig zijn met die onderste steen. dat het slechte reklame voor ze is. dat ze nu al het schaamrood op de kaken hebben. waar ik op mijn beurt straks natuurlijk een slaatje uit ga slaan. want zo ben ik dan ook wel weer.

de dichter zelf

in een twee uur durend staccato zingzegt ie zijn teksten, speelt ie elektriese gitaar of keyboard en jankt ie op z'n mondharmonika. zonder enige kommunikatie met de zaal, geen intro, geen grap, geen hellooooo amsterdam, gewoon zingen, licht uit, licht aan, zingen, licht uit, licht aan enzovoorts. Bob Dylan, de muziek is de boodschap, zeventien nummers lang. strakke band, goed geluid, nieuwe versies van ouwe nummers, bekende versies van nieuwe nummers. op dertig meter van het podium lees ik zijn gezichtsuitdrukkingen. hij heeft er waarachtig plezier in.
er is nog leven na vijfenzestigplus.
er is nog hoop.

kapot, stuk, doet 't niet meer

er verschenen eerst strepen, toen begon ie te flikkeren, deed ie nix meer. hulp gebeld, iets met 't ramgeheugen, maar heb een draadloos toetsenbord, dus kan het telefonies niet gefikst.
voorlopig even offline, het is me wat...

update maandagmiddag: 't is iets essentieels, iets moederbordachtigs, valt onder garantie, uiterlijk donderdag klaar...

kulinair

"onmiskenbaar een breed palet aan smaken. gewaagd ook en onverwachte kombinaties: aards, als de met chorizo omwikkelde huisgemaakte bloedworst op een bedje van zwarte bonen. ranzig, als de zilte tartaar van calamaris. onverwachts zoet, als het ijs van geitenmelk in een plasje van fambrozenjus naast een spatje honing in kombinatie met het bladerdeegje gevuld met, eh, nou, uhhhh, dat ben ik even kwijt."
"gôh, maar heb je ook lekker gegeten?"
"mwah..."

de dag na de avond er voor

de prijs voor een lange restaurantsessie in goed gezelschap overgoten met witte wijn en feestbubbels is hoog. daar kon vanmorgen zelfs een dubbele saunasessie niet tegenop. ik denk dat het mis ging bij de Marc de Bourgogne afgewisseld met de Grappa Antica. dat moet je op mijn leeftijd ook niet meer doen. desondanks vanavond in de herhaling, ander gezelschap ander restaurant. ik hou het op bubbeltjeswater.

de dag na hemelvaart

toujours, strijk en zet, elk jaar weer hetzelfde liedje: de dag na hemelvaart is een verplichte vrije dag. niet dat ik daar bezwaar tegen heb, integendeel, ik pik er een voorafgaand woensdagje bij (partner A heeft sowieso haar vaste vrije woensdag) en zo hebben we dan vijf dagen aaneengesloten vrij, die we gelijk de afgelopen jaren doorbrengen aan de Normandiese kust met een vriendendinerafspraak op die vrijdagavond in Fécamp. een mooie kombinatie van een goede gewoonte en een prettige traditie.
totdat partner A van de week de schoolkalender eens nader bekeek en ontdekte dat haar school dit jaar op de dag na hemelvaart heel geniepig niet gesloten is. dat dus kinderen en leerkrachten gewoon moeten werken. een halve dag! waarover dus helemaal niets wordt gezegd, zo van: ouders, leerkrachten, pas op, in tegenstelling tot altijd en in weerwil van de traditie is de school op de dag na hemelvaart dit jaar gewoon open, nee, tussen neus en lippen staat er, nou ja, eigenlijk helemaal niets.
enfin, dat wordt dus nix met dat vriendendineetje in Normandië dit jaar. ze zullen het zonder ons moeten doen. en zeg nou zelf, dat kan nooit leuk zijn...

groothandelloos

ooit stond ik als stichting ingeschreven bij de kamervankoophandel met als bijkomend voordeel dat ik bij de groothandel kon inkopen. en hoewel m'n stichting al weer meer dan tien jaar geleden is opgeheven, bleef ik met name de lekkeredingengroothandel met de ooit verkregen klantenkaart bezoeken. geen haan die nog kraaide naar een kamervankoophandelinschrijving. zolang ik geen wijziging doorgaf was er geen vuiltje aan de lucht. ook niet toen we acht jaar geleden verhuisden. klantenkaart op het oude adresgegevens laten staan, goed afgesproken met de nieuwe bewoonster, niets aan de hand, gewoon inkopen blijven doen.
tot vandaag. klantenkaart gebounced, ongeldig verklaard, ingenomen. omdat de "nieuwe" bewoonster van onze oude woning na acht jaar was begonnen met het terugsturen van de mij op het oude adres toegestuurde groothandelfolders. zodat ik nu nooit meer het lekkeredingenpaleis in kom. nooit meer een grootverpakkingen basilicum. nooit meer kilozakken mannekepisdrop. nooit meer. over en uit. trut.
ach wat, van de zonnige zijde bekeken heb ik tien jaar zonder de vereiste papieren kunnen groothandelen. zat ik al heel lang in de ekstra tijd. en is het eigenlijk ook wel mooi geweest zo.

de maatschappij gaat ten onder

dat je in een strak schema een vergadering plant en dat iedereen voorzien van koffie en een geslepen potlood tien minuten te laat is. dat je een afspraak hebt bij de huisarts om kwart voor vier, je veel te hard fietst om op tijd te zijn en dan pas om vijf over vier geholpen wordt. dat de tandarts je na veel agendagepuzzel om half twee bestelt en je toch niet voor twee uur aan de beurt bent: meneer hansb, komt u maar. dat je een verwijsbriefje nodig hebt voor de manueel therapeut en de assistente zegt dat je daarvoor echtheuswaarneehetkannietanders een afspraak moet maken en dat je dan op die afspraak binnen vier minuten weer buiten staat. dááraan gaat deze maatschappij ten onder. aan gebrek aan wederzijds respekt. aan administratief geneuzel. aan lak aan die ander.
en dan zeggen ze dat ik een ambtenaar ben.

bloot in de tuin

opblaasbaar!
het gebeurt niet vaak dat ik om vijf uur 's ochtends bloot in de tuin sta. eigenlijk alleen maar als een buurvrouw met een ijselijk gil en een doffe plof van twee hoog naar beneden valt. of springt. niet dat het enig nut heeft dat ik daar dan bloot sta. of überhaupt dat ik daar sta. er zitten immers nog twee hoge schuttingen tussen mijn begroeide tuin en de betegelde tuin waar de buurvrouw terechtkwam. maar kennelijk was het ook vanuit diepe slaap een normale adrenalinerefleks: gillen + plof = kijken.
ik kende haar niet, we woonden er nog niet zo lang, maar maanden later zagen we haar rijden in een rolstoel, geduwd door 't vriendje die er aanvankelijk nog van was verdacht dat ie haar over de balustrade had geduwd. wat me weer doet denken aan een ouwe tekst van Freek de Jonge, waarin een behulpzame rolstoelduwer bovenaan een limburgse heuvel staat met de handvatten van de rolstoel nog in z'n hand: en daar stond hij, hij die haar duwde....

ik ambtenaar

opblaasbaar!
in die dagen liep de verkenningsfase van mijn leven op z'n eind, had ik twee maal kunstzinnig gestudeerd zonder af te studeren, her en der gewerkt zonder karrière te maken, gefreewheeld tot ik er bij neer viel, was ik begin dertig met een wilde kunstgalerie en definitief op zoek naar financiële stabiliteit.
met jeugdige charme flirtte ik me bij de studentenarbeidsbemiddeling naar de leukste baantjes. dus reed ik autoos naar Engeland, liet ik luchtballonnen op, loste ik bulkboten vol Nissans tot dat ene hele speciale baantje langskwam: gesprekken voeren met woningzoekenden bij de gemeente Amsterdam, akademies nivo vereist, goede kontaktuele eigenschappen, kennis van de stad en haar bewoners, twintig uur per week, maximaal zes maanden, te goed betaald, blablabla.
argeloos verkocht ik mijn ziel.
vijfentwintig jaar!
ambtenaar!
ik!