k-woord

vreemd, het k-woord is nog niet gevallen dit jaar.
vorig jaar rond deze tijd al wel, maar daar zijn we met z'n allen kennelijk zo van geschrokken dat iedereen zich dit jaar vooralsnog gedeisd houdt. toch zijn er voortekenen van een snel naderend k-woordgebruik. zo zeggen ze dat de zomer morgen definitief voorbij is en zag ik gister tussen de vakliteratuur in de wc al een k-special liggen terwijl die vanmorgen weer was verdwenen. ik verwacht dan ook dat iemand nog voor het eind van de week met de onvermijdelijke klassieker zal komen:
zeg, wat zijn jullie eigenlijk van plan met k?

gericht en genadeloos

met Henkie Beems kwam de ommekeer.
rooie Henkie nam na schooltijd vaak naadloos de rol van mijn lagereschoolvriendjes (zie gister) over. daarbij buitte hij een voor zijn leeftijd fors postuur uit om mij om mijn afgeplakte bril te tarten en te treiteren. tot ik 'm een keer tot het uiterste getergd een denderende dreun op z'n gezicht gaf waardoor ie pardoes ruggelings op straat belandde met zijn bril in stukken om zijn neus geplakt. vanaf dat moment wist ik het: altijd van je af slaan, gericht en genadeloos.
nadat zijn moeder met een nog nahuilende Henkie aan haar hand tevergeefs was wezen klagen bij mijn moeder heb ik dan ook geen last meer gehad van de Henkies in mijn leven.

lui oog

als ik vandaag zoon J en later ook dochter L weer over de sportvelden zie dartelen, hup één tegenstander voorbij, soepel langs nummer twee en godallemachtig, ook nog over nummer drie heen, dan zie ik mezelf weer op het speelplein van de Oranje Vrijstaatschool, waar ik altijd moest rennen voor m'n leven omdat ik een bril had met een pleister over één brillenglas geplakt, wat beter zou zijn voor mijn luie oog, maar omgekeerd evenredig slecht bleek voor mijn populariteit.
en dan realiseer ik me dat tijdens die wrede speelkwartiertjes van toen de genetiese basis is gelegd voor hun sprintsnelheid van nu.

burgerlijk ongehoorzaam

ik ben niet echt wars van regelneverij, maar soms gaat het zelfs mij te ver. als er bijvoorbeeld aan de stadsrand al jaren een heerlijkheid ligt waar je je gedurende een wandeling van dik een uur heen en terug één waant met water, wind, wolken en braamstruiken. en dat daar nu plotseling een bord staat waarop rijkswaterstaat claimt dat het hun eigen weg is. verboden voor onbevoegden. volgens artikel 6.
wat nou eigen weg! dan maar burgerlijk ongehoorzaam het pad op. met de wind in de rug en klotsend water links en rechts richting het schelpenstrandje. en met een klont klitten aan m'n kleren gelauterd weer terug. wie is hier nou onbevoegd!

ps: Kaap Kot is van de aardbodem verdwenen...

geveltuin

zeg uh, zegt zij van twee hoog links (da's dus een andere dan haar van één hoog rechts), die geveltuin van jullie kan dus echt niet meer, hè. die katten schijten er in, dus je begrijpt dat ik daar last van heb. en zij van één hoog links ook. die heb er ook last van. dus die geveltuin moet zo snel mogelijk weg, dus.
nou, zegt partner A, dat begrijp ik 'dus' niet. als er iemand last van poepende katten heeft zijn wij dat in het benedenhuis. en jij woont 'dus' op twee hoog (links). dus waar heb je het over. bovendien is het onze geveltuin met onze planten en blijft die geveltuin dus waar ie is. dus. begrijp je wel?
en twee huisdeuren vallen nijdig in het slot.

smartpower

heb ik een hele dag vrij genomen, pimpen we 'm van binnen en van buiten zorgvuldig op, gooien d'r een dure wasbeurt met polishwax tegenaan, stofzuigen 'm helegaar hondenharenvrij, hebben we elke onderhandelingstruuk in rollenspel thuis geoefend, stomen we aldus opgepept en opgedirkt de Smartshowroom binnen, adviseert de verkoopblaag ons nog zeker twee jaar met onze vier jaar oude door te rijden.
kopen we toch géén auto, gaan we wel naar de film.

styroporbolletjes

enig idee hoeveel witte bolletjes er gaan in driehonderdvijftig liter? van die kleine ultralichtgewicht makkelijk verspreidbare milimeterdikke styroporbolletjes? enig idee hoeveel oppervlakte driehonderdvijftig liter van die kutbolletjes innemen als het vullen van de Fatboy misgaat? als je de tuut van de plestik zak per ongeluk te vroeg loslaat? geen flauw idee zeker, hè? alleen maar lachen zeker, hè? omdat we hier tot in lengte van dagen van die vreselijke styroporbolletjes zullen vinden. in naden en kieren. gaten en spleten. onder stoelen en banken. overal! overal! overal!
enfin, het ging gewoon goed.
geen bolletje aan de lucht.
alles in één vloeiende beweging in de zitzak.
maar ik weet nu wel wat ik aan jullie heb!

het knaagt toch

dat ik vandaag even geen zin heb dus.
maar dat het ook wel erg kaal is, zo nix, zo eh nou ja, kaal dus.
onrustig ook word ik er van, steeds weer even kijken of het al minder erg is, maar dat 't dus steeds maar niet klopt, die leegte.
dus dat ik dit daarom maar even opnoteer, om het wit op te vullen.
verzin ik morgen wel weer een stukje verleden. of een gemoedstoestand. daar doe ik niet moeilijk over. schud ik zo uit m'n mouw.
maar vandaag dus even niet.

dutbehoefte

mijn dutbehoefte is groter dan ie voor de vakantie was.
terwijl ik me eerst al 's ochtends steeds moeilijker losscheur uit de nachtelijke slaap en ik 's avonds steeds vroeger in bed beland, zogenaamd om nog wat late avond televisie te kijken. zogenaamd, want meestal val ik binnen vijf minuten Pauw & Witteman in een diepe slaap. en daar tussendoor dus die dutbehoefte. liefst als ik thuis kom van een dag hard ambtelijk werken, nog voor het avondmaal (met of zonder spekjes).
twee mogelijkheden: ofwel ik lijd aan een slopende ziekte danwel sta ik nu echt op de drempel van het bejaardendom.
ik hou het vooralsnog op het laatste.
de beste van twee kwaden...

thema uurtjes

dankzij een bijzin in een blogje van haar ben ik de komende tijd zoet met het beluisteren van vooralsnog 25 uur radio gepresenteerd door de Dylan zelf. hij heeft een wekelijkse radioshow op een satellietstation en laat zijn muziekkeuzes horen op basis van wisselende themaas. een dwarsdoorsnede van de amerikaanse muziekgeschiedenis gelardeerd met persoonlijke anekdotes, met enig geduld maar eenvoudig hier te downloaden.
binnenkort fietsend door Amsterdam te horen in de witte oordopjes van m'n al weer drie weken geleden bestelde maar nog steeds niet gearriveerde Ipod Shuffle met inscriptie.

update: toegang tot downloaden sinds gister alleen nog na een simpele registratie...

hoofdzaken

vannacht droomde ik dat mijn hoofd er af moest.
het leek me een praktiese oplossing omdat ik niet echt lekker lag in bed. half waakslapend heb ik uiteindelijk toch maar het extra hoofdkussen onder m'n hoofd weggehaald. dat hielp ook.

ik wil ook wel eens uit een kast

als heterosexuele monogame witte westerse man heb ook ik zo mijn problemen. zo wil ik ook wel eens uit een kast komen. opdat ik me eindelijk eens gewoon durf onder te dompelen in de snoeiharde mix van dreunend geluid en hersenspoelende visuele effekten (de ultieme vloeistofprojekties) met een hartslag gelijk aan het pompende ritme van de beats van een dance sensation white of welja, desnoods black.
ik ben alleen bang dat er aan de kassa een omgekeerde leeftijdsgrens wordt gehanteerd tegen ontaarde ouwe lullen die zo nodig uit de kast willen komen. en ik me zal moeten blijven behelpen met af en toe een DVD of een documentaire.
maar serieus, off the record en breng het een beetje voorzichtig: tot welke leeftijd kun je je met enig fatsoen nog vertonen bij een dance event?

Nuon, nu ook meedenkend

toen de CV-monteur vanmorgen voor de derde keer binnen een week onze haperende CV-ketel kwam bekloppen, konstateerde hij dat het niet aan de ketel lag maar aan een te hoge gasdruk. een defekte B-klep in de gasmeter, zei de monteur, u moet Nuon bellen.
nou heb ik een hoge Nuon-allergie (hier en hier), maar met een gratis storingnummer en het intoetsen van mijn postcode kreeg ik zo maar direkt de juiste man aan de lijn.
of ik een afspraak bliefde of dat het urgent was, vroeg-t-ie, want als 't urgent is staan ze binnen twee uur voor uw deur. of 't ook overmorgen vroeg kon, vroeg ik terug, want dan komt jullie elektra-afdeling al een nieuwe meter plaatsen. dat dat niet hetzelfde was, gas en elektra, zei-t-ie toen, maar dat ik dan beter overmorgen 's ochtends heel vroeg opnieuw kon bellen en dan moest zeggen dat 't urgent was, want dan kwamen de mannen van het gas binnen twee uur en dat was dan gelijk met de mannen van de elektra die toch al kwamen.
kijk, en dát vinnik nou zo ontroerend inventief, dat ik van af nu weer helemaal om ben qua Nuon.

hetze

blaas op
jarenlang rijden we probleemloos rond in het zwarte Smartje. altijd volgens de regels, nooit geflitst, nooit een bon. tot onlangs, twee op één dag, min of meer terecht.
komt partner A net schuimbekkend thuis. heeft ze een bon voor onbetaald parkeren bij haar werk. schrijven ze dat ze geen kaartje of iets dergelijks hebben aangetroffen. terwijl de vergunning klip en klaar overduidelijk zichtbaar aan de voorruit hing.
hebben we dus een probleem, want hoe toon je aan dat de vergunning er wel degelijk was, terwijl zij zeggen dat ze niets hebben gezien?
ik zweer het je, het is een hetze!

update: alle autoos van kollegaas met een bedrijfsvergunning blijken bekeurd. kennelijk kontroleren de kontroleurs alleen nog elektronies en zijn ze blind voor papieren vergunningen...

Alzheimer

dat ik hier en daar wat namen vergeet: soit.
dat ik soms de namen niet meer weet van verweg-kollegaas: het zij zo.
dat ik steeds weer niet op de naam van de zelfde min of meer direkte kollega kan komen: lastig.
maar dat ik van een routebeschrijving hardop voorlees dat we linksaf moeten terwijl er toch duidelijk rechtsaf staat is ronduit zorgelijk. nog los van de honderden meters die we daardoor fout berg op lopen. en weer terug berg af. maar ehtw ordt zelfs huwelijkskrisisachtig ernstig als ik na een half uur rechtsaf doe waar toch echt linksaf geschreven staat. lees ik verdomme dus weer het tegenovergestelde van wat ik zwart op wit zie.
en hier dan, nota bene een paar regels terug in dit blogje, waar ik ehtw ordt schrijf terwijl ik het wordt bedoel.
ik vrees een vroege staat van Alzheimer.

groeten uit Limboland

Eijsden om precies te zijn. aan de Maas. op het terras van Du Transvaal. ondergaande zon boven Belgie aan de overkant. eindelijk aan de wijn. na vijf uur wandelen langs boomgaarden en holle wegen. ja, ze hebben het hier goed voor elkaar, in Limburg, ook met het weer en zo. nu nog een goed restaurant en dan soezend en doezelend eerste klas terug sporen naar de grote boze stad. leve het goede leven!

groot onrecht!

het is toch algemeen bekend, dacht ik, dat wij erg oppassende gezagsgetrouwe en buitengewoon brave burgers zijn. zo zijn we bijvoorbeeld lief voor de medemens, goed voor de dieren (behalve voor muggen en muizen binnenshuis, daar hebben we een broertje dood aan) en stemmen we altijd trouw op een fijne groensociaal georiënteerde partij. hoe oppassend wil je het hebben?
mogen wij het dan als een groot onrecht beschouwen dat wij op 20 september ten eerste een parkeerboete van 46 euro 10 krijgen vanwege het parkeren om de hoek waar onze parkeervergunning net niet geldt omdat het een tiencentperuurwinkelparkeerzone is waar wij even geen dubbeltje in de parkeermeter hadden gegooid en ten tweede naar nu blijkt een uurtje later die zelfde dag op weg naar het bos met hond Z een overzichtelijke kruising zonder enig naderend verkeer stopbord B7, bijlage I RVV 1990, zouden hebben genegeerd wat ons een boete van 75 euro rond oplevert?
binnen een uur, twee boetes, honderdeenentwintig euro en tien cent.
daar valt toch niet tegen op te werken?

ambtenaren dagje uit

ik herinner me vaag een architectuurrondwandeling over Sporenburg en het Java- KNSM- en Borneo-eiland. veel architectennamen, gestempelde panden, thematuinen en verspringende raampartijen. een twee halve-broodjes-lunch in het Lloydhotel. en veel, heel veel witte wijn in de TIP-kookschool. en dat we na intensieve kookarbeid om vier uur al aan tafel zaten. godbetert!
wij ambtenaren zijn eigenlijk net gewone mensen.

van die dingen

dat je dus van je werk komt en netjes bij groen licht oversteekt met je fiets op het fietspad. en dat er dan gelijk twee tegemoetkomende tegenfietsers dwars doen. en je uiteindelijk rustig verder fietst en er van de stoep een luie stadsfiets zonder op of om te zien vlak voor je het fietspad op schiet. en dat er dan nog geen klein stukkie verderop een uit een garage komende auto bewegingsloos het fietspad blokkeert. en dat je daar dan omheen slalommeert en er een vrachtauto illegaal het fietspad op komt, vlak voor je, heel langzaam. dat je dan bijna bij de brug bent en er een rits buitenlandse huurfietsers over het hele fietspad uitwaaiert. dat je dan dus krap aan tweehonderd meter hebt afgelegd en dat je dan peinst: oei, kom ik wel heelhuids thuis?
maar dat je dan denkt aan die 80-jarige man die gister om de hoek rustig op z'n brommertje reed en geveld werd door een bouwsteigerplank die van een bouwwerk afviel. zo maar, vanuit het niets. dat je dan denkt: mwah, ik heb in ieder geval nog enige controle over wat er op mijn pad ligt. totnogtoe. en dat je dan fluitend voortfietst.
van die dingen dus.

lepelrekjesoorlog

wij zijn in oorlog.
om het lepelrekje. of eigenlijk om het pannenrekje. het rekje voor de mooie roodkoperen dure franse sauspannetjes en idem koekepan. daar heb ik vorige week de aangroeiende verzameling kooklepels en aanverwanten van verwijderd. tot groot ongenoegen van partner A. want die lepels waren nog van d'r moeder, dus onaanraakbaar, of ze nou bruikbaar zijn of niet.
dus kom ik 's avonds later thuis dan zij, dan hangt die hele onnutte bups er weer. is zij 's ochtends eerder weg dan ik, dan verstop ik ze schielijk in de kelder. zodat we nu in een zwijgende psychologiese patstelling verkeren. (hm, 'een zwijgende psychologiese patstelling', die moet ik onthouen).
ik denk dat we een mediator nodig hebben.
of gewoon in therapie moeten.

sprinkhanen

ik zeg nog tegen partner A, ik zeg, we kopen konservatief in deze week, geen bulkaankopen en minimaal beleg, zeg ik, want we slaan altijd in alsof zoon J en dochter L nog thuis wonen.
dus uitgerekend deze zondag strijkt het kindergebroed kort vooraangekondigd met aanhang neer in huize hansb in afwachting van een voedzaam maal. en een drankje. en een hapje bij het drankje. en een toetje. uitgerekend dit weekend, ons eerste basispakketvoortwee-weekend.
maar ja, het blijven toch je kinderen hè, dus je improviseert, je klopt wat op en vele kleintjes maken groot. en morgen doen we de weekaankopen gewoon nog eens dunnetjes over.
leermoment: hij wie kinderen heeft heeft altijd een degelijke voorraad noodrantsoenen in huis.

strekdam

vanaf het kennelijk in ongebruik geraakte Kaap Kot loopt een drie kilometer lange strekdam het IJmeer in. drie kilometer lang, zes misschien zeven meter breed, dicht begroeid met bramen en ander laag struikgewas, hier en daar een boom. links in de verte Durgerdam, rechts iets dichterbij IJburg. onderweg op het smalle pad slechts een afgekloven kop- en staartloze polsdikke paling en een door vliegen aangevreten molletje.
en aan het eind, glorieus en prachtig, omlijnd door wijdse hollandse luchten en onstuimig schuimkoppend water, ligt een idyllies tweepersoons schelpenstrandje.
eh, daar wou ik het eigenlijk bij laten voor vandaag.

het zonnetje in huis

klikkerdeklik
zal 't een paar dagen regenachtig zijn. somber donker grauw grijs depressief makend naargeestig klam zeikweer. kan mij 't bommen. gooi ik er toch gewoon een lekker zomerluchie tegen aan? en hee, het is al weer bijna voorjaar...

wachie

en als er dan zo'n grote ijzeren graafhijskraan met van die ijzeren ratelende rupsbanden de straat in kwam, dan wist je dat het eindelijk ging gebeuren: de straat ging open, de klinkers en stoeptegels er uit.
en dan bleek dat onder die klinkers en stoeptegels gewoon het strand lag. om domweg te graven, om een wilde racebaan voor je autoped te maken, om een kasteel te bouwen van los gestapelde stenen. nou ja, het mocht eigenlijk natuurlijk allemaal helemaal niet, dus was er altijd wel een wachie die ons rottige straatkinderen moest wegjagen. maar dat maakte het alleen nog maar spannender.
en aan het begin van de straat stond een roodwitgeblokt hek. met een olielantaren. die moest dan 's avonds door het wachie worden aangestoken. en dan maakte wij die weer uit. en hij dee 'm weer aan. wij weer uit, hij weer aan, uit, aan. tot we moesten bovenkomen om te eten.
ik zie nu nooit meer kinderen spelen in opgebroken straten.

baas in eigen blog

het is pas begin oktober, maar nu al weet ik welk losse blogje dit jaar het meest gelezen zal zijn op dit weblog: poolse meisjes.
elke dag triggert die titel kennelijk een aantal verhitte bezoekers via een zoekmachine om er eens een kijkje te nemen. waarop ze naar ik aanneem teleurgesteld en onbevredigd weer afdruipen, want mijn poolse meisjes zijn nauwelijks opwindend te noemen.
maar goed, het bevalt me helemaal nix dat juist de poolse meisjes onder valse voorwendselen mijn populairste blogje dreigt te worden in 2006. daarom dacht ik dat als ik hier nou een paar linkjes naar andere ook echt wel leuke stukjes van mijn hand plaats, waar jullie dan weer kwasi geïnteresseerd op gaan klikken, dat die stukjes statisties gezien misschien dan nog wel boven de poolse meisjes uit kunnen komen. een puur wetenschappelijk experiment dus. om te bewijzen dat het niet (alleen) om poolse meisjes gaat in het leven.
dus ik prik nu lukraak in mijn blogjes en jullie klikken even hier of hier.
baas in eigen blog!

monatuitje

ben ik nou gek of hoe zit 't.
zo'n modern drinktuitje op sappak of melkpak is volgens mij eenduidig hanteerbaar: met de drinktuit naar je toe gericht wordt immers het maksimale drinkkomfort bereikt. dat is dus logies en ik kan het weten want ik ben een man.
partner A daarentegen zette deze zomer rustig telkens weer de tuit zijwaarts aan de mond. niet alleen een buitengewoon vreemd gezicht, maar ook erg onhandig qua vloeistofdoorstroombaarheid.
zie ik gister in een mona reklamespotje drie vriendinnen in een roeibootje, waar in het laatste shot de hoofdvriendin eigenwijs gulzig aan een monamelkpaktuitje lurkt. ook zijwaarts!
is dat iets typies vrouwelijks of zo?

Adèle

mevrouw Bloemendaal, mevrouw Bloemendaal, deze kant op alstublieft, even lachen, wilt u even wat dichter bij elkaar gaan staan, mevrouw Bloemendaal, ja, ook even deze kant, ja, dank u wel, mevrouw Bloemendaal, alstublieft mevrouw Bloemendaal, smile, nog even hier graag, dank u wel!
na de uitreiking van de Blijvend Applausprijs stond de foyer van de Kleine Komedie gistermiddag stampvol met in het midden de gevierde diva en haar gevolg, omringd door een batterij aan fotografen en de finefleur van de bekende nederlanders. enfin, zie zelf maar, er staan er een paar op dit duistere filmpje. die duttende man daar op het eind, dat is toch niet...?

extra! extra!: uw jongste verslaggever staat op de opblaasbare foto onder in het aanklikbare Telegraaf-artikeltje. kijk maar, links achter de diva!

challe

niets is lekkerder dan een zondagochtendontbijt met een versgebakken knapperige challe met maanzaad van de joodse bakker op de hoek. kopje thee aan mijn kant van de tafel, kopje koffie aan de overkant, glaasje verse jus erbij, pitjeskaas, tonijnsalade, zachtgekookt biologies eitje, het leven is mooi.
vooruit, één klein smetje dan.
de zondagsbakker verkoopt z'n challes in twee maten: een grote (724 gram) voor twee euro zeventig en een kleine (365 gram) voor twee euro vijftien. die kleine kost dan dus 59 cent per ons, terwijl de grote omgerekend op niet meer dan 37 cent per ons komt.
nou hebben we met z'n tweëen eigenlijk genoeg aan de kleine maat. maar liever nog gooien we de oudgeworden helft van de grote challe in de loop van de week weg dan dat we relatief te veel betalen voor de kleine maat.
de prangende vraag is nu natuurlijk wie hier uiteindelijk het meest bij wint.