en als er dan zo'n grote ijzeren graafhijskraan met van die ijzeren ratelende rupsbanden de straat in kwam, dan wist je dat het eindelijk ging gebeuren: de straat ging open, de klinkers en stoeptegels er uit.
en dan bleek dat onder die klinkers en stoeptegels gewoon het strand lag. om domweg te graven, om een wilde racebaan voor je autoped te maken, om een kasteel te bouwen van los gestapelde stenen. nou ja, het mocht eigenlijk natuurlijk allemaal helemaal niet, dus was er altijd wel een wachie die ons rottige straatkinderen moest wegjagen. maar dat maakte het alleen nog maar spannender.
en aan het begin van de straat stond een roodwitgeblokt hek. met een olielantaren. die moest dan 's avonds door het wachie worden aangestoken. en dan maakte wij die weer uit. en hij dee 'm weer aan. wij weer uit, hij weer aan, uit, aan. tot we moesten bovenkomen om te eten.
ik zie nu nooit meer kinderen spelen in opgebroken straten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten