met Henkie Beems kwam de ommekeer.
rooie Henkie nam na schooltijd vaak naadloos de rol van mijn lagereschoolvriendjes (zie gister) over. daarbij buitte hij een voor zijn leeftijd fors postuur uit om mij om mijn afgeplakte bril te tarten en te treiteren. tot ik 'm een keer tot het uiterste getergd een denderende dreun op z'n gezicht gaf waardoor ie pardoes ruggelings op straat belandde met zijn bril in stukken om zijn neus geplakt. vanaf dat moment wist ik het: altijd van je af slaan, gericht en genadeloos.
nadat zijn moeder met een nog nahuilende Henkie aan haar hand tevergeefs was wezen klagen bij mijn moeder heb ik dan ook geen last meer gehad van de Henkies in mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten