als ik vandaag zoon J en later ook dochter L weer over de sportvelden zie dartelen, hup één tegenstander voorbij, soepel langs nummer twee en godallemachtig, ook nog over nummer drie heen, dan zie ik mezelf weer op het speelplein van de Oranje Vrijstaatschool, waar ik altijd moest rennen voor m'n leven omdat ik een bril had met een pleister over één brillenglas geplakt, wat beter zou zijn voor mijn luie oog, maar omgekeerd evenredig slecht bleek voor mijn populariteit.
en dan realiseer ik me dat tijdens die wrede speelkwartiertjes van toen de genetiese basis is gelegd voor hun sprintsnelheid van nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten