boek online

dit is deel 155 van een online gepubliceerd boek. de overige 205 delen staan her en der op andere weblogs, steeds weer met een link naar het volgende stukje.

Dit is fragment nummer 155 van het boek "Wembley" van Richard Osinga.

Beest heeft bier gehaald. Hij zet het neer. Een voor mij en een voor Brekke.
'Bier voor Wembley. Omdat we kampioen zijn.'
Beest komt erbij zitten.
Ik neem een slok. Ik heb nooit veel met bier opgehad. Je benen worden er slap van en je blik onscherp. Ik zie niet in waarom ik dat zou willen.
Brekke en Beest praten. Ik luister niet naar hun gesprek. Als ik me inspan kan ik het misschien net zo'n beetje volgen, maar daar heb ik geen zin in. Ik staar naar de dames die zitten te kletsen op het poolbiljart. De vrouwen van de voetballers. Ze hebben vierkante gezichten en wijd opengesperde ogen en monden. Ze drinken ook bier en ze lachen harder dan de mannen. Ze laten zich voorover vallen als ze lachen, zwaaien met hun haren. Ze dragen strakke broeken, die laag sluiten, een streep bloot wit vlees is zichtbaar onder de rand van hun truitjes.
Nederlandse vrouwen hebben platte konten. Ze zitten te vaak, ze lopen te weinig. Alles is onder handbereik, voor water hoeven ze niet verder dan de kraan, voor de was niet verder dan de badkamer, voor de tv hoeven ze niets eens op te staan, want alles zit in de afstandsbediening.
Nederlanders werken hard omdat ze lui zijn. Ze verzinnen voor alles wat moeite kost een oplossing. Ze willen geen water halen bij de put, dus maken ze een kraan, ze worden moe van traplopen, dus maken ze een roltrap. Afrikanen vinden het niet erg om een heel stuk te lopen om water te halen, elke dag weer. Dus slaan ze geen putten dichterbij huis; misschien is het ook omdat de vrouwen moeten lopen en de mannen de putten moeten slaan.

Naar het begin - Doe mee - Lees verder >>

tegen!

tegen de n-bom. en de h-bom.
tegen de a-bom. tegen Vietnam.
tegen autoos. en tegen ouders.
tegen autoriteiten. tegen kapitalisten.
tegen kernenergie en vooral tegen Nixon.
tegen de ME. tegen de spekulanten.
jaha, we hadden het erg naar ons zin in de seventies.

vijfentwintig jaar terug

opblaasplaatje
ook in 1981 regende het rond hemelvaart. ok, het was in New York, en da's natuurlijk andere regen dan in Amsterdam, maar toch.
god, wat had ik het druk. wat wilde ik veel in een week of twee. druk druk druk dus. tennissen, fietsen, picknicken (Danny en Ann, toen nog bij elkaar), Cloisters, vrienden bellen (wie was Lisa ook al weer), galeries bezoeken (alternatief: Franklin Furnace, Kitchen. sjiek: Castelli, Sonnabend), platen kopen (vreemde mix: Modern Lovers, Randy Newman, Cathy Berberian), vrienden zien (Jonathan, Sandy, long time no see). en dat waren nog maar twee dagen.
jeugdige overmoed, denk ik nu. na mij de zondvloed, zeg ik nu. rustig om je heen kijken dan breekt het lijntje niet en morgen is er weer een dag, zo iets. maar ik ben nu dan ook zowat middelbaar langzamerhand. grijzig, buikig, lamlendig. pijntje hier, pijntje daar. moe moe moe.
mag ik alsjeblieft die vijfentwintig jaar terug?

Dieppe

blaas op die foto!

sappig vlees

laten we het er op houden dat het groeizaam weer is. dat het goed is voor al wat groeit en bloeit. sappig gras voor sappig vlees. gods water over gods akker. natte vette klei als vruchtbare basis. maar godsamme, waarom uitgerekend NU!

traditie

drie jaar geleden riep nieuwbakken pensionado J 15 vrienden en of kollegaas op om met hem dit feit rond Hemelvaart te komen vieren in een restaurant in Fécamp. vandaag waren we er voor de derde keer. het was verdomd een traditie geworden, een uitgelaten schoolreisje. een beetje lawaaiig gezelschap tussen bedaagde franzosen. franse drank. twee honden die onder tafel gevoerd worden. ondeugende opmerkingen over en weer. nog meer drank. beetje zingen. drankje van het huis om af te ronden. maar pas toen hond Z van het passerende kaasplankje en passant een halve camembert weggristte bromde pensionado J dat wat hem betreft de traditie per direkt was beëindigd. net nu het leuk begon te worden.

Volkscampertje

daar zitten we dan. uitzicht op zee, dat wel. maar koud! en wind! nee, het is echt genieten hier. de hele weg hier naartoe regen, harde regen, zachte regen, motregen, you name it, wij hadden ut. en nu zitten we in dat kleine Volkscampertje op elkaars lip te zitten. enfin, tijd voor tortellini met pesto. je moet toch wat. nee, wij redden ons wel.

Cornelis Trooststraat 48 hs

klik voor vroeger
plekken waar ik gewoond heb:
na jaren van verkassen van transvaalbuurt naar centrum, sjiekzuid naar leidsepleinbuurt, pijp, twee maal kinkerbuurt en zelfs nog zuidoost vonden we uiteindelijk zo'n achttien jaar rust in de stadse dorpsgemeenschap van de nieuwe pijp.
het was een feest er te wonen, een warm bad. met leeftijdsgenoten in de bloei van hun karrière, het favoriete eetcafé, de buurtwinkels, de straatfeesten. we maakten er kinderen en brachten ze er groot. we bouwden er tuinhuizen en serres. ik had er een huiskamergalerie.
en er was die grote brand aan de overkant. op kerstavond. en die buurvrouw verderop links, die van twee hoog naar beneden viel om vijf uur 's ochtends. of was geduwd. en de turkse restauranthouder die met grote slagersmessen achter een taxichauffeur aanzat, waarna de politie hem met getrokken pistolen kwam arresteren. en de in plestik zakjes verpakte stront van een kamerbewoner dat hopla vanuit het dakraam de straat op werd geslingerd. en het betonblok van de boze buurman twee hoog rechts, dat ie in de tuin gooide omdat ie kwaad was.
goh, wat mis ik dat allemaal.

deprogrammeren

ik herinner me een boek over straatschoffies met een gouden hart. en over een zielige zieke jongen die alsmaar voor het raam in bed lag. en doodging. het was een boek met fijne gruwelijke details en enge avonturen: een wrakkig bootje in de eindeloze onderdoorgang onder de Nieuwmarkt, de zelfontbranding van een dronken drankzuchtige vrouw. ik lustte er wel pap van. las en herlas. voelde de donkere claustrofobiese onderdoorgang, zoog de gruwelijke details van de spektakulaire zelfontbranding in me op.
althans, dat herinner ik me.
nu blijkt dat "Peerke en zijn kameraden" een boek met een blijde boodschap is. met een diepgristelijke moraal. doordrenkt van blaartrekkende braafheid. heb ik me destijds toch behoorlijk laten hersenspoelen. overweeg ik me alsnog te laten deprogrammeren. realiseer ik me dat die zelfontbranding en die enge avonturen dus misschien wel helemaal niet in dit boek voorkwamen. heb ik er naast een dramaties slecht geheugen dus een probleem bij.
want in welk boek dan wel?

ouwe lul

gisteravond op de Belg: Easy Rider.
meer dan jeugdsentiment. meer dan zo maar een ouwe film.
dagenlang was ik destijds van de kaart door het bloedstollende einde waarbij de hippies Dennis Hopper en Peter Fonda vanuit een redneckpickuptruck worden neergeschoten omdat ze langharig zijn. bovendien de eerste belangrijke filmrol van Jack Nicholson. plus al mijn favoriete muziek. dus moest en zou ik kijken, gisteravond.
maar ja, de uitzending begon om tien voor elf. dus viel ik tussen halverwege en het eind in slaap. om bij de dodelijke schoten wakker te schrikken. einde film.
soms haat ik mezelf.
ik word, ik ben een ouwe lul.

koel

ouwe camper, ouwe ijskast. nee, koelkast moet ik zeggen: hij koelt, maar ijst niet. hoewel ie op dit moment helemaal nix doet. dus gooien we 'm met 't oog op het nakende vakantiegeld er uit. hebben we een gloedjenieuwe gekocht. die natuurlijk net iets te smal is. en net iets te hoog. en niet iets te diep. en eigenlijk veel te duur. maar Griekenland van de zomer zonder koel drankje is ook geen pretje. dus vul ik nu op en pas ik aan. knutsel ik heel wat af.
komend lang weekend moet ie proefdraaien in Normandië.
als dat maar goed gaat!

honds

ze zag er nu nog goed uit.
dus dachten we dat het beter was als we 'r nu lieten villen. hebben we er langer plezier van straks. want zeg nou zelf, een ouwe hond zit niet echt meer lekker in haar vel en dan heb je zo'n rotherinnering. nee, dit was het moment. we hebben het trouwens met haar overlegd. en ze was het met ons eens. trouw beestje. trouw tot ver voorbij de dood.

eigenaardigheden

sommige mensen hebben last van eigenaardigheden. zelfs enkele van mijn beste vrienden zijn er mee behept. ik niet. ik ben een volkomen evenwichtig en normaal mens. met mij kun je alle kanten op. zolang je je maar aan mijn regels houdt.
dus als man zittend plast. het kleine ontbijtmes voor het snijden en het besmeren van boterhammen gebruikt, nooit het grote dinermes. na gebruik de prullenbak van de computer leegt. de rugleuning van de witte stoel aan de lange kant van de tafel vrij houdt voor mijn tas. de afwasmachine orthodox systematies en soort bij soort vult. ik rechts in bed lig. drop in het dropblik, koek in het koekblik. vanwege de zeehondjes het licht uitdoet als je weggaat. kranten bij ouwe kranten, papier bij oud papier. de vuilnisbak niet aanstampt omdat anders de zak er niet meer uitgaat. schoenen uit indien languit op de bank. afgeruimde vuile borden en bestek niet her en der in de keuken, maar kompakt gestapeld. vrijdag grootgrutter, zaterdag buurtwinkels.
van die dingen, heel gewoon allemaal, logies ook, wat zeg ik: algemeen gebruikelijk. het zijn de anderen, die dáár, die zijn pas echt eigenaardig. met hun enge eigenaardigheden.

nostalgie (voor D te A)

opblaasbare foto
oude agenda's openen laatjes die voor altijd gesloten leken. met aantekeningen die direkt weer levende beelden oproepen. drie-en-dertig jaar geleden, 16 en 17 mei 1973:
van twee tot vijf les van Jacques Commandeur. theaterschool Prinsengracht. drie uur improvisatieles van een getormenteerd, zeer begaafd en buitengewoon medemenselijk akteur. maar om half zes geen regieles van Leonard (Frank). in plaats daarvan een kanten bloem kopen. en aannaaien. waarvoor? waaraan?
5,5 jaar bestand. hm, bestand, bestand, met wie of wat? vijfeneenhalf jaar nog wel. iets met de oorlog? nee wacht, 17 mei 1973 minus vijf jaar en zes maanden wordt dus 17 november 1967, de datum dat het officieel aanraakte met nu partner A. maar dat woord bestand duidt op een vechtrelatie destijds, dat was ik even kwijt, toch nog eens navragen. echt gevierd hebben we het in ieder geval niet, want 's avonds ging ik kijken naar de finish van Olympia's wielerronde in de van Swindenstraat.
twee teruggevonden agendadagen uit minstens vijftien volgeschreven agendaas. ik kan weer maaaaaanden voortdrijven op de nostalgie van mijn bestaan. hoedt u!

Leusdenhof 262

plekken waar ik gewoond heb:
we gingen voor het eeuwige vakantiegevoel in een parklandschap aan de Gaasperplas. en voor de luxe van nieuwbouw. voor de ruimte van een groot apartement op de bovenste etage. en voor de lift. voor de architektoniese grapjes als die overkapte droogloop naar de garage. en voor de bloementuintjes beneden voor etagebewoners.
wat we kregen was al het bovenstaande plus alle winkels minstens één metrohalte ver. en hijgerige mannen die partner A 's nacht thuiskomend van haar werk regelmatig hinderlijk volgden tot aan de deurbel, waar mijn slaperig agressieve stem uit de intercom ze moest doen verjagen. vrienden en familie die het voor een spontaan bezoekje toch wel erg ver weg vonden, zeker als de laatste metro naar de stad al om half twaalf was vertrokken. en buren die met open raam de kachel rood stookten omdat het toch maar blokverwarming was. een gezondheidscentrum met een wel erg vrijpostige huisarts. en aso's die met hun pooierauto's over het autovrije kompleks scheurden. met hun bloeddorstige patserhonden.
na anderhalf jaar hielden we het voor gezien.

de te dikke man graaft zich in

goed twee en een halve week was de iets te dikke man nu bezig om minder te wegen. hij roeide droog, at bewust, dronk liters water en meed zijn droppot. een kilogram minder had 'm dat opgeleverd, één kilogram. en vaak zelfs dat niet.
het jojode een beetje heen en weer, honderd grammetjes er af, twee honderd erbij, dat soort werk. de volgens sommigen helemáál niet te dikke man werd er depressief van. en dat kon ie er op dit moment echt niet bij hebben.
hij besloot ondergronds te gaan, voortaan in stilte te lijden, af te zien van de dagelijkse openbare boetedoening alhier, misschien zelfs -de schaamte voorbij- een zelfhulpboek aan te schaffen.
en, had ie ergens gelezen, zijn trainingsmethode klopte ook al niet. door zijn korte maar hevige roeimasjieneoefeningen verbrandde hij slechts koolhydraten, geen vetten. als hij een wezenlijke vetverbranding op gang wilde brengen moest ie minder intensief maar wel langduriger aan het slaapverwekkende roeimechanisme gaan trekken.
hij vond het een goed plan. en ooit, dacht ie, ooit vertel ik hier waartoe het allemaal heeft geleid. want wie a zegt moet ook b zeggen, een man een man een woord een woord en meer van dat soort gemeenplaatsen.
de voorlopig nog even wat te dikke man leunde vergenoegd achterover en zag een warme griekse zomer zonder zwembandjes snel naderbij komen.

klap

sorry, zeg ik en ik maak een verontschuldigend gebaar. ik had 'm bij het wegrijden van het stoplicht licht mouw aan mouw geraakt.
uitkijken klootzak!, kankerlijer!, roept ie me toe, waarop ik me omdraai en vraag of ie soms een klap voor z'n kop wil.
dat was nou echtweer zo'n onvervalste ouwerwetse amsterdamse verkeersdiskussie, denk ik tevreden, terwijl ik rustig verder fiets. hij denkt daar anders over, scheurt me drie blokken verder op zijn fiets voorbij, zet me klem en stapt geagiteerd af. of ik soms wil matten, dat ik de kolere kan krijgen, dat ik 'm es aan moet durven raken. nou, nou, zeg ik, weet waar je aan begint, wie denk je wel dat je voor je hebt. waarop hij dreigend neus aan neus komt staan en omstanders hun adem inhouden.
hee, kejje die fiets niet effe opzij zette, d'er moet een oud vrouwtje langs, roept de zwerver die tot dan toe nieuwsgierig had staan toekijken. en verdomd , een vrouw met twee hondjes wil de plaats delikt passeren. dus ik duw mijn bedreiger bij m'n neus vandaan waarop hij uithaalt, pats, op mijn kin.
dat is de bloody limit, nou is de beer los. ik zeg 'm dat ie te ver is gegaan en ik maak me klaar voor een linkse direkte en...
dan komt z'n vriendin tussenbeide en loopt de buiten proportie opgepompte testosteron/adrenalineballon leeg.
dinsdagnamiddag van Woustraat.

Elisabeth Wolffstraat 23"

plekken waar ik gewoond heb:
het was in de laatste maanden van mijn toneelopleidingskarrière dat ik via de afdeling Kunstzaken van het Stadhuis deze driekamerwoning randje Kinkerbuurt op twee hoog met keuken, douche, balkon achter, frans balkonnetje voor en zolder kreeg toegewezen. het was een woning die de gemeente via het toen geldende distributiesysteem niet kon slijten. nou, wij aangeleunde semikunstenaars wilden um wel.
we namen twee katten, belegden de vloeren met veredeld hardboard, stapelden de ramen vol planten en waren domweg gelukkig in de Elisabeth Wolffstraat.
er waren natuurlijk wel wat vlekjes.
zo galmt de naam van het godsvruchtige benedenburendochtertje nog altijd na via de schuifdeurenschacht: TAAABITHAAAA! dezelfde open verbinding waardoor rond half zes ook altijd de doorgekookte groentenwalm naar boven kwam.
en beleefden we er ons eerste relatiedipje, zorgvuldig toegedekt door mijn liefdevolle verzorging van partner A na een hit-and-run-dronkemansfietsongeluk.
langzaam werden we volwassen. groeide de behoefte aan luxe en ruimte naast zelfstandigheid en privacy. waren we klaar voor een volgende stap op de woonladder.

tandarts

de laatste keer dat ik bij de tandarts vandaan kwam werd ik onverhoeds overhoop gereden door een roekeloze scooteraar. vandaag gebeurde er ogenschijnlijk niets, na mijn tandartsbezoek vanmiddag kwam ik, in ieder geval lichamelijk, ongedeerd thuis.
maar niet voordat mijn gebit geteisterd was door een verdacht veel op een tandartsboor gelijkende tandsteenverwijderaar, de tandarts konstateerde dat er aan de verste kies rechtonder een hoekje ontbrak, we gekeuveld hebben over de vele regeltjes binnen de tandartswereld, er van de vorig jaar geplaatste brugelementen een mooie foto is gemaakt en hij uit de losse pols met een natte vinger inschatte dat de vijfelementsopbouw die ik nodig heb zo rond de vijfentwintighonderd euro zal gaan kosten.
dus nou dacht ik eigenlijk dat ik dat laatste feit het beste kan zien alsdat die tandsarts mij geestelijk van de sokken heeft gereden. financieel gesproken dan. maar dat ik nog even niet weet welke klap harder aankomt, uiteindelijk.

groene postzegel

ik heb weer gras gezaaid. tegen de verdrukking in. tegen de oprukkende bestratingsdrift in. tegen beterweters in. en volgens sommigen ook nog tegen de natuur in.
het wordt een prachtgazonnetje. licht glooiend. idyllies gelegen. omzoomd door fraaie planten. weliswaar op het noorden en die grote boom van de buren geeft wel wat veel schaduw, maar 's avonds tussen zes en half zeven toch licht beschenen door wat avondzon. ik heb dan ook schaduwgazongrasmix gezaaid. anders wordt het natuurlijk nix. ik ben niet van gister!
zoals vorig jaar. zelfde plek, zelfde verhaal. maar geen schaduwmix. en overbesproeid. en te kort gemaaid. en te veel bemest. hier en daar een polletje, dat was alles. en mos, heel veel mos. vorig jaar.
dit jaar gaat het zeker weten beter. omdat ik inmiddels kan lezen en schrijven met de natuur. omdat ik nu van de hoed en de rand weet. groene vingers heb. jaahaa, dit wordt een puik gazonnetje. zeven hele vierkante meters met veel liefde opgekweekt eersteklas gras. zie ik daar rechts al wat sprietjes opkomen?

Jacob van Lennepstraat 80" achter

plekken waar ik gewoond heb:
wij waren geen bootmensen.
na een half jaar klam en koud kamperen op de woonboot hadden we het dan ook wel gezien. dus toen een vriend een vriend had wiens vader makelaar was met een lege halve woning, mét douche, verkasten wij subiet naar de Kinkerbuurt.
om keihard te worden gekonfronteerd met de kleinburgelijke schoonmaakdrift van de buurvrouw van twee hoog vóór.
regel 1: om de week de trap boenen en vegen.
regel 2: de benedendeurknop glimmend poetsen.
regel 3: de deurmat regelmatig kloppen.
maar we waren gelukkig met elkaar. en we hadden een echte woning met uitzicht op een grote kastanje achter. en aan de overkant zat een melkboertje met authentieke rode konen. het leven was goed voor ons.
tot we tegen een heus leermoment aanliepen. toen bleek dat buuf twee hoog vóór dingen van ons wist die wij haar nooit hadden verteld. nee, zei buuf twee hoog vóór, die dingen hadden we haar inderdaad nooit verteld. die dingen had ze opgevangen. door het dunne scheidingswandje tussen twee hoog vóór en twee hoog achter. waar ons bed tegenaan stond.
zo ontdekten we dat een halve woning geen echte woning is.
want een echte woning heeft stromend water uit een kraan, elektra uit een stopkontakt en gas van het energiebedrijf.
én privacy. heel veel privacy.

a/b Ruyschdaelkade tegenover 213

plekken waar ik gewoond heb:
ach wat leuk, de woonboot.
nou ja, er ligt een andere boot, maar de plek is er nog.
vanaf hier werd vriendin A partner A. onder het mom dat ik de boothuur niet in m'n eentje kon betalen chanteerde ik haar uit haar luxueuze studentenflat om met mij te gaan samenwonen. op een boot zonder water, gas of elektra. maar met romantiese gaslampen, een idylliese waterton en een fijne chemiese emmer.
en hoerelopers, die eigenlijk bij de rood verlichte ramen aan de overkant moesten zijn maar desondanks begerig op onze ramen tikten als wij bij onze oergezellige gaslampen zaten te lezen. of in de gracht pisten als ze dachten dat wij even niet keken. of vanwege opspelende hormonen zowat de loopplank opreden met hun patserautoos.
de valse romantiek van de eerste samenwoning.
eigenlijk was het gewoon altijd koud en klam kamperen en bovendien veel te duur.
tijd voor een heuse zelfstandige woning.

de te dikke man 2

de te dikke man verkeerde in een lichte krisis.
het ging zo goed, in het begin. zijn gewicht nam gestaag af, die eerste dagen. nou werkte ie daar ook hard voor, dacht min of meer na over wat ie at, dronk onfatsoenlijk veel water ter reiniging van het lichaam en belangrijker nog: stapte elke ochtend voor ie naar z'n werk ging op die rotroeimasjien om in een rap slagtempo tweeduizend meter af te leggen. alleen al op die roeimasjien verbrandde de te dikke man volgens de digitale metertjes honderdtwintig caloriën per dag. dus.
tot gister. gister wees de weegschaal meer aan dan de dag tevoor. zelfs meer nog dan de dag daar weer voor. de cijfers waren wel goed, maar ze stonden in de verkeerde volgorde. er ging kortom niets af, er kwam bij.
maar, stelde de ondanks-alles-nog-steeds-iets-te-dikke-man aarzelend vast, door al dat roeien was hij natuurlijk spiermassa gaan kweken en spiermassa weegt logieserwijs zwaarder dan vetmassa. hij besloot opgelucht dat het allemaal goed kwam en trakteerde zichzelf op een snoeiharde live LP van Lou Reed op de inmiddels naast de roeimasjien geïnstalleerde ouwe stereoinstallatie. en tevreden over zijn geslaagde krisismanagement leunde hij genietend achterover.

Lange Leidsedwarsstraat 3a

plekken waar ik gewoond heb:
Amsterdam-Zuid was me toch te netjes. en bovendien was ik inmiddels artistiek geworden, dus moest ik wel terugverhuizen naar het magies centrum. op drie minuten lopen van Paradiso met roodwitblauwe gevel. op twee minuten lopen van de Melkweg waar het nog rook naar de melkfabriek. op een halve minuut lopen van snackbar Barbarella voor een berehap tot diep in de nacht.
ik had een kamer op de tweede verdieping aan de achterkant van de portierswoning van het gerechtsgebouw. in een hoek hing ik zware donkerrode veloursgordijnen om kreatief een keukenhoek af te schermen. vanuit mijn raam keek ik in de kleedruimtes van heuse arbeiders: recht vooruit restaurantobers. iets naar rechts koffiebranders.
op de nabijgelegen theaterschool hadden we het voortdurend over arbeiders. het was de tijd van vormingstheater en inhoud boven vorm. Proloog en Brecht. serieus en doelgericht. om het volk te verheffen.
dat zou me niet veel later nog op gaan breken.