ik herinner me een boek over straatschoffies met een gouden hart. en over een zielige zieke jongen die alsmaar voor het raam in bed lag. en doodging. het was een boek met fijne gruwelijke details en enge avonturen: een wrakkig bootje in de eindeloze onderdoorgang onder de Nieuwmarkt, de zelfontbranding van een dronken drankzuchtige vrouw. ik lustte er wel pap van. las en herlas. voelde de donkere claustrofobiese onderdoorgang, zoog de gruwelijke details van de spektakulaire zelfontbranding in me op.
althans, dat herinner ik me.
nu blijkt dat "Peerke en zijn kameraden" een boek met een blijde boodschap is. met een diepgristelijke moraal. doordrenkt van blaartrekkende braafheid. heb ik me destijds toch behoorlijk laten hersenspoelen. overweeg ik me alsnog te laten deprogrammeren. realiseer ik me dat die zelfontbranding en die enge avonturen dus misschien wel helemaal niet in dit boek voorkwamen. heb ik er naast een dramaties slecht geheugen dus een probleem bij.
want in welk boek dan wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten